بازم تبریک میگم به عاشقان ایتالیا ویوونتوس... میخوام براتون یه داستان عاشقانه تعریف کنم
داستان من با ایتالیا و یوونتوس داستان یک عشق قدیمی هست،از روزی که روبرتو باجو در فینال 94 اون پنالتی رو به اسمان زد عاشق ایتالیا شدم.فقط 8 سالم بود،با امکانات اون زمان به دنبال یادگیری نام بازیکنان و باشگاههای ایتالیا شدم،تاجام جهانی 98 تقریبا همه بازیکنان ایتالیا وباشگاههای ایتالیا و قدرت7 خواهر رو یاد گرفتم،مجله های اون زمان رو هنوز دارم،تماشاگران ویژه سریA ،پوسترهای قدی دل پیه رو ویوونتوس (وسط مجله دنیای ورزش)،اتاقم یواش یواش پر شد از پوسترهای یوونتوس ،ایتالیا،الکس دل پیه رو..،اون موقع تازه پخش زنده فوتبال باشگاههای سریA شبکه 3 داشت شروع میشد،،قبلش منتخب یه فصل رو پخش میکردن ،عاشق یوونتوس شده بودم،3 فصل پیاپی به فینال اروپا رسیده بودیم،اون فصل رویایی و جنجالی 97-98که رونالدوی برزیلی تو اینتر بود و دل پیه رو تو یوونتوس رو هنوز تو ارشیو نوار ویدیوهام دارم،بازی اینتر و یووه برگشتش رو هیچ وقت یادم نمیره ،با گل الکس بردیم اون توپی که انجلو پروتزی از درون دروازه در اورد،پنالتی که دلپیه رو زد و جیانلوکا پائولوکا با پا گرفت،هنوز یادمه....گذشت تا پخش تلویزیونی بازیها در تلویزیون ایران گسترده تر شد،فصل 98-99 وقتی تو دل الپی به منچستر تو نیمه نهایی باختیم و لیپی رفت ،یه مقطع بدی برای یووه بود 2 فصل کابوس بار بود برامون ،با اومدن انجلوتی ابله ،مصدومیت دل پیه رو و بعد هم نیمکت نشینیش و بازی دادن به ترزگه(که گل طلایی رو تو فینال یورو 2000به ایتالیا زده بود)که اون موقع ازش بدم میومد،2 فصل قهرمانی سریA رو دادیم به رمیها،تو لیگ قهرمانان ناموفق بودیم،ولی به یووه وفادار موندم،تا مارچلو لیپی افسانه ای دوباره به خونش برگشت،زیدان رو از دست دادیم ولی بازیکنای خوبی مثل ندود و کامورانزی رو خریدیم هیچوقت یادم نمیره مثل الان که طرفدارن رئال خیلی زیاد شده بود اون موقع هم با 2 قهرمانی که تو اروپا بدست اورده بودن و بازیکنان خوبی که گرفته بودن تعدادشون زیاد بود ،حذف با ناداوری ایتالیا در جام جهانی 2002 در مقابل کره جنوبی،باعث ریزش طرفدارای فوتبال ایتالیا شده بود(البته طرفدارای حزب بادی )،تا رسیدیم به نیمه نهایی 2003 تو لیگ قهرمانان ،12 سال پش بود ،دوران دبیرستان ،تو یه کلاسی که بودیم فقط من یوونتوسی بودم و یک پسره که منچستری بود همه رئالی بودن ویوونتوس و ایتالیا رو مسخره میکردن،،بازیکنانشون مثل رونالدو،زیدان،فیگوو روبرتو کارلوس رو به رخ من میکشیدن ،اون موقع اینترنتی نبود ،انجمن طرفداران یووه نبود که خودمون رو خالی کنیم،تا عاشقان فوتبال ایتالیا و یوونتوس همدیگرو پیدا کنیم ،وقتی بازی برگشت رو بردیم وقتی بت رئال رو درهمشکستیم وقتی بلایی سر رئال اوردیم که تا 7 سال پاشون به نیمه نهایی نرسید ، اون لحظه هیچوقت به فینال و قهرمانی فکر نمیکردم مثل امروز حتی وقتی ترزگه پنالتی فینال رو از دست داد این بار ازش متنفر نبودم،انگاری باری از دوشم برداشته شده بود،فقط مهم این بود که ما برگشته بودیم،دوران ما شروع شده بود،ایتالیا برگشته بود،یوونتوس به اوج رسیده بود.هر چند با تبانی که بعدها مشخص شد بین سوئد و دانمارک ،ایتالیا در مرحله گروهی یورو 2004 حذف شد(اخه چرا این ایتالیا اینقدر دوست داشتنیه،حتی حذف شدنشم دراماتیکه )2 فصل خوب با یووه سپری شد تا..
تقریبا 9 سال پیش بود که در جام جهانی 2006 تیم ایتالیا در وست فالن المانیها رو برد ووست فالن راهی شد به فینال برلین وقهرمانی اون نسل رویایی ایتالیا که پایه تیمش یوونتوسی بودن ،اخرین خاطره ها از قدرت فوتبال ایتالیا ویوونتوس بود که در ذهن همه ثبت شد. هر چند بعدا میلان واینتر هر کدوم تونستن یکبار قهرمان اروپا بشن ولی به عنوان یه یوونتوسی از اتفاقات اون سالها و سقوط یووه به سریB ,وتوهینها وتهمتهایی که میشنیدم درباره عشقم خیلی ناراحت بودم،دقیقا همون فصل که ما در سریB بازی میکردیم میلان قهرمان اروپا شد
رفته رفته جو رئال وبارسا (رونالدو ومسی) افکار عمومی رو به تسخیر خودش دراورد و ما طرفداران فوتبال ایتالیا ویوونتوس مخصوصا بعد باخت ایتالیا به اسپانیا در یکچهارم یورو 2008 وحذف در مرحله گروهی جام جهانی 2010 اقلیت شدیم وفادار موندیم برای روز موعود،برای روزی که دوباره برگردیم به اوج
کونته یوونتوس جدید رو ساخت ودر باشگاههای ایتالیا به اوج برگشتیم ،اما ما شکوه گذشتمون رو میخواستیم ، پراندلی در یورو 2012با سیستم 3 دفاعه کونته وبا تیمی که بیشترش یوونتوسی بودن تا یک قدمی یک افتخار بزرگ ما رو جلوبرد ولی باز هم بدشانسی (مصدومیت کیلینی و تیاگو موتا در جریان بازی- یک نیمه 10 نفره بازی کردن)باعث شد با شکستی تلخ به نایب قهرمانی رضایت بدیم،اشکهای بونوچی رو یادم نمیره،مسخره شدن توسط تازه به دوران رسیده های اسپانیایی ،در یادها نموندیم همیشه به شوخی میگم انگار عزادار فوتبال ایتالیا شده بودیم و پیرلو ریش گذاشته بود تا روز انتقام
پارسال وقتی با یه تراژدی دیگه از جام جهانی 2014 حذف شدیم و یوونتوس از دور گروهی لیگ قهرمانان حذف شد و حتی نتونستیم لیگ اروپا رو ببریم،خیلی برام تلخ و کابوس وار بود.
تا رسیدیم به دیشب،انگار سالها منتظر بودیم،وفاداریمون جواب داده بود،شبی که بغضمون شکست،شبی که یوونتوس رئال رو برد، شبی که ستاره های پوشالی وپولکی رئال مغلوب غیرت یوونتوسیها شدن ،وقتی بوفون پشت به زمین واستاده بود تا گل شدن پنالتی توز رو از شادی تماشاگرها متوجه بشه ،با بوفون فریاد گل و پیروزی سر دادیم
میدونم زیاد و بیش از حد دارم خوشحالی میکنم هنوز یک 90 دقیقه دیگه مونده ،امیدوارم الگری اشتباه پراندلی رو در یورو 2012 تکرار نکنه ،امیدوارم بد شانسی وناداوری طرفمون نیاد و این رویا محقق بشه بریم فینال برلین تا خاطرات شیرین 9 سال پیش برامون تکرار بشه
خیلی دوس دارم بارسا بیاد فینال تا هم بارسا و هم رئال رو ببریم و قهرمان بشیم تا انتقام فینال 2012 رو از اسپانیاییها بگیریم ،امیدوارم این دفعه فریادهای شادی بونوچی رو ببینم تا اشکهاشو،، شاید بعد قهرمانی پیرلو هو ریشهاشو بزنه