13 پاسخ برای این موضوع

[GioVanni Agnelli]

- با توجه به پایان فصل، لطفا بهترین های فصل رو انتخاب کنید.

اگر درباره انتخاب هاتون هم صحبت کنید که چه بهتر !

 

[Donnie]

بین کوستیچ و فاجولی مردد بودم، ولی کوستیچ رو انتخاب کردم.

 

فاجولی که پیشرفت فوق العاده تو تیم داشت و واقعاً یک وزنه عالی واسه خط میانی شده. امیدوارم زیر دست مربی فصل بعد حتی بیش تر پتانسیل های خودش رو نشون بده. 

 

کوستیچ این فصل یکی از بهترین ها بود (شایدم بهترین). در تیمی که اکثر بازیکنانش مریض بازی می کرد، عالی ظاهر شد، هم در زدن گل هم در دادن پاس گل. کلاً کوستیچ از اون دسته بازیکنانی هست که حرکات هرزش خیلی کم هست، کاملا مفید و به جا، همون کاری که ازش انتظار داری رو برات انحام میده.

[mory]

به کوستیچ رای دادم .
به نظرم داخل این سیستم بیمار ، باز هم تونست مفید باشه و در ساختن معدود موقعیت های تیم تاثیر بگذاره.

[Prince Claudio]

رای من لوکاتلی 

 

با اینکه فاصله داره با اون لوکاتلی که میشناختیم ولی بازم میتونم بگم بهترین بازیکن یوونتوس این فصل بود 

 

هر چند کاستیچ فوق العاده بود ولی انتخابم همینه 

[satfootball]

گر چه  رابیو علاقه ای بهش ندارم اما با توجه به ایننکه گل زن بودن یک هافبک امتیاز خاصی محسوب می گردد لهذا ایشان را ارجح بر سایر بازیکنان می دانم و علت عدم انتخاب فاجولیی  این موصوع است. کوستیچ تک بعدیی بودنش میرتی تصمیم گیری ها طولانیش و فقدان فینیشنگ و ایلینگ جونیور کم بازی کردنشش

[حامد]

 

تا آنجا که نظرات بچه‌های فروم و استتیک فوتبالی‌شان را رصد کرده و می‌شناسم، انتخاب بهترین هافبکِ این فصل احتمالاً مناقشه‌برانگیزترین گزینه در میان سایر خطوط و نفرات یوونتوس است.

 

پس از خط حمله، هافبک‌های یوونتوس را دومین مردودان این فصل می‌دانم. درماندگانی که در ایفای نقش، به جای خط‌شکن، کمرشکن شدند و مهاجمان عاجزمان را سرگشته در فاز هجومی تنها گذاشته و فشاری مضاعف بر خط دفاع تحمیل کردند.

 

از مصدومیت اسرارآمیز و سوگنامه‌ی بازگشت ناکام پوگبا گرفته تا آتشفشان‌ خاموشِ کیه‌زای مسلول  و کسل‌کننده. / از طلوع و غروب فابیو مرتی که به احتمال فراوان سرنوشتی شادکام‌تر از فرابوتا و پله‌گرینی در انتظارش نباشد (مگر وقوع حادثه‌ای تحول‌آفرین که جهانش را نجات دهد!) گرفته تا فیلیپ کوستیچ که تمام حیثیت و اعتبارش را در 10 پاس‌گلی می‌بیند که پس از 51 بازی برای یوونتوس دست‌وپا کرده؛ گزینه‌ای میان‌رده که بیشتر تداعی‌گر بازیکنی ایرانی به نام محمد نوازی بود؛ هم‌او که تنها حُسنش سانتر بود و دیگر هیچ. / از لوکاتلیِ کورتاژ شده و پر اشتباه گرفته تا کوادرادویی که هرگز نشان از فرم ایده‌آل همیشه‌اش نداشت و بر سر عدم‌تمدیدش دعوا بود.

 

در این بین حساب ساموئل ایلینگ‌جونیور و نیکولو فجولی با بقیه آشکارا متفاوت بود. اولی هرچند جذاب اما آنقدر دیر رخ نمود که مجالی برای قضاوتی متقن باقی نمی‌گذارد و باید فرداهایش را رصد کرد. دومی که به شکلی مرموز و عجیب در فروم فاجیولی نیز خطاب می‌شود اما هر هفته که به پیش رفت، پخته‌تر و آزموده‌تر شد. ارزش‌های او در میانه زمین آنقدر انکارناپذیر شد که الگری را نیز محکوم و مجبور می‌کرد او را بیش از اندازه به نیمکت ندوزد. فجولی در هفته‌های پایانی آنقدر خوب بود که بعید است کسی در تورین به فصل آینده‌ی تیم با حضور او نیندیشد. این پدیده‌ی جوان می‌تواند به قول کارلوس کی‌روش یکی از گزینه‌های سردردآور برای انتخاب نهایی بهترین هافبک یوونتوس در این فصل باشد اما حقیقت این است که این عنوانِ درهم‌شکسته به زعم نگارنده متأسفانه از آنِ یک دیگریِ ناخوشایند است!

 

صحبت از بازیکنی‌ست که حقیر از بدو پیاده‌شدنش از هواپیمای کوچک انتقال‌دهنده‌اش به فرودگاه Turin-Caselle با او بیعت نکرد. همان فرانسوی‌ چغر و بَدبدنی که به اندازه‌ی کافی در تاپیک مربوطه‌اش مورد تفقد، تحلیل‌های منفی و نوازش‌های نگارنده قرار گرفته. او که در شوره‌زار و برهوت هافبک‌های کارآمد و به‌دردبخور، یک‌تنه آنقدر فیکس بازی کرد که به انتخاب اول دشام در تیم ملی فرانسه مبدل شد.

 

ربیوی پس از جام‌جهانی با تمام سابقه و تصاویری که پیش‌تر از او داشتیم فرق کرد. او فعالانه‌تر و اثرگذار در میانه میدان گام بر می‌داشت و هرچند همچنان یک خط در میان به وظایفش عمل می‌کرد اما با ثبات و قابل‌اتکاتر از سایر هافبک‌های فروخورده‌ی یووه در میدان نقش‌آفرینی می‌کرد.

 

قدرت‌بدنی ربیو نقطه‌ی ثقل و عامل نجات‌بخش او در این فصل بود و الگری نیز تا می‌توانست از او بازی و کار کشید تا «نبودها» و «خلأها» بیش از آنچه باید آشکار و آسیب‌رسان نشوند.

 

3854 دقیقه حضور در میدان (در قالب 44 بازی در تمام رقابت‌های این فصلِ یووه) باعث می‌شود تا او پس از دنیلو بیشترین دقایق حضور در میدان را از آن خود کند. فرانسویِ دل‌ریش‌کن انصافاً یک آچار فرانسه اساسی برای اختگی‌های تاکتیکی الگری بود و شاید اگر شاهد احیای به‌موقعش نبودیم، یوونتوس عملکرد و جایگاهی به مراتب فاجعه‌بارتر از آنچه محقق کرد را رقم می‌زد.

 

ربیویِ پسا قطر، ناخواسته تبدیل به یک هافبک در کلاس بین‌المللی شد؛ همان لقبی که پیش از آن در تورین به زور مایل بودند به او الصاق کنند. بازی در کنار و مقابل بزرگان فوتبال جهان و نایب‌قهرمانی همراه با خروس‌ها از چوب و گِل او چیز دیگری ساخت؛ بسانِ مسیحی که غافلگیرانه در تورین هبوط کرد و مرهمی شد بر جراحت‌های بانوی‌پیر.

 

هر قدر چسبندگی‌ها و کُندی او در حمل توپ کمتر شد، وضعیت تیم بهتر شد؛ هر قدر پاس‌های او دقیق‌ و در بهترین لحظات به سایرین می‌رسید، احوالات تیم شاداب‌تر شد؛ هر قدر ممارست و پیگیری او در مواظبت از توپ و واگذاری‌اش به مناسبت‌ترین گزینه بهبود می‌یافت، گُل ‌از گُل مکس الگری و هوادارانِ مغموم بیشتر می‌شکفت. رفته‌رفته کار به جایی رسید که آمارهای او هم در پاس‌گل فزونی یافت و هم کسورات گلِ فورواردها توسط او به تیم پرداخت شد. به ثمر رساندن 11 گل و 6 پاس‌گل (در تمام رقابت‌ها) سرانجام باعث شد تا برخی از منتقدین قسم‌خورده‌اش نیز صیغه‌ی آشتی با او منعقد و به عنوان یک‌چشم در شهر کورها به او اقتدا کنند.

 

برای انتخاب بهترین هافبک تیم در این فصل، قاطعانه به او رأی می‌دهم و به قول Satfootball عزیز در اوجِ بی‌علاقگی به او و شیوه‌ی بازی‌اش، او را شایسته‌ترین نفر برای احراز این عنوان ارزیابی می‌کنم.

[GioVanni Agnelli]

- چالشی ترین قسمت همین خط هافبک هست، شخصا معتقدم ربیو، فاجیولی، کوستیچ و لوکاتلی بهترین های یووه بودند،
۱- آدرین ربیو : به عنوان هافبک اصلی تیم ملی فرانسه، اونم توی این نسل طلایی و پر از ستاره، به نظرم برآیند عملکرد چند ساله ش خیلی افتضاح بوده ولی فقط همین فصل رو باید ملاک قرار بدیم، پس بهش نمره قبولی میدم ولی چیزی نبود که فراتر از حد انتظارم باشه.
۲- مانوئل لوکاتلی : یک آماری دیده بودم که نتایج یووه رو در بود و نبود لوکاتلی مقایسه کرده بود، یووه به وضوح در نبود لوکاتلی مشکل داشت و اغلب بازنده ...
هر چند به لطف آلگری، لوکاتلی عملکرد واقعی خودش رو نداشت ولی باز هم نمیشه گفت ضعیف بوده، بلکه تمام چیزی بوده که میتونست باشه با توجه به اینکه در پست غیرتخصصی و با شرح وظایفی متفاوت بازی میکرد.
۳- فیلیپ کوستیچ : خیلی نسبت بهش گارد داشتم ولی عملکردش من رو قانع کرد. نمی‌دونم اگر نبود الان چه وضعیتی داشتیم ولی به تنهایی بازی های زیادی رو برامون درآورد ! آمار گل و پاس گلش اونم توی چنین فصل افتضاحی کاملا مورد قبول است.
۴- نیکول فاجیولی : به عنوان یکی از بهترین های سری ب اومد. لازم نیست توضیح بدم که چقدر سطح سری آ با ب متفاوت هست ولی در این فصل رفته رفته خودش رو ثابت کرد و اگر آلگری مغز بیشتری داشت میتونست خیلی بیشتر هم مفید واقع بشه. با توجه به سن و سال و تجربه اندکی که داشت ولی عملکردش عالی بود و گاها به تنهایی بار خط هافبک فلج و بدون خلاقیت تیم رو به دوش می‌کشید.

در نهایت به نیکولو فاجیولی رای دادم.

[Prince Claudio]

چرا حس میکنم شوخی میکنید که ربیو انتخاب شده واسه بهترین هافبک فصل ؟   

 

یکی از دوستان بهترین تعریف رو از ربیو داشت که با کمی سانسور مینویسم 

 

ربیو ی آشغاله که این فصل فقط بوی کمتری میداد 

[drughi1990]

بنظر من انتخاب لوکاتلی خنده دار تره تا ربیو غیر ربیو گزینه دیگه ای وجود نداره همشون نابود بودن فاجیولی خیلی خوب بود نسبت به تجربه ولی در کل گزینه بهتری از ربیو وجود نداره 

[D E L P I E R O]

کوادرادو نیم فصل اول خیلی بد بود ولی نیم فصل دوم تقریبا شد همون کوادرادوی همیشگی.

فاجیولی هم اکثرا خوب بود ولی چون استاد آلگری بازیش نمیداد و همش این میرتی رو می ذاشت عملا نصف فصل بهش بازی رسید.

بین این دو مردد بودم ولی به حرمت کسوت به کوادرادو رای دادم.

[Dreamer]

بدترین هافبک: میرتی

برام مهم نیس هنوز ی بچه‌ست. برامم مهم نیست از بچگی یوونتوسی بوده.. جوری خراب کرده ک دیدم نسبت ب هرچی بازیکن جوونه ک هیچی نسبت ب همه تینیجرای عالم عوض شده! این حتما از درون بنجامین باتنی چیزی هست! دقیقا مثل ی پیرمرد کار میکنه علی‌رغم اینکه سنی نداره ظاهرا

[Prince Claudio]

موجی :

 

« امروزه روز باید به چیزی که یوونتوس بهمون میده راضی باشیم. تیفوسی ها باید انتظار یک تیم متواضع رو داشته باشن و اُمیدوار که به رتبۀ 5 یا 6 برسن.

 

اسکاناوینو ، فررو ، کالو ، در حیطه های دیگه آدم های توانایین مثه بازرگانی ولی نه فوتبال. اینها حسابدارن. این روزها باشگاه های فوتبال کمپانی های واقعی هستن نه باشگاه های ورزشی!

 

اینکه پُشت ولاهوویچ ، ربیو رو بذاری اشتباهه. ربیو از نظر هواداران بهترین بود ولی از دید من یکی از بدترین ها چون 40 متر توپو با خودش حمل میکنه... »

 

هافبک باید سریع توپ رو انتقال بده و حرکت تو فضا داشته باشه و با اینکار حمایت کنه 

 

وقتی پا به توپ به سمت مهاجم حرکت میکنی مهاجم رو عملا از بازی خارج میکنی و طبیعا توپ رو هم ممکنه لو بدی و یا اینکه تهش با یک پاس به عقب همه چی رو خراب کنی 

 

از اون طرف با لو دادن توپ جات خالی میشه و فشار روی دفاع و بقیه هافبک ها میاد برای پر کردن جات 

 

به مرور این پر کردن جای یک هافبک روی بقیه بازیکنا تاثیر زیادی میذاره و موجب خستگی و بعدش مصدومیتشون میشه . انگار همیشه تیم داره 10 نفره بازی میکنه 

 

حالا تو این اوضاع اون جلو خرکی ی توپی زیر پاش میاد و گل و پاس گل میده شده بهترین هافبک از نگاه هوادار 

[vahid.juv]

موجی هم خدایی جدیدا چشم بسته غیب میگه ها،

کجای رابیو به هافبک پشت مهاجم میخوره، کلا ماهیت بازی رابیو تخریبی و حفظ توپه، نه مغز بازی گردانی داره، نه تکنیک دریبل زنی نه استعداد پاس عمق دادن. رابیو در کنار امثال پوگبا بازیکنی فوق کارآمد هست، دقیقا کمک میکنه به هافبک های تکنیکی و خلاق که پاس ریسکی بدن و دیریبل بزنن چون خیالشون راحته که یه نفر هست که اگه خراب کردن جمع کنه براشون. کمتر هافبک تخریبی پیدا میشه با قدرت حمل توپ خوب. همین که رابیو میتونه ۴۰ متر توپ رو ببره با خودش نشان از حمل و حفظ توپ خوبشه، حالا ما یه مربی بی مخ داریم انتظار داره ربیو اینیستا تیمش باشه دیگه به ربیو ربط نداره، ربیو باید توپ رو بگیره از دفاع حفظ کنه پاس بده به پوگبا یا هرچی بقیش با اون هافبکه، یا وقتی تیم تو پرس هست حفظ توپ کنه، یا وقتی دفاع زیر فشاره کمک کنه، تو این موارد هم خوبه، شاخ نیست حالا ولی خوبه خدایی.

[GioVanni Agnelli]

- بهترین هافبک فصل 22/23 به انتخاب کاربران : آدرین ربیو با 8 رای از مجموع 19 رای(42%)

 

نیکولو فاجولی نفر دوم : 5 رای

فیلیپ کوستیچ نفر سوم : 3 رای