616 پاسخ برای این موضوع

[Aminvo]

با توجه به خرید های صورت گرفته و خرید احتمالی دراکسلر، کاملا مشخص هست که در ذهن آلگری و همکارانش چی میگذره. با خرید احتمالی دراکسلر یوونتوس توانایی بازی با سه سیستم را داره. سیستم سال پیش، 4-3-3 و 4-2-3-1 . ولی ظاهرا تمرکز بیشتر روی 4-3-3 هست و تیم به صورت زیر شکل میگیره ( احتمالا). با این حساب که دراکسلر هنوز قطعی نشده.

 

 

سوال اینجاست که آیا این خط هافبک توانایی بازی در این سیستم را دارد؟ و بازیکنان دارای خصوصیات لازم برای بازی در این ترکیب هستند؟؟

مشکل اصلی به نظرم خدیرا هست که خلاقیت و تکنیک فردی برای بازی در این پست را نداره. تیم از این نقطه در طول فصل ضربه خواهد خورد. مگه اینکه کلا بی خیال این ترکیب شد و به ترکیب سال قبل یا 4-2-3-1 پناه برد که باز هم بازیکنان خریداری شده بهترین گزینه ها برای این سیستم ها نیستند؟؟

 

مسئله دیگه اینکه برای کناره ها فقط کوادرادو و دیبالا را داریم و هیچ گزینه دیگه ای در دسترس نیست؟؟ با این شرایط و حتی با ملحق شدن دراکسلر آیا فروختن کومان کار درستی هست؟؟ 

[Principino]

^^^

امسال هم سیستم اصلیمون همون 4312 هست

دراکسلر هم خریده میشه برای اینکه پشت مهاجم بازی کنه

کومان و یورنته هم رفتن و برای اون دو نفر نوک 4تا گزینه داریم که کاملا" منطقیه

تقریبا" تمام ابزاری که برای 4312 بازی کردن لازمه رو داریم پارسال هم با همین سیستم عالی بودیم فکر نمیکنم تغییرش بدیم

حالا این که در کنار 4312 چه سیستم هایی رو بازی میکنیم جای بحث داره

میشه 433 و 4231 بازی کرد ولی نه جلوی هر تیمی

با تیمایی که این سیستما رو بازی میکنن مقایسه کنید! وینگرایی دارن که کنترل کل بازی رو دستشون میگیرن ما همچین وینگرایی داریم؟

با توجه به دفاعمون که هنوزم به نظرم نقطه قوتمونه فکر نمیکنم زیاد هجومی باشیم امسال(حداقل تو اروپا)

[mahdy]

فقط امیدوارم از 2-5-3 و سیستم فصل قبل دست برداریم چون تو هر دوسیستم خیلی از بازیکنهامون بازیشون هدر میره و خیلیا مجبورن برن رو نیمکت

4-3-3 سیستم مناسبیه ولی اگر بخواد از تمومی بازیکنهای موثر تیم استفاده کنه ومدرن هم باشه 1-3-2-4 مفیده وعجیب وحشتناک میشیم

                                              بوفون

ساندرو                    کیلینی-  بونوچی                  لیشتشتاینر

 

                     پوگبا                    مارکیزیو        

 

دیبالا                        درکسلر               کوادرادو

                                   

                                 موراتا    

[Massimiliano Allegri]

اسپورت مدیاست ورودی و خروجی های تیم رو مشخص کرده که بصورت زیر هستند 



ترکیب جالبی رو هم پیش بینی کرده   

[mahdy]

ترکیبش خیلی پسنده فقط موراتا بنظرم باید جای مانزوکیچ باشه

[Seyyed Masoud]

فقط 41231 . من به تمام دوستانم قول دادم اگه امسال یوونتوس 4231 بازی کنه به همشون شام میدم .

                    بوفون

ساندرو(اورا )    کیلینی (روگانی )     بونوچی (بارزاگلی )       لیخت (کاسرس)

                              مارکیزیو (آساموا )    استورارو (خدیرا )

          دیبالا (موراتا )             پوگبا (هرنانس )             کوادرادو (پریرا )

                                       موراتا (مانژوکیچ ، زازا )

[Ale10Forever]

!!!! This May Be Boring And Tedious !!!!

 

یکی از فاکتورهایی که تیمهای اروپایی اخیرا توی خرید بازیکنای جدید مد نظر قرار میدن، رفتن به دنبال بازیکنهای چند پسته یا اصطلاحا versatile ـه. از این جهت که هم دست مربی رو در مانور روی سیستم ها و شرح وظایف متفاوت در مقاطع حساس و یا مورد نیاز باز میذاره و از طرفی این جور بازیکنا با توجه به این خصوصیتشون از نظر اقتصادی هم مقرون به صرفه تر هستند.

 

ورای عملکرد کلی که ماروتا و کادرش در این تابستون از خودشون به نمایش گذاشتند و البته جای انتقاد و حتی ناسزا (:دی) زیاد داره، اما در مجموع علاوه بر آینده نگری فوق العاده ای که انجام شد و پایین اومدن محسوس میانگین سنی تیم، خرید آچارفرانسه هم در اولویت سورت بندی لیست خرید تیم بود. این رو هم باید روشن کنم که آچار فرانسه بودن به معنی "پادوین" بودن نیست؛ در واقع بازیکنی آچارفرانسه نیست که هر وقت در مواقع اضطرار، جایی کم آوردیم بتونیم از اون بازیکن در اون پستِ به خصوص استفاده کنیم تا "حداقل" استاندارد مورد نیاز رو داشته باشیم؛ کاری که در کمال تعجب پادوین در تیم فعلی به عهده داره! بلکه این خصوصیت تنها یکی از آپشن های چنین بازیکنیه. ویژگی اصلی، قابلیت بازی در چند پست مختلف بدون افت کیفیت محسوس در سطح بازی هست. حالا به لیست ورودی ها نگاه و انتخاب کنیم: دیبالا، خدیرا، کوادرادو و نهایتا هرنانس.

 

مستقل از سیستم مورد علاقه الگری، بی جهت نبود که از اول تابستون روی خرید تریکوارتیستا اصرار داشت. تمام اسامی ای که در طول پنجره به نوعی به یوونتوس لینک شدند این خاصیت آچارفرانسه بودن رو داشتند، این ویژگی حلقه گمشده یا بهتره بگیم مکمل ورودی های تیم میتونست باشه. حالا بنا به هر دلیلی (عمدتا ضعف ماروتا به عقیده من) نهایتا هرنانس باید این نقش رو در تیم ایفا کنه. هرنانس بیشتر از اون چه فکرش رو بکنیم به این تیم انعطاف سیستمی و تاکتیکی میتونه بده و به نظر من میتونه تا حد زیادی اون از هم گسیختگی که در دو بازی اول لیگ در دو سوم پایانی تیم می دیدیم رو جبران کنه. با توجه به تکنیک، قدرت حمل توپ، دید و توانایی بازیسازی نسبتا خوبی که قبلا از خودش (به خصوص در لاتزیو) نشون داده، هرنانس مهره مورد نیاز الگری در تاکتیک های مرکز گرای مورد علاقه ش خواهد بود. یعنی بازیکنی که توپ رو بگیره، نگه داره، ببینه و بسازه و البته اینکار رو بجای یک سوم میانی، در یک سوم آخر زمین برای ما انجام خواهد داد. در واقع هدف از اول مرکاتو، شیفت توانایی های پیرلو از وسط زمین به جلو بود و حالا امیدها به هرنانس هست که چنین کاری رو انجام بده. به عبارت دیگه یوونتوس در این تابستون یه قمار بزرگ انجام داد: ریسک ضعیف تر شدن خط هافبک طلایی خودش رو قبول کرد تا به وضعیت "2-1" مد نظر الگری در جلوی زمین سر و سامون بده. اتکای بیش از حد به پوگبا و دادن شماره 10 بهش، ریسک اصلی این قمار هست که برای موفقیت یووه در این فصل حتما باید جواب بده.

 

از بُعد آرایش سیستمی، با اضافه شدن هرنانس، الگری میتونه از سیستمهای چهار-سه-ایکس به راحتی استفاده کنه. اما با توجه به سوابق با ضریب اطمینان خوبی میتونیم بگیم که بیسِ کار 2-1-3-4 خواهد بود.

 

 

وظیفه 3 هافبک وسط، همونطور که در فصل قبل در یووه و فصول قبل در میلان دیدیم، حضور همزمان در حمله و دفاع به صورت خیلی متعادل بود. با رفتن ویدال و پیرلو، الان نیاز داریم که مارکیزیو یه نقطه عطف دیگه توی کریرش بوجود بیاره و نقش رجیستا رو به شکل قابل قبولی به عهده بگیره. با تجربه قبلی احتمال موفقیت با ضریب خوبی وجود داره و البته هرنانس هم میتونه در موقع لزوم این کار رو انجام بده. بسته به کیفیتی که لمینا نشون خواهد داد و برنامه الگری، میتونه به بازیکن فیکس تبدیل بشه تا خلا ویدال رو توی توپ گیری و دوندگی تا حدی پر کنه. البته خدیرای آماده و بی مصدومیت هم این قابلیت رو داره. مهمترین عنصر همونطوری که گقتم پوگباست. با توجه به برتری نفری ای که معمولا حریف توی این سیستم مقابل ما داره، پوگبا باید تلاشش رو خیلی بیشتر از اینها کنه. باید جواب اعتمادی که یووه بهش کرده رو با "دوندگی، توپ گیری، درگیری و از جون مایه گذاشتن" بده نه "حرکات نمایشی و ادا در آوردن". به طور خلاصه پوگبا باید بزرگ بشه و ذهنیتش رو عوض کنه. شماره 10 به این معنی نیست که تو دفاع کمتر شرکت کنی و هر وقت توپ دستت اومد سعی کنی حرکتی انجام بدی که همه انگشت به دهن بمونن. پوگبا با این روندی که پیش گرفته هم به خودش و هم به یووه ضربه خواهد زد و اینجا به نظرم الگری باید بیشتر مداخله کنه.

 

هرنانس، دیبالا و حتی شاید پریرا و پوگبا که در نقش "1" قرار میگیرن، وظیفه اصلیشون آزاد کردن دو مهاجم جلوئه. روش اون هم نگه داشتن توپ یا حرکات بدون توپ که نتیجه ش کشیدن دو مدافع وسط یا کناری به جلو هست.

اولویت دوم کمک به سه مدافع در هنگام دفاع با پرس از جلو در مرحله اول و برگشت به عقب در مرحله دوم هست. باز برمیگردیم به اون ویژگی آچارفرانسه بودن که توی این قضیه میتونه کمک کنه. شاید 30 ساله بودن در مقاطع آخر فصل باعث کمی مشکل بشه که به نظرم الگری باید با نیرو و دینامیک دیبالا تا آخر فصل اون رو جبران کنه.

 

فصل گذشته این سیستم خصوصا مقابل تیمهایی که با یه هافبک دفاعی بازی میکردند، نسبتا موفق بود با وجود اینکه در این پست بازیکن تخصصی هم نداشتیم و معمولا ویدال نمیتونست کاملا از پس این نقش بر بیاد. از این نظر ورود یه بازیکن تخصصی به طور بالقوه میتونه پیشرفت به شمار بیاد.

 

درخت کریسمس

 

 

از اونجایی که با وجود پیرلو که در این سیستم به نظر کارآمد میومد هم الگری رغبت زیادی به این حالت نشون نمیداد، خیلی نباید انتظار دیدن همچین آرایشی در فصل جاری رو داشته باشیم. البته تغییرات در یک سوم آخر و جوونتر و انرژیک تر شدن ترکیب شاید جرقه هایی در ذهن کادر فنی تیم بوجود بیاره. برای رسیدن به بازده بالا توی این سیستم، با توجه به تمرکز به روی مرکز بازی، وظایف اون 3 نفر میانی تقریبا ثابت خواهند بود. اما آماده شدن و جا افتادن مانژوکیچ خیلی اهمیت داره. فعلا که بعد از سوپر کاپ نشونه های خوبی وجود نداره.

 

4-3-3 ؟

 

 

اینجاست که با توجه به پتانسیل بالقوه کوادرادو و چند چشمه که موراتا فصل گذشته در سمت چپ از خودش نشون داد، خوبه که تغییراتی در ذهن الگری به وجود بیاد. با اومدن مانزو و احتمالا استفاده گاه و بیگاه از زاتزا به عنوان تارگت و حتی 9 کاذب، بردن بازی به کناره ها و استفاده کامل از پتانسیل دینامیک و سرعت تازه رسیده تیم، شاید ایده بدی نباشه. بازی رم هم بعد از ورود پریرا، تجربه مشابهی رو با حضور موراتا در راس داشتیم که به وضوح عملکرد تیم رو در دقایق آخر بهبود داد.

 

خوب یادمونه بازی سه فصل قبل با بایرن رو و نقشی که مانژوکیچ در اون بازی به عهده داشت. مانژو ظرفیتهای خیلی بیشتری از حضور صرف توی محوطه جریمه و منتظر سانتر بودن (تارگت) داره و این ظرفیت ها توی 3-3-4 از همه جا بیشتر نمود داره. ضمن اینکه با این سیستم راه برای آرایش های مدرنتر و بالانس تری مثل 1-3-2-4 هم باز خواهد شد. البته باز هم به نظر تیم فعلی در حدی که مناسب روشهای مرکزگراتر مثل همون 4312 و 4321 هست، در 3-3-4 و 4231 کارآمد نخواهد بود اما مطمئنا در سالهای آینده میتونه به این سمت بره.

 

We will always have 3-5-2

چه دوست داشته باشیم و چه نه، این سیستم در چند فصل گذشته (حداقل در سری آ) ما رو به موفقیت رسونده. با برگشت آساموا و اضافه شدن کوادرادو همچنان میتونیم به اون تکیه کنیم. اما مطمئنا کافی نیست. رقبامون امسال در فاز تهاجمی خیلی بهتر شدند و 2-5-3 به طور بالقوه قابلیت مقابله بهتر با روش های هجومی رو داره (برتری عددی در دو سوم ابتدایی زمین). در عمل در دو بازی گذشته با گیر های زیادی در استفاده از این سیستم مواجه شدیم. دلیل اصلی به نظرم استفاده نابجا از پادوین در قلب این آرایش بود. استفاده از بازیکن بی استعداد و معمولی مثل پادوین در اون نقش دقیقا کاریه که نباید انجام بدید و الگری انجامش داد. دوم عدم مشارکت درست دو هافبک کناری خصوصا پوگبا در کارهای دفاعی بود که بالاتر توضیح دادم. و سوم نبودن کسی که تیم رو از حالت از هم گسیختگی نجات بده که گفتم امیدوارم هرنانس در این زمینه به کارمون بیاد. این سیستم رو اگه درست پیاده نکنیم (مثل دو بازی گذشته) میتونه کاملا مخرب باشه و بازی همه بازیکنهامون رو خراب کنه و الگری تا حالا دیگه باید به این نتیجه رسیده باشه که "فعلا" تیم آماده اجرای درست این روش نیست؛ اما خب با برگشتن مصدومها، اومدن هرنانس و هماهنگ تر شدن تیم و بالاتر رفتن اعتماد به نفس، it may still come in handy

[mahdy]

فقط 41231 . من به تمام دوستانم قول دادم اگه امسال یوونتوس 4231 بازی کنه به همشون شام میدم .

                    بوفون

ساندرو(اورا )    کیلینی (روگانی )     بونوچی (بارزاگلی )       لیخت (کاسرس)

                              مارکیزیو (آساموا )    استورارو (خدیرا )

          دیبالا (موراتا )             پوگبا (هرنانس )             کوادرادو (پریرا )

                                       موراتا (مانژوکیچ ، زازا )

این ترکیب و این بازیکنها مشکل داره. پوگبا جاش اونجا نیست. با این ترکیب خیلیها باید برن رو نیمکت . بنظرم همون ترکیبی که مدیاست گذاشته از همه بهتره. 1-3-2-4 یکی از دو  سیستم روز دنیاست ولی بعیده تو یووه پیاده بشه

[mahdy]

                    

4-2-3-1                   بوفون(نتو-روبینیو)

ساندرو(اورا)        کیلینی(روگانی)-بونوچی(بارزاگلی)            لیشتشتاینر(کاسرس)

 

    خدیرا(لمینا)              مارکیزیو(پادوین-استورارو)

 

پوگبا(آساموا)                هرنانس (پریرا)                 دیبالا(کوادرادو)

               

                      موراتا(مانزوکیچ-زازا)

4-3-3

           

                           بوفون(نتو-روبینیو)

ساندرو(اورا)              کیلینی(روگانی) -بونوچی(بارزاگلی)                  لیشتشتاینر(کاسرس)

 

پوگبا(آساموا)                    مارکیزیو(خدیرا-لمینا )                  هرنانس(پادوین-استورارو)

 

دیبالا                                                                                       کوادرادو(پریرا)

      

                                         موراتا (مانزوکیچ-زازا)

[Atomic Ant]

          

 

 

 

در نگاه اول بد نیست واقعاً. با وجود بالا و پایین های زیاد نقل و انتقالات، به نظرم زیاد ایرادی به کیفیت تیم به لحاظ فردی و فنی وارد نیست، پس مسلماً اَلگری بهانه ی خاصی برای نتیجه نگرفتن نخواهد داشت. به قول دوستمون sinazz هم تا الان هیچ باشگاهی داخل ایتالیا با اختیار تام مربی بازیکن نخریده که این مسئله بخواد بهانه باشه. البته من الگری رو قبول دارم و مطمئنم جبران خواهد کرد. اکثر اعتراضات و دلخوری ها هم مربوط به همون پایین اومدن شخصیت یووه در فصل نقل و انتقالات هست که منطقی هم به نظر می رسه. گر چه من خودم شخصاً مدت هاست که دوری این باشگاه از شخصیت اصلی خودش رو دیدم و قاعدتاً ناراحت شدم، ولی نهایتاً پذیرفتم. چون به نظر من با مسیر حال به هم زنی که فوتبال در پیش گرفته، یا باید از همین الان تماشای فوتبال رو بذارم کنار و یا اینکه صبر کنم به مرور زمان خود فوتبال به سمتی بره که حالم ازش به هم بخوره و اونوقت طبیعتاً بصورت اتوماتیک فوتبال دلخوشی من نخواهد بود. فعلاً دلم نمیاد گزینه ی اول رو انتخاب کنم ولی با چشم های خودم شاهد این هستم که فوتبال داره روز به روز ورزش احمقانه تری میشه. شرایط طرفداری و اقتصادی فوتبال به سمتی خواهد رفت که دیگه ساده ترین المان های هر باشگاهی بی اهمیت میشه. همونطور که تا الان شده. فقط بحث یوونتوس نیست. توی این گردباد پول و تبلیغات و سهمیه ی UCL و حقوق و ... هزاران عبارت مزخرف دیگه، به اقتضای شرایط فوتبال مدرن گاهی باید گزافه گویی های یک بازیکن رو شاید فراموش کرد و به پای حماقتش گذاشت و یا نهایتاً به پای حقارت اون فرد. متاسفانه حقیقتی هست که باید پذیرفت. دیگه هیچ تیمی توی اروپا هویت خودش رو نداره و نخواهد داشت. هویت بارسلونا به استفاده از بازیکن های آکادمی بود که به زودی با امثال سوارز و نیمار و راکیتیچ و سایرین به فنا خواهد رفت. در وصف هویت یونایتد فقط می تونم اینو بگم که دو سه سال قبل فرگوسن دادن پول گزاف برای یه بازیکن 19 ساله رو به سخره می گرفت، ولی الان انسان احمق و بی شعوری مثل لوئیز ونگال 80 میلیون یورو صرفاً خرج یه بازیکن تازه شکوفا شده ی فرانسوی کرد. بازی یونایتد رو وقتی تماشا می کنید، اگر واقف نباشید که دارید بازی چه تیمی رو می بینید امکان نداره حدس بزنید این تیم متعلق به داخل مرزهای بریتانیاست! مونیخ افتخار آلمان ها بود. ولی گاهی هوس "نتیجه"، آلمان ها رو هم به ناچار گاوباز می کنه ... 

 

حقیقتاً داخل این آشفته بازار که فوتبال اروپا نام گرفته، و روز به روز تحت تاثیر پول و تبلیغات به فنا خواهد رفت، من شخصاً دیگه انتظار خاصی ندارم که هویت این تیم بتونه حفظ بشه. یعنی واقعاً مدت هاست که ناامید شدم ولی صحبت هایی که در این مورد خوندم بدون شک منطقی و قابل درکه.

 

بگذریم. در مورد دو ترکیب بالا فقط چند نکته رو بگم.

 

1. موراتا در هر صورت و هر ترکیب و هر بازی اولویت اول خط حمله هست بدون شک. در کیفیت موراتا هیچ شکی نیست. با وجود آماده نبودنش، با ورودش به زمین رُمی ها رو به شدت اذیت کرد.

 

2. مانژوکیچ و دیبالا هر دو بازیکن با کیفیتی هستند و در صورتی که درست استفاده بشوند مطمئناً کمک زیادی به یووه خواهند کرد.اولویت بازی برای مانژوکیچ به نظر من بازی هایی هست که یووه قصد خیمه زدن روی دروازه ی حریف رو داره و حریف هم اصرار بر دفاع چند لایه. ضمناً بهتره هر زمان که از کوادرادو استفاده میشه، مانژوکیچ هم در ترکیب باشه. دیبالا ولی به لحاظ فیزیکی زیاد توانایی مقابله با دفاع چند لایه رو نداره. بهتره از زوج دیبالا و موراتا زمانی استفاده بشه که تاکتیک اصلی تیم ضد حمله هست. مثلاً بازی بیرون از خونه با سیتی می تونه بازی مناسبی برای استفاده از این زوج باشه شاید :دی

 

3. استوارو برای بازی هایی که احتیاج به استحکام بالاتر در فاز دفاع هست، پریرا برای بازی هایی که احتیاج به تحرک بیشتر در فاز حمله هست.

 

 

پ.ن: از اینکه بصورت ناخودآگاه قسمت زیادی از نوشته ام بی ربط به موضوع شد، عذر می خوام.

[I love juve]

          

 

 

 

در نگاه اول بد نیست واقعاً. با وجود بالا و پایین های زیاد نقل و انتقالات، به نظرم زیاد ایرادی به کیفیت تیم به لحاظ فردی و فنی وارد نیست، پس مسلماً اَلگری بهانه ی خاصی برای نتیجه نگرفتن نخواهد داشت. به قول دوستمون sinazz هم تا الان هیچ باشگاهی داخل ایتالیا با اختیار تام مربی بازیکن نخریده که این مسئله بخواد بهانه باشه. البته من الگری رو قبول دارم و مطمئنم جبران خواهد کرد. اکثر اعتراضات و دلخوری ها هم مربوط به همون پایین اومدن شخصیت یووه در فصل نقل و انتقالات هست که منطقی هم به نظر می رسه. گر چه من خودم شخصاً مدت هاست که دوری این باشگاه از شخصیت اصلی خودش رو دیدم و قاعدتاً ناراحت شدم، ولی نهایتاً پذیرفتم. چون به نظر من با مسیر حال به هم زنی که فوتبال در پیش گرفته، یا باید از همین الان تماشای فوتبال رو بذارم کنار و یا اینکه صبر کنم به مرور زمان خود فوتبال به سمتی بره که حالم ازش به هم بخوره و اونوقت طبیعتاً بصورت اتوماتیک فوتبال دلخوشی من نخواهد بود. فعلاً دلم نمیاد گزینه ی اول رو انتخاب کنم ولی با چشم های خودم شاهد این هستم که فوتبال داره روز به روز ورزش احمقانه تری میشه. شرایط طرفداری و اقتصادی فوتبال به سمتی خواهد رفت که دیگه ساده ترین المان های هر باشگاهی بی اهمیت میشه. همونطور که تا الان شده. فقط بحث یوونتوس نیست. توی این گردباد پول و تبلیغات و سهمیه ی UCL و حقوق و ... هزاران عبارت مزخرف دیگه، به اقتضای شرایط فوتبال مدرن گاهی باید گزافه گویی های یک بازیکن رو شاید فراموش کرد و به پای حماقتش گذاشت و یا نهایتاً به پای حقارت اون فرد. متاسفانه حقیقتی هست که باید پذیرفت. دیگه هیچ تیمی توی اروپا هویت خودش رو نداره و نخواهد داشت. هویت بارسلونا به استفاده از بازیکن های آکادمی بود که به زودی با امثال سوارز و نیمار و راکیتیچ و سایرین به فنا خواهد رفت. در وصف هویت یونایتد فقط می تونم اینو بگم که دو سه سال قبل فرگوسن دادن پول گزاف برای یه بازیکن 19 ساله رو به سخره می گرفت، ولی الان انسان احمق و بی شعوری مثل لوئیز ونگال 80 میلیون یورو صرفاً خرج یه بازیکن تازه شکوفا شده ی فرانسوی کرد. بازی یونایتد رو وقتی تماشا می کنید، اگر واقف نباشید که دارید بازی چه تیمی رو می بینید امکان نداره حدس بزنید این تیم متعلق به داخل مرزهای بریتانیاست! مونیخ افتخار آلمان ها بود. ولی گاهی هوس "نتیجه"، آلمان ها رو هم به ناچار گاوباز می کنه ... 

 

حقیقتاً داخل این آشفته بازار که فوتبال اروپا نام گرفته، و روز به روز تحت تاثیر پول و تبلیغات به فنا خواهد رفت، من شخصاً دیگه انتظار خاصی ندارم که هویت این تیم بتونه حفظ بشه. یعنی واقعاً مدت هاست که ناامید شدم ولی صحبت هایی که در این مورد خوندم بدون شک منطقی و قابل درکه.

 

بگذریم. در مورد دو ترکیب بالا فقط چند نکته رو بگم.

 

1. موراتا در هر صورت و هر ترکیب و هر بازی اولویت اول خط حمله هست بدون شک. در کیفیت موراتا هیچ شکی نیست. با وجود آماده نبودنش، با ورودش به زمین رُمی ها رو به شدت اذیت کرد.

 

2. مانژوکیچ و دیبالا هر دو بازیکن با کیفیتی هستند و در صورتی که درست استفاده بشوند مطمئناً کمک زیادی به یووه خواهند کرد.اولویت بازی برای مانژوکیچ به نظر من بازی هایی هست که یووه قصد خیمه زدن روی دروازه ی حریف رو داره و حریف هم اصرار بر دفاع چند لایه. ضمناً بهتره هر زمان که از کوادرادو استفاده میشه، مانژوکیچ هم در ترکیب باشه. دیبالا ولی به لحاظ فیزیکی زیاد توانایی مقابله با دفاع چند لایه رو نداره. بهتره از زوج دیبالا و موراتا زمانی استفاده بشه که تاکتیک اصلی تیم ضد حمله هست. مثلاً بازی بیرون از خونه با سیتی می تونه بازی مناسبی برای استفاده از این زوج باشه شاید :دی

 

3. استوارو برای بازی هایی که احتیاج به استحکام بالاتر در فاز دفاع هست، پریرا برای بازی هایی که احتیاج به تحرک بیشتر در فاز حمله هست.

 

 

پ.ن: از اینکه بصورت ناخودآگاه قسمت زیادی از نوشته ام بی ربط به موضوع شد، عذر می خوام.

من فقط یه سوال دارم نسبت به ترکیب 352

وقتی ما ساندویی را داریم که از هر جهت (جز تجربه)از اورا بهتره چرا بازم اورا را در زمین میذارین ؟؟

 

حتی به نظرم خیلی خیلی مناسب بازی در این سیستمه 

[Massimiliano Allegri]

طرف هنوز از راه نرسیده بذارید عرقش خشک بشه ! شما بازی این آقای ساندرو تو یووه رو دیدید ؟ تو تمرینات تیم شرکت دارید ؟ 
اورا همونه که مسی رو تو فینال UCL محو کرد ...

[فرهاد]

یکی از فانتزی هام اینه که همزمان هرنانس ، دیبالا ، کواردادو ، موراتا و پریرا همزمان بازی رو شروع کنن ! لامصب سطح تکنیک تیم خیلی بالا رفته ! جدا از اینکه خود پوگبا یا ساندرو هم از تکنیک قابل توجهی برخوردارن !

[back to juve]

یکی از فانتزی هام اینه که همزمان هرنانس ، دیبالا ، کواردادو ، موراتا و پریرا همزمان بازی رو شروع کنن ! لامصب سطح تکنیک تیم خیلی بالا رفته ! جدا از اینکه خود پوگبا یا ساندرو هم از تکنیک قابل توجهی برخوردارن !

 

دقیقا تو بازی با کیه وو وقتی این بازیکن هایی که اسم بردی بازی کردن با هر حمله یووه بوی گل میومد! ولی فکر کنک موراتا رو کشید بیرون 

[Donnie]

گزینه های فراوان تاکتیکی، نعمتی برای آلگری در ماه پیش رو...

 

 

میرکو گراتزیانو نویسنده ی روزنامه ورزشی گازتا دلو اسپرت نگاهی به گزینه های تاکتیکی سرمربی بانوی پیر نگاهی داشته است که می توانند در بازی های پیش رو به کار گرفته شوند.

 

در ماه اخیر، بازی های مهم و حساسی در رقابت های داخلی و لیگ قهرمانان در انتظار یوونتوس و سرمربی این تیم ماسیمیلیانو آلگری است.

 

از روز یکشنبه، 20 سپتامبر تا 21 اکتبر بازی خارج از خانه جنوا، بازی خانگی با فیورنتینا، رویارویی با ناپولی در ورزشگاه سن پائولو و پس از آن رویارویی با سویا و یولونیا در خانه و در نهایت بازی با مونشن گلادباخ و اینتردر ورزشگاه خانگی، دیدارهای پیش رو برای بیانکونری خواهند بود.

 

کسب شش امتیاز خانگی در رقابت های اروپایی می تواند صعود به مرحله ی بعد رقابت ها را تضمین کند و به نظر می رسد کسب 13 از بازی های ماه پیش رو در سری آ می تواند رضایت بخش باشد.

 

به طور خلاصه باید گفت ماه پیش رو ماه حیاتی برای بانوی پیر خواهد بود و اولین مرحله سخت در رقابت های امسال است.

 

برای بعضی از بازی ها، نه همه ی آن ها، آلگری بازیکنان خود را بدون کلودیو مارکیزیو و سامی خدیرا به میدان خواهد فرستاد، دو بازیکن مصدومی که غیبت آن ها هم از جنبه ی هوش تاکتیکی و هم از جنبه ی رهبری در تیم حس خواهد شد.

 

اما بانوی پیر باید با بازیکنان در دسترس بتواند بر حریفان خود غلبه کند. باید اعتراف کنیم سرمربی توسکانی بازیکنانی در اختیار دارد که به نظر می رسد که از جنبه ی تاکتیکی انعطاف پذیر باشد. او بازیکنانی در اختیار دارد که در صورتی که از آن ها خواسته شود می توانند در هر سیستم تاکتیکی در سطح بالایی بازی کنند، همانگونه که در مقابل منچستر سیتی با سیستم تاکتیکی سورپرایز کننده 4-3-3 موفق به انجام آن شدند.

 

آرایش  3-5-3 و یا حتی آرایش هجومی 4-3-3 که از آن ها صحبت می شود، چینش هایی هستند که می توانند با توجه به شرایط در مصاف بانوی پیر با حریفان خود در لیگ قهرمانان به کار گرفته شوند.

 

چهار نفر خط دفاعی در تیم که فصل گذشته نیز شایستگی خود را اثبات کرده اند می تواند در رقابت های امسال مفید باشد، اما موقعیت سه بازیکن جلویی آن ها با توجه به گزینه های در دسترس می تواند بیش ترین تغییر را داشته باشد. آرایش 3-5-2 یک آرایش شناخته شده برای هواداران بانوی پیر است، اما علاوه بر آن  آرایش های دیگری هستند که آلگری می تواند آن ها را مد نظر قرار دهد.

 

 

آرایش تیمی 4-3-3ی که در رویارویی با صدرنشین لیگ برتر شاهد آن بودیم از هر لحاظ متقاعد کننده بود. هرنانس در نقش خود در میانه ی میدان عملکرد خوبی به نمایش گذاشت، به نظر رسید پل پوگبا در این سیستم قدرتمندتر از بازی های دیگر این فصل ظاهر شده است و با وجود اینکه آلوارو موراتا برای این سیستم خود را قربانی کرد اما از طرف دیگر کوادرادو در سمت راست عملکردی خیره کننده داشت.

 

آلوارو موراتا پس از بازی این گونه بیان کرد " این سیستم اولین سیستم تیم در اروپا خواهد بود." می تواند به این مساله اشاره کند که بیانکونری در مقابل جنوا در ورزشگاه لوئیجی فراریس یک بار دیگر ترکیب خود را دستخوش تغییر خواهد داد.

 

یکی از ترکیب های مدنظر آلگری، ترکیب 4-3-1-2 است که در آن روبرتو پریرا می تواند گزینه ی کلیدی برای پشت سر مهاجمین باشد و هرنانس، پل پوگبا و استفانو استورارو می توانند پشت سر او بازی کنند. حتی در صورت امکان هرنانس می تواند گزینه ی پشت مهاجمین باشد و پشت سر او پوگبا، پریرا و استورارو ایفای نقش کنند.

 

 

ترکیب محتمل و جذاب دیگر حضور تیم با سیستم 4-4-2 است و کوادرادو و الکس ساندرو می توانند در جلوی استفان لیختشتاینر و پاتریس اورا بال های این سیستم باشند. استورارو یا پریرا به همراه پل پوگبا می توانند در میانه ی میدان قرار گیرند، در حالی که آلوارو موراتا، پائولو دیبالا و ماریو ماندژوکیچ برای دو بازیکن خط حمله مبارزه خواهند کرد.

 

 

با وجود بازیکنان مناسب و سیستم های تاکتیکی متنوع، آلگری می تواند با توجه به شناخت از حریف خود از آن ها استفاده کند. ورزشگاه یوونتوس می تواند یک آزمایشگاه بزرگ برای اجرای این سیستم ها باشد...

 

 

+ 

Spoiler

داشتم فکر می کردم، با وجود بازیکنان جدید حتی می تونیم علاوه بر این چهار سیستم، سیستم های دیگه ای رو هم بازی کنیم :65yytgts6rouhope1x2s:، چقدر این تیممون دوست داشتنیه     

[moha684]

من یه مسئله ای خیلی برام جای سوال داره.

توی یک سال اخیر بارها از دانش فنی بالای آلگری گفته شده و ما هم باورمون شد که مربی با دانشی داریم.

حالا من یه سری سوال برام بوجود اومده.6 تا بازی انجام دادیم و توی همشون یه سیستم جدید به کار گرفتیم و نفراتمون هم توی تمام بازیها تغییرات زیادی داشت.

من برام سواله که ما چطور توی یک هفته آماده ی اجرای یه سیستم جدید میشیم؟ هر سیستمی برای اجرای درست نیاز به چند هفته تمرین و مرور تاکتیکی داره.چطور میشه تیم آلگری هر هفته با یه سیستم وارد زمین میشه؟ یعنی واقعا انقدر مربی تواناییه که توی یه هفته تاکتیک ها و برنامه هاش رو به بازیکناش دیکته میکنه؟

یا اینکه واقعا تاکتیک و برنامه ای وجود نداره و صرفا داریم دست و پا میزنیم و هر بازی یه سیستم رو با یه سری نفرات به کار میگیریم که فقط یه آزمون و خطایی انجام داده باشیم تا نهایتا یکی از این سیستم ها و لاین اپ ها جواب بده.هر جا هم به بن بست خوردیم برمیگردیم به سیستم 2-5-3 ای که مال کونته بود و الان توی اجراش واقعا افتضاحیم.

کل بازیهای فصل قبل رو نگاه کردم و گشتم دنبال برنامه های تیم برای رسیدن به گل، خوشبختانه نفرات تیم هماهنگی خوبی با هم داشتن اما حتی بازیهای آخر فصل هم نتونستم برنامه ی خاص تاکتیکی تیم رو پیدا کنم.شوت از پشت محوطه میزدیم، حرکات انفرادی و همکاری های دو نفره پشت محوطه داشتیم و ایستگاهی های پیرلو هم بود اما برنامه ی اصلی تیم سانتر از جناحین بود و سانتر کننده ی ما هم لیخت بود.
نه از جاگیری های خاص بازیکنامون برای باز کردن دفاع حریف خبری بود و نه حرکات بدون توپی برای ایجاد فضا بین مدافعین حریف میدیدم.کل بازی تیم وابسته بود به کار با توپ نفراتمون و کار بدون توپ هیچ جایی توی بازی تیممون نداشت، البته هماهنگی ای که از قبل بین بازیکنامون وجود داشت باعث میشد مشکل زیادی برای نتیجه گرفتن نداشته باشیم، شروع فصل خوبی داشتیم و نهایتا فصل رو خیلی عالی تموم کردیم اما خیلیها مو رو دیدن و من پیچش مو.

الان هم اون هماهنگی بخاطر تغییرات از بین رفته، ستاره هامون که کار با توپشون گره گشای کار ما بود رفتن اما اون بی برنامگی برامون باقی مونده و عدم هماهنگی هم بهش اضافه شده.نتیجه اش شده نتایج افتضاح، افت کیفی شدید تعدادی از بازیکنانمون و نهایتا ورود تیم به یه بحران هم در عملکرد و هم در نتیجه.

مربیمون دانش فوتبالی بالایی داره، منم دانش بالایی در مورد شکافت هسته ی اتم دارم اما نه مربیمون میتونه دانشش رو در قالب یک تیم فوتبال به کار بگیره و نه من میتونم هسته ی اتم رو بشکافم.

اپلیکیشن آلگری رو اگه کسی میتونه برام پیدا کنه شاید یک مقدار از این جهل در بیاره منو

[mahdy]

ما 7 بازی تا اینجا داشتیم با سه سیستم مختلف هم تو این بازیها بازی کردیم

تو دو تا بازی 3-5-2 بازی کردیم اودینزه و رم که هر دو رو باختیم و البته بازی با فروزینون  ناگهان  به  3-5-2 رفتیم و بازی برده رو مساوی کردیم

تو دو تا بازی یعنی بازی با ناپولی وکیه وو از 4-3-1 -2 استفاده کردیم و یکی رو باختیم و یکی رو مساوی کردیم

تو  دو بازی هم از 3-3-4 استفاده کردیم. با منچستر و جنوا که هر دو رو بردیم 

[Sassan]

 یوونتوس با اولین شوت در چهارچوب در چهار دیدار مقابل اودینزه، کیه وو ورونا، فروزینونه و بولونیا گل دریافت کرده است.     

[Huceyn]

 بازگشتِ شکوهمندانه، به لطف مهره های تهاجمی ،،،

 

 

 

- اگر هوادار سری آ نباشید و این بازی ها رو دنبال نکنید، وقتی بشنوید که یوونتوس الان 8 بازی پشت سر هم هست که داره پیروز میشه، شاید تعجبی نکنید! تعجب نکنید و بگید خب اینکه عادیه یوونتوسِ دیگه !! اما اگه هوادار این لیگ باشید یا به صورت حتی معمولی اخبار این لیگ رو از اول فصل دنبال می کردید، حداقل کمی تعجب می کنید از این خبر !! یوونتوس تابستون پر سر و صدایی داشت. 4 تا از مهره ای مهم این تیم یعنی پیرلو، ویدال، توز و یورنته از تیم رفتن. بازیکنایی که در فصل قبل 52 در صد از گل های یوونتوس رو به ثمر رسونده بودن و 27 امتیاز رو به حساب یوونتوس واریز کردن. به همین خاطر خیلی ها منتظر یک لغزش کوچیک از یوونتوس در شروع فصل بودن، اما اتفاقی که اوایل فصل برای یوونتوس افتاد، چیزی فراتر از یک لغزش کوچیک بود.

 

- 10 بازی و فقط 12 امتیاز !! این فاجعه ای بود که یوونتوس، غول شماره یک یوونتوس در 4 سال گذشته دچارش شده بود. 10 بازی که توش 9 گل خوردن و فقط 12 گل به ثمر رسوندن. 10 بازی ای که اونا رو به رتبه ی 12 جدول پیچ کرده بود. خیلی خیلی دور تر از جایی که هوادار های یوونتوس توقع دارن تیمشون رو ببینن. بعد از این 10 بازی بود که صدای اعتراض ها واضح به گوش می رسید. یه سری به جدایی ستاره های تیم اعتراض می کردن، یه سری ها به اعتماد به آلگری برای ساختن یک تیم جدید و خیلی ها هم خرید های بی ارزش رو مورد هجوم خودشون قرار می دادن. آلگری هم به نظر می رسید نمی دونه چیکار باید بکنه. بازیکنا داخل زمین برنامه ای نداشتن. مصدومیت ها بهش هجوم اوورده بودن و سیستم چرخشی هم برای پیدا کردن بازیکنای مورد نظر جوابگو نبود. مخصوصا در خط حمله ی این تیم که به هیچ عنوان درخششی دیده نمی شد. اما کم کم اوضاع عوض شد و الان یوونتوس بعد از انجام 18 بازی، با 3 اختلاف امتیاز با تیم اول در رتبه ی چهارم ایستاده. یوونتوسی که در 10 هفته 9 گل خورده بود، تو 8 بازی بعدیش فقط 5 بار دروازش باز شد و 20 گل به ثمر رسوند !! یعنی 8 گل بیشتر از 10 بازی اولشون. سوال اصلی هم همینجا پیش میاد ! چطور تیمی که در تابستان اون همه تغییر مهم توی خودش دید و اول فصل هم نتایج اسف باری رو کسب میکرد، تونست به این خوبی خودش رو جمع کنه و دوباره تبدیل به مدعی شماره یک قهرمانی در سری آ بشه ؟! جواب کاملا واضح هستش. قدرت و مهره های تهاجمی این تیم ،،،

 

- خط دفاع یوونتوس از اوایل فصل خیلی بهتر شده. اما خب هنوز قابل اطمینان نشده !! گل هایی که یوونتوس در 8 بازی گذشته خورده همشون جای بحث دارن مخصوصا اشتباه های مدافعان این تیم در مقابل کارپی که باعث خوردن 2 گل واقعا مسخره شد !! بنابراین این خط حمله ی یوونتوس هستش که تغییر عمده ای کرده و باعث بهتر شدن یوونتوس شده. خط حمله ای که در 10 بازی اول میانگین 1.2 گل زده در هر بازی رو داشت، الان و در 8 بازی به میانگین 2.5 گل در هر بازی خودش رو رسونده !! آماری که بر خلاف سال قبل هافبک های یوونتوس اونچنان توش نقش نداشتند اما مهاجم های این تیم مخصوصا زازا، دیبالا و مانژوکیچ نقش های خیلی پررنگی رو توش ایفا کردن.

 

- اما خب نباید از بقیه مهره های تهاجمی این تیم هم غافل بشیم. نباید از اثر فوق العاده ی ستاره ی فرانسوی این تیم یعنی پُل پوگبا و همچنین استفان لیخ-اشتاینر ِ سوییسی - که بعد از یک دوره مصدومیت به ترکیب اصلی برگشت - چشم پوشی بکنیم. تعجب نکنید که از لیخ-اشتاینر اسم بردم. استفان شاید تهدید هجومی خیلی زیادی برای تیم های حریف به حساب نیاد اما سبک بازی و طرز حرکتش توی زمین، می تونه شروع کننده حرکتی باشه که باعث به دردسر افتادن تیم حریف بشه. حضور استفان به بقیه بازیکنای تیم کمک زیادی می کنه مخصوصا به بازیکنی مثل پوگبا که قدرت حمل توپِ بالا و توانایی ارسال پاس های دقیق داره. فقط کافی هستش یکی از بازی های یوونتوس رو که این 2 نفر توی زمین حضور دارند نگاه کنید تا ببینید چند بار در طی بازی پوگبا پاس های بلندی رو به سمت استفان لیخ-اشتاینر میفرسته. استفان هم در همه ی صحنه ها حضور داره و توپ رو دریافت می کنه ! بازی با تیم آ.ث میلان، نقطه اوج هماهنگی این 2 بازیکن بود. جایی که این 2 نفر ترکیب خیلی خوبی رو تشکیل داده بودن و هجوم های فوق العاده ای رو برنامه ریزی میکردن. اگر هم پوگبا نباشه، این کلودیو مارکیزیو هستش که توپ رو به قطار سوییسی یوونتوس ( لقب استفان لیخ-اشتاینر ) می سپاره و اونو به سمت دروازه حریف روونه می کنه. حضور استفان لیخ-اشتاینر در زمین برای یوونتوس یک نعمت به حساب میاد. مخصوصا با توجه به این نکته که پوگبا تونسته ارتباطِ خیلی خوبی رو باهاش برقرار کنه. پوگبایی که هم می تونه با بازیکن کناریش یعنی پاتریس اورا بازی کنه و هم در صورت لزوم، منطقه بازی رو عوض کنه و قطار سوییسی تیم رو صاحب توپ بکنه.

 

- صحبت از اورا شد. بازیکنی که فصل گذشته یکی از بهترین بازیکنای یوونتوس بود و سمت چپ این تیم رو بیمه کرده بود. اما امسال اگر بخواییم در فاز هجومی به یوونتوس نگاه کنیم، این الکس ساندرو هستش که از اورا پیشی می گیره !! الکس ساندرو این فصل ار پورتو راهی یوونتوس شد و خیلی سریع تونست خودش رو به تیم تحمیل کنه. بازیکنی که تونسته قدرت هجومی بالایی رو به سمت چپ یوونتوس اضافه کنه. سمتِ چپی که با حضور ساندرو و پوگبا می تونه تبدیل به کابوس هر تیمی بشه. در بازی آخر این تیم مقابل هلاس ورونا، در نیمه اول 60 درصد از حمله های یوونتوس از این ناحیه و توسط پوگبا و ساندرو رقم خورد !!! ساندرو به خوبی وظایف خودش داخل زمین رو فهمیده و با حرکات حساب شده و فکر شده ی خودش، تبدیل به یک سلاح خطرناک در تیمِ مکس آلگری شده. حضور این بازیکن همچنین می تونه فرم تهاجمی و خیلی خطرناکی رو به سیستم 2-5-3 بده .سیستمی که سال هاست محبوبِ غول های تورین شده ! راستی از سانتر های دقیق و حساب شده ی این بازیکن هم نباید گذشت !! الکی نیست که برخی از یوونتوسی ها به الکس ساندرو، الکس سانترو می گن !!

 

- اما خب حرکات حساب شده و سانتر های دقیق ساندرو هیچ نتیجه ای نداره اگه کسانی مثل مانژوکیچ و دیبالا اون جلو و توی محوطه حضور نداشته باشن! مانژوکیچ اوایل فصل دچار مصدومیت شد و نتونست اون بازی ای رو که همه ازش انتظار دارن به نمایش بزاره. اما کم کم و بعد از رفعِ مصدومیتش موفق شد فرم همیشگی خودش رو بدست بیاره و تبدیل به همون مهاجمی بشه که می تونه تو کسری از ثانیه تفاوت ها رو رقم بزنه. دیبلا هم نباید فراموش کنیم ! بازیکنی که به طرز اعجاب انگیزی در یوونتوس پیشرفت کرده و باعث شده در حال حاضر توی تورین، کسی دلش برای کارلوس توز تنگ نشده باشه. هر دوی این مهاجم ها می دونن چطوری به دروازه حریف یورش ببرن و قفلش رو باز کنن. اما خب این همه ی توانایی این 2 مهاجم نیست. این 2 نفر همچنین خیلی خوب بلدن به عقب برگردن و از اون بهتر بلدن چطوری با بازیکنای پشتی خودشون بازی کنن. درک بالایی که این 2 نفر از بازی همدیگه دارن به علاوه ی بقیه ویژگی ها که گفتم، باعث شده تا این 2 نفر تبدیل به خطرناک ترین زوج تهاجمی سری آ بشن. و همینطور یکی از بهترین زوج های حال حاضر فوتبال اروپا !

 

- موراتا رو فراموش نکنید ! درسته موراتا این فصل به دلیل مصدومیت و مشکلات شخصی به هیچ عنوان تاثیر گذار نبوده ( البته اگه گل 3 امتیازیش به منچستر سیتی و سویا رو در نظر نگیریم ! ) اما خب موراتا فصل قبل نشون داده چه توانایی های زیادی داره. مخصوصا در بازی های بزرگ و سرنوشت ساز. بالاخره فصل قبل این موراتا بود که تونست 2 بار دروازه رئال مادرید رو باز کنه و تک گل یوونتوس در فینال لیگ قهرمانان رو به ثمر برسونه. سرعت بالا، قدرت دریبلینگ و چارچوب شناسی موراتا ویژگی هایی هستن که باید باعث بشن مدافع های حریف از حضورش توی زمین نگران باشن. حالا هر چقدر هم روی فرم نباشه اما برای مهاجمی مثل موراتا، فقط چند ثانیه زمان هم کافیه. فکر کنم تیم های بزرگ اروپا من جمله بایرن مونیخ، بیشتر از همه باید از موراتا بترسن !! موراتایی که نشون داده در بازی های بزرگ و در مقابل تیم های بزرگ، خیلی خیلی خطرناک تر از بازی های دیگه هستش.

 

- سیمونه زازا !! عجیب ترین مهاجم حال حاضر ایتالیا و شاید هم اروپا !! زازا رو خیلی ها مهاجم چهارم تیم می دونن، اما از لحاظ آماری این بازیکن بهترین مهاجم یوونتوس به حساب میاد. برای مثال این بازیکن تو 3 بازی گذشته فقط 75 دقیقه بازی کرده، اما تونسته 4 گل به ثمر برسونه !!! آماری که اونو تهدید خیلی خیلی جدی ای برای موراتا و مانژوکیچ می کنه. مهاجمی که به گفته ی آلگری، تنها مهاجم تیم هستش که می تونه با بقیه مهاجم های تیم زوج تشکیل بده. زازا در اوایل فصل و هنگام ورودش به یوونتوس نتونست نظر کادر فنی رو جلب کنه. همه می گفتن اون برای یوونتوس خیلی کوچیکه و باید همون اول فصل ردش کنن بره. اما زازا به یکباره عوض شد و الان خیلی ها اعتقاد دارن باید جلوتر از موراتا، به عنوان مهاجم سوم تیم روی نیمکت بشینه. زازایی که نه تنها یوونتوسی ها، بلکه هواداران تیم ملی ایتالیا هم از درخششش خوشحال می شن. زازا اگه با همین فرمون پیش بره، می تونه مهاجم فیکسِ تیمِ آنتونیو کونته در یورو 2016 باشه. کونته ای که علاقه و اعتماد عجیبی هم بهش داره ،،،

 

- در آخر نباید از خوان کوادرادو هم بگذریم. بازیکنی که از چلسی به صورت قرضی راهی یوونتوس شد و به کل تغییر کرد ! بازیکنی که در چلسی در زمین گیج می زد، توی یوونتوس و زیر نظر آلگری کم کم تبدیل به یک سلاح مخفی در بُعدِ هجومی تیم شد. دیگه وقتی کوادرادو داخلِ زمینِ دریبل های بی هدف و استارت های الکی رو ازش شاهد نیستیم. کوادرادو تونسته خودش رو توی سیستم یوونتوس حل کنه و هر زمان که به عنوان وینگر یا بازیکن کناری در یوونتوس به بازی گرفته شده، چیزی کم نذاشته. اینم باید بگیم که گل دقایق پایانی کوادرادو به تورینو بود که باعث شد یوونتوس نوار برد های پیاپی خودش رو شروع کنه. گلی که خیلی ها تا اینجا اونو مهمترین گل فصل می دونن. بقیه تیم ها وقتی کوادرادو داخل زمین هستش باید نگرانش باشن. نگران از دریبل های خاص و دویدن های بی امانش ،،، مخصوصا تیم هایی که می خوان جلوی یوونتوس حمله کنن و یه نموره گارد دفاعی خودشون رو پایین بیارن !

 

- با این تفاسیر، می شه گفت یوونتوس در حال حاضر یکی از بهترین تیم های اروپا تو فازِ هجومی به حساب میاد.یوونتوس الان توانایی حمله به تیم حریف از سمت راست با حضور کوادرادو و لیخ-اشتاینر رو داره. در سمت چپ می تونه با پوگبا و ساندرو به حریف یورش ببره و در در مرکز زمین هم بازیکنایی مثل دیبلا و مانژوکیچ حضور دارن که توسط پوگبا و مارکیزیو ساپورت می شن. خودشون هم می تونن برگردن و توپ گیری بکنن !! زازا و موراتا هم همیشه آماده ی خدمت گذاری هستن. تو مسئله ی شیوه ی حمله هم دست یوونتوس فوق العاده بازه. حضور کسی مثل ساندرو و کوادرادو در کناره های زمین یوونتوس رو تو مقوله ی ضد حمله ترسناک می کنه. توانایی سانتر کردن همین 2 بازیکن و حضور کسایی مثل مانژوکیچ و موراتا که توانایی بالایی تو ضربات سر دارن هم یک فاکتور دیگه رو به قدرت تهاجمی یوونتوس اضافه می کنه. قدرت دریبلینگ و نفوذ پوگبا و دیبلا هم نباید فراموش کنیم ! همینطور پاس تو عمق های بی نظیر پوگبا و مارکیزیو ،،،، فکر کنم یوونتوس رو واقعا باید یکی از ترسناک ترین تیم های حال حاضر اروپا بدونیم. تیمی که با گذشت زمان، ترسناک تر هم می تونه بشه.

 

پ.ن : با نگاهی که به تیم یوونتوس دارم باید بگم که خوردن این یوونتوس به بایرن فوق العاده و قدرتمند و در نتیجه حذف یکی از این 2 تیم، بزرگترین خیانتِ این فصل دنیای فوتبال به حساب میاد !! حیف و 1000 حیف ،،،،،

[Bianconero Amore]

کندوکاوی در ساختار تاکتیکی یوونتوس

 

یوونتوس در ۹ بازی اخیر خانگی اش در تنها یک گل خورده ، ۶ کلین شیت پیاپی داشته و در عین حال کمترین شوت به سمت چارچوب و کمترین شوت درون چارچوب در ایتالیا (۵۵) آمار خیره کننده ای است که باعث می شود دروازبان افسانه ای یوونتوس در هر بازی چندان به دردسر نیفتد.یووه همچنین بعد از ناپولی و رم  بهترین خط حمله ی لیگ را داراست.

 

گاتزتا دلااسپورت در مقاله ای به بررسی ساختار تاکتیکی یووه پرداخته ، البته با این فرض که یووه بدون هیچ مصدوم و یا محرومی بازی کند : 

 

 

انتقال به دفاع :

سرعتی که یوونتوس شکل دفاعیش را باز می یابد بسیار کلیدی است ، یووه وقتی مالکیت توپ را از دست می دهد بسیار عالی واکنش نشان داده است.کلودیو مارکیزیو اهرم تیم است و  طبیعتا از سوی رقبای یوونتوس فشار زیادی به او وارد می شود.به همین دلیل است که مدافعان یوونتوس همواره کنار او جاگیری می کنند تا سریع سد راه مهاجمان شوند و جلوی رسیدن آنها به دروازه را بگیرند.

 

 

 

به عبارت دیگر ، وقتی مدافعان مرکزی سریعا فضاهای خالی  بین خودشان و خط دفاع را می بندند ، سناریویی را ترتیب می دهند که در آن اکثر تیم ها در آن خلع سلاح می شوند و در جایی گیر می کنند که از لحاظ عددی کاملا مغلوبند.

 

 

بازیساز اضافی 

پائولو دیبالا بازیکنی باارزشی برای یوونتوس بوده است ، اما نه فقط به خاطر گل هایش ، این بازیکن آرژانتینی در بازیسازی یوونتوس نقش فراوانی ایفا می کند.در واقع او را اغلب می بینید که به میانه ی زمین برمی گردد و به هم تیمی هایش کمک می کند که توپ را رو به جلو حرکت دهند ، او تمایل دارد که از سمت راست خط هافبک حرکت کند و از ابتدای فصل او ۷۳ بار در آ منطقه توپ را لمس کرده است.

 

 

دیبالا به عنوان یک بازی ساز عقب زمین اضافی عمل می کند ، با یک و دو کردن تمرکز را از خط حمله دور می کند و به یکی از دو جناح را از لحاظ عددی برتری می دهد.

 

 

پوگبا چه از لحاظ دفاعی و چه از لحاظ هجومی نقش زیادی در تیم ایفا می کند ، جاگیری های او به خصوص در حفظ شکل دفاعی یوونتوس حیاتی است.آلگری از او می خواهد که فضاها را پوشش دهد تا تیم رقیب نتواند از خط هافبکشان عبور کند.به همین دلیل در فاز دفاعی پوگبا به سمت چپ منتقل می شود.

 

 

به این ترتیب یوونتوس اگر ۳-۵-۲ باشد به ۴-۴-۲ در هنگام دفاع تغییر شکل می دهد ، چون وینگ-بک چپ عقب تر می رود و دفاع متمایل به راست کمی به کناره ها منتقل می شود تا خط دفاع ۴ نفره را تشکیل دهد.

 

البته که این حرکات در هیچ صورتی توانایی های شماره ی ۱۰ یوونتوس را کمرنگ نمی کند ، او به آرامی به سمت مرکز زمین می رود تا توپ را به جلو ببرد

دفاع روی ضربات آزاد

 

 

با داشتن یکی از بهترین خطوط ذفاع در اروپا ، طبیعی است که یوونتوس در هنگام دفاع روی ضربات شروع مجدد هم بسیار کارا باشد.

 

موقع ضربات آزاد  ، آلگری انتخابش این است که بهترین مدافعانش خطرناکترین بازیکنان حریف را یارگیری نفر به نفر کنند. قد بلندترین بازیکنش ، معمولا ماریو مانژوکیچ ، در تیر ۱ جاگیری می کند و اگر این بازیکن کروات غائب باشد ، احتمالا آلوارو موراتا اینکار را می کند چون او هم در هوا خوب است.

 

 

این به ۵ بازیکن دیگر اجازه می دهد که با بقیه یارگیری کنند و اطمینان حاصل کنند که هیچ کس اجازه ی اینکه آزادانه ضربه ی سر بزند نداشته باشد و همچنین یک نفر آزاد در منطقه ی ۶ یاردی یارگیری می کند.کسانیکه که این وظیفه را بر عهده دارند ، ۳ مدافع یووه (‌اگر ۳-۵-۲ باشیم) ، پل پوگبا و پاتریس اورا هستند.البته نبودن کیه لینی در مقطع فعلی می تواند آسیب زننده باشد ، اگرچه یوونتوس ثابت کرده است که چیزی فراتر از مجموعه ی چند بازیکن خوب است.