- شخصا یووه دهه 80 رو می پرستم و معتقدم که رویایی ترین تیم تاریخ فوتبال دنیاست، تیمی که "فوتبال" رو معنی می کرد.
توی این پست میخوام یک نگاه مختصری به تیم قهرمان 1985 بندازم.
(مشخصا درباره تیمی که توی فینال مقابل لیورپول بازی کرد)
تیم قهرمان 1985 :
دروازه بان :
استفانو تاکونی.
جانشین دینو زوف افسانه ای، خودش که میگه در شروع کار با یووه خیلی به مشکل خورده بود و فشارهای زیادی روش بود، ازش توقع داشتند که مثل زوف باشه یعنی بی نقص (!)، توی 4 رقابت اول اولین فصل حضورم دروازه م رو بسته نگه داشتم، گلزنی های پلاتینی و روسی و داشتن مدافع بزرگی مثل شیره آ باعث شد که این توانایی در خودم ببینم که مثل زوف بشم، چون مثل زوف شدن رویای هر کسی بود !
تاکونی سال 83 به یووه اومد و در اولین فصل حضورش قهرمان سری آ شد و در دومین سال حضورش قهرمان لیگ قهرمانان اروپا !
خودش در اینباره میگه : فوق العدده رویایی بود، میدونستم که وارد مجموعه بزرگی شدم ولی قهرمانی توی اروپا وصف نشدنی بود، ما برای گرفتن جام خشمگین بودم (اشاره به فاجعه هیسل) و می خواستم این خشم رو توی زمین و توی فوتبالمون نشون بدیم. مربی (تراپاتونی) بهمون به پشت سرتون نگاه نکنید، برید جلو که بقیه به شما نگاه کنند ! این حرف مربی روی من خیلی تاثیر داشت و من رفتم جلو، اون قدر رفتم جلو که کاپیتان یووه شدم، دیگه چی میخواستم ؟!
مدافع :
لوچانو فاورو.
فاورو از باشگاه بازیکن ساز آولینو به یووه اضافه شد و باید جای خالی یکی از بزرگ ترین مدافعین تاریخ ایتالیا رو پر میکرد، فاورو اومد که جای جنتیله رو پر کنه و این برای هیچ مدافعی خوش آیند نیست ! خودش میگه : مطمئنم که بازیکن خوبی بودم که یووه من رو انتخاب کرد، چون یووه هر بازیکنی رو به مجموعه خودش اضافه نمیکرد و فقط جای شاهزاده ها بود ! (بازیکنان شاخص) و برای من افتخار بزرگی بود بازی در یووه.
فاورو در سال 84 به یووه پیوست، وارد ترکیب اصلی شد و عملکرد خیلی خوبی هم داشت.
درباره فینال میگه : دشوار، سنگین و ناراحت کننده ولی چاره ای جز پیروزی نداشتیم، اگه نمیبردیم تا آخر عمر مدیون کسانی بودیم که بخاطر ما جونشون رو از دست دادند.
مدافع :
آنتونیو کابرینی.
کابرینی به عنوان یکی از مدافعین برجسته و با تجربه یووه سهم بزرگی رو توی موفقیت یووه دهه 80 ایفا کرد. یک مدافع با شاخص های تهاجمی خاص، محکم در دفاع و قابل اتکا برای همه بازیکن ها. وجود چنین بازیکن هایی به هر تیمی میتونه کمک کنه که موفق باشه. کابرینی : سال 76 به عنوان یک بازیکن معمولی به یووه رفتم، سال 85 احساس کردم که وارد تاریخ یووه شدم و سال 89 و موقع خداحافظی فهمیدم که اسطوره این تیم هستم !
کابرینی در سال 76 به یووه اومد و تا سال 89 برای این تیم توپ میزد، مجموعا 297 بازی کرد و 33 گل هم به ثمر رسوند.
کابرینی یک آچار فرانسه بود برای تیم تراپاتونی، مدافع مرکزی بازی کرده؛ مدافع کناری که پست تخصصی ش هست و حتی هافبک وسط هم بازی کرده، خودش درباره این تغییر پست ها میگه : وقتی که زیر نظر مربی بزرگی مثل تراپاتونی کار می کنید باید آمادگی هر چیزی رو داشته باشید؛ یک بار به مربی گفتم دوست دارم کنار روسی بازی کنم ! (
)
درباره فینال میگه : معمولا آدم ها گریه های مردم رو نمی تونند فراموش کنند ولی من گریه های خودم رو هیچ وقت فراموش نمی کنم ! اصلا روحیه خوبی برای بازی نداشتم و اگه مربی نبود هرگز نمی تونستم خودم رو جمع و جور کنم. بعد از فینال اون قهرمانی رو به روح رفتگان تقدیم کردم و ازشون متشکرم که ما رو عصبانی کردند !
مدافع :
سرجیو بریو.
بریو چیزی کم از شیره آ و جنتیله نداره برای یووه، فوتبال خودش رو با لچه شروع کرد ولی بعد از یک سال به یووه پیوست، از اونجایی که یووه فقط جای بزرگان بود 3 سال به باشگاه پیستویسه قرض داده شد و برگشت، با توپ پر هم برگشت !
خودش درباره یووه میگه : شما توی یووه نباید به چیزی جز فوتبال و یووه فکر کنید، باید فرض کنید که همیشه توی چمن ورزشگاه هستید و دارید بازی میکنید، از تیم حریف عقب هستید و حق باخت هم ندارید ! شمما محکوم به پیروزی هستید حتی اگه زورتون نرسه !!
درباره فینال میگه : من سعی کردم آرامش خودم رو حفظ کنم هر چند در درون شکستم ولی به شیره آ گفتم نمایش قبلی تموم شد؛ حالا نوبت نمایش ماست !! هیچ وقت لبخند کاپیتان رو فراموش نمی کنم که حرفم رو تایید کرد ... (بریو قبلا گفته بود که شیره آ اسطوره ش بوده و دوست صمیمیش بوده)
مدافع :
کاپیتان گائتانو شیره آ.
من چی می تونم درباره شیره آ بگم ؟! :np: به جز اینکه دیگه نظیرش نیومد و دیگه هم نمیاد ؟! به جز اینکه چه از نظر اخلاقی و چه ورزشی یک الگوی کم نظیر هست ؟! به جز اینکه فوتبال جهان باید بهش تعظیم کنه ؟
کاپیتان درباره یووه میگه : شما توی یووه "تعریف" شده اید ! حق ندارید از حد خودتون تجاوز کنید و حق هم ندارید کم بزارید، محکوم به جنگیدن هستید و هر روز باید فکر کنید که یک بازیکن تازه واردید و باید سعی کنید که خودتون رو ثابت کنید.
کاپیتان در سال 74 به یووه اومد و سال 88 هم با لباس یووه از فوتبال خدافظی کرد.
درباره فینال میگه : تا قبل از اون اتفاق من تمرکزم روی بازیکنان خطرناک لیورپول بود، مهار بازیکنی مثل یان راش از هر چیزی برای من مهم تر بود ولی بعدش فقط تمرکزم بیرون زمین بود و اون چیزی که از دست دادم.
هافبک :
ماسیمو بونینی.
بزرگ ترین مدافع تاریخ کشور کوچک سن مارینو، هافبکی که فوتبالش کاملا ایتالیایی بود و حتی از خود ایتالیایی ها هم ایتالیایی تر بازی می کرد ! بونینی هم از جمله بازیکنان به درد بخور و مهم یووه تراپاتونی به شمار می رفت.
درباره فینال 85 میگه : قهرمانی در این مسابقات مهم اونم با شکست دادن لیورپول طعم خاصی داشت، احساس می کردم دشمنم رو شکست دادم !
بونینی سال 81 به یووه اومد، 7 سال برای یووه به میدان رفت و 5 گل هم مجموعا به ثمر رسوند.
هافبک :
مارکو تاردلی.
یکی از نوابغ فوتبال ایتالیا. یک هافبک واقعا استاندارد و کم نقص. تراپاتونی درباره تاردلی میگه : همیشه روی تاردلی حساب می کردم، ترادلی مغز متفکر تیمم بود، به عنوان یک بیننده از فوتبالش لذت می بردم، پس دیگه حساب کنم به عنوان مربی چقدر حال (
) می کردم با فوتبالش.
مارکو درباره یووه میگه : بازی توی باشگاهی مثل یووه آسون نیست؛ حتی هنوزم آسون نیست و شما باید با شرایطی کاملا متفاوت روبه رو بشید. یووه جای برنده هاست !
تاردلی در سال 75 به یووه پیوست و 10 سال برای یووه توپ زد. به قدری محبوب بود و هست که حتی کسی به این فکر نمی کنه که بعد از یووه به اینتر رفت.
درباره فینال میگه : من و بونینی وظیفه داشتیم وسط زمین رو با دوندگی ماله خودمون کنیم؛ یادم نیست چقدر دویدم و چقدر پاس دادم، ولی میدونم هر چی که بود خیلی زیاد بود ! (
)
هافبک :
زبیگنف بونیک.
بونیک قطعا چهره محبوبی نیست در بین تیفوسی های یووه؛ ولی نمیشه نقشش رو توی قهرمانی 85 نادیده گرفت، روی فرار زیبای بونیک بود که یووه صاحب پنالتی شد. بونیک درباره یووه میگه : یووه باشگاه خاصی هست. شما مدام باید در حال تمرین باشید و باید سخت تلاش کنید.
بونیک 3 سال برای یووه بازی کرد و در سال 1985 و با قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا از یووه جدا شد و به رم پیوست.
فینال حساسی بود، 3 سال در کنار این تیم بودم و سخت تلاش کرده بودیم که به اینجا برسیم؛ باید خیلی ضعیف می بودیم که بازی رو واگذار کنیم.
هافبک :
میشل پلاتینی.
پادشاه فوتبال جهان ! این لقبی هست که به میشل کبیر دادند بعد از افتخارات بی شماری که کسب کرد، 3 بار متوالی مرد سال فوتبال جهان شد، به عنوان یک هافبک آقای گل سری آ شد و یک بازیکن انکار ناپذیر بود در ترکیب یووه. درباره یووه میگه : بهترین و زیبا ترین اتفاق زندگیم پیوستن به یووه هست !
پلاتینی در سال 82 از فرانسه به ایتالیا اومد، 5 سال فراموش نشدنی رو با یووه داشت و سپس از فوتبال خداحافظی کرد.
درباره فینال و گلی که به ثمر رسوند میگه : استرس توی ساق پاهام رو احساس می کردم، ولی اونقدر به خودم اعتماد داشتم که این توپ رو گل کنم, باید گل می کردم چون باید قهرمان میشدیم و حقمون قهرمان بود، شکست دادن تیم قدرتمند لیورپول فقط از تیمی مثل ما بر میومد !
مهاجم :
ماسیمو بریاسکی.
توی اون تیم افسانه ای شاید کم اسم و نشون ترین بازیکن همین بریاسکی بود. بریاسکی عملکرد خوبی داشت اون فصل و با گلهای حساسی که برای یووه زد اعتماد تراپاتونی رو جلب کرد که توی فینال سخت ترین و مهم ترین رویداد زندگیش به عنوان بازیکن اصلی وارد زمین بشه.
در سال 84 به یووه اومد، 3 فصل برای یووه بازی کرد و 17 گل هم به ثمر رسوند، پست تخصصی بریاسکی وینگر - مهاجم هست.
درباره فینال میگه : هنوزم وقتی به سال 85 فکر می کنم بغض می کنم، نمی دونم از خوشحالی ـه قهرمانی هست یا از ناراحتی ـه اون حادثه ولی ممنونم از پلاتینی عزیز.
مهاجم :
پائولو روسی.
بدون شک یکی از "خاص" ترین مهاجمین تاریخ فوتبال ایتالیاست، یک گلزن حرفه ای و بی رحم ! درباره یووه میگه : حسی که نسبت به یووه دارم رو نمیتونم بیان کنم؛ یووه به من لطف بزرگی کرد. روزهای فوق العاده ای رو در یووه داشتم، روزهایی که با هیچ چیز عوض نمی کنم.
روسی 4 سال برای یووه بازی کرد و کم گل حساس نزد.
درباره فینال میگه : مربی بهم گفت که سعی کنم مدافعین حریف رو خسته کنم و همه جای زمین بچرخم؛ موقعی که بونیک به سمت دروازه لیورپول حمله کرد قلبم داشت از جا در میومد (
) و لحظه که پلاتینی پشت توپ ایستاد داشتم با خودم هزیون میگفتم (
)
بازگشت به ابتدای صفحه
گزارش
)
" 
