به نظر میرسد فدریکو گاتی در نزدیکترین مرز به نقطهی مورد علاقهی اکثر ما است. همان جایگاهی که دوست داریم یک ایتالیایی فرماندهاش باشد؛ چیزی شبیه به خاطرات شیرینِ کیهلینیها و نزدیک به خوبترینِ فرم بونوچیها.
امیدوارم این تمام بضاعت و توانایی او نباشد و شاهد ارتقاء، تسلط و استمرارش در این فرم خوب باشیم.
از اختلال و دخالتهای گاهاً آزاردهنده کوادرادو به او در طول بازی و آنچه من نوعی عدم همکاری از آن درک کردم (شاید به علتِ کماعتمادی از سوی این بازیکن باتجربهمان) که بگذریم؛ پوششهای تدافعی، پیشرویهای آگاهانه، انتخاب بهترین مناطق استقرار در فرماسیونهای هجومی و دفاعیِ تیم به همراه خونسردی و تسلط فوقالعاده جذاب و خوشایندش در مقابل ورونا، نگارنده (و چهبسا بیشتر طرفداران) را به ظهور مدافعی قابلاتکا پس از ماهها ناامیدی، امیدوارتر کرد.