میلوش کراسیچ

کلا کنته به وینگر اعتقادی نداشت......مگه اینکه یکی مثل رونالدو گیرش میومد

این بحثی که راه افتاده صرفا بزرگنمایی نیمه ی خالی لیوان عملکرد کونته هست.

کاری که هر مربی ای ممکنه انجام بده.فرگوسن با اون بزرگیش کاری کرد که طرفدارای تیمش شب و روز بابت از دست دادن پوگبا بسوزن، کونته که در مقابل فرگوسن عددی نیست.بعد هم همین داستان پوگبا و منچستر رو تعمیم بدید به کراسیچ و الیا و ... با یووه.حتما یه چیزی بوده که پوگبا بعد از رفتنش از منچستر میشه یکی از بهترین های دنیا و اون دو سه نفر حتی توی تیمهای معمولی هم نمیتونن خودی نشون بدن.

اصلا کاری به سرنوشت کراسیچ و ... هم نداشته باشیم اینکه هر اشتباه یک انسان رو انقدر بزرگ کنیم به نظرتون درسته؟ یعنی اصلا مهم نیست که کونته توی این سه سال چه رکوردهایی رو با چه نفراتی برای یووه ثبت کرد و فقط بلایی که سر کراسیچ و الیا و ... آورد مهمه؟ چرا فقط برای قربانی های کونته دلسوزی میشه اصلا؟ دیگو بهش اجحاف نشد تو این تیم؟چرا دلسوزی ما شامل دیگو و امثالهم نمیشه؟

فوتبالیست اگه فوتبالیست باشه اگه تو یه تیم بهش فرصت بازی ندن، میره و جایی دیگه توانایی هاشو نشون میده..

مورینیو هم به دی بروین و صلاح خیلی کم و به ندرت بازی میداد و ولی همین بازیکنا با تغییر تیم، الان ستاره تیم جدیدشون

هستن...

juve's fan
من با کلیت کار مخالفم . مربی اصلا از قیافه بازیکن خوشش نمیاد همون اول فصل تو تمرینات ردش کنه بره . نه این که به خاطر اثبات کردن حرفش، زندگی یه نفرو خراب کنه .

تمام بازیکن ها آدمند ، شما به جای این که کراسیچو با بزرگترین افراد از لحاظ روحیه مقایسه کنی ، با امثال خودمون مقایسه کن . کسی که دو سال روحیش خراب شده باشه خیلی سخت میتونه به دوران اوجش برگرده .( مثال هایی برای نقض حرفم هست ولی اونا افراد خاصند)
من نمیگم کراسیچ بهترین بازیکن دنیا بود تو زمان خودش اصلا بازیکن خیلی متوسطی بود . ولی تو اون دو فصل میتونست حداقل یکم تو 433 کمک ما بکنه . من کل حرفم اینه .

فکر کنم تو هفت تا بازی که تو اون فصل آخرش واسمون کرد دو تا گلم واسمون زد . این خودش نشون میده میتونست کمکون کنه .

البته این بنده خدا یه مشکل دیگه هم داشت.

یادمه اون موقع میگفتن پدرش با عموش تصادف کرده و عموش مرده و درنتیجه افسرده شده...

+کاری که همین آلگریه خودمون (!) با پیرلو توی میلان کرد از کارایی که کونته سرجمع با آمائوری و یاکوئینتا و کراسیچ و... خیلی اشتباه بزرگتری بود.

^

کاری که آلگری هم کرد اشتباه بوده.خودش هم بعد از اینکه اومد یووه پی به اشتباهش برد و اصلاح کرد کارش رو.این اشتباهات هم واسه همه بوجود میاد.هیچ مربی کامل و بی نقصی توی تاریخ فوتبال وجود نداشته.

- كراسيچ مصدوم ـه ؟! آخه اين فصل حتي 1 ثانيه هم براي فنرباغچه بازي نكرده

مثل اینکه یک ماه پیش دچار شکستگی ساق شده و شیش ماهی رو خونه نشین شده

.

چی میشد الان زیر دست الگری بود؟!!!

امروز نمی دونم چی شد یکهو یاد کریستین تلو (یا ته یو) افتادم. بازیکن یه بعدی بارسلونا که فقط بلد بود توپو بندازه لب خط و تیز بدوئه و سانتر کنه. اون موقه خیلی ازش تعریف می کردن که استعداد درخشان بارساست و گواردیولا هم زورکی بهش بازی می داد. آقای استعداد الان قرضی تو پورتوست و نیمکت ذخیره های اونجا رو داره دستمال می کشه.

بعد یهو یادم افتاد که کراسیچ هم دقیقا همین مدلی بود و بعد یه نیم فصل بازیکنای حریف دستشو خوندن و ....  

در آستانۀ بازی با لاتزیو یه فلش بکی بزنیم به پیروزی دراماتیک چند سال پیش جلویه این تیم تحت هدایت تاکتیسین بزرگ، لوئیجی دل نری...

پ.ن: خاطرات زیادی برگشت برام..

لوئیجی دل نری همچنان میلوش کراسیج رو فراموش نکرده ... طبق اخبار دلنری سرمربی هلاس ورونا بدنبال جذب کراسیچ هست و احتمالا ملیوش به سری آ برمیگرده

- کلا نابود شده ها !

این 3 سال آخر برای تیم لژیا گدانسک (!) بازی کرده که الان هم با اتمام قراردادش فعلا بلاتکلیف هست.

اسطوره روحیه لطیف و شکننده! 

و البته بازی تک خطی! سرتو بنداز پایین مث اسب بدو جلو! کاری که کریستین تیو تو بارسا و فیوره هم اسطورش بود. تنها تکنیکشون سرعت انفجاریشون بود. بدون تو سر توپ. بدون کوچکترین ظرافتی. بدون حتی یه لایی زدن!

دستشون هم زود برا مدافع ها رو شد. به حای اینکه بهشون بچسبن یکم ازشون فاصله می گیرن که تو کورس ازشون کم نیارن. تمام!

هروقت میدیدمش یاده ندود میافتادم بخاطر موهاش

اگه اشتباه نکنم تو PES 2011 بود که باهاش میشد از دروازه خودی تا دروازه حریف همه بازیکنا رو دریبل زد. قشنگ در حد رونالدو و مسی درستش کرده بودن

لعنت بهت روزگار. امروز تولد این بخت‌برگشته است که از اتفاق با تولد یووه یکیه. کاش هیچ‌وقت گذرت به یووه نمی‌افتاد غمگینِ دوست‌داشتنی.  

سال 2011 واپسين بازي‌هايش براي تيم ملي صربستان را انجام داد و پس از سه فصل بازي در لخيا گدانسكِ لهستان، در نهايت

تصميم گرفت در 34 سالگي كفش‌هايش را آويخته و براي هميشه از دنياي فوتبال خداحافظي كند.

مشابهت‌سازي اين وينگر با پاول ندود در دو فصل حضورش در يوونتوس نيز نتوانست مديران وقتِ يووه را مجاب كند كه كراسيچ

مدت زمان حضورش در تورين را بيشتر كند؛ خواستي كه خودِ ميلوش اما نسبت به آن به شدت متمايل بود.  

وقتي FourFourTwo در سال 2010 او را به عنوان يكي از 100 بازيكن برتر جهان معرفي كرد و وقتي

هم‌تيمي‌هايش در زسكا مسكو با حسرت شاهد دلبري او در مقابل تيفوسي‌هاي يوونتوس بودند، كمتر كسي باور مي‌كرد او

برخلاف بسياري از پيش‌بيني‌ها دوره فوتبالي مشعشعي نداشته باشد.

سايت يوفا هرچند در آن سالها او را در كنار آنتونيو والنسيا و آنخل دي‌ماريا به عنوان سه وينگر ممتاز در فوتبال جهان معرفي مي‌كرد اما اين وينگر راست

هيچ‌وقت آنقدر در فوتبال كامياب نشد تا پيش‌بيني‌ها يكي پس از ديگري نقش بر آب شوند.

در روزي كه نه سالگرد تولدش است و نه هيچ مناسبت ديگر، يادش را گرامي مي‌دارم.