پیتر شیلتون سنگربان افسانهای فوتبال انگلستان در جامجهانی 1990 ایتالیا را کاملاً به یاد دارم؛ دروازهبانی که پرترهی جدال او با مارادونا در صحنه تاریخیِ به ثمر رسیدن گلِ موسوم به «دست خدا» در جامجهانی 1986مکزیک نیز تا ابد در تارک فوتبال خواهد ماند.
نمیدانم به خاطر چهره متفاوتش با آن موهای فرفری با مزه که ردی انکارناپذیر از سن بالایش در آن سال (41) نیز داشت یا رنگِ زرد لیموییِ لباسِ گلریاش در آن جام یا تشابه فراوانِ اسمش با مارک معروف تن ماهی شیلانه (که البته بیش از یک دهه بعدترش شرکتی دیگر با نامی کاملاً مشابه با او «تنماهی شیلتون» نیز پا به عرصه کنسروسازی ایران گذاشت!) و یا حتی علاقه فراوانم به پست دروازهبانی بود که شیلتون یکی از نقاط تمرکزم در آن جام فراموشنشدنی بود.
شیلتون به اعتقاد بسیاری از کارشناسان، یکی از برترین دروازهبانان توپگیر در تمام تاریخ فوتبال است. هوش بالا، توانمندیهای فیزیکال، خونسردی و اعتماد به نفس بالا، ثبات، قدرت رهبری، برقراری ارتباط با بازیکنان، سازماندهی خط دفاعی تیم، چابکی، رفلکسهای تماشایی، تبحر در کنترل ضربات آزاد و انضباط در تمرینات از جمله ویژگیهای مطرح شده در مورد او است. دروازهبانی که سرانجام در 47 سالگی و حضور در بیش از هزار مسابقهی حرفهای با دنیای فوتبال وداع کرد.
شیلتون هر چند در فوتبال انگلستان و جهان چهرهای قابل احترام است و عدم دریافت حتی یک کارت زرد و قرمز در دوران فوتبالش زبانزد خاص و عام است اما اشتباهات جبرانناپذیر نیز در زمین کم نداشته که واپسین مورد آن در همان جامجهانی 1990 و از قضا در مقابل ایتالیا و روبرتو باجو رخ داد. شیلتون در ژانویه سال 2020 فاش ساخت که با کمک همسرش، موفق شده بر اعتیاد 45 سالهاش به قمار غلبه کند. او این روزها در 73 سالگی با دولت بریتانیا برای افزایش آگاهیها در خصوص سلامت روان همکاری میکند.