2 پاسخ برای این موضوع

[Reza]

(تست) خیلی چیزا در مورد کونته هست که دوست دارم و باعث میشه بهش خوش بین باشم. توی یه سری مسائل ریز و درشت کونته با مربی های اخیر یووه تفاوت داره. اولین چیزی که در کونته هست و من رو خیلی تحت تاثیر قرار داد این بود که کونته یه تاکتسین محض نیست، کونته با یه تئوری فوتبال اومده. کونته توی مصاحبه هاش به تاکتیک بازی تاکیدی نداشته و برعکس از یه فلسفه ی فوتبال حرف زده. کونته بارها گفته من تاکیدی روی تاکتیک تیم ندارم ما با چند تاکتیک مختلف می تونیم وفق پیدا کنیم ولی من دلم می خواد یووه یه سبک فوتبال مخصوص خودش داشته باشه. همونطور که می گن سبک بازی بارسا اینطوره، سبک بازی منچستر اونطوره، سبک بازی میلان و ... ، یووه در درجه ی اول باید یه سبک منحصر به خودش داشته باشه، و بعد تاکتیک ها اهمیت داره. این خیلی برای من مسئله ی جالبی بود، کونته با یه فرهنگ فوتبال اومده و نه یه سری عدد. صرف نظر از تاکتیکی که یووه باش توی زمین میره کونته به یه چیزایی اعتقاد دراه و بعد وقتی وارد فرهنگ فوتبال کونته میشی جایی که میشه تفاوت رو احساس کرد. عقاید کونته در این فرهنگ فوتبالش خیلی جالب اند: اول اینکه حریف شما نباید صاحب توپ باشه. توی هر بازی بارها و بارها پیش میاد بازیکن های یووه با پرسینگ و دنبال بازیکن های حریف توپشون رو می گیرند. چیزی که من هیچوقت توی یووه و شاید با کمی جرات بشه گفت توی ایتالیا ندیدم! تو ایتالیا دفاع منطقه ایه، Zone marking ه، بستن تمام فضاها و بخش های مختلف زمین و ایجاد سد جلوی پیش روی حریفه. حتی توی ایتالیا دفاع فردی و Man marking هم خیلی کم داریم. تو تیم کونته ولی ما برعکس، به سبک بارسای فعلی یا آرژانتین پکرمن من پرسینگ توی زمین حریف و فشار روی مدافعان حریف داریم ! دیدید توی بازی های یووه چطور تا کسی صاحب توپ میشه ملت می دون دنبالش ؟ دوم اینکه تیم کونته زیر توپ بکش نیست ! گاهی وقت ها حتی اعصاب آدم رو هم خورد می کنند. این خصلت که زیر توپ نزنن تو یووه به دلیل اینکه هنوز یووه به هماهنگی ایده ال نرسیده خیلی هم ریسکی میشه. بارها دیدیم مدافع ها، دروازبان یا حتی بازیکن هایی که تو یک سوم دفاعی صاحب توپ هستن در تحت فشار ترین شرایط دنبال کسی می گردن که پاس بدن. شاهکارش یه صحنه ای بود که تو تاپیک بازیش گفتم، استفان و بوفون و مارکیزیو یه گوشه محاصره شده بودن ولی با پاسکاری بالاخره توپ رو درآوردن ! برای من این حس خیلی جالبه که تیم نمی خواد توپ رو مفت از دست بده، و حتی اگر بازیکن های حریف نزدیک باشن، حتی اگر نزدیک اونا بازیکن های دیگه ای باشه بازم ریسک می کنند. همین بازی آخر با کاتانیا پیرلو بین 3 بازیکن حریف جلوی محوطه ی خودی بود، بوفون بهش پاس داد ! پیرلو دوباره پاس داد به بوفون و بوفون این بار پاس داد به گروسو. البته اگر خطر خیلی جدی باشه زیرتوپ هم زده میشه، تو اوت هم زده میشه، ولی کله اعتقاد به این فلسفه ی خیلی جالبه. سوم هم مثل بالا، همین نکته توی حملات وجود داره. یوونتوس کونته تیم صبوری شده، چیزی که در سال های گذشته به هیچ وجه وجود نداشت. دل نری به مالکیت توپ اعتقاد نداشت، رانیری و فرارا با توپ کار می کردن ولی خیلی عجول بودن. توپ به سرعت از دست می رفت. اصلا این صحنه رو یادم نمی ره، جاکرینی صاحب توپ در موقعیت سانتر بود و کونته کنار زمین داشت سرش فریاد می زد و اشاره می کرد که توپ رو بده عقب ! یا پاسکاری های خط دفاع، رفت و برگشت های نسبتا طولانی هرچند هنوز خیلی نقص دارن ولی فلسفه و فرهنگ بازیش وجود داره. یووه تیمی نیست که سراسیمه جلو بکشه و توپ رو از دست بده، تیمیه که می تونه حفظ توپ کنه، می تونی مالکیت توپ رو نگه داره یا حتی اگر ندونه، دنبالش هست و بهش فکر می کنه. صبر داشتن و صبور بودن چیزیه که به قول بابک فقط در تیم های مربیانی مثل کاپلو، آنجلوتی و لیپی دیدم. چهارم، یووه تنوع تاکتیکی داره. من تو این یووه پاسکاری های عرضی دیدم، پاسکاری های عمقی دیدم، پاسکاری های ترکیبی بین چند بازیکن دیدم، پاس های بلند از خط دفاع دیدم، سانتر دیدم، دریبل دیدم، یک دو دیدم و ... . همه چیز هست در تیم کونته. صد البته شاید خیلی هاش نه تنها خوب اجرا نمی شند بلکه بد هم اجرا می شند. ولی تلاش و اقدام برای همش هست. تیم هنگ نمی کنه روی یه کار. بیش از 1 الگو برای گردش توپ وجود داره و این اگر به مرور زمان به هماهنگی بیشتری برسه یه اسلحه ی بزرگ برای فرار از قفل های دفاعی سری آ ست. پنجم، یووه برای حمله برنامه داره. کرونیس یکی از منتقدترین و منفی گرا ترین یوزرهای فروم یوونتوزه که امروز داشت می گفت تنها چیزی که هنوز من رو ازین تیم نا امید نکرده اینه که برای اولین بار در یووه ی سال های اخیر یه Attacking plan می بینم (که حتی خیلی ها به شوخی می گفتند کی یوزر کرونیس رو هک کرده ؟ ) و من هم خیلی این مسئله برام امیدوار کننده است که یووه توی هر بازی صرفا یه الگوی کلی تاکتیکی نبوده، یه طرح برای حمله هم بوده و این رو به خصوص توی نیمه های دوم که کونته حریف رو شناخته خیلی بهتر نشون دادیم. من ازینکه می بینم تیم می خواد و می تونه حمله کنه، ازینکه سوای موقعیت هایی که از دست میره به عنوان یه تیم، به عنون یه گروه ما می تونیم به اندازه ی کافی موقعیت خلق کنیم احساس خوش بینی بهم دست می ده. و آخر از همه، نکته ی اصلی که به ذهنم اومد اینه که یووه، "فوتبال" بازی می کنه. 4 تا بازی کردیم توی هرچارتا بالای 500 تا پاس داشتیم. توی هر بازی بیش از 2 و 2.5 برابر حریف پاسکاری داشتیم و تازه پاسکاری یووه از بخش هایی که هنوز خیلی جای کار داره. هرچند آماری نزدیک به 80-90 درصد صحت پاس داشتیم ! نه تیم رانیری با میانگین 290 پاس در هر بازی، نه تیم فرارا و نه تیم دلنری با حدود 200 خورده ای پاس در هر بازی (دل نری اصلا به مالکیت و حفظ توپ اعتقاد نداشت) ما همچین آماری نداشتیم. یووه اگرچه هنوز تیم مچ شده و هماهنگی نیست ولی همین تیم هم داره به سختی تلاش می کنه که "فوتبال" بازی کنه و فلسفه ی بازیش رو ارائه بده. فلسفه ی بازی که شامل تمام 5 مورد بالا میشه و همه مجموعا در یه مجموعه بزرگ یه سبک فوتبال مخصوص هستند و یووه کم و بیش داره تصویرهایی ازین سبک بازی به ما نشون میده. ولی نکته اینه که اینا همش تئوریه ! کونته شاید اصلا موفق نشه این سبک بازی رو کامل کنه، شاید کیفیت بازیکنان طوری باشه که نتونن چیزی که کونته می خواد رو نشون بدن، شاید خود کونته در جاهای ضعف داشته باشه و شاید تیم دچار بحرانی بشه که نتونه ازش در بیاد. ممکنه کونته تحت فشار رسانه ها تصمیماتش تغییر کنه یا نتونه در بازی ها تصمیمات تاکتیکی یا فردی درستی بگیره. خیلی چیزا هست ولی خصلت هایی در این تیم و در این مربیگری تا به حال دیدم که حس می کنم با وجود همه ی این اما و اگر ها، تیم کونته با یووه های که در 5-6 سال اخیر دیدیم خیلی فرق داره. و خیلی دلم می خواد این یووه موفق بشه ! نه فقط برای دیدن موفقیت یووه، نه فقط برای کونته، به خاطر اینکه این فرهنگ و سبک فوتبالی که کونته دنبالش هست رو دوست دارم. (تست)

[MaMpIeRo]

مطلبت خیلی طولانی بود.اما واقعا قشنگ توضیح داده بودی و کاری کردی تا اخرشو خوندم!!! منم به این اعتقاد دارم که فوتبال بازی میکنه!!!

[Hossein Salehi]

يك برنده، اين نامي است كه براي او برگزيده شده،انتخاب به عنوان مربي يووه بزرگ ترين موفقيت براي اين مربي جوان محسوب مي شود. او مربي تيمي شد كه به همراه ان رشد كرد و افتخارات زيادي به دست اورد و با پيراهن سياه و سفيدش از دنياي بازيگري خداحافظي كرد، حالا با نشستن روي نيمكت بيانكونري روياهاي خود را تحقق يافته مي بيند و به اوج گيري مجدد يووه مي انديشد. اما دوران بازيگري كونته، او پيش از پوشيدن پيراهن يووه با لچه تيم شهري كه در ان متولد شد بازي مي كرد اما خيلي زود به يووه امد. 17 نووامبر سال 1991 اين مدافع راهي شهر تورينو شد و در دربي شهر توانست همراه يوونتوس پيروزي يك بر صفر را برابر تورينو جشن بگيرد. به اين ترتيب با پوشيدن پيراهن بيانكونري به يكي از روياهاي خود دست يافت. در يووه به هر انچه كه مي خواست رسيد و همراه اين تيم 13 فصل به يادماندني را سپري كرد. يك جام بين قاره اي، قهرماني در ليگ قهرمانان اروپا، جام قهرماني سوپركوپاي اروپا، قهرماني جام يوفا، 5 اسكودتو، يك كوپا ايتاليا و چهار سوپركوپاي ايتاليا را با يووه فتح كرد. كونته با يووه در 419 بازي حضور داشت و توانست 44 گل را با اين پيراهن به ثمر برساند. انتونيو با خصوصياتي كه داشت در ميدان و خارج از ميدان تبديل به اسطوره اي براي تيفوسي هاي بيانكونري شد و در ميان بازيكنان يووه جزيي از محبوب ها لقب گرفت. او در ميدان كاپيتان و رهبري لايق بود و همين مسئله موجب شد پس از اتمام بازيگري و زماني كه به مربيگري روي اورد نيز در اين حرفه موفق شود. و پس از موفقيت با ارتزو، باري، برگامو و سيه نا روي نيمكت پرافتخارترين تيم سرزمين چكمه اي بنشيند و به روزهاي درخشان زمان بازيگري اش همراه پيراهن سياه و سفيد يووه مي انديشد. كونته به تيمي هجومي علاقه مند است، تيم هاي او فوتبال پرهيجان و سريعي را ارائه مي كنند و هواداران به او اعتقاد زيادي دارند، خصوصيات او موجب مي شود تا تيم او را تيمي خوش تكنيك بدانند و با لقب هميشه برنده به استقبال دوران مربيگري كونته در يووه روند.