برید صحبتای بین دو نیمۀ زیدان (رختکن رئال) در فینال 2017 رو بخونید. میگه سیستم یووه 4-4-2 هست و آلوز و مانژو خیلی تهاجمی (رو به جلو) بازی میکنن و تنها کاری که باید بکنیم اینه که مجبور به عقب نشینیشون کنیم!
اینو دیگه همه فهمیدن که اگه به رئال گوشه ها رو بدی کارت تمومه، اونو هم یووه داد تو فینال! علی رغم داشتن مدافعان کناری فوق العاده ای در قد و قواره آلوز و ساندرو!
این بازی هم آلگری بازم متاسفانه 4-4-2 چید و با ریسک و بازی با 4 یا 3 تا و نصفی (دشیلیو) بال سعی کرد نقطه قوت رئال (کناره ها) رو ببنده و با این حال 2 گل از همونجا خورد!
چیزی که من میفهمم اینه که سیستم و نوع آماده کردن تیم توسط آلگری برای یک بازی antifragile نیست! به نظر من حتی robust هم نیست بلکه به شدت fragile و شکننده هست!
یعنی طاقت و تاب اتفاقات غیر منتظره در بازی رو نداره. این فصل خیلی بهتر شده و اینو تو بازیای مهمی مثه میلان و تاتنهام نشون داد ولی تو بازیای همون اندازه بزرگی عکسشو ثابت کرد مثه جلو بایرن یا دو فینال اخیر یا مثه وقتی میلان بود و رفتو 2-0 بارسا رو زد و برگشت بعد از یه موقعیت خوب که میلان از دست داد، کلا فرو پاشید و بازی رو 6 دنگشو داد به بارسا و 4 تا خورد و 44 تا نخورد! ولی مسئله اینه که یووه نه جای تجربه اندوزی، بلکه ارائۀ تجربه هاست...