2808 پاسخ برای این موضوع

[Orphée]

بهمن حتی بعد کالچوپولی هم مورد مشکوک به دوپینگ داشته یووه ؛ کاناوارو و اون نیش زنبور معروف... با مرحوم رضا یه مکالمه ای ~11 سال پیش اینجا در موردش داشتیم...

 

که البته کاناوارو در نهایت تبرئه شد! هر چند بعیده دیگه اینبار بذارن ما قسر در بریم ، تازه یوونتوس رو گوشۀ رینگ گیر آوردن این 2-3 ساله و که البته خودمونم کِرم داریم و هی بهونه میدیم...

[back to juve]

سوال اینجاست اگر محروم بشه ما هم بهش حقوق نمیدیم دیگه و قرادادش کنسل میشه اتوماتیک؟

[D E L P I E R O]

سوال اینجاست اگر محروم بشه ما هم بهش حقوق نمیدیم دیگه و قرادادش کنسل میشه اتوماتیک؟

 

امیدوارم این اتفاق بیفته.

حتی با دوپینگ هم از پوگبا بازیکن درنمیاد و باز هم مصدوم می شه.

کاش پیشنهاد عربستان را می پذیرفت و بیشتر از این برامون دردسر درست نمی کرد.

[GioVanni Agnelli]

- یووه هم طبق قانون موقتا جلوی پرداخت حقوق و پاداش های پوگبا رو گرفته تا وضعیت مشخص بشه.
چیزی که میشه گفت تقریبا مشخص هست در صورتی که پوگبا محکوم بشه، یووه هم باهاش فسخ میکنه

[Orphée]

پیرو بیانیۀ ناپولی در نت در رابطه با محکومیت دوپینگ...

 

دیگه همین کم مونده بود اینا به ما درس اخلاق بدن! بزرگترین اسطوره شون که روزا کوکائین میزد و هر شب پیش یکی میخوابید و هی حرومزاده تولید میکرد و بخاطر دلیری بالاش ، هیچ کدومشونم گردن نمیگرفت...

 

دیگری هم میلان عزیز که اونقدر حجم کثافتشون بالا بود که حتی نخست وزیر در مسند قدرتشون هم نتونست مانع محکومیتشون در کالچوپولی بشه و ضمناً 1980 هم بخاطر گاوبندی رفتن سری بی و مدیرعاملشون روز بازی دستگیر شد!

[L'Avvocato]

بیا برو به طوافت برس حاجی  خاک بر سر اون الاغی که تویِ الاغ رو برگردوند اگه پِهِن تویِ مغز مدیران یووه بود تصمیمات بهتری می‌گرفتند

[GioVanni Agnelli]

- طبق صحبت های رییس اداره ضد دوپینگ ایتالیا،
۱- ابدا از یووه امتیازی کسر نمیشه و خطری متوجه یووه نیست
۲- قطعا پوگبا با محکومیت مواجه میشه، این محرومیت میشه از ۳ ماه تا ۴ سال باشه ! ۳ ماه در صورتی که کاملا ناخواسته و بدون تقصیر باشه و ۴ سال هم که بالاترین حد مجازات هست.

طبق گفته ها، پوگبا دارویی رو مصرف کرده که از یک دکتر آمریکایی گرفته و بدون مشورت کادر پزشکی تیم بوده !!

بهرحال باید دید در نهایت چه تصمیمی گرفته میشه ولی از اخبار اینطور بر میاد که یووه آماده ست تا باهاش فسخ کنه و طبق قانون، باشگاه متحمل غرامت نمیشه.

[Dreamer]

از پارسال ک اومده:

بیشترین حقوق رو گرفته و کمترین دقایق بازی رو ثبت کرده!

برای جراحی لجبازی کرد و مدیریت هم کاریش نداشت! نتیجه این شد ک تو فصل پیش ک شرایط خیلی سختی داشتیم پوگبا هیچگونه کمکی ب تیم نکرد...

الانم بدون مشورت با پزشکان تیم رفته از همچین غلطی کرده!

همین الانشم باهاش فسخ کنیم ضرر کردیم اما باز کار عاقلانه همینه! این بیشعور لیاقت هیچ لطفی رو نداره! شدیدا امیدوارم محرومیت سنگین براش ببرن بلکه از شرش راحت بشیم!

احمق پیش از شروع فصل از عربستان پیشنهاد داشت، نرفت و حالا عین خر تو گل گیر کرده! اگه می‌رفت هیچکدوم از این مشکلاتو نداشتیم...

[satfootball]

حیف اینهمه توانایی که خراب کرد برای پول زیاد رفت منچستر خاست بهترین جهان شود با پای خراب اومد یووه ولی نگفت ای یوونتوس من پام خرابه نمیتونم  بازی کنم حالا هم به شیوه دیه گو دوشانتی تمرین کرد و اخیرا شنیدم در این بلبوشه دین جدیدی گرویده

[GioVanni Agnelli]

- به باشگاه اعتراف کرده که برخی از مکمل های غذایی رو بدون اینکه بدونه تستوسترون دارند مصرف کرده و البته از کادر پزشکی هم مشورت نگرفته.

با توجه به شواهد، میتونیم انتظار یک محرومیت حداقل ۲ ساله رو برای پوگبا در نظر داشته باشیم. ضمن اینکه یووه هم باهاش فسخ خواهد کرد.
در واقع با توجه به مصدومیت های اخیر و حالا این محرومیت احتمالی، عملا فوتبال هم برای پوگبا تموم شده ست ...

[satfootball]

به نظر ادم متعادلی نیست هم اینجا دوپینگ کرد و ضربه به باشگاه زد هم با کتمان کردن مصدومیت جدیش پول زیادی از یووه به جیب زد و الان هم دنبال ارامش روانی و معنویت افتاده

[GioVanni Agnelli]

- خبر موثقی درباره پوگبا منتشر شده مبنی بر اینکه قصد درخواست تجدید نظر (تست دوباره) نداره و اشتباهش رو پذیرفته.
این موضوع رو هم به اطلاع باشگاه رسونده و بعد از حکم نهایی، دو طرف قرارداد رو فسخ میکنند.

یک خبر نه چندان معتبر هم هست که میگه جونتلی، حتی اگه پوگبا کمترین میزان محرومیت رو بگیره باز قرارداد رو «قانونی» فسخ می‌کنه !

[Orphée]

جونتولی که نظرش رو فسخه ولی نمیخواد رابطه با ایجنت پوگبا یعنی پیمنتا رو بهم بزنه ؛ کسیکه ایجنت هالند ، دلیخت ، وراتی ، مزروعی ، مخیتاریان ، مالن و... هست و ممکنه بازیکنای دیگه ای هم به لیستش اضافه بشن...

جونتولی دنبال فسخ با رضایت دو طرفه ست که یه پروندۀ جدید به تعداد پرونده های یووه اضافه نشه...

[Senmorta]

^^^ این کسی که می گی( پیمنتا) با مینو رایولا نسبتی داره؟

[Principino]

یه زمانی یه سریا خوشحال بودن که بازیکنی همیشه مصدوم رو رد کردیم رفت و همون بهتر که رفت و پول مفت بهش ندادیم که نصف فصلو مصدوم باشه
پوگبا برمیگرده و به اوج برش می گردونیم و …
زهی خیال باطل
حداقل دیبالا نصف فصلو بود!
این که فقط خورد و خوابید و آخرشم واسمون…

[حامد]

روزگار ما بدتر از شماست پل عزیز!

 

 

اجازه بدهید همین ابتدا موضع‌ خود را درباره سوژه این نوشتار عیان کنم: «من بر خلاف اتمسفر غالب در مورد پوگبا، برای سرنوشت غم‌افزای او به عنوان یکی از اعضای خانواده یوونتوس، مغبون هستم.»

 

در زیر سِجیلِ هجمه‌ها با قلبم گام بر می‌دارم و بی‌تفاوت به دوسیه‌ی پرغصه و مناقشه‌برانگیزش از "بازگشت، مصدومیت، تصمیم برای درمان و تراژدی اخیر"، تنها به انزوا و عسرت او می‌اندیشم و با هر خبر رجا می‌کارم و زوال برداشت می‌کنم.

 

سیاهه‌ی غیظ و حَـقدم از آنچه در سنوات چرک و سیه‌فام اخیر بر منظومه‌ی بیانکونری می‌گذرد را از او جدا می‌دانم و به «فوتبال» می‌اندیشم و خرده‌روایت‌های بی‌رحم تاریخی‌اش در مخیله‌ام احضار می‌شوند. این بار نیز طبق رویکرد همیشگی‌ام، نیشتر را نه به بازیکن و نه به سایر عناصر باشگاه که به خودمان می‌زنم؛ شاید این بار کارگر افتد و رفرمی را باعث شود . . .

 

صحبت از سرنوشتی انسانی و مشخصاً حیثیت و داروندار یک «فوتبالیست» و یک «انسان» است که از قضا نامش با گزیده‌ای از تاریخ و افتخارات یوونتوس‌ «ما» پیوند خورده است؛ اصلاً و ابداً شوخی نیست دوستان. به راستی کیستیم که هنوز حکم قطعی صادر نشده، وار بر موجِ اخته‌ی ژرونالیست‌ها رأی به فسخ قراردادش می‌دهیم؟ بی‌علاقه به استماع حرف‌های متهم او را پیشاپیش عنصر نامطلوب و از عوامل بدشگونی حالِ ناخوش یووه دانسته و برای ثانیه‌به‌ثانیه‎‌ی دقایق غیابش در زمین به اخیه‌اش می‌کشیم. انگار که ما مالی از کف داده‌ایم یا نطفه‌ای نانجیب در زهدان ردیابی کرده‌ایم. از کی و کجا این عناد و کین بر قلوب ما جلوس کرد؟ مگر می‌شود اینقدر بی‌رحمانه با «بیماری سرطانی» مواجهه داشت؟ بله؛ قطعاً نمی‌توان (و نباید) با او عکس سلفی گرفت یا زاویه‌دیدها را با اعوجاجات سانتی‌مانتال آغشته کرد، اما نباید نمک نیز بر زخم‌های خویشتن پاشید و به تسریع مِتاستازش افزود.

 

خوشبختانه ما نه در میانِ مالیکن و خرج‌کنان نقدیِ باشگاه هستیم نه در زمره‌ی تاکتیسین‌ها و اتابکانِ فنی تیم. نه از عرق‌ریزان و کوشنده‌های میدانِ سیاه و سپیدانیم و نه جایی در میانِ سینه‌چاکانِ نابینایِ هولیگان داریم. هواداری شرقـــی هستیم با تمام مختصات و فیچرهای جغرافیایی‌مان. تیماردارِ شبانه‎‌روزِ نام یوونتوس هستیم و برای دشیلیو و ساندرویِ مغضوبش تا کیه‌زا و دنیلوی محبوبش تب می‌کنیم و دل می‌سوزانیم. مشق هواداری می‌نویسیم و برای آتیه‌ی محبوب‌مان رویا می‌بافیم اما مرد روزهای فرود نیز هستیم و سنگر را ترک نمی‌کنیم و با پرتاب توپ‌های احساس و خشم به سوی عریان‌ترین‌ها، بر طبلِ پاره‌ی «مقصر تراشی» نمی‌کوبیم.

 

یاد سکانسی از فیلم «آفساید» ساخته جعفر پناهی افتادم که در آن یک هوادار نابینا در پاسخ به علت علاقه‌اش برای حضورش در استادیوم گفت: «در استادیوم می‌توانم آزادانه به همه فحش بدهم . . .» واقعاً ما که هستیم؟ قرار است فوتبال برای ما چه معنایی داشته باشد؟ چرا همواره از فوتبال تنها ایفای نقشِ «مُنتقم» را برای جبران سائق‌های ناکام‌مان برمی‌گزینیم؟ چرا به جای انباشت آموزه‌های فنی و قدرنادیده‌ از فوتبال، به داشته‌های محدودمان از فوتبال اکتفا و شیفته‌وار و کوشا در گردابِ حاشیه‌های بی‌حاصل غرق می‌شویم؟

 

دوستان لطفاً برای یک بار هم که شده برآشفته نشوید؛ این‌ پرسش‌ها نه نکوهش که گزاره‌هایی برای تأمل دوباره و اندیشیدن مجدد در خصوص نقطه‌ی استقرار ما در منظومه‌ی فوتبال و سیاره‌ی طرفداری‌مان است. مبادا ره به خطا رویم و آن را آتش توپخانه‌ای برای سرکوب خاکریز شخصی‌مان تلقی کنیم.

 

انصافاً برخی از موضع‌گیری‌ها یوونتوسی‌های مقیم وطن در فضای مجازی را نیز محال است در فانتزی‌های رادیکالِ اِلکان و جونتولی‌ها جست. خدا را شکر که غول چراغ جادو در اختیار همگان نیست و فِســـانه است وگرنه امروز نه از یوونتوس نشانی بود و نه راه‌راه‌های سیاه و سفیدِ لباسش.

 

اتفاقاً کانسپتِ «یوونتوس» به مثابه‌ی یک باشگاه فوتبال کاملاً متمایز و متفاوت با بسیاری از هم‌رده‌ای‌های مشابه، دقیقاً از همان روزی منهدم شد که تعصب طرفداری از یاد بخشی از جامعه‌ی هواداری‌اش رفت. وقتی که حتی با نفسِ حضور کریستیانو رونالدو در تیم نیز (فارغ از تأثیرش در کیفیت فنی تیم) همچنان اصرار به خوب نبودن حال دل‌مان داشتیم. همان روزی که ردای مبصری بر تن کردیم و تیم را به دو شقه‌ی خوب‌ها و بدها تقسیم کردیم و در ترانسفر خوب‌های لغزان به مغضوبین جبارترین شدیم. از همان ایامی که به سوژه‌‌یابی منحط از ابژه‌های باشگاه پرداختیم و پروژه‌ی استهزاء را کلید زدیم. از قلبِ همان روزها که با شعار «اگر با شیوه‌ی بازی یوونتوس ناهمسو و طرفدار شمایل دیگری از فوتبال هستید به جای یووه طرفدار بارسا، رئال و امثالهم شوید» به سویدایِ گواردیولاسازی از تجریدِ یوونتوس برخاستیم. از همان روزی که صبح‌گاهان شعار «زنده‌باد فلانی» و شامگاهانِ همان روز ندایِ «لعنت بر همان فلانی» را دادیم، بذر این درختِ نازا را در باغ‌مان کاشتیم.

 

بپذیریم یا نپذیریم واقعیت این است که یوونتوس تنها با جمع اضدادش است که یوونتوس است نه با جمع همانندی‎های پرفروغش؛ چه با عقبه‌ی پرطمطراق و نوستالژی‌های خاطره‌انگیزش و چه با الگری و پوگبای دائم‌الامراضش، امروز ما همه در یک نقطه ایستاده‌ایم؛ جایی که باید برای همه‌‌ی ارکانِ پایا و درخشان و حتی تمام کاستی‌ها و تزلزل‌هایش احترامی درخور و انسانی قائل شویم و پای همه‌ی آنها بایستیم. ما طرفدار یوونتوسیم و روا نیست که در خانه و بر علیه هم‌خانه‌ای‌ سیف از نیام برکشیــم.

 

ماجرای پوگبا من را ناخواسته به یاد قضیه‌ی حساسیت‌زای مواجهات فرزندان با پدر یا مادر کهنسال و فرتوت یا زن‌های سترون و نابارور که قابلیت زایش را از دست داده‌اند می‌اندازد؛ موقعیتی که در آنها «سوژه» به دلیل کم‌توانی یا ناتوانی و سربار بودن با بی‌رحمی و فراموشی از دایره‌ی «جمع‌» خارج می‌شود. مکانیسمی که فاعلانش برای توجیه آن دست به دامان سوبژکتیویه‌های (ذهنیت‌های) مدرن و ناگزیر بودن از درغلتیدن در آنها در عصر پساسنت می‌شوند.

 

بعد از رفتار نامحترمانه و نانجیبانه‌ی باشگاه با لئو بونوچی (که از قضا ردیابی‌ نمونه‌های متعددش در سال‌های اخیر برای همه ما چندان دشوار نیست) احتمالاً جونتولی و دارودسته‌اش باید خوشحال باشند که در ماجرای پوگبا نیز پیش از هرگونه اقدامِ حاشیه‌ساز، این بار سناریویِ تسویه و تصفیه بسیار زودتر و در برساخت‌های ذهنی هواداران آماده‌‎ی اجرا است و آنها کمترین هزینه را برای چیدمان موردعلاقه‌شان در پیش خواهند داشت.

 

شما را نمی‌دانم اما من نمی‌توانم چشم بر روی 4 قهرمانی سری A، 2 کوپا ایتالیا و 2 سوپر کوپا ایتالیا و یک نایب‌قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپای طلسمِ شده‌ای که با حضور و درخشش او همراه بود را به همین راحتی به ثمن بخس بگذارم و به باد بی‌حافظه بسپارم. چگونه می‌توان در قبال بازیکنی خودی که در حدود 200 بار با لباس سیاه و سپیدِ یوونتوس در پهنه‌های سبز زمین نقش‌آفرینی کرده این قدر ناسپاس بود و در انتظار سربه‌نیست کردنش، کوچه‌ای خلوت و بن‌بست را آرزو کرد؟

 

اشتباه نکنید این یک جانبداری احساساتی از بازیکنی علی‌الظاهر خطاکار که از قضا فصلی فوقِ ناکام را در کاشانه‌ای ویران سپری کرده نیست. اتفاقاً این یک موضع‌گیری با هم‌زمانیِ «منطق و احساس» و «قدرشناسی و واقعیت» به انضمام چاشنیِ گونه‌ای اِستتیکِ فوتبالی مفقود شده است. در چنین موقعیت و مختصاتی من هرگز تن به زمین زدنِ خصمانه‌ی زمین‌خورده‌ نخواهم داد؛ سعی می‌کنم عصا و امدادی شوم برای برخاستن دوباره و فردایی که شاید مهربان‌تر از تمام بی‌رحمی‌های امروز باشد.

 

شمارش ادله‌ برای صواب بودن جدایی و زدودن پیکره‌ی بانوی‌پیر از اختاپوسِ ناکامی با اسمِ رمز پوگبا یا بونوچی ساده‌ترین مسیر ممکن است؛ مسیری که قطعاً باور دارم دوای دردهای بی‌درمان بیانکونری نخواهد بود. اما فراموش نکنید که «فوتبال» منهای بسیاری از اِلمان‌های غیرملموس و آنتولوژیک نیز جهانی نامأنوس و غریب برای همه ما خواهد بود. با این همه می‌دانم که احتمالاً بسیاری از شما «تکمله‌های» فراوان بر فرازهای این نوشته‌ی بی‌قدر دارید. طبیعی‌ست و این حقِ بدیهی شما به عنوان یک طرفدار است؛ چنانکه هیچ نقل و تقلایی برای پاسخ از سوی قلمِ این حقیر نیز نخواهد بود.

 

اما  نگارنده راه خویش یافته و شمشیر فرسوده‌اش را همچنان آرمیده در سنگ وانهاده و تیزی‌اش را بر کالبد مجروح و رنجور پوگبا حرام کرده. بیش از 3 دهه از عمر گرانِ هواداری‌ام از یووه می‌گذرد و چه بسیار از این روزها و احوالات که دیده‌ام. شاید به پشتوانه‌ی همین محک است که باور دارم دویدن در میدانی بی‌نفر و دَمین در شیپور هشداری بی‌اثر بِه زِ ذوالفقار «نارفیقـــی و فراموشــی» بر فرق یار فرود آوردن.

[Orphée]

^^^ این کسی که می گی( پیمنتا) با مینو رایولا نسبتی داره؟

 

نسبت که نه ولی 18 سال دست راست رایولا بوده ، مثه حالتی که پاراتیچی برا ماروتا داشت! پیمنتا یه وکیل برزیلی هست که تو دانشگاه سائوپائولو ، حقوق خونده...

[Orphée]

توتواسپورت : « مصیبت های بی پایان پوگبا... او دیروز 5 ساعت رو در دادگاه ، صرف شهادت دادن علیه برادرش * کرد! »

 

* همون پروندۀ اخاذی معروف... ولی من حتی تصورشو نمیتونم بکنم که پروندۀ خانوادگی داشته باشم و بدتر از اون ، علیه یکی از برادرام بخوام شهادت بدم!  

[GioVanni Agnelli]

- تاریخ بررسی دوباره تست، از ۳۰ سپتامبر به ۵ اکتبر افتاد.

[Orphée]

السیو تاکیناردی :

 

 

« این قضیۀ دوپینگ به کنار ؛ اگه من جای مدیران یووه بودم ، بهرحال دنبال هافبک بهتری از پوگبا میگشتم!

 

مشخص بود که پوگبا دیگه اون بازیکن گذشته نیست. با این مبالغ سنگین ، تو باید یک ربیو باشی که 40 متر با صلابت و جوش و خروش توپو حمل کنی... »