زندگی شخصی بوفون الگویه؟ 
کسی که با خیانت به دوست دختر اولش دومی رو گرفت و بعد از ازدواج و دو تا بچه رفت با نفر سوم؟ 
رهبری تیم ما الان دست دشمن 4 سال پیشمون نیست؟! 
ما برند جذابی مثل رئال نیستیم ولی تعداد اقایی هامون تو اروپا نباید از حریفی مثل لیورپول که سی ساله از دور خارجه یا از بارسا ک 10 ساله کشف شده یا همون بایرن و حتی انتر ذلیل 
کمتر باشه.
در جریان دوست دختر اول بوفون نبودم و نیستم الگری هم هیچوقت اسطوره میلان نبوده یکی بوده مث بقیه مربیایی که تو هر دو تا تیم مربیگری کرده ولی بونوچی بازیکن مهمی تو یووه و ایتالیا بوده و هست
کمتر بودن قهرمانیامون (این فینال آخری رو فاکتور بگیرید ) جز بدشانسی دلیل دیگه داشته؟ مثلا اگه یکی از توپامون تو بازیای با آژاکس و رئال و میلان یا حتی فینال با بارسا می رفت تو گل الان ما بودیم که به لیورپولیا و اینتریا می خندیدیم 
اگر در دیده‌ی مجنون نشینی به غیر از خوبی لیلی نبینی
چیز عجیبی نیست، هواداری مایه‌ای دارد که گاه با منطقِ خودِ هوادار هم سازگار نیست شاید این مایه، شدت و ضعف داشته باشد ولی به گمانم در همه وجود دارد. می‌شود خیانت کاپیتان چلسی را دید و از خیانت رئیس باشگاه خود چشم‌پوشی کرد و او را دوست داشت که اجدادش روح اشرافی در باشگاه دمیده‌اند و او نیز از ژنِ خوب آن‌هاست. می‌توان از خاص بودن و هویت گفت و تاریخ و هویت باشگاه را غیرمحترمانه به سمتِ درب خروجی هدایت کرد؛ می‌توان به سر و وضع بازیکن دیگر تیم‌ها ایراد گرفت حتی اگر همان بازیکن‌ها چند سال در تیم خودت با همان حال و اوضاع سر کرده باشند؛ می‌توان باخت‌های نه چندان آبرومندانه به اسپانیایی‌ها را دید و در عین حال از سر خم کردنِ متوالیِ ستاره‌های اسپانیایی در مقابل تیم محبوبمان سخن گفت؛ می‌توان از هویت و شخصیت گفت و در عین‌حال با کسانی قرارداد بست که به شخصیت و هویت تیمت توهین کرده باشند. می‌توان....
می‌توان عاشق تیم بود، از آن لذت برد یا معتادش شد. زهی سعادت که نصیبْ عاشقان بی‌چشمداشت راست(خوشا وقت شوریدگانِ غمش/اگر زخم بینند و گر مرهمش)، لذتتان ابدی باد عاشقان کامیاب، دور از غمید معتادان کامیاب، در این میان وای بر احوال معتادی که پله پله لذت آن نشئه‌ی اول را فراموش کرده و با اعتیادش تنها می‌ماند.
ممنون از نقد خوب و متن روون و قشنگی که نوشتی. حقیقتش کلیات نظرت رو وقتی کلاهمو قاضی می کنم قبولش دارم. مخصوصا بخش تناقضاتش برای هوادارعاشق یووه وقتی تیمش رو با بقیه تیما مقایسه می کنه و بدیای لیلی ش رو نمی بینه ولی بعضی جاها مثل جدایی الکس نظرت رو قبول ندارم. هرچند قبلا مفصل تو همین فروم بحث شده و دیگه جاش نیست که دوباره بحثای قدیمی رو پیش بکشیم یا مثلا اینکه یکی دو تا استثنا مثل ویدال (از لحاظ تیپ و قیافه) رو به کل تاریخ یووه تسری بدیم و ....
ضمنا فکر کنم یوونتوس آرنا کاملا هم به سبک استادیوم های انگلیس ساخته نشده. میدونی ورزشگاه مثلا لیورپول یه جوریه که مربی ها رو رختکن بشینن احتمال داره صدای حرف زدن تماشاگرها با هم رو بشنون یا اصلا بعضی وقتا یورگن کلوپ راحت میرفت کنار تماشاگرها باهاشون دست میداد اینقدر تماشاگرها به زمین نزدیک هستند.
+حالا اگه تماشاچیا انقد نزدیک زمین شن که صدای قار و قور روده جیجی رو بشنون بیشتر جذب تیم میشن؟؟ 
الان رمز موفقیت انگلیسیا فقط همینه؟ ربطی به سرمایه گذاری گستردشون و حمایت از سرمایه گذاری خارجی نداره؟
ربطی به خواب بودن ایتالیایی ها تو 20 سال گذشته با وجود هشدارهای پی در پی نداره؟ (یادمه تو اوج سری آ حتی گزارشگرای ایرانی هم این موضوع رو اشاره می کردن که چرا تیمای ایتالیایی یه ورزشگاه از خودشون ندارن و استادیوماشون همه قدیمیه و تماشاچی واسه همین نمیاد و .... حالا چرا تو فدراسیون ایتالیا همه خواب بودن خدا عالمه)
ربطی به بزرگترین حماقت تاریخ ورزش ایتالیا (فرستادن بهترین و جذاب ترین تیم کشور به سری ب) فقط به خاطر عقده احمقانه یکی دو تا تیم که در حضور یووه هیچی نبودن و نیستن نداره؟
ربطی به عدم سرمایه گذاری روی جوونا با وجود پایین اومدن بودجه تیم ها نداره؟ که حاضرن بازیکن 38 ساله رو با کلی افتش بازی بدن اما به یه جوون 18 ساله بازی ندن؟؟؟ (دم آتالانتا و گاسپرینی گرم اونا استثنائن)
و خیلی چیزای دیگه که همتون خوب می دونید
بازگشت به ابتدای صفحه
گزارش
