650 پاسخ برای این موضوع

[Drughi]

اره با همین لباس های فینال چمپیونز رو بازی کردیم .

[J U V E N T I N I]

اضافه کنم لباس هایی که حسن گذاشته،مربوط به فصل 03-02 هست! این پیراهن برای من هم خیلی رویایی هست.لباس دوم اون فصل هم اینه:

من لباس دوم فصل 2000-1999 رو هم خیلی دوست دارم!خیلی.

[img width=378 height=600]http://s1.picofile.com/file/7517740749/Juventus_99_00_Inzaghi_avanti.jpg[/img]

[Keyvan]

بهترين لباسي که داشتيم همين لباس2003-2002 بود ولي به نظر من بعد از سال2006 لباسي در شأن يوونتوس طراحي نشد....

[alexi kourd]

این عکس رو یه دو ماه پیش تو فیس بووک گذاشتم الانم چند وقتیه هی میخام بزارم اینجا هی یادم میره
وقتی عشق کم کم تمام میشود ...

[HeIlIG DaVidS]

یوونتوس یک پدیده ای بوده که 1 ، 2 ، 10 و شاید 20 سال خیلی ها رو درگیر ِ خودش کرده و زندگیشون رو وابسطه به اون کرده . حالا چه از طریق ِ سفر به اون کشور و دیدن ِ بازیکنا ، یا حتی دنبال کردن ِ نتایج از اخبار ورزشی و خوندن ِ روزنامه . حالا این یوونتوس یه کار ِ خاصی با ما کرده و یه چیزیش در ما اثر گذاشته که این همه وقت نتونستیم ازش دل بکنیم ، حتی توی روزای سخت و روزایی که یووه ، اون یووه ی واقعی نبود .

حالا میخوام یه بحثی بشه و حرفایی از این ویژگی یووه بزنیم که کاری کرده که این همه وقت توی زندگیمون داشته باشیمش . اکثرا توی این تاپیک از اینکه چطور یوونتوسی شدین گفتین ، اما دور ِ هم بحثی از این ویژگی های یووه داشته باشیم که باعث ِ وفاداری ِ خیلی ها به این تیم شده .

[GioVanni Agnelli]

- بحث جالبی ـه، ظهر که پستت رو خوندم خیلی فکر کردم که چی بگم، الان هم دقیقا نمیدونم که باید چی بگم ! کلا یووه باشگاه خاصی ـه. مثل رئال مادرید نیستیم که عشق خرید بازیکن بزرگ باشیم، مثل منچستر یونایتد نیستیم که از فوتبال سرعتی و پر گل لذت ببریم، مثل اینتر یا میلان نیستیم که دلمون به ستاره های آمریکای جنوبی مون خوش باشه و ... عامیانه بگم؛ ما خیلی خود شیفته هستیم ! از خودمون خوشمون میاد (!) و با خودمون حال می کنیم ! ( ) من از طریق آتروزی و دل پیرو یوونتوسی شدم ولی وقتی که به یووه عمیقا توجه کردم عاشق خیلی چیزای دیگه ش هم شدم، خاندان آنیلی رو می پرستم، خدای من این خدایی که میگید نیست، من جیانی آنیلی رو می پرستم ! شاید باور نکنید، ولی هر موقع میخوام کار مهمی رو انجام بدم میگم "جیانی، خودت کمکم کن" ! وقتی که تاریخچه بازیکنان یووه رو خوندم و باهاشون آشنا شدم متوجه شدم که چقدر حقیر و بد شانس هستم که چرا مثلا دهه 80 نبودم، چرا دهه 50 نبودم و جادوگری اعجوبه های یووه رو ندیدم. قبلا با قاطعیت می گفتم که مارادونا بهترین بازیکن تاریخ دنیاست؛ اما الان مارادونا رو از سیووری پایین تر میدونم و یا زمانی که گل زدن با پشت پا مد شده بود فکر می کردم بازیکنی که این کار رو می کنه دیگه خدای تکنیک ـه ! ولی وقتی که دیدم روبرتو بتگا دهه 70 اینجوری گل میزد نگاهم به یووه عوض شد. زمانی که یووه رفت سری ب متوجه شدم من صرفا یک هوادار نیستم, من عاشق یووه ام ! واقعا نمیشه بدون یووه زندگی کرد، واقعا نمیشه ! نمی تونم بگم به فلان دلیل من یووه ای هستم؛ به فلان دلیل یووه رو دوست دارم و ... نمیشه یووه رو توصیف کرد، باید یووه ای باشی تا درک کنی یووه رو. همیشه میگم من فوتبالی نیستم؛ از فوتبال هم خوشم نمیاد، من فقط یوونتوسی ام ! یووه شاید یک باشگاه فوتبال باشه در ظاهر؛ ولی خیلی بیشتر از فوتبال ـه؛ یووه برای خودش یه دنیای دیگه ای کلا. هیچ وقت نشده که از یووه ناراحت شده باشم؛ حتی این بی رحمی هایی که میکنه رو هم دوست دارم و جزیی از طبیعتش می دونم ! شاید آدم بد شانسی باشم توی زندگیم, ولی خیلی خوش شانسم که یوونتوسی ام ...

[Hossein Salehi]

حالا میخوام یه بحثی بشه و حرفایی از این ویژگی یووه بزنیم که کاری کرده که این همه وقت توی زندگیمون داشته باشیمش . اکثرا توی این تاپیک از اینکه چطور یوونتوسی شدین گفتین ، اما دور ِ هم بحثی از این ویژگی های یووه داشته باشیم که باعث ِ وفاداری ِ خیلی ها به این تیم شده .

اصلا یوونتوس واقعا یه تیم خیلی خاصه از مدیریت گرفته تا برسیم به چیزهای ریز این باشگاه و حالا چیزی که خیلی توجه من رو به خودش جلب کرده اینه که اکثر فوتبالی ها یا واقعا طرفدارا یوونتوس هستند تا ازاین تیم متنفر هستند ! واقعا من این اصل رو خیلی جاها دیدم و بهش رسیدم .

دلیل های زیاد و شاید تکراری می شه اورد ولی چیزی که من خیلی ندیدم اشاره بشه این تاثیر گذاری همیشگی یوونتوس در کیفیت اصلی فوتبال ایتالیا بوده که شاید بتونیم بگیم در اکثر مواقع ایتالیا مدیون یووه بود واقعا !!!

البته موارد دیگری هم هست که حالا در ادامه بحث بهش می پردازیم !

[Ale10Forever]

اول مرسی از مهدی واسه این بحث جالب. خیلی دوست دارم بدونم بقیه بچه ها با چه دیدی به یووه نگاه میکنن. این چیزی نیست که بشه خیلی راحت در موردش حرف زد یا واسش دلیل آورد. وقتی شما عاشق کسی میشی یا کسی رو دوست داری، دلیلش رو نمیدونی. حتی وقتی ازش ناراحتی بازم نمیتونی ازش دل بکنی؛ فکر میکنم دوست داشتن یووه واسه ما هم یه همچین حالتی داره. اما خب میشه در مورد بعضی چیزا حرف زد. تنها دلیلی که میتونم واسه این دوست داشتن بگم همونیه که بهمن و حسین هم گفتن : خاص بودن یوونتوس! یوونتوس برای مالکاش، بازیکناش و هوادارهاش یه جور سرمایه ارزشمند و دوست داشتنی به حساب میاد که اصلا دوست ندارن کوچکترین صدمه ای بهش وارد بشه و تو سختیا حتی بیشتر از قبل مواظبش هستن! مسئله ای که بعد از کالچوپولی باعث شد اون اسطوره ها با یووه بمونن و هوادارای واقعی عشقشون به این تیم حتی بیشتر هم بشه. این قضیه به نظر من تو هیچ تیم و باشگاه دیگه ای به این شدت وجود نداره. خاص بودن یووه برای من یعنی این که مثل هیچ باشگاه و تیم دیگه ای تو دنیا نیست یعنی هیچ چیز این تیم ordinary نیست. از نوع مدیریت و کلاس خاص خانوادی آنیلی بگیرید تا رنگ لباس ، نوع بازیکن خریدن ، کلاس منحصر به فرد اسطوره ها ، استادیومها و حتی زمینای تمرین و کمپ های تمرینیش! شاید واسه منی که طرفدار یووه ام این چیزا خاص به نظر بیاد اما حس میکنم طرفدارای تیمهای دیگه هم یه همچین حس مرموز و استثنایی بودن رو در مورد یوونتوس دارن و این حس خوبی به آدم میده! یوونتوس باشگاهیه که داخلش میشه منتظر همه چی بود. شادی ، غم ، تراژدی ، وفاداری ، خیانت ، سقوط ، دوباره بلند شدن و از زیر صفر شروع کردن ، عشق ، تنفر و ... . چیزایی که هیچ وقت همشون تو تیم دیگه ای جمع نمیشن.

[bianco vino71]

من این موضوع که میگیم یوونتوس خاص هست رو قبول ندارم چون در حال حاضر داریم با تیم های تازه به دوران رسیده ای مثل بارسلونا مقایسه می کنیم البته از طرفی یوونتوس خاص هست ولی خاص هواداراش در کنارش تیم های خاص دیگه ای هم وجود دارن مثل لیورپول ، شالکه ، سلتیک ، آیاکس و ...

[Sayyed Amir]

-یوونتوس! یک باشگاه ایتالیایی....یووه برای من مظهر فوتباله و البته همون حرف بهمن که یه باشگاه خاصه. باشگاهی که اولین تیم اروپایی بود که دوستش داشتم و عاشقش شدم.باشگاهی که زمانی باهاش آشنا شدم داشت سروری میکرد.باشگاهی که وقتی اخبار میگفت داوری ها به سود یووه است ذوق میکردم [] باشگاهی که وقتی رفت سری بی اولش گفتم آخه چرا تبانی؟اما فهمیدم که چیز خوب دشمن زیاد داره.پیش خودم اون موقع ها میگفتم آخه چرا یووه رو انتخاب کردی؟آخه چرا تیمی رو انتخاب کردی که میره سری بی؟خیلی فکر کردم پیش خودم.گفتم دل بکن از این تیم....میخواستم بکنم اما نمیشد.نمیدونم چرا.پیش خودم گفتم برو بارسا رو ببین چه قدر خوب فوتبال بازی میکنه و چه قدر ستاره داره.همه دوسش دارن.برو اونو انتخاب کن.اما وجدانم نمیگذاشت.مگر میشه تیمی که زمانی سروری میکرد بر سر همین بارسا رو ول کرد؟مگه میشه تیمی که توی سری بی باهاش مونده بودم رو ول کرد؟حالا که دو فصل هفتم شد ولش کنم؟ نه! با سن و درک کمم حداقل تونستم خدا رو شکر وفادار بمونم.حالا هم خوشحالم از ته دل...خوشحالم از اینکه میتونم بگ گراند گوشیم رو عکس اله بذارم و زنگ ورزش پیراهن عشقم رو بپوشم.دیگه کسی نیست بیاد بگه اق یوونتوسی پچل...اگر هم بود راحت افتخاراتمون رو میزنم توی دهنش.میگم همون الکس ما به اندازه کل باشگاهتون افتخار داره...لحظه شماری میکنم برای وقتی که یووه بر نیمه نهایی لیگ قهرمانان و تازه اون کم اطلاعات به قول خودشون روشن فکر بفهمن که دیگه باید دهنشون رو ببندن و به افتخار بانوی پیر تعظیم کنن. -کاملا با حرف بهمن موافقم که میگه یووه یه باشگاه خاصه.از بی وفاییش بگیر تا خسیس بازی های مدیرانش مانی جان لیورپول خاصه اما از نوع خاص بودن یووه؟ یووه برای هواداراش یه فوق خاصه و برای بقیه خاص.تیمی که پس از دو سال به اروپا برگشت بازهم قوی ترین تیم به گفته ی بعضی ها داشت توی خونه خودش جلوی هواداراش تحقیر میشد! +اینقدر بدم میاد که یووه دو سه سال توی اروپا مطرح بشه مثل بارسا و یه مشت طرفدار تازه به دوران رسیده پیدا بکنه!

[bianco vino71]

لیورپول هم یه زمانی آقای فوتبال بود ولی ببین طرفداراش چند سال دارن این شرایط رو تحمل می کنن

[alexi kourd]

هر تیمی تو دنیا یه سری خصوصیات داره که هوادارش بهش عشق بورزن تو اینرا یه قرمز به علی پروین و کلانی و خوردبین و کریمی مینازه و بودنش ور افتخار به یه سری افتخارات و داشته هاش همچنان که یه ابی به حجازی و روشن و جباری و مجیدی مینازه و به افتخارات اسیاییش و نمیدونم چیزای دیگه اروپایی که لیورپولی ها به گذشتشون میزنازن و منچستری ها به فرگی و اعتبارشون بارسایی که به گذشته ضد استعماریش مینازه و رئالی که همیشه پر ستاره بوده دورتموندی که همیشه استادیومش پره تا بایرنی که بکن بائر و گرد مولر رو داشته جوزپه مه اتسا و برگومی تا بارسی و مالدینی برا میلانی ها مثل بت میمونن پس هر باشگاهی برا خودش یه سری دلبستگی داره دلبستگی هایی که هواداراش اونا رو دوس دارن و باهاشون عشق میکنن پس یه چیزی رو بگم هوادار یووه بودن نه برتری داره نه حقارت همچنان که هوادار اینتر و بارسا و من یو هستن هوادار فوتبال هودار فوتبال هستش و هیچ برتری نسبت به هم ندارن چند وقت پیش یه مطلبی هم نوشتم ولی نمیدونم کجا گذاشتمش و پیداش نمیکنم اخه خیلی شنیدم بعضی ها میگن من افتخار میکنم که هوادار فلان تیم هستم و با یه حالتی میگن تو اون تیم رو دوس داری این برام خیلی خنده داره :np: و اما من و یووه همیشه گفتم یوه قبل 2006 یه تیم بود مثل بقیقه تیم ها و هوادارش هم مثل بقیه هوادار ها واین 2006 بود که برای من یووه رو یه جور تازه ای معنی کرد بهم ثابت شد که یه سری هنوز میدوون عشق و وفاداری چی هستش و یادشون نرفته برای من تاریخ و اعتبار گذشته یووه همیشه مورد احترام بوده همیشه پلاتینی و سیروی تا زوف و روسی رو دوس داشتم ولی اون 5 تفنگدار 2006 بودن که یووه رو برای من جاودانه کردند

[Soul Survivor]

ابتدا از مهدی عزیز به خاطر موضوع جالبی رو که مطرح کرد تشکر کنم. واقعا من به این موضوع خیلی فکر کردم که چرا یک تیم فوتبال که هزاران کیلومتر با من فاصله داره تا این حد زندگی ام رو تحت تاثیر قرار داده؟ چرا این قدر نتایجی که میگیره برام اهمیت داره؟ چرا وقتی می بره تا چند روز خوشحالم و وقتی می بازه به همون مقدار ناراحت؟ چرا نمی تونم بازی رو نشسته تماشا کنم؟ چرا با به ثمر رسیدن یک گل از ته قلبم فریاد می زنم و با دریافتش از اعماق وجودم حرص می خورم؟ این ها سوالاتی است که خیلی زیاد باهاش مواجه شدیم و از نظر من تنها پاسخ به این سوالات این هست که "چون یوونتوس تصویر زندگی خودمون هست". شما با نگاه کردن به یوونتوس می تونید زندگی روزمره خودتون رو جلوی چشم هاتون ببینید. با نگاه کردن به آلکس و بوفون درک می کنید که وفاداری تا چه اندازه شما رو در بین صغیر و کبیر دوست داشتنی می کنه. با نگاه کردن به تعصب و جنگندگی ندود معنای خاص بودن رو احساس می کنید. با نگاه کردن به مارکیزیو می فهمید که میشه رویاهای کودکی رو با اضافه کردن چاشنی تلاش به حقیقت تبدیل کرد. با نگاه کردن به شیره آ متوجه میشید که این فقط نام نیک است که می ماند. خیانت همانند تورام از شما یک بازنده خواهد ساخت. پول پرستی همانند زلاتان از شما یک شخص تنها و منزوی خواهد ساخت. می تونید ببینید که شکست خوردن، پایانی بر زندگی نیست بلکه " You got to lose to know how to win". روزی که یوونتوس به ناحق به دسته پایین تر فرستاده شد، مثل یک پرنده بال شکسته بود اما برای ما پرواز کردن این پرنده اهمیت نداشت چون معتقد بودیم براش درمانی وجود داره، برامون مهم بود که این پرنده همون نغمه خوش قدیمش رو بتونه حفظ کنه. شجاعتی که همیشه و همه جا در زندگی عادی می شنویم در یوونتوس دیدیم. از یوونتوس فهمیدیم که شجاعت یعنی هنگام ترس، هنگام درد، هنگام تاریکی و هنگام ناامیدی بتونی به حرکتت، به زندگی کردنت، به تغییر ایجاد کردنت و به عاشق بودنت ادامه بدی. به شخصه مهمترین دلیلی رو که احساس می کنم نام یوونتوس تا این اندازه با تار و پود زندگی ما پیوند خورده این هست که تاریخ بیانکونری از اون چیزی که فکرش رو می کنیم به زندگی واقعی مون نزدیک تره. درس هایی رو که با ورق زدن این کتاب تاریخ میشه درک کرد از خوندن هر کتاب دیگه ای ملموس تر هست چون ما مدت ها با این مسائل زندگی کردیم و به دنبال چیستی، چرایی و چگونگی اش بودیم و حالا تجربیاتی رو دیدیم و احساسش کردیم که از جنس تجربیات یک شخص دنیا دیده است.

[Benyamin]

من درباره خودم میخوام بگم نه دیگران. اون زمانی که یکی مثل من یووه رو دید تیم افسانه ای داشتیم.تیمی که جزو بهترین ها بود.رنگ پیراهنش فوق العاده بود و خاص ترین رنگ بود.اسطوره های بزرگ داشت و یک جوان خوش چهره و جذاب به نام دلپیرو و ..... همه این دلایل میتونه برا هر کدوممون شروع کننده طرفداری از یووه باشه و عمیق تر بشه.همین دلایل هم میتونه برای تیمهای دیگه و هواداراش شکل بخوره. بارسا با برادران دی بوئر و ریوالدو رئال با زوج رائول و مورینتز و هیرا میلان با مالدینی و کاستاکورت و البرتینی اینتر با زانتی و زامورانو منچستر با کانتونا و بکهام و .... و......و ....... اما یک حقیقت این وسط وجود داره و اون هست که فرق یووه با تیمهای دیگست و اون هم دوران کالچوپولی هست. ما زمانی یووه رو جزیی از پوست و گوشتمون دونستیم که تیممون متلاشی شد.تمام خاطره هامون به کابوس تبدیل شد.احساس کردیم یووه ما رو دزدیدند.به تیم ما حمله کردند.جام هایی که براش اشک ریختیم و خندیدیم ازمون گرفتند.خواستد عشق ما رو برای همیشه نابود کنند و ...... اونجا بود که به این یووه احساس تعصب نشون دادیم و انگار همه براشون یک وظیفه شده بود یووه رو برگردونند.خیلی از هوادارنماها از ما جدا شدند و خیلی از بازیکنها.تیم خلوت تر شده بود و هوادارای واقعی فقط مونده بودند.هوادارایی که اولش تیمشون رو با 17 امتیاز منفی در قعر جدول سری ب داشتند نگاه میکردند اما یک اراده و یک خشم چندمیلیون نفری به هم وصل شده بود و همه متحدشدند این تیم رو دوباره از زمین بلند کنند.اگه تا قبل سری ب همه فقط از بردو باخت یووه خوشحال و ناراحت میشدند اما از بعدش یووه شده بود جزوی از وجودمون و جزیی از ناموسمون.همه از اون به بعد بیشتر به سایتها سر میزدیم.اخبار یووه مهمتر شده بود برامون.احساس کردیم یووه به کمک تک تکمون نیاز داره و ...... این خشم و این ایستادگی تو اون شرایط ویران کننده و منحصربفرد در تاریخ باعث شد ما یوونتوسی ها خاص بشیم.باعث شد ما هوادارا خاص بشیم و همه به این وفاداریمون و این علاقه بی حدو حصرمون قبطه بخورند.جدی میگم ما هوادارا کاری کردیم که شدیم الگوی دوست داشتن واقعی.الگوی صبر.الگوی درد کشیدن و وقتی ما پارسال قهرمان شدیم چقدر طرفدارهای متفرقه اومدند و به هوادارای یووه بابت این حمایت چندین سالشون تبریک گفتند............

[HeIlIG DaVidS]

ممنون از همه . خودم وقتی فوتبال رو فهمیدم ، مثل ِ خیلی از هم سن و سال های خودم با احساس اون رو انتخاب کردم و دلیل ِ انتخابم هم در فوتبال ِ اروپا چه در رده ی ملی ، چه در رده ی باشگاهی ، به یک بازیکن ِ خاص مربوط می شد . اما زیاد نگذشت که خودم رو توی متن ِ این ورزش ِ پر هیجان قرار دادم و بیشتر سعی کردم از همون ابتدا با عقل با این فوتبال روبرو بشم و تار و پودش رو حس کنم و ازش لذت ببرم . اما بعد از اینکه انتخاب هام رو کرده بودم و حیرون بودم توی هیاهوی این مستطیل ِ سبز ، دنبال ِ راهی بودم که خودم رو به سمتش ببرم و در اون پایدار بشم . بدون ِ شک جست و جوی من برای پیدا کردن ِ راهم ، اول توی انتخاب هایی بود که قبلا داشتم . نگاهی به این تیم کردم . نگاهی به لباسش کردم ، بوفون رو دیدم ، تورام رو دیدم ، زامبروتا رو دیدم ، دل پیرو و ندود و دیوید رو دیدم و در آخر رو به آدمی که من رو به سمت ِ این مکتب سوق داده بود ایستادم و به حقانیت ِ این مکتب ایمان آوردم . باز این داویدز ِ کبیر بود که همون طور که من رو به این راه آورده بود ، من رو موندگار کرد . موندم و بیشتر ریز شدم توی مسائل ِ این مکتب ِ بزرگ . زیاد اهل تاریخ نبودم و نیستم . توی حالش موندم و صمیمیت رو دیدم . یه دلی موج می زد توی رفتار ها . اسکودتوی 26 رو با اون هیجان ِ فوق العاده ش تجربه کردم . دیگه کاری از دستم بر نمیومد . واقعا درگیر ِ این رنگ ِ ساده ی سفید و سیاه شده بودم . با هر قهرمانی عهدم استوار می شد و به هر پیروزی تجدید ِ میثاقی می کردم . رفتار های بدی دیدم ، حتی با اسطوره ی خودم . اون رو طرد شده دیدم . توی بد ترین شرایطش . حتی توی تیم ِ رقیب رفت و اما باز نتونستم از راه ِ خودم خارج بشم! ثبات برای من حرف ِ اول رو میزنه . این اولین امتحان من بود .فکر می کنم سر بلند بودم ! وقت ِ دومین امتحان رسید . در متن ِ افتخار و غرور بین ِ دو راهی قرار گرفتم . حرف ِ عقل و حرف ِ دل . درنگی نبود . زندگی ِ من وابسته به این 2 رنگ بود . به حرف ِ اون 5 نفر گوش کردم و من هم برای همراهی ِ مردان ِ دریا دل ، از جمع ِ بزرگان فاصله گرفتم و به سکو های سرد و ساکت و استادیوم های مه گرفته رفتم . طبیعی ئه . هر کسی که معشوقش رو از ته دل حس کنه ، میتونه در فاصله های صد ها کیلیومتری کنارش باشه . من هم بودم . موندم . صبر رو یاد گرفتم ، از خود گذشتگی رو یاد گرفتم . درست وقتی که وجود ِ اصلی ِ خودم رو شکل گرفته می دیدیم ، بهترین انتخاب رو کردم و صفات ِ نیکی آموختم . حرف ها شنیدم اما ذره توی انتخابم دو دل نشدم . راهی بهتر از این وجود نداشت ! از آزمون ِ دوم هم سربلند بیرون اومدم . برگشتیم و چشمه ای از دریای بیانکونری رو نشون دادیم . اما فایده ای نداشت . نگاه ها بد بود . خودمون رو جلوی این نگاه ها قرار دادیم تا آسیبی بر این بانوی پیر نبینیم . در عین ِ شایستگی ها شکست خوردیم و در حین ِ ایستادن دوباره شکستیم ! باز روزهای بد و سکو های سرد . باخت ، باخت ، باخت ! بعد از این همه مدت باز چطور می شد از این تیم دست کشید ؟! همچنان موندم و در عین ِ تاسف ، صبر پیشه کردم . برگشتن به اون روز ها به یک رویا تبدیل شده بود . واقعا روز های سختی بود . رفتن ِ 2 یاور هم داغی بود بر دل ! باز موندیم . آزمون ِ سوم هم گذشت . روز های خوشی ! برنده شدن عادت شده بود و باخت غریب ! برنده شدیم اما حس می کردم که این برد ها رنگ و بوی یوونتوسی نداشت . چون دو چشم از دور این برد ها رو می دید . دو چشمی که هزاران چشم به سمتش بود . مقداری سرد شدم . شاید باخت های قبل قشنگ تر از برد های این روز ها بود . جواب ِ وفای سابق رو با بی وفایی می دیدم ! روز ِ جشن بعد از این همه سختی ، شادی رو حس نمی کردم . دلم تنگ ِ چیزی بود ! باز دوراهی . این بار دوراهی برای من عمیق تر از قبل بود . همه چیز خیلی زود پیش رفت . یوونتوس و الکس در یک راه و برای یک عمر ِ من . هیچ کدوم کم از دیگری نداشتن . اما نمی شد این دو رو مقابل ِ هم قرار داد . یوونتوس ِ ما وفا رو از سناتور ِ بزرگ پیشه ی راه ِ خودش داشت اما ... ! این یوونتوس رو بازیچه ی دست دیدم و هنوز در آزمون ِ چهارم هستم . با اون به کنار ِ آب های آرام رفتم ولی از یوونتوس نتونستم بگذرم . بین ِ دوراهی همیشه فقط یک انتخاب وجود نداره ! یوونتوس رو نه به خاطر ِ برد ها ، فقط به خاطر ِ سابقه هایی که داشت نگه داشتم . یوونتوسی که با عظمت ِ خودش من رو بزرگ کرده و بود و وفا و صبر و از خود گذشتگی رو به من یا داده بود . یوونتوس مثل ِ رنگی که داره ، زندگی رو معنی می کنه . یوونتوس و مسیر ِ پر فراز و نشیب ش واقعا مثل ِ زندگی میمونه . شادی ها و افتخار ، به یک باره و به روزای سخت تبدیل شد . توی خونه ی قدیمی همه چیز رنگ ِ قدیمی داشت و با اومدن به خونه ی جدید زندگی رنگ ِ جدیدی گرفت . این ها همه ش معنی ِ واقعی ِ زندگی هست . مکتب ِ یوونتوس با گذر از این همه سختی به جایی رسیده که دشمن های زیادی داشته باشه ، اما اگر کسی رو به عنوان ِ عاشق ِ خودش ببینه ، اون عاشق تا آخرین لحظه ی عمرش حاضره برای این مکتب جونش رو فدا کنه . یوونتوس رو دوست دارم چون مثل ِ زندگی ِ من میمونه . باید یک نفر هوادار ِ یوونتوس باشه تا بتونه این مکتب و حرفش رو درک کنه .

[Prince Claudio]

الکس ، بوفون ، کامورانزی ، ندود ، ترزگه

همه ما ها این 5 اسطوره رو خوب یادمونه که با رفتن یوونتوس به سری ب از یوونتوس جدا نشدن و پای عشقشون موندن . که همین حرکتشون باعث شد که خیلی از ماها دیدمون به یوونتوس تغییر کنه و ما هم در کنار این 5 نفر همچنان هوادار این تیم بمونیم و کنایه ها و دست انداختن های طرفداران تیم های دیگه رو تحمل کنیم .

هر 5 نفر کار بزرگی کردن که بدون چون و چرا همشون برامون اسطوره به حساب میان . حالا بین 5 نفر به نظرتون کدوم یکی کاری به مراتب بزرگتری نسبت به بقیه انجام داده ؟ بوفون بهترین دروازبان جهان یا ....

[GioVanni Agnelli]

115 سال افتخار ...