بعد دل پیرو سه تا شماره 10 داشتم.
اولیش توز بود که تونست جانشین بسیار شایسته ای باشه و بهترین مهاجم عصر پسا دل پیرو یووه بود.
شماره 10 روی بازی و انگیزه ی توز تاثیر مثبت گذاشت و برای همیشه اسمش تو تاریخ یووه به عنوان یکی از بهترین 10 هاش ثبت می شه.
البته توز یه بازیکن با تجربه بود، لیگ قهرمانان برده بود و قبل از 10 دل پیرو، 10 مارادونا رو تو بوکا پوشیده بود.
ولی بعد از اون شماره 10 رو به هر کی دادیم فایده نکرد.
اول دادیمش به پوگبا که یه فصل نشده رفت به منچستری که حتی توی لیگ قهرمانان هم نبود.
بعد هم دادیم به دیبالا که اونم دادن شماره هیچ تاثیر مثبتی نداشت و در همون حدی که بود باقی موند. آخرش هم به درست یا به غلط از یووه رفت و فکر نکنم چند سال دیگه کسی یادش باشه که یه زمان 10 یووه دیبالا بود.
بعدش هم که دوباره 10 رو دادیم به پوگبا که با بی مسئولیتی، عمل نکردن خودسرانه، مصدومیت های زیاد و در نهایت با دوپینگ از شماره 10 استقبال کرد.
حالا نمی دونم دادن شماره 10 به ییلدیز کار درستی هست یا نه. ییلدیز درسته ظاهرا متعصب و یوونتوسی هست ولی توی دنیای امروز پول حرف اول رو می زنه و همه ی بازیکنا از بچگی طرفدار تیمی بودن که قراره بهش منتقل بشن.
ولی خوب از طرفی ییلدیز از معدود بازیکنای یووه است که چشمنواز بازی می کنه و تو بازی های خواب آور آلگری، حرکتای ییلدیز از معدود چیزهاییه که می تونه هوادار رو جذب کنه. اگه این دریبل ها و حرکات زیبا رو شماره 10 تیم انجام بده بسیار جذاب تره تا شماره 15. واسه همین منم بدم نمیاد که شماره 10 یووه ییلدیز باشه.