به Satfootball عزیز که با این گزارهی محتمل و مهیبِ (منچستر گویا رابیو کنسل کرده رفت رو دی یونگ)، خواب صبحگاهی را از چشمانم ربود.
از برناردسکی و موراتا پلانهای زیبا اما کوتاه و البته کمیاب در یاد دارم اما از «او» نــه و نــه.
شاید امید ملت ولز به رمزی در جامجهانی 2022 را آسان باور کنم اما لختی توجه به «او» از جانب فرانسویها در قطر را دشوار به جانم مینشیند.
الگری را در ابتدای مسیر دروازههای خروجی و آغاز یک پایان میتوانم متصور شوم اما «او» را در مرزهای مبهم و ناپیدای جابلقا و جابلسا گمشده مییابم.
مادر- ایجنتاش را میتوانم خانم هویشام مفروض کنم اما خودش را دیوید کاپرفیلد، هرگـــز.
از منچستر یونایتد به جرم انگلیسی بودن میتوانم درگذرم و قدردان خبطِ جذب «او» توسط آنها باشم اما ندای منچستر سیتی درونم که میگوید از خواب گران خیز را نمیتوانم نشنیده بیانگارم.
«او» با ماست و شاید همچنان با ما بماند و این تلخترین سیلیِ فرانسوی به صورت فلج و علیل یوونتوسِ امروز ماست.