اشکالاتی که من توی آلگری بارها دیدم رو لیست میکنم، شما که معتقدید تا ته اروپا با ایشون میریم لطف کنید با دلیل رد اش کنید.
1- چیزی که واضحه، بحران دائمی مصدومیت ها که همه جا همراهشه و معمولا تو نتایج اش تاثیر زیادی هم میزاره
2- مربی ای هست که بازیکنانش تو زمین شرح وظایف دقیقی ندارن، صرفا در این حد که اقای دیبالا بیشتر برگرد به عقب یا آقای لیخت جلوی فلان تیم هجومی کمتر نفوذ کن و ...، خبری از تعیین وظایف اختصاصی برای بازیکنان توی موقعیت ها و زمان های مختلف بازی نیست و همه آزادن که هر زمان هرجا خودشون تشخیص دادن حضور داشته باشن، خبری از برنامه ی مدون برای رسیدن به گل هم نیست و اصولا بازیکن در لحظه و خودش باید تصمیم بگیره چه کاری درسته و از جانب مربی چیزی براش معین نشده، ناهماهنگی بین بازیکناش هم که حتی تو بازیهای آخر فصل هم به وضوح دیده میشه.
3- تکیه ی بیش از حد به توانایی فردی بازیکنان و کم توجهی به کار گروهی که جلوی تیم های خشن و فیزیکی بدجوری خودش رو نشون میده( همیشه هم بعد اینجور بازیها که نتیجه هم نمیگیریم میایم و تیم حریف رو بخاطر وحشیگری به فحش میکشیم)
4- شروع فصل هاش همیشه افتضاحه
5- معمولا تعداد بازیکنانی که زیر دستش دچار افت میشن چند برابر اونهایی هست که شکوفا میشن، در حال حاضر فقط یه دیبالا رو میبینم که از گذشته اش بهتر شده، بقیه یا در حال درجا زدن هست یا تو مسیر افت یا هدایت به سمت درب خروجی باشگاه
6- تنها برنامه اش برای بازی ها هم نشون دادن عکس العمل در مقابل حریفان هست، یعنی فقط میشینه منتظر کنش حریف میشه تا واکنش نشون بده
7- در مقابل مویران هم که کلا هیچ به حساب میاد و هرچی سرش بیارن لبخند رضایت از رو لب اش محو نمیشه
حالا شما یا اینها رو رد کنید یا اگر رد نمیکنید بگید چطور با وجود این اشکالات میشه قهرمان اروپا شد
اشکالاتی که گفتید جالب بود، مرسی . اگه اجازه هست منم نظرمو بدم.. (نکاتی که گفتیدو شماره گذاری کردم تا راحت تر بشه اشاره کرد).
- مورد اول رو قبول دارم. برای یووه این قضیه تا حد "کمی" برمیگرده به بازیکنای شکننده ای که یووه در این سال ها داشته.. امثال خدیرا، مارکیزیو، و مصدومیت عجیب آساموا در دو سال اخیر.
- مورد2: دقیقن برعکس کنته.درسته؟ این آزادی عمل هم مزیت داره هم اشکال.. اشکالش جلوی تیم های کوچیک خودنمایی میکنه، و مزیتش جلو تیم های بزرگ، جایی که تیم های بزرگ نمی تونن حرکات تیم رو پیش بینی و درنتیجه محدود کنن. بهترین مثالش هم گل استورارو به بایرن در بازی رفت هست (یا حتی گل های دیگه ای که در اون بازی زدیم..هرکدوم به یه شکل). یه مثال دیگه بزنم، پیشرفت توز زیر دست آلگری نسبت به زمان کنته بود که این آزادی عمل کمک زیادی در بهبود کیفیت بازی توز کرد. یه نکته ای که یوونتوس آلگری داره اینه که برخی از زمان های بازی از عمد دفاعی بازی میکنه و بعضی دقایق خاص پر فشار. به نظرم این کامل هدفمنده و باعث میشه تیم حریف دچار ناهماهنگی بشه..
- مورد 3 (تکیه به توانایی های فردی) به نظرم تمام مربیان به ستاره وابسته هستن.. گواردیولایی که با مسی جام ها رو درو کرد نتونست با بایرن حتی یکبار هم به فینال اروپا برسه (بایرنی که چندین بار قبل از اومدن گواردیولا به فینال اروپا رسیده بود). یا آنجلوتی که دلیل عدم موفقیتش در یووه بنظرم نبودن ستاره های تکنیکی بود (همونطور که دلیل موفقیتش در میلان حضور ستاره های تکنیکی بود). از طرفی، از تیمی که هر سال یک سوم بازیکنای اصلیش تغییر میکنن نمیشه انتظار کار گروهی داشت.. بجز دروازه بان و خط دفاع، کل تیم در این سه سال عوض شده (مدت زمان حضور بازیکنای اصلی تیم): آلوز، پیاتسا، پیانیچ، بن عطیه، هیگوایین (3 ماه)؛ ساندرو، هرنانز، روگانی، دیبالا، خدیرا، لمینا، مانژو، کوادرادو، نتو (1 سال)؛ استورارو (یک سال و نیم)+ آساموایی که دو سال مصدوم بوده.
مورد 4: درسته.. کلن تیم های ایشون دیزلی هستن ولی مهم آخر فصله که سرنوشت تیم در اون مقطع معلوم میشه. اونموقع هم یووه تا حالا خوب بوده.
مورد 5: یادم نمیاد بازیکنی زیر دست آلگری افت کرده باشه. امثال یورنته، اورا و لیخ بخاطر شرایط جسمانی و سنی که دارن طبیعیتن نمیتونن همیشه در بالاترین سطح بمونن.
مورد 6: نظری راجع به این قضیه ندارم
مورد 7: خب هرکسی یه سری خصوصیات اخلاقی داره.. آنجلوتی و لیپی هم کمابیش همینطوری بودن.. تو ایتالیا سیستم به همین صورته.. حالا کنته یه استثنا در بین مربیان ایتالیایی هست که میخواد کنترل همه چیو داشته باشه.
سه نکته هم علاوه بر نکاتی که جناب موها گفتن اضافه کنم:
1- تیم های تحت هدایت آلگری راحت گل میخورن.. اونقدر که باید در دفاع سرسخت (و حتی خشن) نیستن و تحت فشار شکننده نشون میدن..
2- آلگری بر خلاف امثال کنته و گواردیولا، چیزی "نمیسازه". فقط به ساختمان ساخته شده نما میده..اگه چند سال دیگه بپرسن ویژگی تیم آلگری چی بود نمیشه جواب واضحی داد..
3- یادم رفت هروقت یادم اومد اضافه میکنم .
==========
فرای ایراداتی که آلگری داره و صحبتش شد یه سری خصوصیات مثبتی هم داره:
1- از نظر تاکتیکی منعطف هست. آدم یکدنده ای نیست و با منطق سیستمی که موفق باشه رو اجرا میکنه. حفظ 3-5-2 که میراث کنته بود نشون دهنده خضوع یه مربی هست.
2- باهوش هست و از نظر تاکتیکی کمتر جلوی تیمی اشتباه میکنه.
3- یه چیزی که ازش خوشم میاد اینه که به بازیکنای با توانایی بالا علاقه داره. تابستون چند بار اینو در مصاحبه هاش گفت.. بازیکنایی که در مقاطع حساس میتونن کلید حل مشکلات باشن.. داشتن این بازیکنا برای موفقیت در اروپا حیاتیه.
4- همیشه به بازیکنای ذخیره فرصت میده. در تیم های آلگری به همه بازی میرسه.. با کسی درگیر نمیشه و کسیو از تیم حذف نمیکنه. این باعث انگیزه بالای بازیکنای ذخیره و همدلی کل تیم میشه..
5- چرخش بازیکنا در تیم ایشون پویا هست و آلگری سعی میکنه که با توجه به بضاعت نیمکت، حدالامکان بازیکنای اصلی رو سرحال و تازه نگه داره.