586 replies to this topic

[اون که من دوسش دارم]

^^^

متن بسیار زیبایی بود

والری لوبانوفسکی دربارش گفته بود که مثل مارادونا تکنیک قابل ملاحظه ای دارد او میتواند هر لحظه تصمیم بگیرد و سازماندهی دفاعی حریف رو تحت تاثیر قرار دهد.

این تزار روس( Lo Zar, Sasha) و مرد اصالتا اوکراینی از تیم ملی شوروی سابق که در ملتهای 1988 درخشیده بود به یوونتوس اومد ولی متاسفانه در دوران خوبی به تیم اضافه نشد و نتونست از ستاره ها بشه ( قرار بود که جانشین پلاتینی بشه .)

توی اون دو سال مربیش زوف بود  ولی وقتی مایفردی استاد مایفردی به یوونتوس اومد گفت بازیکنان شوروی رو نمیخوام و از یوونتوس رفت

حتی اون زمانها حرفش بوده که باید توپ طلا بگیره و حتی گویا نامزد توپ طلا هم بوده(شوروی تیم خیلی خوبی بود)

اولین بازیش دقیقا 30 سال قبل و در 14 سپتامبر 1988(23شهریور 1367) برای یوونتوس انجام شد 

[حامد]

پائولو دي‌كانيو را با نخستين يوونتوسي كه بدان عاشق شدم به خاطر مي‌آورم. بازيكن جنجالي فوتبال ايتاليا (البته در سالهاي بعد) كه با بدشانسي در دوره حضور مهاجمان نامدار يوونتوس در ابتداي دهه 90 ميلادي (باجو، اسكيلاچي، كاسيراگي، راوانلي و ويالي) هرگز نتوانست بدرخشد. مهاجم 22 ساله‌اي كه با هزاران اميد از لاتزيو به يووه ترانسفر شد اما حتي با وجود بيش از يكصد بازي با لباس بيانكونري‌ها، به تعداد انگشتان دو دست نيز براي اين تيم گلزني نكرد. حضور او به عنوان يار تعويضي در دو ديدار رفت و برگشت فينال جام يوفا در سال 1993 به جاي باجو و توريچيلي با شماره 15 تصويري هرچند رنگ و رو رفته در گذر ايام اما خاطره‌اي ماندگار در حافظه سياه و سپيدم يوونتوسِ ذهنم است.

 

[Dreamer]

داریم ب بازی با ناپولی نزدیک میشیم و ی خاطره ای از اون موقع یادم افتاد!

اون فصل با چیرو فرارا خوب شروع کرده بودیم اما کم کم نتایج بد شروع شد و ی بازی میبردیم ی بازی میباختیم هنوز نمیدونستم ب قهرمانی امیدوار باشم یا ن! بازی با سمپدوریا رو 5.1 بردیم! سمپدوریای دلنری تا اونجای مسابقات شگفتی ساز شده بود و حتی تنها تیمی بود ک اینتر مورینیو رو برده بود! تیم دوم جدول هم بودن... دیگه فک میکردم مدعی هستیم اونموقع نت نداشتم زدم اخبار ورزشی گفت نیمه اول بازی یووه.ناپولی دو هیچ ب نفع یووه تموم شده... منم جلو داداشم کلی پُز دادم و گفتم این کمه! حداقل ب اینا هم 5 تا بزنیم راضی میشم! بعدم هیچی دیگه نیمه دوم 3 تا خوردیم و باختیم😁 هفته بعد دوباره 5 تا ب آتالانتا زدیم ولی دیگه فهمیده بودم اون فصل فاجعه در انتظاره!

[اون که من دوسش دارم]

داریم ب بازی با ناپولی نزدیک میشیم و ی خاطره ای از اون موقع یادم افتاد!

اون فصل با چیرو فرارا خوب شروع کرده بودیم اما کم کم نتایج بد شروع شد و ی بازی میبردیم ی بازی میباختیم هنوز نمیدونستم ب قهرمانی امیدوار باشم یا ن! بازی با سمپدوریا رو 5.1 بردیم! سمپدوریای دلنری تا اونجای مسابقات شگفتی ساز شده بود و حتی تنها تیمی بود ک اینتر مورینیو رو برده بود! تیم دوم جدول هم بودن... دیگه فک میکردم مدعی هستیم اونموقع نت نداشتم زدم اخبار ورزشی گفت نیمه اول بازی یووه.ناپولی دو هیچ ب نفع یووه تموم شده... منم جلو داداشم کلی پُز دادم و گفتم این کمه! حداقل ب اینا هم 5 تا بزنیم راضی میشم! بعدم هیچی دیگه نیمه دوم 3 تا خوردیم و باختیم هفته بعد دوباره 5 تا ب آتالانتا زدیم ولی دیگه فهمیده بودم اون فصل فاجعه در انتظاره!

عجب خاطره ای بود  عالی

اون بازی که شما میگی 

http://bianconeri.ir...اره-ادگا/page-3

مصدومیت کامورانسی و اخراج آماتوری  و بقیه ماجرا

[حامد]

يوونتوس هرگز جهشي به سوي تاريكي نبود!

 

برجسته‌ترين بازيكن بلاروس در 50 سال اخير به انتخاب يوفا براي ما غريبه است؛ شايد براي بسياري از هوادارانِ نسل جديد يوونتوس نيز شناخته شده نباشد اما آنها كه او را مي‌شناسند از علاقه و توجه ويژه دينو زوف به او آگاه هستند. سرگئي آلينيكوف اين روزها در تدارك تولد پنجاه و هفتمين سالگرد تولدش است. هرچند 15 سال پس از ترك تورين يكبار ديگر براي حضور در كادر مربيگري آكادمي يوونتوس به اين شهر بازگشت اما همانند دوران بازي‌اش زياد دوام نياورد و نهايتاً به وطنش بازگشت با اين تفاوت كه اين بار پسر 16 ساله‌اش را در ايتاليا گذاشت تا شايد فوتباليستي شبيه او شود؛ اتفاقي كه دست‌كم تاكنون نيافتاده و آرتور آلينيكوف پاي در باشگاهي فراتر از نوارا نگذاشته است.

 

سرگئي آلينيكوف در تابستان 1989 به همراه ديگر هموطنش الكساندر زاواروف به يوونتوس پيوست. هنوز 9 بازي بيشتر براي يووه نكرده بود كه در رقابت‌هاي اروپايي با لباس بيانكونري‌ در مقابل نخستين تيمِ دوران ورزشي‌اش، «دينامو مينسك» قرار گرفت؛ همان باشگاهي كه اولگ بارزارلوف مربي سابقش در آنجا به او گفته بود: «روزي به روياهايت در فوتبال دست خواهي يافت؛ آن روز اين حرف من را به خاطر بياور» و آن ديدار همان روزي بود كه نخستين مربي‌اش به آن وعده داده بود: يوونتوس - دينامو مينسك.

 

بازيكن 28 ساله تيم ملي اتحاد جماهير سوسياليستي شوروري، هافبكي تكنيكي و باهوش در ميانه ميدان بود. او در تيم تحت هدايتِ دينو زوف همواره بازيكني ثابت بود و در اولين و آخرين فصل حضورش در يوونتوس (فصل 1989 – 1990) به بازيكن مورد علاقه سنگربان افسانه‌اي فوتبال ايتاليا مبدل شد. گلزني‌هاي سالواتوره اسكيلاچي و تب و تاب فوتبال ايتاليا براي برگزاري جام‌جهاني در نهايت باعث شد يووه با همراهي آلينكوف به رتبه‌اي بهتر از چهارم در رقابت‌هاي سري آ دست پيدا نكند. اما در اروپا يوونتوس با غلبه بر ديگر تيمِ ايتاليايي؛ فيورنتينا، قهرمان جام يوفا شد. در كنار اين جام اروپايي، او با يووه فاتح جام كوپا ايتاليا نيز شد تا با يك فصل و كسب دو جام، يوونتوس را به مقصد ناحيه آپوليا و باشگاه سرشناسِ آن «لچه» ترك كند.

 

او در مورد دوران حضورش در يوونتوس مي‌گويد: «انتقال به يوونتوس قطعاً جهشي به سوي تاريكي نبود و اگر بار ديگر به آن دوران بازگردم به آنها خواهم پيوست. به يووه پيوستم تا پيروزي‌هاي بزرگ را تجربه و در دوران ورزشي‌ام ثبت‌شان كنم. مي‌دانستم در پست من بازيكنان مهم ديگري در اين تيم توپ مي‌زنند اما من فوتبالِ بدون چالش را هرگز دوست نداشتم. من با جسم و روحم در زمين بازي مي‌كردم و اين بخشي از شيوه بازي من در آن دوران بود؛ سبكي كه نسخه‌اش توسط والري لوبانوفسكيِ بزرگ برايم تجويز شده بود: «هميشه در زمين ايفاگر نقش سربازِ جان بر كف باش!»

 

آلينيكوف در تك فصل حضورش در جمع بيانكونري‌ها 43 بازي انجام داد و سه بار نيز گلزني كرد. او در سال 1990 با پيوستن ستاره بولونيا در آن سالها؛ لوئيجي مايفردي به يووه به لچه پيوست تا با آنتونيو كونته‌ 21 ساله همبازي شود؛ بازيكني كه قرار بود سالها بعد بازوبند كاپيتاني يووه را بر بازوي خود ببنند.

 

[حامد]

يوونتوس پس از تساوي يك بر يك مقابل آژاكس در ديدار فينال ليگ قهرمانانِ‌ سال 1996 در ورزشگاه المپيكوي رم و در ضربات پنالتي با گل‌هاي Ferarra، Pessotto، Padovano و  Jugovic آژاكس را شكست داد و قهرمان اروپا شد.

چهارشنبه شب، دوم خردادماه سال 1375. يك سال پيش از وقوع يكي از تأثيرگذارترين رويدادهاي تاريخ معاصر ايران (2 خرداد 76) و پيروزي نگارنده در شرط‌بندي با احمدلو (همكلاسي‌ام) و فتح ساندويچ سوسيس آلماني با نوشابه پارسي‌كولا در ظهر داغ روز پنجشنبه سوم خرداد 75 در مدرسه‌اي راهنمايي. موسمِ استحكام و قوام علاقه‌مندي با بيانكونري با طعم تناول كردن ساندويچِ قمار!

پي‌نوشت: بازيكنِ انتهايي در سمت راست تصوير: اَتليو لومباردو؛ تداعي‌گر نوعي ملاحت و نمكِ آميخته با جنگندگي و گلزني بود. تماشاي او در لباس بانوي‌پير چيزي شبيه به هنرنمايي لويي دوفونوس در زمينِ فوتبال بود. شايد مضحك به نظر برسد اما يكي از محبوب‌ترين بازيكنان يووه در آن سالها برايم او بود.

 

[اون که من دوسش دارم]

23 آوریل 1997گل به آژاکس

اون کاپتان مغموم، بابای همین بلایند فعلیه

یووه 4 اژاکس 1

يا ما مجنونيمو ، خونه خرابي عالمي داره  يا عشقت مونده و دست از سر ما بر نمي داره 

 

ایول حامد جان . شاید زیباترین حرکتش و شادیش همینه 

[حامد]

ممنون رفيق دوست‌داشتني و ارزشمندم.   

«ملاحت» نه تنها در خوشحالي بعد از گلش كه اساساً در كاركتر فوتبالي و غيرفوتبالي‌اش حضور داشت. 

شوربختانه اتليو لمباردو در فروم ما يتيم و فاقد تاپيك است. 

نكته جالب در مورد لومباردو اين است كه حدود دو ماه پيش از سوي روبرتو مانچيني به عنوان كمك‌مربي به تيم ملي ايتاليا فراخوانده شده.

 

[حامد]

 

شرح تصوير: ديدار رفت يوونتوس در مقابل سیگما اولوموتس (چكسلواكي)

 

**********

 

مرحله سوم جام يوفا (فصل 1992 – 1993)

بازي رفت (اولوموتس): يوونتوس 2    1 سیگما اولوموتس

گل‌هاي يووه: آندرياس مولر + دينو باجو

 

 

بازي برگشت (تورين):  يوونتوس 5   0 سیگما اولوموتس

گل‌هاي يووه: جانلوكا ويالي (2 گل) + آندرياس مولر + فابريتزيو راوانلي + پير لوئيجي كاسيراگي

 

 

 يووه در اين تورنمنت با غلبه بر بورسيا دورتمند در دو بازي رفت و برگشت (جمعاً 6 بر 1) قهرمان شد.

 

سادگي و حس نوستالژيك عكس و احوالات محتوايش حسي عجيب در آدم ايجاد مي‌كند.

[حامد]

دهه 80 میلادی، یکی از سخت‌ترین دوران رقابت‌های سری A بود. شماری از بهترین‌های تاریخ فوتبال ایتالیا در میان غول‌های ایتالیا پخش بودند و ویترینی از تماشای‌ترین ستارگان فوتبال برای تصاحب اسکودتو، سلحشورانه مبارزه می‌کردند.

 

هیچی تیمی به تنهایی ادعای یکه‌تازی نداشت و گلادیاتورها به صورتی مسبتاً مساوی در میان باشگاه‌ها پخش شده بودند.

 

مارادونا، فن‌باستن، گولیت، ریکارد، پلاتینی، فالکائو، زیکو، کاره‌کا، ماتئوس، باره‌زی، باجو، اسکیلاچی و ...

 

آنتونیو کابرینی (کاپیتان و مدافع چپ یووه در دهه‌های70 و 80 میلادی) در کنار دیه‌گو مارادونا در جریان یکی از دیدارهای بیانکونری و پارتنوپی‌ها در اواخر دهه 80

 

[حامد]

اردیبهشت 1396

 

اتفاقی غیرمترقبه در کنار تلاش برای مجاب کردن مدیرمسئول برای ترغیب بستنِ جلد با تصویر و موضوعِ جانلوئیجی بوفون پیش از

فینال لیگ قهرمانان اروپا باعث خلق این جلد فراموش‌نشدنی در مجله 40 چراغ و دو صفحه ویژه او و یووه شد.

 

افسوس که رویای بزرگ محقق نشد. (هرچند رویای ماندن و خداحافظی نکردن بوفون ناباورانه تحقق یافت.)

 

[mory]

@حامد

چه شب تلخ و باخت بدی شد ...

هیچ وقت اون افتضاح از خاطرم نمیره .

[حامد]

مرتضی عزیز درست می‌‌فرمایی. یکی دیگر از تلخی‌های ایتالیایی در فوتبال. برای نگارنده اما این تلخاب با زهر کنف شدن نیز همراه شد.

پس از مجاب کردن تحریریه در اهمیت این فینال به خاطر حضور جی‌جی بوفون اسطوره‌ای که می‌توانست با

رکوردشکنی (تکمیل کردن ویترین افتخاراتش با قهرمانی در UCL) چه‌بسا سکانس پایانیِ باشکوهی در جهان فوتبال ثبت کند؛ سنگین به زمین خوردم. 

فروش آن شماره (در کنار سایر عوامل «جلد» تأثیر مهمی در فروش هر شماره دارد) هم تعریفی نشد تا همراه با سقوط یووه و بوفون، من نیز به حضیض پرتاب شوم.

[AliReZaZa]

 

اردیبهشت 1396

 

اتفاقی غیرمترقبه در کنار تلاش برای مجاب کردن مدیرمسئول برای ترغیب بستنِ جلد با تصویر و موضوعِ جانلوئیجی بوفون پیش از فینال لیگ قهرمانان اروپا باعث خلق این جلد فراموش‌نشدنی در مجله 40 چراغ و دو صفحه ویژه او و یووه شد.

 

افسوس که رویای بزرگ محقق نشد. (هرچند رویای ماندن و خداحافظی نکردن بوفون ناباورانه تحقق یافت.)

 

 

 

آقا چه نوستالژی رو به جون ما انداختی. دوره دبیرستان. چلچراغ. خریدن مجله از دکه دم مدرسه. خوندن بخشهای مهم مجله تا قبل رسیدن به خونه: ابراهیم رها، خاطرات یک کودک فهیم، صفحه متفاوت بزرگمهر شرف الدین، صفحه نامه های شرمین نادری، کاریکاتور بزرگمهر حسین پور، جنجالهای علیرضا میراسدالله و ...

چه دوره اوجی داشت و بعد یواش یواش افول شروع شد

الان نگاه کردم چهل چراغ هنوز اینترنتی داره منتشر میشه ولی کی دیگه دل و دماغ خوندنشو داره؟

راستی آقا حامد شما چه دوره ای توی چلچراغ بودی؟

[حامد]

کاملاً درست اشاره کردی علیرضا جان.

 

شاید بتوان مدعی شد بخش قابل اعتنایی از جوانانِ نسل سوم در دهه 80 یا مستقیم تحت تأثیر گفتمان 40چراغ بودند یا دست‌کم از مرام و مطالب آن چیزی شنیده بودند.

 

دوستانی که نام بردی (و بسیاری دیگر که طبعاً نامشان برده نشد) هر کدام داستانِ خودشان را در ادامه پی گرفتند.

 

پس از پاندمی کرونا اگرچه مجله همچنان به انتشار و توزیع در دکه‌های مطبوعاتی ادامه داد اما 2 شماره‌ای است که بنا به دلایل متعدد، موقتاً به صورت اینترنتی منتشر و توزیع می‌شود.

 

باید پذیرفت که با اتفاقات سیاسی و اجتماعی اواخر دهه 80 که همه به یاد داریم، تشدید ممیزی‌ها، کوچ بسیاری از نویسندگان،

پناه آوردن جوانان سرخورده به شبکه‌های ماهواره‌ای در اواخر دهه 80 و اوایل دهه 90 شمسی، قدرت‌نمایی اینترنت و پای گذاشتن به فصل جدید هژمونی‌اش، 

ظهور و تثبیت پلت‌فرم‌های اجتماعی، ورود نسل سوم به چهارمین دهه زندگی‌شان و مخاطرات فراوان این دهه و در نهایت تغییر شیوه مطالعاتی نسل چهارم به بعد از جمله دلایلی 

بود که به قول شما باعث افول این مجله و بسیاری از نشریات دیگر شد.

 

سربسته به شما بگویم وضعیت تیراژ نشریات و کتاب و اساساً محصولات فرهنگی سال به سال وخیم‌تر و نگران‌کننده‌تر می‌شود.

 

حقیر نیز با اینکه از شماره نخست به نوعی از همراهان چلچراغ بودم از مشخصاً فعالیت رسمی‌ام را از پاییز 1386 آغاز کردم و با تمام فراز و فرودها تاکنون نیز کمابیش ادامه داشته است.

 

چند خط ابتدایی نوشته‌ات به وضوح گواهی است بر آشنایی کاملت از چلچراغ. خیلی خوشحالم که بالاخره یکی از اعضای خانواده بزرگ 40 چراغ را در میان یوونتوسی‌های عزیزم دیدم.  

[AliReZaZa]

بله حامد جان. درست اشاره کردی. زمان نوجوونی ما تک و توک بچه ها موبایل داشتن و فلذا خبری از واتساپ و اینستاگرام و ... نبود. برای همین هم اقبال به رسانه های کاغذی بیشتر بود. نمی تونی باور کنی که شنبه ها ساعتهای آخر مدرسه رو با چه رنجی تحمل می کردیم تا زنگ مدرسه بخوره و بدویم سمت روزنامه فروشی سر کوچه مدرسه

الان به بچه های امروزی بگی هر شنبه از دست گرفتن یه مجله 40-50 برگی چقدر شاد می شدیم فکر می کنن دیوونه ایم  

 

+ خیلی خوشحال شدم که توی فروم با یکی از نویسنده های مجله مورد علاقه م آشنا شدم. ارادتمان به شما افزون گشت     

امیدوارم مجله (هرچند دیگه مخاطبش نیستم) بتونه به حیاتش ادامه بده و اقلیت نسل جدید رو با دریچه های کمتر پرداخته آشنا کنه

[حامد]

هنوز از ياد نبرده‌ايــم

 

#وفاداران_يووه

 

شماري از بازيكنان يوونتوس در فصل 2006 – 2007 در تبعيدِ سياه به سري B

 

جانلوئيجي بوفون، الساندرو بريندلي، جورجو كيه‌ليني، جانلوكا پسوتو، رابرت كواچ، جوليانو جاني‌كدا، الساندرو دل‌پيه‌رو، پاول ندود،

والري بوژينف، آنتونيو ميرانته، فليچه پيكولو، فدريكو بالزارتي، كلوديو ماركيزيو، مائورو كامورانزي، ديويد ترزه‌گه، ژان آلن بومسانگ، متئو پارو، رافائله پالادينو، امانوئله براردي،

مارچلو زالايتا، جاناتان زبينا، پائولو دِچليه، نيكولا لگروتاليه، ماركو ماركيوني، داريو ونيتوچي، رافائله بيانكو، سباستين جووينكو، ميكه‌له پائولوچي، متئو تريني و ديده دشان

 

يوونتوس در آن فصل علي‌رغم فروپاشي رواني بر عليه باشگاه و شروع رقابت‌ها با 7 امتياز منفي در نهايت با 6 اختلاف امتياز نسبت به تيم دوم (ناپولي) به سري A صعود كرد.

 

هنوز قدردان بازيكنان آن فصل هستيم. فراموش‌شان نكرده‌ايم و خاطره وفاداري‌شان را با احترام تمام در يادمان محفوظ خواهيم داشت.

 

[حامد]

چهارشنبه دوم خرداد 1375، نوجوانی دبیرستانی هستم. در روزهایی که همه شیفته جذابیت‌های مسحورکننده آژاکس آن سالها بودند بسان ارتشی تک‌نفره در جمع‌های فوتبالی سنگ یوونتوس را به سینه می‌زدم و مومنانه برای سیاه و سپیدی‌اش آماده هاراگیری با هر شیوه‌ای بودم.

 

شاگردان تاریخ‌ساز فن‌گل در یکی از عصرهای طلایی این تیم هلندی با نام‌هایی چون: فن‌درسار، دنی بلیند، برادران دی‌بوئر، وینستون بوگارد، فینیدی جورج، داویدز، کانو، کلایورت و حتی گری لیتمانن که آن‌ سالها در جراید وطنی خاری لیتمانن هم خطاب می‌شد همه دل‌ها را ربوده بود و شرط‌بندی و پافشاری در برتری یوونتوس (که متاسفانه متصف به تهمت مافیایی بود) در فینال لیگ قهرمانانِ آن سال تنها از جسارت کودکانه آن سالهای من برمی‌آمد.

 

در روزهایی که از مربی گرفته تا بازیکنان، یک‌ سر ایتالیایی بودیم و جز چهار مورد (از 24 بازیکن آن سال) به ندرت غریبه‌ای در آسمان تیم رصد می‌شد. پائولو سوسای پرتغالی، پابلو سورینِ آرژانتینی، دیدیه دشامِ فرانسوی و ولادمیر یوگوویچِ یوگوسلاو تنها خارجی‌های یووه بودند و همین تیم نیز بود که در نهایت هیمنه آژاکس و تمام تحلیل‌های مدعیان فوتبالی را به خاک افکند.

 

آن سالها شیفته لیپی، پروتزی، توریچلی، دی‌لیویو، پیترو ویرکه‌وود، راوانلی، لومباردو و البته ویالی محبوبم بودم و نام‌های بزرگِ دیگر بعد از آنها در منظرم قرار می‌گرفتند: فرارا، کونته، دل‌پیه‌رو، کارِرا، تاکیناردی، پستو و الباقی.

 

26 سال از آن روزها گذشته و یوونتوس هرگز نتوانسته حلاوتی نظیر آنچه آن شب خلق کرد را تکرار کند. 11 نفر از 25 نفر تیم فعلی نیز ایتالیایی هستند تا از این حیث نیز تفاوت‌های غیرقابل انکاری با آن ایام خاطره‌انگیز داشته باشیم. با این‌ حال هنوز بر همان عهد پیشین وفادار مانده‎ام. نمی‌دانم کدام یوونتوس، واپسین یووه‌ی زندگی‌ام خواهد بود اما تا آن روز نیز هواخواه بیانکونری خواهم ماند.

 

[حامد]

چه جزو آن دسته از طرفدارانی باشید که دوران اِنزو مارِسکا در یووه را درک کرده باشید چه در زمره هوادارانی باشید که با نام و تصویر این هافبک اوایل دهه 2000 یووه بیگانه‌اید، مرور بر این تحشیه‌ در مورد پرتره‌ی جنجالی و ماندگار او با لباس یوونتوس، احتمالاً برایتان خالی از لطف نخواهد بود.

 

همه چیز به جدال یوونتوس در مقابل تورینو در دربی‌دلاموله‌ی فوریه 2002 باز می‌گردد؛ جایی که ارتش سیاه و سپیدپوشِ مارچلو لیپی بازی را با گل دیوید ترزه‌گه آغاز کرد. فشار گسترد‌ه‌ی تورینویی‌‎ها هرچند با هنرنمایی‌های جی‌جی بوفون (با موهای تراشیده و متفاوت با تصویر غالبی که از او به یاد داریم) یکی پس از دیگری ناکام می‌ماندند اما سرانجام در دو صحنه به برتری دو بر یک همشهری‌های بانوی‌پیر انجامید.

 

این اما پایان کار نـــبود؛ وقتی در هفتاد و ششمین دقیقه‌ی بازی تابلوی تعویضِ داور چهارم خبر از بیرون کشاندن ادگار داویدز و ورود انزو مارسکا (و همچنین زنونی به جای پسوتو) می‌داد شمار اندکی از یوونتوسی‌ها امیدی به این تصمیم لیپی برای تغییر نتیجه بازی داشتند اما این مارسکای 22 ساله بود که در واپسین دقیقه بازی روی ارسال دیدنیِ لیلیان تورام، با ضربه‌ی سری استثنایی دروازه لوکا بوچی را باز و استادیوم دله‌الپی تورین را غرق در شادی و سرور کرد.

 

ماجرای مناقشه‌برانگیز این بازی که تصاویرِ درگیری و جانبداریِ اله‌ساندرو دل‌پیه‌رو از مارسکا را نیز در پایان بازی به یادگار گذاشت اما نه به خود این گل که به خوشحالی پس از آن توسط شماره 16 یووه در آن دیدار مرتبط است.

 

مارسکا بعد از ضربه‌ی فوق‌العاده‌اش که تورینو را در آستانه یک فتح بزرگ ناکام گذاشته بود، در پاسخ به شادی پس از گلِ مارکو فرانته (مهاجم تورینو) که به صورت نمادین با دستان خود شاخ‌های گاو را بازسازی کرده بود، (Toro به معنای گاو نر، یکی از نمادهای شهر تورین و باشگاه تورین بود. / و همچنین یوونتوس در آن سالها) همین کار را تکرار کرد تا آتش خشمِ تیم مهمان را شعله‌ور کند. (کادرفنی تورینو مدعی شدند این تقلید، عامدانه، غرض‌ورزانه و توهین‌آمیز بوده.)

 

با این همه، یکی از ماناترین پرتره‌ها از دوران نه‌چندان پر فروغ انزو مارِسکا در یوونتوس، همین خوشحالی بعد از گل او در این دیدار حساس شد.

 

در این روزهای الگری‌کُش که همه‌ی گمانه‌زنی‌ها در جستجوی کارا‌ترین و در عین‌حال مقرون‌به‌صرفه‌ترین فرد برای نشستن موقت بر نیمکت بیانکونری است شاید بد نباشد ضمن پیوند زدن ارتباط این موضوع با سرنوشتِ مارسکا، به شهر منچستر سفر کنیم و دست‌کم به عنوان یک گزینه، به نیمکت سیتیزن‌ها نظری بیافکنیم؛ جایی‌که انزو مارسکایِ 42 ساله به عنوان یکی از دستیاران پپ گواردیولا، احتمالاً مهم‌ترین مقطع دوران مربیگری‌اش را تجربه می‌کند.

 

طبعاً در حال‌حاضر بعید است که بتوان او را گزینه‌ای قابل‌اعتماد و مورد وثوق طرفداران زخم‌خورده بیانکونری پنداشت اما شاید بتوان عملکرد او را رصد کرد و دلخوش درخشش او در سالهای آتی بود. به هر حال شاگردیِ پپ می‌تواند از او یک مربی با ذهنیتی تیکی‌تالیایی‌ بسازد.

 

مارِسکا هرچند در منچستر یک تازه‌وارد به حساب می‌آید اما با آبی‌پوشان این شهر چندان غریبه نیست. او پس از سه تجربه در کسوت کمک‌مربی در ایتالیا (اسکولی)، اسپانیا (سویا) و انگلستان (وستهام) به مدت یک فصل سرمربیگری تیم زیر 23 ساله‌های منچستر سیتی را بر عهده گرفت و پس از آن به وطن بازگشت تا سرمربی بوفون و پارمای سقوط کرده به سری B باشد. ناکامی او در کمک به این تیم در بازگشت به رقابت‌های سری A البته برایش چندان بدشگون نبود و حتی باعث شد تا از سوی پِپ برای جایگزینی خوان مانوئل لیلو (که برای نشستن روی نیمکت السد رهسپار قطر شده بود) بار دیگر به انگلیس بازگردد و در کنار کادر فنی اسپانیاییِ آبی‌پوشان، تنها غریبه‌ی سیستمِ ناوبری اسپانیایی - انگلیسیِ منچسترسیتی‌ شود.

 

[قاسم]

حامد بردیم به ۱۳ سالگی و اون شورِ تیفوسی!! مارِسکا کلّه رو ۹۰درجه چرخوند و سری که زد قدرتِ شوت داشت به نظرم! من که توو خونه منفجر شدم بعد از گلش... دمت گرم...

و یه اصلاحیه؛
فابین کارینی گلرِ دوّم تیم بود. اروگوئه‌ای هم بود و طبیعتاً (!) هیکلِ خوبی داشت.
مارِسکا توو اون بازی به جای داویدز واردِ زمین شد. لیپی ۲ تا تعویض همزمان کرد واسه همین یادم مونده. یکی این تعویض یکی هم اومدنِ زِنونی به جای پسّوتوی کم‌تحرّک.