به بهانه ی خداحافظی احتمالی آرتورو ویدال از یوونتوس :
تو دیگه نیستی ،،،
25 فوریه 2009. وقتی پاول ندود پسرک موطلایی ما، اعلام کرد که می خواد از فوتبال خداحافظی کنه، همه ی یوونتوسی ها انگار شیکستن. با خودشون می گفتن چطوری می شه از این به بعد بازی های یوونتوس رو نگاه کرد اونم بدون اینکه وسط زمین مو طلایی رو دید و بهش امید بست ؟ می گفتیم اصلا مگه می شه یوونتوس بدون ندود ؟! دیگه کی میخواد اون وسط زمین گرد و خاک کنه برامون و گاها یهو خیلی ریلکس بره موهای بازیکن حریف رو بکشه و خیلی شیک از زمین بره بیرون ؟! دیگه کی می خواد خاویر زانتی رو تحقیر کنه ؟! شماره 11 تن کی قراره بره ؟!
خیلی و خیلی و خیلی سوال برامون پیش اومد. پاول ندود خدای ما تو یوونتوس نبود. اما باز از رفتنش نابود شدیم.چون اونموقع هنوز احساس داشتیم ،،،،
سال 2010 !! اصلا یکی از بدترین سال های عمر هر یوونتوسی هستش بدون شک. وقتی که مائورو کامورانزی، بازیکن خاص تیممون تصمیم گرفته بود که یوونتوس رو ترک کنه. برای هوادار ها مهم نبود خودش می خواد بره یا باشگاه نمی خوادش ! برامون سخت بود که بخواییم بعد از ندود، کامو رو هم از دست بدیم.بازم سوال واسمون پیش اومد: دیگه کی سمت راستمون رو بیمه کنه ؟! کی با حرکات خاصش تو لحظه، تیم بازیکنای حریف رو گره بزنه ؟! دیگه کی منتظر باشیم تا گل بزنه و یه خوشحالی جدید از خودش رو کنه ؟! دِ لعنتی ما همین الانش هم ندود رو از دست دادیم دیگه نبود کامورانزی رو چطوری تحمل کنیم ؟
خیلی خیلی سخت بود برامون. کامو رفت و ما تو ناراحتی غرق شدیم. کامو هیچ وقت خدای ما تو یوونتتوس نبود. اما باز از رفتنش حسابی داغون شدیم. چون اونموقع هنوز احساس داشتیم ،،،،
2010 فقط کامو رو از ما نگرفت. کچل دوست داشتنیمون هم ازمون کند. کسی که دیدنش توی زمین واسمون 4 تا گل ارزش داشت ! دیوید ترزگه رو ،،، کسی که پشت شیشه تلویزیون هم بهش نگاه می کردیم، می تونستیم بوی گل رو حس کـنـیم. رفتن ترزگه برامون خود کابوس بود. نبودن ترزگه که از موقعیت 0 درصدی هم گل بسازه اصلا برامون غیر قابل هضم بود. راستی رفتن ترزگه یعنی دیگه کنار هم ندیدن ترزگه و دل پیرو یکی از بهترین زوج هایی که به چشممون دیده بودیم. یعنی خداحافظی با یکی از بهترین مهاجم هایی که با چشممون دیده بودیم. یعنی خداحافظی با یکی از محبوب ترین و پرانرژی ترین بازیکنای تیممون. کسی که همه کاری برامون کرد.
اما فوتبال باز هم نشون داد بی رحمه و ترزگل هم ازمون گرفت. ترزگه هیچوقت خدای ما نبود اما باز از رفتنش خرد شدیم. چون اونموقع هنوز احساس داشتیم ،،،،
الان ویدال هم داره می ره. حداقل زمزمه های رفتنش داره شنیده می شه. ویدال کم کسی نیست. یکی از بهترین هایی که ما تو 4 سال قبل توی ترکیبمون داشتیم. کسی که هیچکس نمی تونه تعصب و قدرتش رو توی زمین، وقتی پیرهن یوونتوس رو می پوشید نادیده بگیره و براش ارزشی قائل نشه.
اگه کونته مهندس آسمون خراشِ جدید یوونتوس و پیرلو، معمارش بودن، ویدال ستون اون آسمون خراش بود ! کسی که برای خیلی هامون یاد آور داویدز جنگنده بود. کسی که هر کاری واسمون کرد تو این 4 سال. داره می ره و ما در نزدیکی از دست دادن یکی از بهترین بازیکنامون هستیم ....
اما خب اون حسی رو که باید داشته باشیم رو نداریم. حداقل من ندارم ! منی که عاشق ویدال تو یوونتوس بودم. ناراحت هستیم اما نه داغون شدیم، نه نابود شدیم و خرد. مایی که همیشه برای بازیکنای عادیمون هم احترام قائل بودیم و جداییشن برامون اذیت کننده بود الان با اینکه یکی از بهترینامون داره می ره اونقدر ها واکنش نشون نمی دیم. اما چرا واقعا ؟! یعنی دیگه احساس نداریم ؟ ،،،،
جواب این سوال نه هستش !! رفتن ندود، ترزگه و کامورانزی احساسات مارو زمین زد، خدشه دار کرد و شیکوندش اما از بین نبردش. هنوز هم بعد از رفتن این چند نفر احساس داشتیم. اما بعد از رفتن یه نفر احساسات ما هم ازبین رفت. دیگه اصلا انگار واسمون مهم نبود کی بیاد یونتوس و کی ازش جدا بشه. انگار دیگه فقط واسمون مهم بود طرف بیاد، خوب باشه بعد اگه خواست بره، بره ،،، مهم نیست !!
انگار اصلا دیگه از هیچکس انتظار نداشتیم و نداریم که بیاد و تا آخر عمرش برای ما بمونه. فقط و فقط برای ما باشه! انگار مثل آدم آهنی دیگه احساس نداشتیم و فقط می خواستیم موفق باشیم. دیگه دنبال اون شور هیجان سابق نبودیم. دیگه حتی اون اشتیاق سابق رو نداشتیم.
همه و همه ی این اتفاق ها افتاد وقتی الساندرو دل پیرو رو ازمون گرفتن. وقتی خدای فوتبالی خیلی از ماها رفت و تنها شدیم. اسطوره یعنی همین ... یعنی اینکه با رفتنش هم بهمون یاد داد به کسی دل نبندیم. چون فوتبال خیلی بی رحمه. فوتبال هم بی رحم نباشه آدم های توش بعضی اوقات خیلی بی رحم می شن ،،،
رفتن تو کاپیتان خیلی خیلی تلخ بود. ما همه عاشق یونتوس بودیم. اما خب نمی شد بعد از رفتن تو مثل قبل به یونتوس نگاه کنیم. مثل پدری که قتل غیر عمد دخترش توسط زنش رو دیده !!! دیگه یونتوس، یونتوس نبود.شاید وقتی ندود، کامو و ترزگل رو ازمون گرفتن باز یوونتوس رو دیوانه وار دوست داشتیم چون کاپیتانش تو بودی و دلمون به تو قرص بود. می گفتیم کاپیتان هنور با ماست ،،،
اما بعد تو هر کی " حتی ویدال " هم بخواد از پیشمون بره دیگه اهمیتی شاید ندیم. چون چه ویدال باشه چه نباشه، تو دیگه نیست ،،،