برگردیم به ژولای سال قبل. حدود 10 ماه پیش. یا حتی عقب تر از اون ...
یه جام جهانی کابوس وار برای طرفداران تیم ملی ایتالیا و طبعا یوونتوسی های علاقه مند به آتزوری. یه حذف بسیار دردناک و باورنکردنی در شبی که فوتبال روی بی رحم خودش رو به ما نشون داد. یه لشکر شکست خورده بازیکن ایتالیایی به خونه هاشون برگشتن در حالی که تنها دست آوردشون یه برد 2-1 برابر انگلیس بود و بقیه اش جز خاطرات تلخ چیزی نبود.
و البته چقدر فاجعه بارتر بود وقتی یهو سایت فوتبال ایتالیا رو باز کردیم و دیدیم که کونته از هوادارا خداحافظی کرده و حسابی جا خوردیم و مدام اسکای 24 و توتویووه و سایت فوتبال ایتالیا رو بالا پائین می کردیم ببینیم واقعا what the hell is going on ... ! بدتر از این بدنامی و فاجعه، مصیبت وارده در پی اعلام اسامی و کاندیداهای نیمکت یووه بود ... آلگری، مانچینی، اسپالتی! داشتیم فکر می کردیم کدومشون می تونه بهتر از یکی دیگه به حال این یووه گند بزنه و طبیعتا فکر می کردم فضاحت بارترین آینده رو آلگری می تونه بسازه و دردا که ماروتا رفت دست رو چه کسی گذاشت! خود ِ آلگری!
بدبختی به اینا ختم نمی شد. ایجنت ویدال عملا داشت با منچستر یونایتد مذاکره می کرد! مینو رایولا دم و بی دم مصاحبه می کرد که پوگبا به رئال می خواد بره و البته داستان وقتی به جاهای باریکتر کشید که زمزمه هایی شنیدیم مبنی بر اینکه پیرلو حاضر به همکاری با آلگری نیست و توز هم نمی خواد زیر نظر آلگری بازی کنه و جفتشون می خوان از یووه برن. واقعا اون روزهای بعد از جام جهانی از در و دیوار داشت مصیبت می بارید ... اینا همش سکانس ها و کلوز آپ هایی از یه واقعیت هست که همین 10 ماه پیش ما وسطش دست و پا می زدیم و حسابی دشمن شاد شده بودیم. تقریبا اسکودتو رو مال رم می دیدیم، کوپا ایتالیا که با کونته اش مالی نبودیم ... فقط عده ی قلیلی معتقد بودن آلگری تو لیگ قهرمانان خوب کار می کنه.
حالا بعد از 10 ماه ببینیم کجا هستیم ...
- 4 امین اسکودتوی متوالی که 5 هفته مونده به پایان مسجل شد تقریبا.
- بدون نصف ستاره های تیم ویولا رو در آرتمیو فرانکی 3-0 بردیم
- بدون نصف ستاره های تیم و بعد از 90 دقیقه ی طاقت فرسا در برنابئو اینتر رو در سن سیرو 2-1 بردیم
- بدون نصف ستاره های تیم با گل های هافبک های 5 ام و 6 ام تیم 3-1 ناپولی رو بردیم (تازه گلشون هم روی پنالتی ای بود که اصلا پنالتی نبود و تازه پنالتی رو هم بوفون گرفت!)
- بعد از 20 سال قهرمان کوپا ایتالیا شدیم اونم در استادیو المپیکو اونم برابر لاتزیو
- آلگری بعد از کارلو پارولا و مارچلو لیپی، سومین مربی تاریخ یووه شده که در بردن 2 جام داخلی دابل می کنه.
- با شکست تیمی که ارزش مالی بازیکن هاش 523 میلیون یورو در برابر ارزش مالی 216 میلیون یورویی بازیکن های خودمون بود فینالیست لیگ قهرمانان شدیم
- برای اولین بار در تاریخ باشگاه 90 دقیقه تا کسب 3 گانه فاصله داریم
این ها فقط واقعیت های کمی از پرونده ی پرافتخار یوونتوس با آلگری در فصل 2014-2015 بوده. میشه خیلی راحت به صفحات ارزشمند دیگه ی این پرونده نگاه کرد. کی تا 10 ماه پیش پادوین، پریرا، استورارو، کومان و موراتا رو داخل آدم حساب می کرد؟!؟! شرط می بندم تعداد کسایی که تو ایران تا 10 ماه پیش استفانو استورارو رو می شناختن به 20 نفر هم نمی رسید ... پریرا رو در خوشبینانه ترین حالت کسایی می شناختن که خوب سری آ رو دنبال می کردن. پادوین نیمکت نشین مطلق یووه بود ... موراتا مهاجم دیپورت شده ی مادرید ... بیایم بهتر به واقعتی نگاه کنیم ...
1- پریرا از یه وینگر راست تیم درجه 2 ایتالیا تبدیل شد به قابل اعتمادترین مهره ی تعویضی و هجومی آلگری و خیلی اوقات فیکس یوونتوس
2- پادوین که نهایتا تو پست های وینگ بک راست و چپ بازی می کرد زمان کونته، در عین جسارت و شهامت حداقل تو 3-4 پست غیرتخصصی (گل سرسبدش پست regista!!!) بازی کرد در این فصل و چه بازی های بی نظیری رو هم انجام داد
3- استورارویی که تا قبل از بازی با رئال، فقط 4 دقیقه تو لیگ قهرمانان بازی کرده بود 60 و خرده ای دقیقه عین یه قهرمان جنگید تو تورین و با سوپرسیوش ما رو به فینال برلین نزدیک و نزدیک تر کرد.
4- همین کومان کی فکرشو می کرد با وجود این همه نیمکت نشینی بیاد جلوی ناپولی این همه فرار و نفوذ خوب داشته باشه اونم تو سن 18 سالگی! خود ِ نیمار تو 18 سالگی به این خوبی نبوده ...
5- موراتا!!! همه بابت 20 میلیونی که تو جو ریختیم سرزنش می کردیم موراتا رو ... ولی ببینید این پسر چه کرد در عرض این 8 ماهی که تو یووه بازی کرده ... هر گلش حساستر و تعیین کننده تر از گل قبل ... با بلیت گل های حساس موراتا داریم اینور و اونور میریم!
(البته کمی اغراق بود
فقط می خواستم بگم گلاش خیلی مهم بوده!
) من خودم هر بد و بیراهی که به دهنم آمد گفتم اول فصل ولی واقعا موراتا با عملکرد عالیش جواب همه ی انتقادات رو داد ...
یه سری ها هم می گفتن پیرلو زیر نظر آلگری نابود میشه و دوران هر فصل 30-35 گل خورده شروع میشه که دیگه اون ها رو واگذار می کنم به خدا! آلگری به تمام افراد مجموعه اش از ریز تا درشت اعتماد کرد ... از بوفون و پیرلو وتوز بگیر بیا تا استورارو و موراتا و پادوین ... شما همین اورای 33 ساله ی نفله ای که دیگه تو لیگ انگلیس نمی تونست راه بره رو در نظر بگیرید که امسال تو یووه چه گرد و خاکی کرده! عین موتور روسی دهه 60 داره کار می کنه ... 10 ماه پیش تقریبا همه چیز همین قدر فاجعه بار بود و حالا ببینید که تک تک بازیکن هایی که اسم بردم و اسم نبردم زیر نظر همین آلگری به بهترین های پست خودشون در ایتالیا و اروپا تبدیل شدن.
آلگری تمام ناامیدی های ژولای گذشته رو به امیدواری تبدیل کرده. از یه جهنم واقعی ما رو بیرون کشید و حالا در بهترین روزهای تاریخ باشگاه یوونتوس قرار داریم. هیچ نسلی از طرفدارهای باشگاه یوونتوس تا حالا این مقطع حساس و بی نظیر و غرورآفرین رو درک نکرده که تیم با ذخیره هاش بره تو زمین و وضعیت تیم های صعود کننده به لیگ قهرمانان و لیگ اروپا رو تعیین کنه! و حتی فراتر از اینا میشه در مورد اینکه هموار بحث ها بر سر این بود که یووه داره با قرعه های ساده بالا میاد تو لیگ قهرمانان رو در نظر بگیرید که چجوری با برد 3-2 در مجموع جلوی تیم پرادعای آنچلوتی به فینال صعود کردیم ... دیگه رئال که قرعه ی ساده ای نبوده ... تا همین بازی با تورینو . پارما که بیرون از خونه باختیم هنوز یه سری ها به آلگری اعتماد نداشتن ولی ببینید بعدش چه بازی های بی نظیر و پرافتخار و فراموش نشدنی ای جلوی فیورنتینا و اینتر و ناپولی و سامپدوریا و رفت و برگشت جلوی رئال مادرید داشتیم ...
کونته 4 سال پیش آمد و با درایت و تعصب فوق العاده اش و روحیه ای که به تیم تزریق کرد کاری کرد که هفت جد و آباد کاپلو و گواردیولا و آنچلوتی و ... نمی تونستن انجامش بدن و آثارش هنوز روی تن بعضی ها مونده و جالب توجهه که بعضی وقتا نمیشه یه کارهایی رو تکرار کرد!
موفقیت نمایی مثل یه نردبان داره و نمی تونی مدام روی یه پله وایستی و باید سعی کنی هی بالاتر بری. کونته بالاتر از اونی که آمد نمی تونست با همین مهره ها بیاد و ادامه اش رو آلگری رفت. باید بدونیم و فراموش نکنیم که اون پله ای از نردبون که آلگری از اونجا کار رو تحویل گرفت قبلش کلی پله رو کونته طی کرده بود و آورده بود بالا ... پس اینا کار همدیگه رو تکمیل کردن.
اگر از من بپرسید چه چیز آلگری از کونته بهتره؟ ... میگم آلگری در قیاس با کونته تکنسین بهتری هست ... از زیر و بم تاکتیک ها و آنتی تاکتیک ها و استراتژی ها بهتر سر در میاره. بهتر بلده تیم حریف رو زمین گیر کنه و در عین حال تیمش پلن خودش رو تو زمین اجرا کنه ... ولی کونته اینجوری نبود ... یه خط مشی داشت که به هیچ وجه ازش تخطی نمی کرد ولی آلگری با حریفش شطرنج بازی می کنه و از فلسفه ی "بچرخ تا بچرخیم" گویا خوشش میاد! ما از نظر تاکتیکی حالا می تونیم بدقلق ترین تیم های اروپایی رو به زانو در بیاریم یا لااقل اذیت کنیم و این چیزیه که برا این تیم با این مهره های خودساخته که تقریبا 90٪ شون تو یووه به این سطح بلوغ فنی و آمادگی رسیدن واقعا باعث افتخاره ... آلگری تشخیص داد چه زمانی چه بازیکن هایی باید استراحت کنن ... تشخیص داد چه زمانی جه جامی مهمتره ... موفقیت های بی اهمیت رو فدای اهداف بزرگتر کرد ...
تقریبا 1 سال پیش این موقع بود که تو نیمه نهایی لیگ اروپا حذف شدیم ... حالا 1 سال گذشته و در آستانه ی 3 گانه ای هستیم که 2 گانه اش رو فعلا بردیم و درسته که گام سوم از 2 گام قبلی سخت تره ولی طی کردن این مسیر طولانی چی ...؟ 10 ماه پیش کجا بودیم ... حالا کجا هستیم ...