706 پاسخ برای این موضوع

[یووه ای]

^^^^^ استقبال هوادارها از تیم:

به هر حال سال خوبی برای یووه بود 4امین قهرمانی پیاپی در ایتالیا و کسب کوپا بعد 20 سال و بازی های بسیار خوب در اروپا انجام دادیم و بعد 12 سال در فینال بودیم  توی فینال هم خوب بازی کردیم

[back to juve]

وقتی فهمیدم بازیکنا پس از ترک برلین و ورود به تورین با استقبال پرشور هوادارا روبرو شدن خیلی ارومتر شدم .
از امروز دیگه مرد اول یووه کسی نیست جز ماروتا

اما تو خرید بازیکن به نظرم نباید سراغ خدیرا میرفتیم . حالا درسته چون بازیکن ازاده و هزینش کمه اما المانیه . من یادم نمیاد از المان بازیکنی تو یووه و حتی سری آ درخشیده باشه . واگر خدیرا هم بیاد به چشم یه تونسی نگاهش میکنم .

باید از فرانسه و امریکای جنوبی و سری آ خرید کنیم .
مخصوصا فرانسویا که همیشه تو یووه درخشیدن .
خدیرا خوب هم باشه برامون اصلا راضی نیستم یه طرفدار المان بیاد بگه بازیکنتون المانیه همونجور که الان رئالیها همه جا دارن میگن موراتا رو از ما گرفتین و ستاره تیمتون شده . این حرفها گوش خراشه .
ماروتا بره سمت فرانسویا عالیه اگر گوندوگبیا رو از موناکو بخریم عالی کار میکنه برامون .
به امید موفقیت یووه در نقل و انتقالات

دقیقا نباید امثال خدیرا رو بگیریم، باید بازیکنای سبک آمریکای جنوبی، جنگنده و فیزیکی گرفته بشه، با امثال خدیرا نمیشه قهرمان اروپا شد

[abbas-juve11]

از یک بعد دیگه هم این نایب قهرمانی خوب بود.
من از چند روز قبل بازی بهش فکر میکردم ولی جرات مطرح کردنشو نداشتم. حتی الانم میترسم که بگم و مورد لطف دوستان قرار بگیرم.

حقیقتش من چند روز قبل فینال هی قضیه اینتر میومد تو ذهنم و میگفتم نکنه یووه همون قضایا براش اتفاق بیفته؟
4 فصل پشت سرهم قهرمانی و بعدشم قهرمانی کوپا و لیگ قهرمانان.
خیلی از این قضیه ارضای ذهنی میترسیدم. نگران بودم قهرمان بشیم و تیم به فنا بره.
هرچند واقعا دوست داشتم تیم قهرمان بشه. دیشب ناراحت شدم ولی زیاد بروی خودم نیاوردم. ولی صبح که پاشدم تا 12 ظهر سردرد داشتم. فکر کنم از اثرات همین باخت بود.

یادتون نره. ما هنوز زنده ایم چون بهونه و دلیل زنده بودن رو داریم. ما دست نمیکشیم تا اون جام لعنتی رو دست بوفون ببینیم.
بوفون نمیره تا اون جامو دستش بگیره.

[Prince of Turin]

اره واقعا شايد تنها نكته ي واقعا مثبت اين شكست اشباع نشدن ذهن بازيكنا و ما بود. انگيزه دادن به تيم برنده ي سه گانه خيلي سخته و از پس هر كسي بر نمياد. گذشته از اون سير شدن بازيكناني مثل موراتا و پوگبا ميتونست خيلي بد برامون تموم شه.

[ace of glass]

چوب نداشتن مهاجم سوم و چوب نداشتن مدافع سوم تو فینالو خوردیم و داور هم بی تقصیر نبود ولی کومان  ودیبالای اینده دار رو داریم که با یکی دو خرید دیگه بهترم میشیم 

 

پوگبا دیشب حرف قشنگیی زد و جلوش هی بارسا بارسا میکردن و اون گفت اینده من جلو رومه و تو یووه هست ....خیلی غیرتیه بخدا

 

بارسا خرج کرد ....نیمار اینده دارترین دنیا و سوارز برترین بازیکن لیگ نگلیس ...و راکیتیچ ....خدایی اگه دیشب یه سانچز داشتیم تموم بود ولی حسرت همیشه باهامونه ....

 

امروز هر کاری کردم حالم خوب نشد ولی توانایی رفتن دوباره به فینال رو داریم و به شدت دوس دارم دوباره با بارسا بازی کنیم هر طور شده چون تو بد شرایطی خوردیم بهشون ....

 

این فینال برای پوگبا ویدال و بقیه خیلی مهمه خیلی اعتبار به تیم داد و کلا فینال اومدنمون اعتبارمونو برگردوند قبول کنید قهرمانی رویایی میشد ولی سال اول موفقیت بود و این شروعشه باید تقویت شیم و بهتر 

[J U V E N T I N I]

روح قهرمان، همیشه یه نشونی از خودش به جا میذاره...

_{با اندکی دخل و تصرف}

 

 

 

 

 

 

 

     ProudOfJu#     

[Orphée]

 

این استقبال از تیم تو فرودگاه، شوکه کننده بود.. مارکیزیو ، یورنته و بونوچ از صحنه فیلم گرفتن و گذاشتن.. ساکی : یووه با تمام وجود بازی کرد و تشویقا گواهی بر یک فصل بی نظیره، فصلی نوید بخش برا فوتبال ایتالیا...

مالدینی : یووه نباید هیچ حسرتی داشته باشه و بیشتر ازین کاری از دستش بر نمیومد.. ثابت کرد که یه تیم واقعیه! .. ف.نویل هم گفته یووه قهرمان لیگ برتر میشد بخاطر کیفیت تیم و سرعت بازیش...

نظر ر.گولیت در مورد این صحنه..

 

- ظاهرا تو ناپولی هم جشن گرفتن و آسمونو نورافشانی کردن.. لذت اون 30 میلیونی که بابت ل.ق بعدی ازشون کندیم واسم چند برابر شد.. با چیزاییم که تو همین چند ساعت دیدم، باخت یووه های لایت فصل خیلی از میلانیا بوده

امیدوارم یادشون باشه که فینال سال بعد تو سن سیرو برگزار میشه و صد البته بزرگترین اسطوره شون، یوونتوسی بوده... #واقعیت #شمشیردولبه

 

- 78 میلیون بار تو FB در مورد فینال بحث شد با شرکت 28 میلیون یوزر! پیرلو و نیمار بیشترین هیتها رو داشتن .. بوفون، موراتا و باردزالی بالاترین و توز پایین ترین ریتینگارو از گاتزتا، توتو و لااستامپا دریافت کردن...

 

+ Marco Tardelli: ‘Juventus are back to their old selves. The glory days are returning’i

[amirali mousavi]

واقعا هر چقدر از زمان بازی میگذره بیشتر حسرت میخورم... فرصت استثنایی ای رو از دست دادیم اما تنها چیزایی ک آرومم میکنه اینه که مطمئنم این فینال جزو برنامه های آنیلی برای امسال نبود...و اینکه امسال تا اینجا اومدیم نشون میده در مسیر درستی قرار داریم...اطمینان دارم پروژه آنیلی به همین جا ختم نمیشه و با تقویت بیشتر تیم باز هم خودمون رو توی این مرحله میبینم...آقا بوفون چشم انداز سه ساله تعیین کرده...باید همه تلاش کنن که بهش برسن

[Pouya]

یه سری چیزا رو خیلی رک بگم.

 

1. باید به یووه افتخار کرد. نه برای دبل داخلی و حذف رئال و رسیدن و به فینال. اونا جای خود. برای همین فینالم باید افتخار کرد. از چند نفر بارسایی که قبولشون دارم پرسیدم این فینال چه فرقی با 2 تای قبلی داشت؟ متفق القول گفتن این سخت تر بود. یکیشون هست خیلی به بارسا اطمینان داره و همیشه قبل بازیا میگه می بریم! یه جمله گفت که برای من که میشناسمش عظمت کار یوونتوس مشخص شد. گفت تو دو فینال قبلی من 1 ثانیه هم حس بد نداشتم. تو این فینال 10 دقیقه حس بد داشتم و بعد گل دوم هم اطمینان سال های قبل رو نداشتم. حالا مقایسه کنید ابزار مثلا منچستر 2009 فرگوسن رو با یوونتوس الگری...

 

2. سه گانه اسمش بزرگه. اینکه ما تا حالا به سه گانه نزدیک هم نبودیم و احتمالا در آینده هم به ندرت پیش بیاد همچین فرصتی درسته ولی سه گانه 95% به بالا ش دبل لیگ و اروپا س. حذفی امسال به هزار دلیل مهم بود. خیلی هم مهم بود. سال بعد و سال های بعد 1 دهم امسال هم اهمیت نداره به نظرم. ما با این تیمی که داریم نشون دادیم متوسط هم باشیم سری آ رو می گیریم. تو اروپا هم نهایتا 3-4 تا تیم از ما بهترن و موفقیت در اروپا در سال های آینده کاملا محتمله. حالا ممکنه تو اون سال حذفی رو از دست بدیم ولی مطمئنم در عرض 1 دهه یه دوگانه داریم. شایدم زودتر. 10 سال هم زمان کمی نیست. رئال با اون همه خرج بعد 12 سال رسید فینال و قهرمان شد. بایرن هم بعد 12 سال قهرمان شد. منچستر بین دو قهرمانیش 9 سال طول کشید. ما قطعا زودتر ازینا می رسیم فینال دوباره و این بار قهرمان میشیم.

 

3. یه سری اظهار نظرا راجع به بوفون رو درک نمی کنم. اینکه ما چون بوفون رو خیلی دوست داریم، میخواستیم به خاطر این مرد بزرگ قهرمان بشیم عالیه و بالاترین حس فوتبالیه. قهرمانی برای شخص نه تیم چون دوستش داریم و بهش مدیونیم. خیلیا م هستن طرفدار یووه نیستن ولی همین حس رو دارن. دستشون درد نکنه. مخلصیم. ولی حرف های یه عده خیلی مضحکه و از سر دلسوزیه. من اصلا برنمی تابم. "حیف شد بوفون هنوز لیگ قهرمانان رو نبرده." به جهنم که نبرده! من هیچ بازیکنی رو بیشتر از بوفون دوست ندارم و یوونتوسم الان بیشتر از ایتالیا دوست دارم و لیگ قهرمانان خیلی معتبر و با ارزشه. ولی کسی که جام جهانی رو برده و ستاره تیمش بوده نیازی به هیچ افتخار دیگه ای نداره. جام جهانی از مجموع بقیه افتخارات موجود در فوتبال بزرگتره و بوفون قطعا از لیگ قهرمانان بزرگتره. تعصبی هم نمیگم. کاملا فنی و فوتبالی. نه به خاطر اینکه بهترین گلر تاریخه، نه به خاطر ایثاری که انجام داد. به خاطر اینکه بزرگترین افتخار فوتبالی ممکن رو با شایستگی داره و اتفاقا اونه که بقیه چیزا رو تحت شعاع خودش قرار میده. بوفون در هر حالتی برای ما بوفون بود ولی اگه قهرمان جهان نبود نه میشد مقتدرانه بگی بهترین گلر تاریخ و کسی نتونه حرف بزنه و نهایت بگه 2 نفر دیگه م هم سطحش هستن. نه ایثارش اینقدر بزرگ بود.

منم مثل همه شما دوست دارم تا وقتی بوفون هست (همیشه گفتم بوفون باید تا 40 سالگی باشه و الان خیلی خوشحال شدم که گفت حداقل 3 سال دیگه!) یوونتوس لیگ قهرمانان رو ببره ولی اگه نبردیم، یک دهم حسرتی که برای ندود داشتم رو برای بوفون نخواهم داشت.

 

4. در مورد خود فینال، خیلی مختصر: یوونتوس در کل بازی خوب بود. اشتباه رو همه دارن. اتفاقا بارسا بیشتر از ما اشتباه کرد دیشب. مشکل اینجا بود که یوونتوس فقط 30 دقیقه عالی بود. برای شکست بارسلونا حداقل باید 60 دقیقه عالی باشی. حداقل. الگری فوق العاده بود امسال. از 10 شاید بیشتر از 10 بگیره، کاری که تو برنابئو کرد شاید از لیپی بر بیاد فقط، یوونتوس رو دوباره برد به اوج اروپا. همه اینا درست. خیلی هم ازش حمایت کردم و نوش جونش هرچی بهش رسیده حقش بوده. ولی بازی دیشب این دیدگاه رو به من میده: الگری وقتی خوب تعویض می کنه که بازی به نفعش باشه. مثل بازی برنابئو که گفتم یکی از بهترین تعویضا در 2 دهه اخیر بود برای من. این بازی اما افتضاح بود. هم دیر بود هم بد بود هم محتاطانه بود، به جز آخری که مسخره بود. یه ایراد به حرف من وارده. شرایط سخت بود و ما الان داریم این حرفو می زنیم. تو اون شرایط و جو سنگین قرار بگیری خیلی چیزا فرق می کنه. اینا درسته! ولی اینا میشه تفاوت مربی خوب و بزرگ. الگری مربی خوبیه که داره مربی بزرگی میشه و قطعا ازین بازی بیشتر از بازیکنا درس می گیره. ولی باید جرات لازم رو داشت به جای اینکه بگه رو گل بازیکنا اشتباه احمقانه داشتن (که داشتن)، خود من هم اشتباه داشتم که فینال لیگ قهرمانان رو با پیک نیک سری آ اشتباه گرفتم. همون اشتباه چزاره پرندلی در فینال 2012 منتهی خیلی کوچکتر و برخلاف اون قابل بخشش. ولی اشتباه بدی بود. خودشم می دونه. الانم تموم شده. مهم اینه که تکرار نشه. کسب تجربه بهای سنگینی داره.

 

5. یه اعترافی هم من انجام بدم. همه گلای مسی رو دیدم. 90% به بالای بازیاش تو بارسا رو دیدم و خیلی از گلا و حرکاتش رو حفظم. مثل خیلی از گلا و حرکات الکس و سیو های بوفون. ولی تا حالا مقابل مسی قرار نگرفته بودم. فینال جام جهانی رو به خاطر یوگی دوست داشتم آلمان ببره ولی به این شدت نبود که کاملا مقابل مسی باشم. قبلا هم می فهمیدم رئالی ها و منچستری ها و میلانی ها و بقیه چه زجری می کشن ولی الان خیلی بهتر می فهمم، با اینکه بهترین بازیش نبود و خیلی خوب مهارش کردیم.

 

6. سیو های بوفون فوق العاده بود. به نظرم تقریبا نصف ارزش یه گل یا واکنش خوب یا پاس یا هرچی به خودشه، نصف دیگه ش به لحظه و بزرگی بازیه. قطعا بوفون تو یوونتوس سیو بهتر ازین داشته ولی با این دید فقط چنتا سیو مثل سیوش مقابل اینزاگی تو 2003 و یه سیو مقابل میلان تو 2005 با این بازی قابل قیاسه. خیلی فرق داره سیو تو یه بازی معمولی با فینال اروپا. به بزرگی بازیکن هم ربطی نداره. برای همه فرق داره. بوفون رو هیچ گلی مقصر نبود ولی همین بازی اهمیتش کمتر بود قطعا 3 گل نمی خورد. میخوام ارزش سیو هاشو ببرم بالا. چیز دیگه ای استنباط نشه. برای همین همچنان و احتمالا تا ابد سیوش مقابل هد زیدان در فینال جام جهانی بهترین و مهم ترین سیو بوفون و یکی از بهترین های تاریخه. پیچش بسیار بسیار زیاد و عجیب توپ که هم تو سانتر سانیول بود و هم تو هد زیدان بیشتر شد (من همچین پیچشی ندیدم کلا) و ناگهانی بودنش یه طرف، اینکه در سخت ترین و مهم ترین لحظه در مهم ترین بازی از بهترین بازیکن بود یه طرف دیگه.

 

7. همه می دونیم فصل چقدر فوق العاده بوده و خاطراتش تا ابد با ما خواهد بود. ولی خود فصل تموم شد. تجاربش باید بمونه برای فصل بعد. چیزی رو که بدست آوردیم و براش جون کندیم رو اصلا نباید از دست بدیم. اشتباها رو هم باید ازش درس بگیریم و تکرار نکنیم. فوتبال ایده آل نیست. فوتبال رویا نیست. با این بازیکنا بهتر از این نمیشد کار کرد. حقیقتا همینم معجزه کردیم و دم همه شون گرم. ولی برای فصل باید بهتر بشیم و خیلی قوی تر. شاید نشه دوباره فینالیست شد. عیبی نداره. تیم باید قوی تر بشه و ثبات پیدا کنه. اطمینان ما به تیم امسال بخش عمده ایش اطمینان دلی بود. خوبه ولی باید کم کم بشه اطمینان فکری. کار 1 سال هم نیست و زمان می بره. الان یوونتوس قهرمان ایتالیا نیست. الان یوونتوس نایب قهرمان اروپاست. نایب قهرمانی که بارسا رو به چالش کشیده تو برلین، بارسایی که با امسال با تراکتور با شانس و بی شانس از رو همه رد شد ولی به یوونتوس که رسید گیر کرد! ما الان اینجای فوتبالیم و باید در همین سطح فکر کنیم. خریدا تا الان خوب بوده ولی برای یوونتوس پارسال کافیه واقعا. ولی الان بیشتر نیاز داریم. البته حفظ بازیکن همیشه مهم تر از خرید هست. امیدوارم تابستون خوبی داشته باشیم و حداقل ستاره هامون بمونن و پیرلو حتما بمونه.

 

8. موفقیت خیلی خیلی سخت بدست میاد ولی به راحتی از دست میره. شوخی که نداریم، یوونتوس تا قبل بازی با رئال یه تیم ابرقدرت تو ایتالیا ولی معمولی و حتی ناتوان تو اروپا بود و همه منتظر بودن به رئال ببازیم تا بیشتر بگن دورتموند ضعیف بود و یوونتوس خوش شانس و ... . بعد اون بازی همه چی فرق کرد. و الان دیگه چیزی نمی تونن بگن. تعریفای بقیه از یوونتوس بعد بازی دیشب هم تعارف نبوده، حقیقته. ولی، یه ولی خیلی بزرگ داریم اینجا. تلخ ولی درست. سال بعد اگه تو اروپا به تیم پایین تر از خودمون ببازیم، اولین جمله ای که به ذهن بقیه خطور می کنه اینه: خاک بر سر رئال که به این یووه باخت. به اینا باختن؟! و بعد دوباره اون خوش شانسی ها و دری وری ها پر رنگ میشه. بارسلونا در 10 سال اخیر 4 بار اروپا رو برده و با این نسلش 3 بار. هنوز یه سری تردید وجود داره و تا یه بازی میبازه خیلیا میگن فلان سال فلان تیم ضعیف بود. شانسی بود. فلان بود. بهمان بود و ... . محکوم به ادامه موفقیت ها هستیم. اینم حرف مردم نیست که بگیم مهم نیست. تاریخه. اگه نتونیم این موفقیت رو تکرار کنیم، بعد 20 سال که نگاه می کنن میگن یوونتوس یه سال رئال رو زد و رفت فینال ولی بقیه ش هیچی. تا اینجا عالی بوده ولی جا برای پیشرفت خیلی زیاده. باید با قدرت ادامه بدیم. و بهترین مربی برای الان تیم همین الگریه. من اول فصل گفتم الگری هر نتیجه ای بگیره دوست دارم بعد از جام ملت ها دشان بیاد. اشتباه کردم. شاید دشان بهتر از الگری باشه ولی این تیم و مکس برای هم ساخته شدن. کنته یوونتوس رو ساخت ولی برای مربیگری یوونتوس ساخته نشده بود. کاپلو تو لیگ فوق العاده بود و با اینکه تو اروپا خراب کرد نمیشه گفت موفق نبود ولی برای یووه ساخته نشده بود. لیپی برای یوونتوس ساخته شده بود. خودشم بارها گفته الگری منو یاد خودم میندازه و راجع به هیچ کس دیگه ای همچین چیزی نگفته. پس اصلا تعارف نیس.

 

9. ما تیم بهتری نسبت به بارسلونا و همه تیم های اروپا بودیم. یعنی تیم تر بودیم. ولی اونا قوی ترن. چرا؟ ستاره دارن. ستاره چجوری میشه خرید؟ با پول و اعتبار. این فصل از نظر کسب درامد مالی و کسب اعتبار فوق العاده بود. هیچ تیمی در تاریخ از اروپا اینقدر درامد نداشته، تازه با اینکه فینالو باختیم! 3 سال دیگه خوب ادامه بدیم و فقط یک بار به فینال اروپا برسیم میشیم در حد رئال و بارسا و بایرن، یه ذره کمتر. و چندین سال دیگه نه مسی هست نه رونالدو. نه همچین نسلی از لاماسیا بیرون میاد نه رئال می تونه اینقدر با ما فرق داشته باشه. بایرن کم و بیش همینه چون ساختارش به شدت درسته. بنابراین به 10 سال دیگه که نگاه بکنیم آینده خیلی خیلی روشنه. ایشالا مدیریت خوب باشه و موفقیت های یوونتوس ادامه دار باشه و بریم کنار قدرت های اروپا. خیلی محتمله ولی نیازمند صبره. ما امسال به چیزی رسیدیم که اگه 3 سال دیگه م می رسیدیم می گفتیم خیلی خوبه ولی حالا که زود رسیدیم نباید استراحت کنیم. استفاده از این موفقیت امسال به اندازه خود موفقیته مهمه و شاید بیشتر.

 

10. یوونتوس رو بذاریم کنار. بین شما بودن خیلی حس خوبی داشت و یکی از بهترین سال های عمرم بود، نه فقط به خاطر فوتبال. خیلی وقتا بود خسته یا بی حوصله یا ناراحت میومدم سایت و حالم خوب میشد. خیلی با ارزشه این. و هیچ کس نمی تونه بگه کاملا ارزشش رو می فهمم و درکش می کنم. فقط وقتی که از دستش بدی درکش می کنی. مثل سلامتی مثل امنیت و خیلی چیزای دیگه. من که الان دارم می نویسم شاید 20% ارزش واقعیش رو هم هنوز نفهمیدم، بدون ریا و اغراق. داشتن دوست خوب و جمع خوب یکی از بالاترین لذات زندگیه. یکی از دلایل علاقه من به فوتبال یا سینما همینه. اگه ماها فوتبالی نبودیم خیلی کمتر دوست داشتیم و خیلی از دوستی هامون کمتر عمیق بود. خیلی کوته فکریه گفتن جملاتی مثل این که از فوتبال فقط غمش می مونه. تو زمین آره. همه غم هاشون تو فوتبال از شادی هاشون بیشتره. خیلی بیشتر. (برای همین سینما رو خیلی بیشتر دوست دارم چون همه ش لذته) ولی معجزه فوتبال خارج از فوتبال اتفاق میفته. یه بار وقت داشتین خیلی دقیق فکر کنین اگه فوتبال نبود چه چیزایی رو از دست میدادین. من بارها فکر کردم. اگه دقیق فکر کنین خیلی خیلی زیاده. اینقدر زیاده که متعجب میشین. البته بدی هایی هم داره. خاطرات و تاثیرات بد فوتبال هم زیاده. اگه فوتبال نبود خیلیا تو هیسل خانواده شونو از دست نمی دادن و خیلی موارد دیگه. ولی وقتی خوبی ها رو کنار بدی ها میذاری می بینی خیلی بیشترن. خدا پدر ابداع کننده فوتبال و سینما رو بیامرزه. اگه بهشتی باشه اینا از لایق ترین ها هستن به نظرم.

خلاصه که خیلی اینجا بودن لذت بخش بود و خیلی چیزا یاد گرفتم. اگه حرفی زدم که ناراحت شدید به بزرگی خودتون ببخشید. من معمولا رک حرف می زنم. تاثیرگذاری بیشتری داره ولی ناراحتی هایی هم ایجاد میشه. امیدوارم ناراحتی ها زیاد نبوده باشه اینجا.

 

پ.ن. : خیلی زیاد شد حرفام و خواستم 10 بند بیشتر نباشه ولی اینو یه جا دیدم با این مضمون که حیفم اومد نگم:

فصل بعد که شروع میشه بارسلونا به عنوان مدافع سه گانه میاد. رئال با کلی ستاره و چندین خرید بزرگ دیگه برای فتح جام یازدهم. بایرن و پپ با کوهی از امید برای تکرار سه گانه هاینکس. چلسی و مورینیو برای جبران سال قبل. منچستر برای بازگشت دوباره به صف مدعیان. تیم های شهر میلان برای بازسازی و تیمای دیگه درست یادم نیس. و یوونتوس... و یوونتوس هنوز بوفون رو داره.

ناراحت نبینمتون دیگه.

[mory]

بدبختی اینه که بعد از سردرد و اوج یاسی که بعد از خوردن گل سوم و اتمام بازی گرفتم هر لحظه مثل یک دستگاه ویدئو ذهنم صحنه های بازی رو فلش بک میزنه ... توی خونه ... دانشگاه ... مترو ...وقت نهار یا وقتی دخترم رو بغل گرفتم ...یکدفعه انگار وارد خلا میشم و پرژکتور مغزم شروع میکنه به پخش قسمت های بازی فینال ...

بگذریم .

خوب بودیم اما نه به اون اندازه که برنده فینال رقابتها در برابر تیم کاربلد و حرفه ای بنام بارسلونا باشیم ...

یک گل مسخره خوردیم در دقیقه 4 بازی گلی که همه انگار ناگهان از مدافع و هافبک و مهاجم بگیر تا الی آخر فریز شدیم البته شاید بشه خوردن گل در اون لحظه از بازی رو بخاطر ریختن ترس و استرس ابتدای بازی به فال نیک گرفت و پس از اون به مرور به جریان بازی برگشتیم هر چند هنوز هم تا پایان نیمه اول ابتکار عمل بدست کاتالانی ها بود .

شما ببینید درست قبل از گلی که در نیمه اول خوردیم دو تا موقعیت خوب داشتیم که براحتی از دست دادیم .

اما داستان نیمه دوم متفاوت بود تیم با ذهنیت بسیار بهتری وارد زمین شد و اینقدر اون 20 الی 30 دقیقه ابتدایی رو درست و منظم و پرفشار بازی کردیم که بارسای نامدار رو به لاک دفاعی فرو بردیم به گل رسیدیم و متاسفانه چند فرصت رو هم سوزوندیم .جسورانه به بازی روبه جلومون ادامه دادیم ولی متاسفانه عقب افتادیم و در پایان هم بازی رو واگذار کردیم .

بارسا همون ورژن پیشرفته تر و بالاتر خود ما در سبک بازی ضد حمله است و تنها مزیتش که باعث پیروزیش در این فینال شد داشتن ابزار برنده در خط حمله خودش بود که متاسفانه ما فاقد اون هستیم .

[juve's fan]

میدونم مجموعه تیم و شخص آلگری کار بزرگی انجام داده این فصل و تا همینجا هم حتی بیشتر از اون چیزی که باید پیش رفتیم اما میخوام از یه زاویه دیگه به این فینال تلخ نگاه کنم . این فینال مهمترین بازی تاریخ یووه بود بدون شک چون یووه هیچ وقت تو 117 سال تاریخش سه گانه نکرده و 90 دقیقه برلین از این جهت که تیم رو میتونست به سه گانه برسونه قطعاً مهمترین 90 دقیقه تاریخ بیانکونری بوده اما ما به سادگی این بازی رو از دست دادیم . من دلیل باختمون رو داور نمیدونم و اینکه بخوایم باخت تو فینال رو فقط به گردن داور بندازیم نهایت بی انصافیه . 

 

بازی دیشب برای من 2 نیمه متفاوت داشت ، نیمه اول از دقیقه 1 تا 55 که خب شروع خوبی نداشتیم و به تبع اون بارسا سوار بازی بود و به لطف سوپر واکنش بوفون تو بازی موندیم و حرفی نیست که بارسا تو این دقایق حقش بود که حتی اختلاف رو بیشتر هم کنه اما این 55 دقیقه با شانس و هرچی که بود گذشت و تموم شد و این یوونتوس بود که روی یه کار ترکیبی فوق العاده تونست بازی رو تو دقیقه 55 مساوی کنه ، از 55 به بعد نیمه دوم بازی واسه من شروع شد. اینجا بود که باید هرچی تو 55 دقیقه قبل گذشته فراموش میشد و به 35 دقیقه رو به رو نگاه دقیقی میشد . میگن شانس همیشه سراغ افراد لایق میره ، دیشب شانس سراغ ماهم اومد که همون نیمه اول اختلاف زیاد نشد اما واقعاً ما فرد لایقی واسه این شانس بودیم ؟ من فکر میکنم جواب منفی باشه .

 

صحبتم رو اینجوری ادامه میدم ، هممون لوییز انریکه رو میشناسیم و میدونیم شخصاً مربی قابلی نیست حتی اگه الان سه گانه کرده باشه . دیشب بعد از اینکه بارسا گل تساوی رو دریافت کرد یووه نشون داد توانایی این رو داره که به بارسا غلبه کنه و انریکه هم ظاهراً غافلگیر شده بود اما متاسفانه الگری در جایی که باید کاری میکرد هیچ کاری نکرد، واقعا هیچ کاری! با مساوی شدن بازی بارسا به گوشه رینگ رفت اما آلگری وقتی که باید مشت نهایی رو میزد نزد و حریفش رو به وسط زمین برگردوند ... نقطه عطف بازی دیشب همینجا بود و تکلیف قهرمان همینجا مشخص شد. بارسا قوی بود خیلی هم قوی بود ولی شکست ناپذیر نبود و یووه میتونست با یه برنامه ای که پشتش فکر باشه بعد از زدن گل تساوی همه چیز رو به نفع خودش برگردونه اما متاسفانه این برنامه و فکر از طرف نیمکت در اون لحظات حساس به تیم تزریق نشد و یووه به استراتژی غلط خودش بعد از به تساوی کشوندن بازی باخت .

 

از دیشب تاحالا چندین بار دقیقه 55 به بعد بازی رو به شکل های مختلف واسه خودم تصویر سازی کردم و با هر متر و معیاری که حساب میکنم بدترین شکلی که برای ادامه بازی بعد از نتیجه 1-1 برای یووه میتونست وجود داشته باشه همین شیوه ای بود که یووه تو زمین اجرا کرد . آلگری تا قبل از این تو بازی های حساس وقتی به حاشیه امنیت میرسید پلن 1 رو به پلن 2 تغییر میداد یعنی بارتزالی رو از نیمکت اضافه میکرد و با تغییر سیستم بازی رو کنترل میکرد اما دیشب چون اعتماد کافی رو به اوگبونا نداشت اینکار رو نکرد که خب طبیعی هم هست که نشه به اوگبونا اعتماد کرد اما متاسفانه هیچ پلن موثر دیگه ای تو ذهنش نداشت که جایگزین پلن قبلیش کنه و نتیجه اش این شد که بعد به تساوی کشوندن بازی به شکل مضحکی نتیجه و جام رو از دست دادیم . خیلی بده که مربی تیم فقط 1-2 برنامه از پیش تعیین شده تو ذهنش داشته باشه و تو لحظه حساس نتونه هیچ تصمیم موثر دیگه ای بگیره بعد از اون هم که تعویض های خیلی بد دست و پای تیم رو بست.  من اطمینان دارم اگه بعد از گل مساوی برنامه مناسبی پیش میگرفتیم نتیجه با اینی که اتفاق افتاد فرق میکرد .

 

به هر حال باختیم و این فرصت طلایی از دست رفت و معلوم نیست که دوباره 117 سال طول میکشه تا در آستانه سه گانه باشیم یا همین سال بعد دوباره به این نقطه میرسیم اما چیزی که مهمه و من نمیتونم ازش چشم پوشی کنم اینه که ما نیمه دوم فینال یعنی بعد از دقیقه 55 رو مفت از دست دادیم ، واقعاً مفت ... و شاید این حسرت 117 سال دیگه همراهمون باشه .

 

در کنار مطالبی که حضرتعالی به درستی در مورد وقایع بعد گل تساوی بخش یووه زدید، یک مورد و نقطه ضعف دیگه هم بود که خیلی بولد بود و عملا هیچ کاری هم برای

رفعش انجام نشد...در ضربات شروع مجدد اصولا سه مورد و گزینه محتمله...یا توپ رو گلر میاد و جمع میکنه...یا مدافعین حریف توپ رو دفع میکنن و یا مهاجمین یا مدافعین

پیش تاخته شما توپ را با ضربه ای روانه دروازه حریفتون میکنن...معمولا در طول بازی ها حالت دوم بیشتر تکرار میشه که طبعا به دلیل اجتماع بیشتر بازیکنان تیم مدافعه...

چیزی که دیشب خیلی ما رو آزار میداد این بود که ما ضربات شروع مجدد رو میزدیم و توی برگشت توپ خیلی راحت از بارسا ضد حمله میخوردیم!!!..اونم چه ضد حمله ای...

3 در برابر 4!!! یا بعضا حتی 3 در برابر 5!!!...فضای عجیبی میان کانال دفاعی و میانیمون ایجاد میشد و به خصوص به مسی فضایی 30، 40 متری میدادیم!!!...این اتفاق بارها

و بارها رخ داد که در آخر منجر به حرکت مسی و گل سوارز شد...وقتی میدیدیم پیرلو تو برگشت ها ضعیفه و بارسا هم اساسا خطایی پشت محوطه به ما نمیده یا اگر هم بده داور

نمیگیره!! خب میتونستیم استورارو رو جایگزینش کنیم...من به عنوان یه هوادار که آلگری رو از نظر تاکتیکی قبولش دارم و معتقدم این جنبه مکس به جنبه انگیزشیش برتری داره،

در برابر این اتفاق، واکنشی ندیدم و مکس کاملا محو بازی بود!!!...

 

پ . ن : البته هدف من به هیچ وجه زیر سوال بردن توانایی های مکس نیست و امسال فوق العاده کار کرده و دستش درد نکنه...شاید با عملکرد خوبش توقع مارو از تیم بیش از حد بالا برده...

[sinazzz]

همه گفتنی ها رو گفتید. منم فقط میگم که احساس های جدیدی رو دارم تجربه میکنم.هم زمان در نهایت پوچی و در نهایت انگیزه هستم. نمیتونم نصور کنم که مجموعه یوونتوس چه حالی دارند. این  سومین فینالی بود که من بعنوان طرفدار دنبال میکردم و البته سومین شکست! با گرفتن ستاره نقره ای تنها ارزوی فوتبالی من قهرمانی اروپاست و البته بگم که همچنان شدیدا بهش امیدوارم

[AAG]

3. یه سری اظهار نظرا راجع به بوفون رو درک نمی کنم. اینکه ما چون بوفون رو خیلی دوست داریم، میخواستیم به خاطر این مرد بزرگ قهرمان بشیم عالیه و بالاترین حس فوتبالیه. قهرمانی برای شخص نه تیم چون دوستش داریم و بهش مدیونیم. خیلیا م هستن طرفدار یووه نیستن ولی همین حس رو دارن. دستشون درد نکنه. مخلصیم. ولی حرف های یه عده خیلی مضحکه و از سر دلسوزیه. من اصلا برنمی تابم. "حیف شد بوفون هنوز لیگ قهرمانان رو نبرده." به جهنم که نبرده! من هیچ بازیکنی رو بیشتر از بوفون دوست ندارم و یوونتوسم الان بیشتر از ایتالیا دوست دارم و لیگ قهرمانان خیلی معتبر و با ارزشه. ولی کسی که جام جهانی رو برده و ستاره تیمش بوده نیازی به هیچ افتخار دیگه ای نداره. جام جهانی از مجموع بقیه افتخارات موجود در فوتبال بزرگتره و بوفون قطعا از لیگ قهرمانان بزرگتره. تعصبی هم نمیگم. کاملا فنی و فوتبالی. نه به خاطر اینکه بهترین گلر تاریخه، نه به خاطر ایثاری که انجام داد. به خاطر اینکه بزرگترین افتخار فوتبالی ممکن رو با شایستگی داره و اتفاقا اونه که بقیه چیزا رو تحت شعاع خودش قرار میده. بوفون در هر حالتی برای ما بوفون بود ولی اگه قهرمان جهان نبود نه میشد مقتدرانه بگی بهترین گلر تاریخ و کسی نتونه حرف بزنه و نهایت بگه 2 نفر دیگه م هم سطحش هستن. نه ایثارش اینقدر بزرگ بود.

منم مثل همه شما دوست دارم تا وقتی بوفون هست (همیشه گفتم بوفون باید تا 40 سالگی باشه و الان خیلی خوشحال شدم که گفت حداقل 3 سال دیگه!) یوونتوس لیگ قهرمانان رو ببره ولی اگه نبردیم، یک دهم حسرتی که برای ندود داشتم رو برای بوفون نخواهم داشت.

 

پویا من این قسمت رو متوجه نمیشم ...

بردن ج ج چه ربطی به بردن این جام داره ؟ خود بوفون گفته دوس داره این جامم ببره ... حالا منه یووه ای یا یه غیر یووه ای اگه ناراحت باشیم و بگیم حیفه که ل ق نبرده، کجاش از سر دلسوزیه ؟ 

صحبت از آرزوی خود بوفونه ... چرا به جهنم که نبرده؟ مگه ما باید تعیین کنیم که نیاز به افتخار دیگه ای داره یا نه؟

[GioVanni Agnelli]

- هر کسی دیدگاهی داره و من معتقدم ما این فینال رو به بی تدبیری ـه آلگری باختیم.

تا دقیقه 55 عملا هیچ حرفی نداشتیم، یه سری معدود حرکات جزئی انجام میشد ولی کافی نبود، ولی از وقتی که گل زدیم کاملا نشون دادیم که توانایی ـه شکست دادن بارسلونا رو داریم و اینجا، همین جایی بود که آلگری باید خودش رو نشون میداد ولی نداد !

مهم نیست با 10 یورو رفتیم داخل یه رستوران 100 یورویی، مهم این هست که وقتی میتونستیم یه سوپ مجانی بخوریم، نخوردیم !!

به جرات یکی از مهم ترین 90 دقیقه های تاریخ یووه بود ولی از دست رفت، خیلی ساده هم از دست رفت.

[Pouya]

یا من بد گفتم یا شما درست متوجه نشدی.

 

من اظهار نظر ها رو به 3 قسمت تقسیم کردم. یووه ای ها، غیر یووه ای ها یی که به نظرم + بود و غیر یووه ها یی که من اصلا نپسندیدم. واضحه که یوونتوسی ها شامل قسمت سوم نمیشن. کسانی که اظهار نظر ها بعد بازی رو در سایت های مختلف دنبال کردن می فهمن مقصودم چی بوده. یه دوست داشتن از کمال گرایی میاد یکی از دلسوزی. اینا فرق داره باهم.

 

اینکه دوست داریم ببره و بوفونم دوست داره ببره خب یه چیز خیلی واضحه. ولی از بعضی اظهار نظرها این برداشت میشه که عدم کسب این افتخار مهم، یه جور ناکامی بزرگ و نقطه تاریک تو کارنامه محسوب میشه که به اون دلیلی که گفتم من چنین چیزی رو قبول ندارم. این از این.

 

اینکه "مگه ما باید تعیین کنیم که نیاز به افتخار دیگه ای داره یا نه" :

 

بایدی در کار نیست ولی میشه تعیین کرد. بوفون اگه جام جهانی نداشت، با فتح لیگ قهرمانان خیلی به اعتبارش اضافه میشد. آیا الانم خیلی اضافه میشه؟ هر افتخار مهمی بازیکن رو بالا می بره ولی یه نکته ای هست. هرچی بزرگتر باشی کمتر بالا میری. فقط هم بحث فنی و افتخاره اینجا. اینکه کی شخصیت بزرگ تری داره خیلی مسئله نیست تو این حرفم. 

مثال دیگه از بازیکن های بارسا: مسی، اینیستا و ژاوی. اینا با قهرمانی یه ذره بالا رفتن چون خیلی بالا بودن. ولی نیمار و حتی سوارز خیلی بالاتر رفتن.

یا بین مسی و اینیستا: از جام جهانی که بالاتر نداریم، یه بار فرض کن اسپانیا با درخشش اینیستا می بره، یه بار فرض کن آرژانتین با درخشش مسی می بره. برای اینیستا میشه یه افتخار فوق العاده ولی برای مسی میشه جهش! یعنی خیلی بیشتر.

 

نمی دونم خوب توضیح دادم یا نه. البته اینا نظر منه و ممکنه همه ش توهم باشه

 

تو یه جمله: بردن لیگ قهرمانان خیلی مهمه ولی برای کسی که جام جهانی رو برده، نبردنش فاجعه نیس. اینکه ببره خیلی بهتره و عالیه که مشخصه، جای بحث نداره.

 

ویرایش 8 صبح:

نقل قول درست کار نکرد. پررنگ کردم.

 

حالا مهمه نظر اینا چیه؟ اگه منظورت فقط دسته سومه که خب منم باهات موافقم.

 

اگه فقط دسته سوم نبود اصلا چرا تقسیم بندی کردم؟ مهم نیس ولی چون حرف مسخره ایه باید واکنش نشون داده بشه.

 

شاید از نگاه خود بوفون نبردن این جام فاجعه باشه.

 

نیست، اگرم باشه اشتباه می کنه. معصوم که نیس

 

بازیکنی که تو پست خودش بهترینه با بردن جام فقط به افتخارات شخصیش اضافه میکنه نه اعتبارش.

 

بحث طولانیه. بهترین آره ولی بزرگترین بودن بدون افتخار بدست نمیاد. بدون افتخار یا بردن جام فقط برای هوادارا بزرگترین هستی. صحبت من در مورد بزرگترین بودن و اعتبار هست. (فردی+تیمی) بهترین بودن فقط شخصیه و ربطی به جام نداره.

 

حاضرم 200 بازی از دورانم در یووه بدهم ، بتوانم لیگ قهرمانان را فتح کنم ! 

 

یا من بوفون رو نشناختم یا شما. از دید من معنیش این نیس که "خیلی بده لیگ قهرمانان نبردما! حاضرم 200 تا بازی بدم تا ببرمش!"

معنیش اینه" حاضرم 200 تا بازی بدم تا یوونتوس لیگ قهرمانان رو ببره". ظاهرا فرقی نداره ولی من دومی رو می فهمم.

 

چقد بارسا بارسا میکنی پویا    

 

قبلا تست کردم در این موارد جنبه مثال از خود یوونتوس وجود نداره. چون این تفکر در بین بعضی طرفدارا وجود داره که عده ای، از مقدسات هستن و فقط هم مال "من" هستن و فراتر از این حرفا هستن. مثال از بارسا به کسی بر نمی خوره   در این مورد هم بحث دیگه ای ندارم در تاپیک. توضیحات کافیه هرکسی می تونه برداشت خودش رو داشته باشه. برای بحث بیشتر پ.خ. و ... در خدمتیم.

[AAG]

یا من بد گفتم یا شما درست متوجه نشدی.

 

من اظهار نظر ها رو به 3 قسمت تقسیم کردم. یووه ای ها، غیر یووه ای ها یی که به نظرم + بود و غیر یووه ها یی که من اصلا نپسندیدم. واضحه که یوونتوسی ها شامل قسمت سوم نمیشن. کسانی که اظهار نظر ها بعد بازی رو در سایت های مختلف دنبال کردن می فهمن مقصودم چی بوده. یه دوست داشتن از کمال گرایی میاد یکی از دلسوزی. اینا فرق داره باهم.

 

اینکه دوست داریم ببره و بوفونم دوست داره ببره خب یه چیز خیلی واضحه. ولی از بعضی اظهار نظرها این برداشت میشه که عدم کسب این افتخار مهم، یه جور ناکامی بزرگ و نقطه تاریک تو کارنامه محسوب میشه که به اون دلیلی که گفتم من چنین چیزی رو قبول ندارم. این از این.

 

خب درست توضیح بده 

 

اون غیر یووه ای که از بوفون خوشش میاد مطمئنا اگه چیزی میگه از سر دلسوزیش نمیگه ... اونی هم که خوشش نمیاد دلیلی نداره از سر دلسوزی چیزی بگه، نهایتش میگه به جهنم که نبرده (خب به جهنم که نظرش اینه!). از نظر اینا اگه بوفون از هر جامی دو سه تا برده باشه بازم مورد قبولشون نیس. چه فنی چه شخصیتی ... حالا مهمه نظر اینا چیه؟ اگه منظورت فقط دسته سومه که خب منم باهات موافقم. بحثی نمیمونه.

 

اینکه "مگه ما باید تعیین کنیم که نیاز به افتخار دیگه ای داره یا نه" :

 

بایدی در کار نیست ولی میشه تعیین کرد. بوفون اگه جام جهانی نداشت، با فتح لیگ قهرمانان خیلی به اعتبارش اضافه میشد. آیا الانم خیلی اضافه میشه؟ هر افتخار مهمی بازیکن رو بالا می بره ولی یه نکته ای هست. هرچی بزرگتر باشی کمتر بالا میری. فقط هم بحث فنی و افتخاره اینجا. اینکه کی شخصیت بزرگ تری داره خیلی مسئله نیست تو این حرفم. 

 

تو یه جمله: بردن لیگ قهرمانان خیلی مهمه ولی برای کسی که جام جهانی رو برده، نبردنش فاجعه نیس. اینکه ببره خیلی بهتره و عالیه که مشخصه، جای بحث نداره.

 

پویا جان اینو هوادار تعیین نمیکنه که ... شاید از نگاه خود بوفون نبردن این جام فاجعه باشه. من همه حرفم از نگاه خود بوفون به این جامه. 

بازیکنی که تو پست خودش بهترینه با بردن جام فقط به افتخارات شخصیش اضافه میکنه نه اعتبارش. (قاعدتا باید اینطور باشه ولی تو فوتبال امروز نه)

 

مثال دیگه از بازیکن های بارسا: مسی، اینیستا و ژاوی. اینا با قهرمانی یه ذره بالا رفتن چون خیلی بالا بودن. ولی نیمار و حتی سوارز خیلی بالاتر رفتن.

یا بین مسی و اینیستا: از جام جهانی که بالاتر نداریم، یه بار فرض کن اسپانیا با درخشش اینیستا می بره، یه بار فرض کن آرژانتین با درخشش مسی می بره. برای اینیستا میشه یه افتخار فوق العاده ولی برای مسی میشه جهش! یعنی خیلی بیشتر.

چقد بارسا بارسا میکنی پویا 

 

[Massimiliano Allegri]

برای فتح لیگ قهرمانان حاضری چه کاری انجام دهی؟
 

حاضرم 200 بازی از دورانم در یووه بدهم ، بتوانم لیگ قهرمانان را فتح کنم ! 

تو همین پرسش و پاسخ اهمیت قضیه روشن شد یا بیشتر توضیح بدم  

این جمله رو تو پرسش پاسخ توئیتر رسمی باشگاه همین امسال 
بعد بازی با جنوا که 500 مین بازیش برای یووه انجام داد ، گفت ...

[pezhman]

یه چیز  در مورد تعویض های الگری بگم  خطاب به کسایی که ایراد گرفتن از فرستادن کومن .  

 

به نظرم تعویضها کاملا درست بود .   

 

پریرا رو چون باید جای ویدال میاورد و از طرفی خود ویدال  هنوز قابلیت بازی داشت  و صبر کرد که  ویدال  کاملا انرپیش رو بزاره 

 

یورنته رو هم که  واضحه برای  استفاده از هوا اورد تو 

 

اما در مورد کومن که بیشتر بچه ها گیر تعویض اونن  بگم که 

 

به نظرم   اون دقایق اخر که بارسا چپید تو دفاع   دیگه الگری از رسیدن به گل در شرایط  عادی نا امید شد   و تصمیم گرفت شانسش رو امتحان کنه  و بازیکنی رو به  زمین بفرسته که  تند و تیز باشه  با قدرت بدنی کم .   یکی مثل جووینکو . بازیکنی که روش خطا زیاد انجام  بشه و احتمال اینکه بتونه  یه خطا پشت محوطه بگیره  زیاد باشه  و  پیرلو از روی ضربه ایستگاهی بتونه اخرین امید تیم رو  تبدیل به گل کنه .  به خاطر همین هم پیرلو رو  تا اخر نگه داشت  و کومن رو فرستاد داخل . 

 

به هر حال به نظرم فکرش این بود که اخرین شانسش رو هم امتحان کنه که نشد 

[Pouya]

زمان تعویض ها هم درست بود؟ تعویضی که خوب باشه (اگه خوب باشه) دیر باشه هم خوبه؟

اینکه تو اون بازیکنا کومانو بیاری تو خیلی بد نیس، اینکه ماتریو بذاری بیرون بده.

 

ویرایش:

 

@moha684
 

در مورد بوفون بگم.بر خلاف نظر پویا من از ناکامی بوفون توی کسب این جام و اشک های پیرلو خیلی بیشتر از باخت مجموعه ی یوونتوس ناراحت شدم.هیچوقت هیچ بازیکنی برام از یوونتوس مهمتر نبوده و نیست اما اینجا مسئله اصلا این نیست.یوونتوس ادامه داره و سالهای سال فرصت داره که انواع و اقسام افتخارات رو به ویترینش اضافه کنه اما یکی مثل بوفون هم همین فرصت رو داره؟یعنی بهترین دروازه بان تاریخ حقش نیست ویترین افتخاراتش کامل باشه؟

اصلا کی گفته اعتبار جام جهانی از CL بالاتره؟من اینجوری فکر نمیکنم

 

 

به جز جمله آخر، بقیه منافاتی با حرف من نداره. همه حرف من اینه بوفون بدون لیگ قهرمانان هم خیلی بزرگه و این قهرمانی یه ذره می برش بالاتر نه خیلی. من کی گفتم حقش نیس؟

 

جمله آخر:

اینکه شما اینجوری فکر نمی کنی، خب نظرته و قابل احترام محمد. و وقتی نظرت اینه تو این مورد همدیگه رو نمی فهمیم.

ولی برو از کسانی که هم لیگ قهرمانان رو فتح کردن هم جام جهانی، تو صحبت هاشون بخون کدوم مهم تر بوده. به ازای هر 1 موردی که با این شرایط بیاری، من حداقل 10 مورد میارم.

ویرایش شده توسط Pouya 08 June 2015 - 01:57 PM.

[Prince of Turin]

ولي حالا انصافا دست الگري هم تو تعويض بسته بود. اول كه نتونست به خاطر مصدوميتا ٣-٥-٢ بكنه. بعدش هم واقعا دستش تو خط حمله بسته بود. حتي يورنته رو هم من قابل اعتماد در فينال نميدونم. توي همه ي پستا بازيكن جايگزين داشتيم به جز براي توز. حالا سال ديگه با اومدن ديبالا و يه بازيكن ديگه دستش باز باز بشه.