[img width=480 height=360]http://architectism.com/wp-content/uploads/2011/10/Juventus-Stadium-1.jpg[/img]
آسمان ابری، مه گرفته و سیاه در کنار ورزشگاهی نیمه پر و فضایی سرد که در مه و سیاهی شب کمتر از انچه که هستند نشان داده میشوند، دل الپی مه گرفته و همیشه نیمه خالی، هر چند اسمان سیاهی داشت اما برای بیانکونری همیشه اسمانش ابی اسمانی بود و زیبا. نتایج درخشان و نمایش های فراموش نشدنی از مهره های سیاه و سفیدی که همراه این ورزشگاه افتخارات بزرگی را برای یووه به دست اوردند تا دل الپی یاداور قدرت و سال های اوج بانوی پیر باشد.اسمان مه الود اما نتایج درخشان دل الپی بعد از گذشته سال ها جای خود را به اسمان نه چندان مه الود المپیکو داد تا شاید درخشانی اسمان ابی نتایج به اسمان ورزشگاه نیز سرایت کنند و این بار هم اسمان ابی و سفیدی داشته باشیم و هم نتایج خوشایند و ابی اسمانی . اما چنین نشد و تیرگی نتایج و روزهای سیاه بیانکونری یاداور اسمان دل الپی شد، نه نتایج درخشانی که در این ورزشگاه ثبت شده بود.
این روند تا جایی ادامه پیدا کرد که خاطرات زیبای دل الپی اهسته اهسته جای خود را به سیاهی های فضایش داد. حالا همه از ضعف ها و مشکلات ان ورزشگاه می گفتند، همه مشکلات به ان خانه ختم می شد و گویی هیچ خاطره زیبایی در این فضای مه گرفته و دوست داشتنی ثبت نشده بود.
به نظر می رسید همه یوونتوس کبیر را فراموش کرده بودند، همه خاطرات و همه روزهای سفیدی و بزرگی را، روزهایی که اروپا تسلیم جادوی بانوی پیر شده بود و همه از حضور در ورزشگاهی به نام دل الپی و رویارویی با مردان یوونتوس هراس داشتند.
گویی همه مشکلات این سال های سیاه به نبودن شرایط مطلبوب ورزشگاه دل الپی مربوط می شد! حتی عدم نتیجه گیری و استقبال کم هواداران از بازی های فصل! هر انتقادی در بخش حضور تماشاگران به فاصله نامناسب زمین دل الپی ربط داده می شد، حتی در المپیکو که خبری از دل الپی نبود!
این روند نیز با اسمان تیره نتایج که به اندازه ای اسفناک و ناراحت کننده بود که رنگ اسمان المپیکو را نیز از یادها برد، ادامه پیدا کرد تا به روز افتتاح ورزشگاه و خانه جدیدی رسیدیم که گفته شد رمز موفقیت و پیشبرد اهداف بلند مدت و ارزشمند باشگاه یووه است.
حالا در یوونتوس استادیوم هستیم، نه اسمانش مه گرفته و تیره است و نه نتایج ان. همه چیز خوب و رویایی پیش می رود. روزهای سفید، زیبا، تاریخی، خاطره انگیز همراه با رکوردهای باشکوه و به یادماندنی.
همه چیز به یوونتوس استادیوم ختم می شود، همه موفقیت ها، رکوردها، ساق های قدرتمند، روحیه جنگندی و از همه مهم تر حضور باشکوه و پرتعداد هواداران . این ورزشگاهی ست که فاصله ها را از میان برده و از بین رفتن فاصله یعنی به وجود امدن هیجان و حس نزدیکی به تیم و بازیکنانش.
مدتی که ورزشگاه پر از تماشاگر است و جای خالی ای دیده نمی شود، همه خوشحالند، همه امیدوار و همه بسیار راضی، چه مسولین و چه هواداران. به این ترتیب همه چیز خوب پیش می رود و هیچ انتقادی و هیچ یادی از روزهای سرد دل الپی نمی شود.
اما نه، این طور نیست، تنها یک ضعف هر چند کوچک می تواند دوباره همه مشکلات را به دل الپی ختم کند و دوباره همه چیز از نو شروع شود.
یک نمایش ضعف در نخستین دیدار اروپایی به میزبانی یوونتوس استادیوم زمانی بیشتر جلوه می کند که سکوهای خالی ای در این ورزشگاه مدرن که از زمان افتتاح اش چنین صحنه ای را به یاد نمی اورد، به چشم می خورد. همین صحنه و همین صندلی های خالی کافی ست تا دوباره یادی از دل الپی مه گرفته و دوست داشتنی شود.
یادی از مشکلاتش نه از افتخاراتش! دوباره مشکلات کنونی بدون جواب اصلی به این پاسخ ختم می شود که اگر در دل الپی بازی برگزار می شد تنها ده هزار هوادار به ورزشگاه می امد اما حالا شاهد حضور 30 هزار هستیم!
مطمئنا این پاسخ اصلی و قانع کننده ای نیست، همه می دانیم ، چه هواداران و چه مسولین و حتی بازیکنان و کادر فنی، همه می دانند که نباید همیشه تمام تقصیرات را به گردن دل الپی انداخت، اگر چنین بود و همیشه دل الپی مقصر و عامل اصلی ناکامی های بانوی پیر، پس افتخارات دهه 90 و روزهای اوج و سلطه یووه در کدام ورزشگاه و به میزبانی چه زمینی به دست امده؟
نه دل الپی مقصر است نه یوونتوس استادیوم و نه حتی المپیکو، این یوونتوس کبیر و قدرتمند است که هم خودش را و هم همه ما را یک بار دیگر به روزهای اوج گذشته و سال های نه چندان دور بزرگی سیاه و سفیدهای شهر تورینو و خاطرات زیبای مان بازگردانده و با تکرار خصیصه ذاتی اش ما را نیز با خواسته ها، رویاهای همیشگی مان اشتی داده تا همانند گذشته چنان پرتوقع و حق به جانب شویم تا هیچ نتیجه ای را جز پیروزی، نپذیریم و علاقه ای به دیدن صحنه و سکوی خالی نداشته باشیم.
اری یووه در یوونتوس استادیوم خاطره یووه دل الپی را تداعی می کند و تنها نگرانی و واکنش نسبت به خالی بودن چند سکو به این دلیل است که نمی خواهیم این بار خاطره فضای سرد دل الپی را در یوونتوس استادیوم شاهد باشیم. چون این بار هم اسمان ابی و صاف هر چند گاهی ابری نتایج را همراه با اسمان ابی و گاهی سیاه و سرد اما فضایی کاملا گرم و پرشور ورزشگاه می خواهیم.
بازگشت به ابتدای صفحه
گزارش
