و بدین سان، چهارمین اسکودتوی متوالی رو مثل همیشه در زمین کسب کردیم تا داغش رو بر دل خاطرخواه های سینه چاکش بگذاریم و نشون بدیم پادشاه چکمه ها کی هست...
شاد باشید، بزنید، بکوبید، برقصید ولی اسراف نکنید. 
پ . ن : لوگوی اسکودتوی 33، اثری از مِته پالیزوان (HeIlIG DaVids)
باااازم تبریــک ، قهرمانی یوونتوس حتی با اینکه از چندین هفته قبل هم بدونی تیمت قهرمانه بازم لــذت بخش هست ..
خیلی خیلی کِیف داد ... 
GranDe Buffon
--------------------------------------------------------
La Juve é Del Piero
يوونتوس يعني دل پيرو
اون صحنه که ماروتا میاد تو زمین چشش چپ میبینه دور خودش میچرخه همه از پشت بغلش میکنن 
فکر کنم کوره رقم قراردارو اینجوری کم مینویسه یا با چشاش طرف مقابلو جادو میکنه ....ب زور همرو بغل میکرد ولی کسی تحویلش نمیگرفت مثلا بوفون داشت حرکت میکرد با دستاش گردنشو گرفت محکم 
...اون جایی که شامپاین تو تو دستش بود بعد خودش همرو سر میکشید 
.gif)
بعد تو رختکن بازیکنا شروع ب هیاهو کردن شیشه شامپاینو دو دستی گرفت و فرار کرد 
کلا سوژست
الگری رو هم بلند کردن انداختن هوا هی کج میوفتاد
شبکله بین اسپورت هم گفته حق یوونتوس 33 اسکودتو هست که چارتاش پشت هم بوده
روحت شاد وکـــیـــل
کاش بودی و میدیدی...
گاهی اوقات بعضی موفقیت ها خسته کننده میشه و به شدت ملال آور! اما وقتی به عقبه ی اتفاقاتی که طی شده تا به اون موفقیت برسی می بینی همیشه در انتها چیزای زیادی برای افتخار کردن وجود داره. جنبه ی اولش اینه که طبق معمول فصول گذشته وقتی فصل شروع میشه و تا هفته ی 13-14 خودت رو در بین انبوهی از اراجیف، جفنگیات و اتهامات و انگ ها می بینی که دورت رو گرفتن و حتی راه رفتنت هم مشکوکه. اما رفته رفته هر چی فصل سپری میشه می بینی اتفاقات فصول گذشته داره تکرار میشه و هر چی به آخر فصل نزدیک تر میشی می بینی فتیله ها و طبعا کرکره ها! داره پایین و پایین تر کشیده میشه!
وقتی یه شیر برای مدت طولانی سلطان جنگله خیلی طبیعیه که تموم رقباش پشت سرش شروع به حرف زدن می کنن و مثل پیرزن ها وز وز می کنن. اما وقتی پای عمل میاد معلوم میشه چرا شیر، شیره و چرا روباه، روباه و کفتار، کفتار و لاشخور، لاشخور ... همیشه اول فصل شکار همه پر سر و صدان و پر هیاهو و پر ادعا ... ولی وقتی شکار کم میشه اینجا شیر نشون میده که اگه واقعا سلطان باشی غذاتو از زیر سنگ هم که شده پیدا می کنی! طبیعیه که وقتی یه رقیب جدی برای شیر وجود داره حتی سنجاب ها و خرگوشها هم دوست دارن تا رقیب شیر برنده بشه تا مزه ی "تغییر" رو حس کنن اما خب بالاخره همیشه عنوان سلطان جنگل رو به اونی میدن که به جای حرف زدن بیشتر عمل کنه ...
بله این روزها میاد و میره ... ما روزی شیر بودیم ... روزی سنجاب بودیم ... روزی خرگوش ... روزی روباه و حتی روزی ما رو از جنگل پرت کردن بیرون! این روزها میاد و میره و معلوم نیست سال بعد هم شیریم یا روباه ... اما افتخار و فرق بزرگ این شیر ِ فعلی با بقیه در اینه که این شیر وقتی حتی مجبور شده لباس خرگوش و سنجاب هم بپوشه زیاد وز وز نکرده و سرش تو لاک خودش بوده تا یه روز بتونه دوباره لباس واقعیش رو بپوشه ...
این شیر سر ِ جاش وایستاده ... سر جایی که لیاقتش رو داره و این بار عقاب ها و شاهین ها و روباه ها و کفتارها خیلی زودتر از قبل رفتن پی کارشون ... این قانون جنگله و چون قبلا صابونش به تن ِ ما خورده الان درکش برای ما خیلی راحت تره ...! حس خوشایندیه وقتی تو خونه ات ساکت می شینی و به اعتراضات گوش میدی و فنجون چایی ات دستت هست و با لبخند تو دلت میگی همشون یه روز ساکت میشن! و این روزها آدم بیشتر و بیشتر به این جمله فکر می کنه که در ایتالیا یا همه یوونتوسی هستن یا بر علیه یوونتوس! و وقتی به این ها و خیلی مسائل دیگه که تو دلت مونده فکر می کنه می بینی واقعا این اسکودتوها و این قهرمانی ها اون قدرها هم ملال آور نیست ... تازه اگه نخوای به این فکر کنی که با چه خون ِ دلی به دست آمده ...
9 سال پیش همه چیز از 0 که نه از منفی شروع شد ... ما رو پرت کردن بیرون ... به خیال ِ اینکه دیگه جنم ِ بلند شدن نداریم. با 17- امتیاز ما رو تبعید کردن سری ب + 95 میلیون یورو جریمه نقدی و 2 اسکودتوی ما رو هم گرفتن و گفتن این یوونتوس دیگه رفت در اعماق تاریخ تا تبدیل بشه به یه پارمای دیگه ... به یه سایه ...
اما بعد :
1- فقط 6 سال بعد یه بار دیگه به قله ی سری آ برگشتیم
2- تنها تیمی هستیم در سری آ که ورزشگاه کاملا اختصاصی خودمون رو داریم
3- بهترین پشتوانه ی اقتصادی در سری آ رو بین همه ی تیم ها داریم
4- چهارمین اسکودتوی متوالی رو گرفتیم.
5- از لحاظ اسپانسرینگ در وضعیت نابسامان ایتالیا بهترین وضعیت رو داریم
6- بدون داشتن انبوهی ستاره ی رنگارنگ و پر زرق و برق و بدون بازیکنهایی با حقوق هایی چند ده میلیون یورویی در تمام جام های ممکن شانس قهرمانی داریم
7 - اون قدر تمکن مالی و اعتباری داریم که می تونیم ستاره هامون رو نگه داریم
8 - بعد از 5 سال ایتالیا رو در نیمه نهایی لیگ قهرمانان صاحب نماینده کردیم
.
.
.
و همه ی این اتفاقات زمانی افتاد که کونته از یوونتوس رفت و همه فکر می کردنم یووه دیگه هیچ وقت بدون کونته اون قدرت و افتخار رو به خودش نمی بینه و همین باعث شد تا بقیه اسکودتو رو تو جیب خودشون ببینن در حالیکه فارغ از همه ی اینا، این مربی و بازیکن و ستاره ها نیستن که مقصد اسکودتو رو مشخص می کنن ... بلکه در نهایت روحیه و کلاس و شخصیت تیمی هست که برنده ی اسکودتو رو تعیین می کنه ... شاید هم زیباتر باشه اگه اینطور بگیم که اسکودتو خودش متواضع ترین و پرتلاش ترین و با لیاقت ترین صاحب رو انتخاب می کنه ...
آلگری زحمات زیادی کشید ... خیلی بیشتر از اینکه با تف و لگد و تخم مرغ ازش استقبال شد و حالا لایق و شایسته ی احترامه ... آلگری رفت تو همون رستورانی که کونته رفت و حالا تا همین جاش هم دست پر برگشته ... فصل هنوز تموم نشده ... به نظر من تازه شروع شده. ما مهم ترین کارهامون رو هنوز انجام ندادیم ... فینال کوپا ایتالیا و 180 دقیقه فرصت رویارویی و به چالش کشیدن آنچلوتی و ستاره هاش. این بهترین فرصت برای آلگری هست تا معدود دهن های باز و وراج رو هم ببنده ... من انتظار موفقیت 100٪ در این 2 جام آخر رو ندارم ... کوپا رو قاعدتا نباید از دست بدیم ولی 3 شنبه این هفته و 4 شنبه ی هفته ی آینده بهترین و بی نظیرترین نمایش یوونتوس و آلگری رو می خوام ببینم.
کلیپ گل های مهم یووه و رقص عروسکی بازیکنان و مربیان تیم از دست ندید
http://0up.ir/do.php...0503-WA0097.mp4
منم تبریک میگم 4# رو. گفتنی ها رو محمد مهدی گفت و حس مشترک بیشتر بچه ها رو قشنگ توصیف کرد.
آلگری کار بزرگی کرد. تغییر خیلی سخته. به اول فصل که فکر می کنم می بینم سطح انتظاراتمو خیلی پایین آورده بودم ،ولی ، آلگری تیمی رو تحویل گرفت که قهرمان سه دوره سری آ بود ، پس مسلماً سعی می کرد حداقل در همین حد افتخار کسب کنه (که بیشتر از اینا رو از پسش براومد).
دیشب که داشتم بالا پایین پریدنای بازیکنا رو میدیدم واسه چند دقیقه حس تکراری بودن بهم دست داده بود. انگار کاری که روتین بود رو طبق معمول انجام دادیم و سال دیگه هم این وظیفه ریسِت میشه. اما یه لحظه یاد 4 سال پیش افتادم. چطور ناامید بودم و فقط به عشق دیدن الکس و جیجی بازی ها رو دنبال می کردم. چطور کنته دوباره ذره ذره اون حس غرور رو بهم برگردوند تا یادم بیاد که تیمم کجاها بوده و فراموش کرده بودم. این که فقط به گذشتش افتخار نکنم و منتظر آینده باشم.
از اینجا به بعد بود که شادی منم چند برابر شد و نگاه متعجب دوستام رو در پی داشت. مسلماً سوالشون این بود ، "دیوونه ، حالا که یه ربع از پایان بازی گذشته چرا؟!" ولی اینو نه اونا متوجه میشن و نه من تلاشی برای توضیحش انجام میدم. این خوشحالی فقط برای خودمه. خوشحالی ای که شاید تعداد آدمای زیادی قادر به درکش نباشن. اما بالاخره ، یه چند متر اونطرف تر ، کسی هست که مثل من دیوونه باشه.
فورتزا یووه
I Joined Juventus Too Soon
♥♥♥تـــــــــــــــــبـــــــــــــــــــــــــــــــــــریـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــک♥♥♥
به امید 3گانه ♥ 
اگه بشه چیییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییی میشهههههههههههههههههههههههههه
0 members, 1 guests, 0 anonymous users
Back to top
Report
