286 پاسخ برای این موضوع

[princeofpersia_7]

این سایت گل از خودش مصاحبه زده؟ جدی لیپی و کاپلو و سایرین چشم دیدن باجو رو نداشتن؟!!! دلیلی نباید داشته باشه آخه...

[alexi kourd]

منم این خبر رو الان از فوتبال 3 دیدیم او در مصاحبه ای گفت که مربیان سابقش به استعداد او حسودی می کردند. باجو در تیم ملی ایتالیا با آریگو ساکی کار کرد و لیپی و کاپلو نیز در تیم های یوونتوس و میلان هدایت او را برعهده داشتند. " من هرگز دلیل واقعی مشکلاتی که با آنها داشتم را درک نکردم. شاید آنها به اینکه مردم من را دوست داشتند، حسودی می کردند. شاید من باعث شده بودم توجهات به آنها و سایر بازیکنان کمتر شود. فوتبال مدرن باعث شده آنهایی که روی نیمکت می نشینند به افراد خود شیفته ای تبدیل شوند."

[bianco vino71]

ممكنه اين چيزايي كه گل نوشته حقيقت داشته باشه ولي به نظر من غير ممكنه باجو اين حرفا رو زده باشه ولي واقعا ً هنوز دليل اين لجبازي ها رو نمي دونم تنها كسي كه شهامت اعتراف داشت تراپاتوني بود كه بعد از ديدن باجو گفته بود اين پسر لاغر مردني هيچ وقت فوتباليست نخواهد شد اما چند سال بعد از طريق رسانه ها اعلام كرد كه حرف خودش رو پس مي گيره و اشتباه كرده البته تراپاتوني هم به سهم خودش بعدا ً در حق باجو بد كرد (با ناديده گرفتن يك ميليون امضاء) من بيشتر از همه از ليپي حرصم مي گيره كه بعد از رفتن به اينتر باجو رو هم با وعده داشتن جايي مناسب در اين تيم با خودش برد اما هيچ وقت اجازه خودنمايي بهش نداد تا باجو يكي از حساس ترين دوران بازي خودش رو هدر بده و اين شروعي بر پايان فوتبال باجو بود

[حامد]

[img width=480 height=270]http://www.uefa.com/MultimediaFiles/Photo/competitions/History/01/44/50/51/1445051_w2.jpg[/img]

روبرتو باجو از خلاق‌ترین بازیکنانی است که ایتالیا به خود دیده؛ کشوری که در فوتبال آن دفاع حرف اول را می‌زند و بازی‌سازان تهاجمی کمتر فرصت شکوفایی می‌یابند. "بودای کوچولو" و "دم اسبی آسمانی" از جمله القاب باجو هستند.

«باجو، رافائل (نقاش بزرگ ایتالیایی) عالم فوتبال است؛ بازیکنان دیگر در مقایسه با او رنگرزی بیش نیستند.» این سخنی است که جیانی آنیلی ، رئیس شرکت فیات و رئیس افتخاری باشگاه یوونتوس، با توجه به خلاقیت و ذوق باجو بر زبان آورده بود.

لئوناردو داوینچی، یکی از نوابغ بزرگ تاریخ بشریت، از شخصت‌هایی است که روبرتو باجو او را می‌ستاید و او را " fantasista " می‌خواند؛ کسی که از قوه تخیل و نیروی لازم برخوردار است تا حرف را به عمل تبدیل کند.

در ایتالیا ورزش فوتبال از لحاظ عظمت، زیبایی و لذت توان برابری با هنرهای سنتی را دارد. فوتبال‌دوستان این کشور نیز عاشق آنند که ستارگانی چون باجو را همطراز با هنرمندانی چون داوینچی و رافائل بدانند و آنان را به عنوان "fantasista" بستایند.

این لفظ در فرهنگ فوتبال برای مهاجمی بازی‌ساز یا بازی‌سازی تهاجمی به کار می‌رود. سخن از مهره‌ای است که میان خط میانی و حمله در جنبش است؛ مرزهای شعاع بازی او مشخص نیست و هیچ تاکتیکی را نمی‌توان بر او دیکته کرد، چرا که در غیر این صورت محاسبه‌ناپذیری خود را از دست می‌دهد و بدین ترتیب تمامی هنرش را.

روبرتو باجو در طول فعالیت حرفه‌ای خود که در سن ۳۷ سالگی به پایان رساند، فراز و نشیب‌های زیادی را پشت سر گذاشت و در تیم‌هایی بزرگی چون یونتوس، آ ث میلان، اینتر میلان، فلورانس و بولونیا توپ زد، اما در همه‌ی این باشگاه معضلی کم و بیش یکسان را تجربه کرد.

[img width=480 height=356]http://lh4.ggpht.com/_Omy6V6f5D5k/S596bXXviyI/AAAAAAAAB7M/O7kpN9-p66g/img086.jpg[/img]

فوتبال باجو از روی کم‌اقبالی در کانون بحثی در ارتباط با تحول فوتبال قرار گرفت که به ویژه در ایتالیا داغ بود و آن هم نقشی بود که مهره‌ای چون او در تیم ایفا می‌کرد. چهره‌هایی که در نقش "fantatista" ظاهر می‌شدند، روز به روز رنگ می‌باختند. مربیان آنان را بیشتر مانعی در راه تحقق اهداف خود می‌دیدند تا محرکی که سرنوشت بازی را رقم می‌زند، به‌ویژه هنگامی که این نوابغ طبعی مطیع از خود نشان نمی‌دادند.

فیلم‌نامه پیوستن باجو به یکایک باشگاه‌ها و جداشدن او از آنها ساختاری نسبتا مشابه داشت. او در آغاز با خلاقیت و گل‌های خود همگان را به وجد می‌آورد. اما تعدد شکست‌های تیم سبب می‌شد که مربیان به جای بازی ضعیف کل تیم، نقش او را بیش از هر چیز زیر سوأل ببرند. کار در نهایت به شورش باجو می‌انجامید و حاصل اینکه او در نهایت ناگزیر به ترک باشگاه می‌شد. باجو هیچ‌گاه موفق نشد در جنگ قدرت با مسئولان و مربیان باشگاهش پیروز میدان باشد.

در ایتالیا دو سنخ مربی وجود دارد: کسانی که خود را علامه دهر می‌دانند و همه چیز را فدای سیستم دلخواه خود می‌کنند، حتی بازیکنی را که به نظر می‌رسد فوتبال برای درخشش او خلق شده است. فابیو کاپلو، سرمربی کنونی تیم ملی فوتبال انگلیس، در دوران سرمربی‌گری‌اش در آ ث میلان به باجو گفته بود: «در سیستم من جایی برای تو نیست». مارچلو لیپی که زمانی سرمربی اینترمیلان بود، تنها زمانی از وجود باجو استفاده می‌کرد که نیمکت‌نشینان همگی بیمار می‌شدند و او چاره‌ی دیگری جز میدان دادن به باجو نداشت. باید اذعان کرد که در دهه‌های اخیر در فوتبال ایتالیا مربیانی زمام امور را در دست داشته‌اند که در پی فوتبالی موفق بوده‌اند. برای کسب موفقیت، حتی به بهای از دست رفتن زیبایی فوتبال، به تیم‌هایی نیاز است که مانند یک دستگاه دقیق کار می‌کنند و در آنها جایی برای "عنصری هنجارگریز" نیست.



و سنخ دیگر مربیان؟ باید گفت که نسل آنان مدت‌هاست رو به انقراض گذاشته؛ سرمربیان موسپید و کارکشته‌ای که می‌دانند، مهره‌ی شماره‌ی ۱۰ چه موهبتی می‌تواند باشد. کارشناسان فوتبال، باجو را نقطه‌ی پایانی ۱۰ کلایسک می‌دانند.

نیمه‌ی نخست دهه‌ی نود میلادی، دوران اوج درخشش روبرتو باجو، هافبک شماره‌ی ۱۰ تیم ملی فوتبال ایتالیا بود. جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا به شوی باجو بدل شده و او با قابلیت‌های تکنیکی و تاکتیکی خود، لاجوردی‌ها را به فینال مسابقات رسانده بود. اما در همان دیدار نهایی به شخصیت تراژیک بازی‌ها بدل شد.

ناکامی ایتالیا در برابر برزیل در فینال جام جهانی ۹۴ آمریکا، تلخ‌ترین لحظه‌ی فعالیت حرفه‌ای باجونود هزار تماشاگر حاضر در استادیوم لس‌آنجلس، نفس خود را در سینه حبس کرده بودند. باجو که در زدن ضربات پنالتی و ایستگاهی اطمینان و مهارت داشت، ضربه‌ی پنالتی خود در برابر برزیل را هدر داد و با این ناکامی سبب شد که ملی‌پوشان ایتالیا تنها با عنوان نایب‌قهرمانی جهان راه خانه را در پیش گیرند. شاید آن لحظه سیاه‌ترین و تلخ‌ترین لحظه‌ای بوده باشد که باجو، دست‌کم در عرصه‌ی فعالیت‌های حرفه‌ای خود، تجربه کرد.

تا آن لحظه‌ی شوم اما باجو با بازی تماشایی و جذابش، همه‌ی فوتبال‌دوستان جهان را شیفته‌ی خود کرده بود. در دیدار‌های یک‌چهارم نهایی و نیمه‌نهایی، این باجو بود که با نبوغ، بازی فوق‌العاده و گل‌های سرنوشت‌ساز خود در برابر نیجریه و اسپانیا راه رسیدن به دیدار نهایی را هموار ساخته بود.



باجو خود می‌گوید: «من با توان و قابلیت‌هایم می‌توانستم تیم‌مان را به سقف آسمان بفرستم. من آسمان را فقط یک ثانیه از نزدیک دیدم و سپس سقوط کردم.» مبالغه‌آمیز نیست اگر بگوییم که دوستداران فوتبال هنگامی که به جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا می‌اندیشند، این صحنه حتا بیش از قهرمانی برزیل به ذهن‌شان خطور می‌کند!

از دست دادن این ضربه‌ی مهم در ورزشگاه پاسادنا در لس آنجلس به کابوس بزرگ باجو بدل شد. او ۱۰ سال بعد از این واقعه در گفت‌وگویی اظهار می‌دارد: «من در خواب‌هایم هزار بار این پنالتی را زدم و هر بار هم آن را به گل بدل ساختم.» باجو کوشید این رویداد را به دست فراموشی بسپارد تا اینکه پی برد، این کار ناممکن است و او می‌تواند با وجود این، به آرامش و رضایت درونی دست یابد. این ستاره بزرگ فوتبال ایتالیا زمانی به این باور رسید که «زندگی را نمی‌توان جدی گرفت تا چه رسد فوتبال را!»

باجو در روز ۱۸ فوریه سال ۱۹۶۷ در کالدونیو به دنیا آمد. سال ۱۹۸۲ میلادی و لیگ دسته سوم، نطقه‌ی شروع فعالیت‌های حرفه‌ای باجو بود. او پس از گذراندن پنج سال موفق در تیم آ ث فلورانس، در سال ۱۹۹۰ میلادی در ازای ۱۵ میلیارد لیره ایتالیا (حدود ۷ و نیم میلیون یورو) به باشگاه یوونتوس پیوست.

باجو در طول فعالیت حرفه‌ای خود در باشگاه‌های بزرگ ایتالیا، از جمله یوونتوس، آ ث میلان و اینتر میلان توپ زداین انتقال در آن زمان، گران‌ترین نقل‌وانتقال یک فوتبالیست حرفه‌ای در جهان محسوب می‌شد. او در فصل ۱۹۹۳ / ۱۹۹۲ بهترین فوتبال زندگی خود را به نمایش گذاشت. قهرمانی جام یوفا و کسب عنوان بهترین فوتبالیست اروپا و جهان در سال ۱۹۹۳، از جمله موفقیت‌های او در آن زمان بودند.

در بین سال‌های ۱۹۹۰ و ۱۹۹۵، باجو ۱۴۱ بازی در پیراهن یوونتوس انجام داد و ۷۸ بار نیز دروازه‌ی حریفان را باز کرد. او سپس به آ ث میلان پیوست و در آنجا نیز موفقیت‌های زیادی به دست آورد، از جمله قهرمانی لیگ دسته اول ایتالیا، «سری آ». بولونیا و اینترمیلان ایستگاه‌های بعدی فعالیت حرفه‌ای او بودند. باجو شرانجام در سال ۲۰۰۴ میلادی و در باشگاه برشا زمین بازی را وداع گفت.

[img width=480 height=297]http://www.iffhs-media.de/9-b/9-CWR-1993-3.jpg[/img]

روبرتو باجو نخستین بازی خود در لباس لاجوردی‌های ایتالیا را در سال ۱۹۸۸ میلادی انجام داد و یکی از ستون‌های مهم تیم ملی فوتبال ایتالیا در جام جهانی ۱۹۹۰ در کشور خود و همچنین ۱۹۹۴ در آمریکا بود. او در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه نیز ملی‌پوشان ایتالیا را همراهی کرد، اما نتوانست مانع شکست تیم کشورش در مرحله‌ی یک‌چهارم نهایی در برابر میزبان شود.

این ستاره‌ی بزرگ ۵۶ بار، پیراهن تیم ملی ایتالیا را بر تن کرد و ۲۷ گل نیز برای کشورش به ثمر رساند. بازی خداحافظی او از تیم ملی در روز ۲۸ آوریل ۲۰۰۴ در برابر اسپانیا برگزار شد؛ بازی‌ای که او اشک‌ریزان از فوتبال جدا شد.

در سال ۱۹۸۸ بود که باجو پس از سه آسیب‌دیدگی سخت به آیین بودا گروید. این گام، مادر کاتولیک او را که سخت مذهبی بود، بر آن داشت که جن‌گیری را مأمور کند تا شاید پسرش را "به راه راست" بازگرداند. البته همه‌ی تلاش‌های او بی‌نتیجه ماند. پیروی باجو از آیین بودا بدون تردید در تضعیف جایگاه او در تیم ملی ایتالیا بی‌تاثیر نبوده؛ تیمی که بطور مرتب در بارگاه پاپ، رهبر کاتولیک‌های جهان حاضر می‌شود.

باجو که غالبا موهای خود را دم اسبی می‌بست، به "بودای کوچولو" و همچنین "دم اسبی آسمانی" شهرت یافته است. او هر روز ۲ ساعت طبق اصول آیین بودا عبادت می‌کند و هر سال برای دیدار با استاد روحانی خود، "دایساکو ایکدا" راهی ژاپن می‌شود. مقدمه‌ی زندگینامه‌ی باجو که تحت عنوان «دروازه‌ای به سوی آسمان» انتشار یافته، به قلم این استاد روحانی است که به گمان خویش می‌داند، چگونه یک بازیکن به "fantasista " تبدیل می‌شود. او می‌نویسد: «نبوغ مترادف چالش است و نوعی نبرد تن‌به‌تن با خویشتن. تنها کسی می‌تواند تن به این نبرد بدهد، که شور و اشتیاق را در درون خود حس کند. شور و اشتیاق هر مانعی را از سر راه برمی‌دارد.»

حرکات باجو با حس آرامشی خاص پیوند خورده؛ دریبلزنی‌های او به گونه‌ای است که ببینده گمان می‌کند در حال مشاهده‌ی این زیبایی‌ها در حرکت آهسته است. باجو را علیرغم بازی‌سازی‌اش می‌توان یک شماره ۱۰ سولیست دانست؛ مهره‌ای که با ضربات آزاد از پشت محوطه جریمه، حرکات و ابتکارعمل‌های انفرادی و تکنیکش می‌تواند در یک لحظه سرنوشت بازی را رقم زند. بازیکنی که به گفته‌ی خود، ترجیح می‌دهد «توپ را بگرداند و بدواند، چون توپ عرق نمی‌کند.»



باجو در سال ۲۰۰۴میشل پلاتینی، یکی از ستارگان بزرگ عالم فوتبال، با توجه به قابلیت‌های انفرادی باجو، زمانی در توصیف او به جای استفاده از شماره ده، شماره ۵ / ۹ را ابداع کرده و گفته بود: «باجو پیوندی است از نیروی خلاق و شم گلزنی؛ و به همین خاطر در هیچ الگویی نمی‌گنجد.»

میشل پلاتینی، یکی از ستارگان بزرگ عالم فوتبال، با توجه به قابلیت‌های انفرادی باجو، زمانی در توصیف او به جای استفاده از شماره ده، شماره ۵ / ۹ را ابداع کرده و گفته بود: «باجو پیوندی است از نیروی خلاق و شم گلزنی؛ و به همین خاطر در هیچ الگویی نمی‌گنجد.»

فوتبال‌دوستان ایتالیا حاضرند به شرطی کم‌تحرکی نابغه‌ی خود را بر او ببخشند که با جرقه‌ای لحظه‌ای بدرخشد؛ درخششی که می‌تواند حاصل نمایشی تیزپا، یا شوتی دقیق به سمت دروازه‌ی حریف یا دادن پاسی مرگبار باش که می‌تواند سکوت را بدرد. این شم ستاره‌است که به او می‌گوید، زمان و مکان تعیین‌کننده و سرنوشت‌ساز در بازی کدام است.



در سال ۲۰۰۳ بود که بولواری در مونته کارلو برای تقدیر از فوتبالیست‌های جهان با حضور مارادونا افتتاح شد. خبرنگاری از او می‌پرسد که بازی کدام ستاره را با میل تماشا می‌کند. مارادونا در پاسخ می‌گوید: «زیدان باعث می‌شود آدمی بازی فوتبال را بشناسد و بفهمد. ولی من بیشتر از دیدن بازی روبرتو باجو لذت می‌برم. چون باجو فوتبال را معنا می‌کند. مهم نیست او در چه سنی باشد و در چه تیمی توپ بزند. من شیفته‌ی بازی او هستم، زیرا باجو یک fantasista است.»

خبرنگار هم که کنجکاو شده، پس از شنیدن این پاسخ می‌پرسد: «و چگونه است که یک بازیکن fantasista می‌شود؟» و مارادونا شانه‌هایش را بالا می‌اندازد، لبخندی معصوم بر لبانش ظاهر می‌شود و با نگاهی به آسمان می‌گوید: «توسط خدا، دوست من!»

[ADP10]

باجو به عنوان سفیر حسن نیت سازمان ملل در امور غذا و کشاورزی به کشور پرو رفته اونجا به مدرسه فوتبال "اسکار ایبانز" ، دروازبان سابق تیم ملی پرو رفته و واسه بچه ها لباس و توپ امضا کرده

[delpiero1993]

فصل 90.91 .. یووه 5.0 پارما رو شکست داد .. ربی باجو توی اون بازی دو گل به تافارل برزیلی زد ... که گل اولش گل زیبایی بود ..

اگه تصویری ازش هست لطفا بذارید..

http://hotfile.com/d...baggio.mpg.html
این؟

[pezhman]

كاري به اينكه روبرتو باجو تو چه تيمهايي بازي كرد ندارم ولي باجو با شخصيت ترين و با كلاس ترين فوتباليستي بود كه من ديدم . يه سر و گردن از نظر كلاس از همه بالاتره به نظر من

[Drughi]

خبرنگارا بهش میگن ... ممکنه اگه بری میلان ، بهت بازی کم برسه ..

اونم جواب میده : ... اگه برم و توی یه اقیانوس غرق بشم بهتر از اینه که توی یه چاله ، پادشاهی کنم ...

این یکی از بهترین پست هایی بود که فروم به خودش دیده ! مرسی محمد .

[ehsan-alex]

براوو باجو... این جوابش واقعا منو تحت تاثیر قرار داد. به این میگن روحیه مردانگی

[ADP10]

دقیقا شما با کدوم بخش صحبت های روبی حال کردین ؟ :دی اینکه فرموده برم بهتره تا توی این "چاله" بمونم و پادشاهی کنم ؟؟؟

[Drughi]

من متوجه منظور باجو شدم ! و فقط به خاطر پست زیبای محمد ازش تشکر کردم ، من و بهمن و محمد در مورد باجو نظرات مشابهمی داریم همون قدر که تا حدودی نسبت به زیدان داریم !!!

[ehsan-alex]

این جمله قصارش خیلی تاثیرگزاره بصیر مثل کسی که مرگ باشکوه رو به زندگی با خفت ترجیح میده.. برو تو حسش

[ADP10]

این جمله قصارش خیلی تاثیرگزاره بصیر
مثل کسی که مرگ باشکوه رو به زندگی با خفت ترجیح میده.. برو تو حسش

خب من نمیتونم درک کنم :دی

داره یوونتوس رو به چاله تشبیه میکنه ، اصن برا من حس پذیر نیست ! :دی

البته حق کاملا با روبی بوده که رفته و انتخابش هم منطقی و حرفی توش نیست !

کسی بهش خورده نمیگیره ! روبی بی نظبر بوده و فکر کنم بهترین بازیکن تاریخ ایتالیا باشه از نظر خیلی ها

منم خیلی دوسش دارم !