بسیاری از مربیان از هم الگو میگیرند ولی در برخی موارد بیشتر کپی کاری هست و در واقع بازده خوبی هم ندارند .
در تاریخ هم سیستم های مختلف هم خلق شده ولی فلسفه یک تیم مقدم بر چینش بازیکنان هست
ولی باید به دنبال سیستمی باشیم که فلسفه ما رو در بهترین سطح اجرا کنه .
Narrow formations - که تاکید زیادی به بازی در وسط زمین و حمله از عمق دارند .
Wide formations - که تاکید زیادی به حمله از جناحین و استفاده از تمام عرض زمین دارند که تیم مقابل برای دفاع مجبور به پوشش تمام زمین است .
Change to attacking formations - تاکید به قربانی کردن بازیکنان تدافعی برای حمله کردن است که برای رسیدن به نتیجه دلخواه استفاده میشود و بخصوص زمانیکه تیم از حریف عقب است و ما بازی را با یک سیستم تدافعی شروع کردیم ، .استفاده میشود و تیم حالت تهاجمی به خود میگیرد .
Change to defensive formations - زمانیکه تیم از حریف جلو است و میخواهد از نتیجه محافظت کند این تغییر را در سیستم خود اتخاذ میکند تا از نتیجه حفاظت کند .
سیستم ها با تعریف وظیفه بازیکن باید سیستم تهاجمی یا دفاعی خوانده شوند ، یک بازیکن با خصوصیات دفاعی و تخریبی اگر در یک پست تهاجمی قرار بگیرد ، از مهاجمین قلمداد نمیشود مگر اینکه تیم به خاطر اتمام تعویض یا برای جبران نتیجه بازیکن دفاعی را برای حمله کردن قربانی کرده است . در یوونتوس این مساله به صورت رایج آن احرا نمیشود . مثلا خدیرا و ماتوئیدی جلوتر از پیانیچ ایفای نقش میکنند و بیشتر در حمله هستند و گاهی هم داخل محوطه جریمه حریف میشوند . همین مساله خلاقیت و قدرت تیم را در حمله کم میکند ولی باید اینجا به حضو بازیکنان خلاق اشاره کنیم . دور بودن بازیکن خلاق و بازیساز از مهاجمین ضریب خطای پاس های بازیساز را افزایش میدهد و حرکات ترکیبی و پاس های عمقی را در خط آتش تیم نیز کاهش میدهد .
در فصول گذشته تیم آلگری با سیستم 1 - 3 - 2 - 4 در دفاع به سیستم 2 - 4 - 4 تغییر میکرد چون سیستم چهار جهار دو narrow و فشرده هست .
ولی در سیستم 3 - 3 - 4 برای دفاع تیم سریعا به 1 - 5 - 4 switch میکند و حضور ماتویدی و خدیرا در این خالت دفاعی قابل دفاع و منطقی است ، به همین خاطر من الکری رو مربی محافظه کاری میدونم . اما نکته ای که در ابتدای پستم اشاره کردم میخواهم بیشتر توضیح دهم . کونته حتی زمانیکه که با سیستم سه مدافع بازی میکرد از پیرلو در جلوی مدافعین استفاده میکرد و الگری و پراندلی در اینالیا هم عین همین روش و پیاده میکردند . خب یا این مربیان ضرورت بازیساز بودن sweeper و نمیدونستند و اینکه به این فاصله کم دو بازیکن بازیساز و قرار میدادند هدف دیگری داشتند . تیم کونته با تغییر سیستم سه پنج دو و حذف شماره ده کلاسیک عملا ارتباط میان بازیساز پشت سر دو مهاجم و دورتر کرده بود و تا حدودی بین دو هافبک جلوی پیرلو تقسیم کرده بود . پیرو بودن الگری و پراندلی برام حالب بود به مانند استفاده اکثر مربیان از inverted winger یا تاکید برای حفظ توپ در تیم های مختلف باشگاهی و ملی ، زمینه ساز مرگ مهاجم های finisher شده است . در گذشته هم کلی سیستم مورد استفاده قرار گرفته و کلی مربی از هم الهام گرفتند و سیستم های عجیب و جالبی مثل WM هم پیاده کردند ولی به نظرم بهتره روی بازده این تغییرات و ایده ها تامل کنند . الگری تیمش داره نتیجه میگیره ، جیزی که تمام مربیان خواهان آن هستند ولی هم تیم کونته هم تیم الگری هنوز تورنومنت مهم و بین المللی نبردن . شاید این مساله نیاز به کمی جسارت و شجاعت بیشتر در حمله کردن دارد .
وقتی ما اولویت را روی دفاع میگذاریم ، مصاف های تک به تک مثل قضیه دزد و پلیس میشود و بازیکن نمیداند که حمله کننده چه تصمیمی دارد به همین خاطر پوشش و عمق کم بازی نقش مهمی در دفاع ایفا میکند . ایتالیا بارها قهرمان جهان شده است ، تیم های دفاعی هم در تورنومنت های مهم و بین المللی با روش های دفاعی یا خود کاتناچیو یا الهام گرفتن از بخش های مهمی از این تاکتیک قهرمان شده اند . ولی همیشه مدعی نبوده اند .
شاید یووه بهتره در حمله کمی شجاعت بیشتری به خرج دهد ، منظورم انتحاری بودن و احساسی بودن نیست ، منظورم این استرس و ترس از کل خوردن در بازی های بزرگ که یقه ما را سالهاست کرفته است ، میباشد .