650 پاسخ برای این موضوع

[behdad]

در حقیقت این سه نفر و خیلی های دیگه این 14 جام رو مدیون وجود آله هستن ، جز چیرو ( که اون هم مدافع بود ) اون دو تای دیگه خیلی وقت ها نیمکت نشین بودن مخصوصن اواخر و نمیشه گفت آله مدیون اونا بوده گلزنی هاش رو

اگه اینجوری فکر می کنی، الکس هم دو تا جام آخرش (سری آ و سوپرکاپ) رو مدیون کونته ست، یعنی اونا رو نمی گرفت، الان کونته هم شماره 1 بود.

آخه این چه طرز تفکر مسخره ایه تو داری؟

الکس رو بیشتر از کونته دوست داری، قبول، ولی این حرفایی که جدیداً داری می زنی واقعاً بی معنیه.

[ADP10]

منم نمیدونم تو چرا فکر میکنی همیشه باید بعنوان قهرمان داستان بیای وسط !!

[HeIlIG DaVidS]

اگه اینجوری فکر می کنی، الکس هم دو تا جام آخرش (سری آ و سوپرکاپ) رو مدیون کونته ست، یعنی اونا رو نمی گرفت، الان کونته هم شماره 1 بود.

آخه این چه طرز تفکر مسخره ایه تو داری؟

الکس رو بیشتر از کونته دوست داری، قبول، ولی این حرفایی که جدیداً داری می زنی واقعاً بی معنیه.

البته دل پیرو تو سوپر کوپا بازیکن ِ یوونتوس نبود و جناب ِ کونته این جام رو به کارنامه ی کاپیتان اضافه نکردن . نمیدونم 2001 به بعد کونته نیمکت و سکو زیاد تشریف داشت شما یوونتوسی بودین یا نه ، اما اون جام های کونته آنچنان تفاوتی با جام های فعلی ِ پادوین و پلوزو نداره . :wink2:

[behdad]

منم نمیدونم تو چرا فکر میکنی همیشه باید بعنوان قهرمان داستان بیای وسط !!

) خوب بود

@ مهدی:
اصلاً بحث من این نیست که کونته رو نیکمت می نشسته یا فیکس بوده.
کلاً می گم این حرفا که «کونته افتخاراتش رو مدیون الکسه» و از این دست اصلاً زشته.

این بحث «دل پیرو بهتر است یا کونته» یا اینکه کدوم یکی مدیون اون یکیه اساساً بی معنیه.

[HeIlIG DaVidS]

من هم کاری به مبنای صحبت نداشتم عزیزم ، پستم هم صرفا در جواب اون پستی از تو بود که نقل قول کردم . من دقیقا نمیدونم منظور بصیر چی بوده ، اما خب مثلا همین بازیکنایی که اسم بردم تو پستم ، برای گرفتن این اسکودتو های اخیر مدیون امثال ویدال و بوفون و بونوچی و ... هستن بدون شک . :دی در مورد اون مقایسه ی دل پیرو و کونته هم در قامت بازیکن که اصن حرفی باقی نمیمونه و جای صحبت نداره اصن ، به عنوان مربی هم هنوز دل پیرو ایفای نقش نکرده که قابل مقایسه باشن . فکر کنم تو پستت چیزی جز این ها نبود .

[Soheil Bianconeri]

[center]
کسایی که موندن تا یـوه بمـونه




الکس تو عکس نیست البته ..

[GioVanni Agnelli]

- البته آدرین موتو رو هم فراموش نکنیم که موجی از توی جوب آب درش اورد ولی اولین بازیکنی بود که بعد از سقوط یووه از تورین رفت. موتو رو چلسی اخراج کرد و یک بازیکن طرد شده بود، روزی هم که به یووه اومد فقط برای بازیکن های آخر فصل می رسید ولی یووه بهش بها داد ... این عکس به خوبی نشون میده که شاکله اصلی ـه تیم از بین رفت، ولی از دل همین تیم، تیمی جوونه زد که تبدیل شد به اسکلت اصلی ـه تیم !

[Soheil Bianconeri]

یه چیزی که همیشه تو ذهنم بوده و بهش اعتقاد داشتم این بوده که هر بازیکنی که محبوب باشه تو باشگاهش و یا با اون تیم پیشرفت زیادی کرده باشه بعد به تیـمش پشت کنه و از اون تیم بره فوتبالش یجورایی نابود میشه و آخر کار اسم بزرگی ازش نمیمونه و هوادارای هیچ تیمی اونقدر دوسش ندارن .. مثلا همین کاناوارو یا زامبروتا .. یا حتی تورام .. همشون جز بهترین ها بودن .. اما وقتی از یوونتوس رفتن بعد از یه مدت افت کردن و الان تو هیچ کشوری و پیش هیچ هواداری محبوبیت خاص و ویژه ای ندارند .. اما در عوض ندود-کامـو ............. همیشه محبوب موندن ..

[Soheil Bianconeri]

[center]

" Borussia Dortmund - Juventus "



فینال لیگ قهرمانان اروپا در 28 می 1997 . ورزشگاه المپیک مونیخ , تماشاگر : 59000 نفر



یوونتوس سال قبل و در مصاف با تیم آژاکس قهرمان اروپا شده بود و در واقع این دومین بار پیاپی بود که یووه به فینال لیگ قهرمانان می رسید .

نکته جالب این بود که یوونتوس در فصل 97-96 هم در مرحله نیمه نهایی به مصاف آژاکس رفت که در بازی رفت با نتیجه 1-2 و در بازی برگشت با نتیجه 1-4 این تیم را شکست داده بود .


کارل هاینس رایدل فوروارد اهل آلمان غربی توانست به فاصله چند دقیقه در دقایق 29 و 34 دروازه یوونتوس و آنجلو پروتزی را باز کند .
دورتموند توانست با همین 2 گل نیمه اول را پیروز به رختکن برود .


اما در نیمه دوم مارچلو لیپی ریسک کرد و الساندرو دل پیرو جوان را به جای دفاع راست خود یعنی پوریـنی وارد زمین بازی کرد تا نشان دهد به سختی به دنبال پیروزی است .

اتفاقا دل پیرو توانست 18 دقیقه بعد از ورود خود به زمین بر روی حرکت زیبای آلن بوکسیچ از سمت چپ و پاس او به داخل محوطه جریمه, به زیبایی دروازه دورتموند را باز کند .

www.youtube.com/watch?v=7HWZ6Poph7k‎


البته در ادامه و در دقیقه 71 بازی لارس ریکن گل سوم دورتموند را به ثمر رساند تا در نهایت این تیم موفق به شکست 1-3 یووه در فینال لیگ قهرمانان شود .





اوتمار هیتسفلد مربی دورتموند در آن سال درباره آن بازی می گوید " این یک شگفتی بزرگ بود. یوونتوس بازیکنان بزرگی را داشت و دو سال بود که آن ها شکست نخورده بودند "


[color=red]کلیپ این بازی :
http://www.aparat.com/v/FbPDE

[The_God_of_Goalkeepers]

بعضی ادم ها تاریخ رو میخونن که درس عبرتی بشه براشون

بعضی دیگه از ادمها تاریخ رو میخونن که به گذشتشون افتخار بکنن

بعضی های دیگه از تاریخ فرار میکنن چون ازش میترسن

و بعضی ها هم تاریخ رو نمیخونن چون میترسن که افسوس بخورن

الان یوونتوس دقیقا تاریخی داره که این 4 مورد بالا رو شاملش میشه. من بعضی وقتها که تاریخ یوونتوس رو میبینیم حالا در جنبه های مختلف ، مثل مربیان یا بازیکنان یا افتخارات یا کلا کل تیم یوونتوس ، واقعا افسوس میخورم که چرا من در اون سال ها نبودم و بازی های یوونتوس رو نمیدیدم. ما افتخاراتی مثل بونیپرتی داشتیم ، مثل روسی داشتیم و حتی پلاتینی ، ولی متاسفانه من این 3 روز اصلا ندیدم با پیراهن یوونتوس ، بعضی وقتها دوست داشتم یک قدرتی داشتم که در زمان سفر می کردیم ، قطعا یکی از سفرهای زمان من برمیگرده به دورانی که بتونم این تاریخ سازان یوونتوس رو ببینم

نمیدونم تا الان این حس به شما دست داده یا نه ، ولی یوونتوسی بودن تنها حسی هست که هیچ کدوم از طرفداران تیم های دیگه نمیتونن درکش بکنن.

من اویل فکر می کردم میشه طرفدار چند تیم بود ، مثلا تو انگلیش طرفدار منچستر ، تو ایتالیا طرفدار یووه و تو اسپانیا طرفداره رئال و ...

ولی چندین وقته که فهمیدم تنها تیمی که عاشقشم یوونتوسه. من یوونتوس رو با هیچ تیم یا افتخاری عوض نمیکنم

[scarface66]

خدایی یووه 95-98 یکی از بهترین تیمای تاریخ بود که بهش کم لطفی شده.من مطمئنم توان شکست دادن بارسای 2دو سه سال پیشو داشت

[The_God_of_Goalkeepers]

امروز 23 اگوست 2013 ، 16 همین سالگرد قهرمانی یوونتوس در سوپر کاپ دوم خودش

16 سال پیش ستارگان یوونتوس تحت سرمربیگری لیپی ، دومین سوپر کاپ خودش رو کسب کرد

برای مشاهده جزئیات بیشتر این بازی میتونید اینجا کلیک کنید

[GioVanni Agnelli]

- این عکس خیلی جالبه، هر چقدر بیشتر به تاریخ یووه دقت می کنیم، متوجه عظمت، غرور و شکوه بیشتری میشیم ...

[img width=578 height=450]http://desk.unita.it/cgi-bin/showimg2.cgi?file=F_SPR_L1_0017/00000050/0000659F.f89d1011.jpg&t=big[/img]

یووه دروازه بان های خیلی بزرگی رو در طول تاریخش داشته از جمله زوف، پروتزی، تاکونی، بوفون، کومبی و حتی فن در سار، خیلی دوست دارم بدونم آیا تیمی هست در فوتبال که اینقدر دروازه بان بزرگ و افسانه ای رو داشته باشه ؟!

[J U V E N T I N I]

[img width=600 height=411]http://s3.picofile.com/file/7935119351/1236720_694583993904147_2080832694_n.jpg[/img]

http://Juve 1971

از شاخص ترین بازیکن ها میشه به هالر، کاپلو، سالوادوره و کوکوردو اشاره کنم...

[ADP10]

یوونتوس بزرگ ، یوونتوس دوست داشتنی ، جزو معدود ترین بهانه های خوشی ما ، حتی بهانه های زندگی ما ، زادروز 116 سالگی ات خجسته

به تو افتخار میکنیم و تو هم به ما افتخار میکنی ، به کسایی که وقتی هوادارت شدند ، تو از 100 سالگی ات گذشته بود و این عظمت تو بود که این عاشقی رو ممکن ساخت

همیشه پاینده و پر قدرت باشی

1897/11/1
2013/11/1

ویرایش شده توسط ADP10 01 November 2013 - 12:06 PM.

[Soheil Bianconeri]

JUVENTUS / Twitter

" 1897-2013 : یک تاریـخ 116 ساله و فراگیـر . پـُر از موفقیت ها و اسطوره ها . تولـدت مبارک بانوی پیر . درود بر یووه "

[obsidian]

اینم یوونتوس 2000-2001
همین عکس رنگ و رو رفته و پاره من و یووه ای کرد
هنوزم با هیچ پوستر روغنی عوضش نمی کنم

[Ale10Forever]

داستان از یک نیمکت شروع شد. نیمکتی در بلوار Corso Re Umberto ، مرکز شهر تورین ...

دقیقاً 118 سال قبل ، اینجا، کنار این نیمکت، گروهی از دوستان ِ "جوان" ، به بهانه عشق و اشتیاق وصف ناپذیرشون برای فوتبال، دور هم جمع شده اند. بازی خیلی خاصی که به تازگی از انگلستان وارد کشورشون شده. بین همین گپ های دوستانه، ایده ای هیجان انگیز به ذهنشون میرسه: تاسیس یه باشگاه، فقط و فقط مختص فوتبال!

پسرها در مدرسه گرامر Liceo Massimo D'Azeglio در حال تحصیل هستند. همگی با سواد و نمادهای تجدد و پیشرفت جامعه ایتالیا؛ در عین حال سن هیچکدوم هنوز عدد 18 رو به خودش ندیده. واسه همینه که تصمیم میگیرند برای ایده شون نامی متناسب با این ویژگی انتخاب کنند. اسم لاتینی که ترجمه ش میشه "جوانی". اونها اسم باشگاه کوچکشون رو "یوونتوس" میگذارند.

غروب اول نوامبر 1897. پسرها هنوز نمیدونند اما اونها امروز یک افسانه رو خلق کرده اند ...

[حامد]

هر طرفدار يووه به صورت انفرادي در نگرش فوتبالي‌اش نسبت به مختصات رايج و اپدميك شده اين ورزش در اذهان و نوع دلبستگي به باشگاهي مثل يوونتوس مخير است. نگارنده به دليل علاقه‌مندي‌هاي فرمي‌ام به فوتبال تدافعي اما پر حوصله و انديشمند و متدولوژي منحصربه فرد سيستم‌هاي تابع اين سبك و باور به غناي تاكتيكي و ارزش‌هاي فنيِ اين شيوه، همواره در طلب نقشه‌ راه‌هايي اينچنين در فوتبال هستم؛ «انديشيدن و تلذذ از چيدمان‌هاي فكورانه در جريان بازي و اعطاي ه‍ژموني توپ و هجوم به تيم حريف و كنترل هدفمند و استراتژيك ميدان.» در نگاه تاكتيكي من، فوتبال هرقدر شناور و هجومي؛ عامه‌پسندتر و فاقد زيبايي‌شناسي. (با پوزش فراوان از مخالفان اين ديدگاه) شايد پارادوكسِ نهفته در اين مدل از علاقه‌مندي را تنها بتوانم با پارادايم‌ها و نشانه‌شناسي «فلسفه» ارائه كنم؛ «تفاوت فوتبال تدافعي و هجومي چيزي در تفاوت نگرش آدورنو به مقوله جامعه‌شناسي هنر با نگاه اگزيستانسِ هايدگر به انسان و شئونات مادي‌اش از جمله هنر و از آن سو ديدِ استعلايي افلاطون اندرباب تخنه است.» ساده‌تر آنكه  فوتبال يا مي‌تواند مثل هاليوود يا اساساً فرهنگ پاپيولار خالق نوعي تكنيك، و فرهنگ‌سازي با لايه‌هاي غير متعين، قشري و متظاهرانه در خدمت «تماشاگر» باشد يا مي‌تواند شبيه يك كوارتت از شستاكوويچ، تماشاي فيلمي از سينماي آندري تاركوفسكي و يا حتي لذت صرف زماني طولاني براي مطالعه يك كتاب با بن‌مايه‌هاي فلسفي باشد. فوتبال براي من زماني مفهومي از چنين تخنه‌اي را به همراه دارد كه تداعي‌گر بازي شطرنج باشد. آنها كه مرا مي‌شناسند همواره طرفداري از باشگاهي مثل يوونتو  را با مني كه پسااستعمارانه مي‌انديشم در تناقضي عيان تحليل مي‌كنند. باشگاهي كه خود نمادي از سرمايه‌داري و حاوي تسلط اين نوع نگرش در اكنافِ خود است قاعدتاً نبايد طرفداراني از قماشِ نگارنده را پيرامون خود ببيند. اما نفكر تاكتيكي خواسته يا ناخواسته‌اي كه فوتبال ايتاليا را در دنياي فوتبال شهره كرده در قلب بيانكونري‌ها مي‌طپد. «فوتبالِ انديشمند» كليد واژه‌اي است كه در كانسپت فوتبال ايتاليا و خاصه يووه تحليل مي‌شود. فلذا هرگاه در رقابت‌هاي بزرگ، توپ و بازي در تسلطِ رقيبِ بانوي پير قرار مي‌گيرد، سنسورهاي تاكتيكي من فعاليت خود را آغاز مي‌كنند. موسم تخمه شكستن و بالا و پايين پريدن و پرتاب واژه‌هاي خصمانه و تحسين‌آميز به نقطه پاياني خود مي‌رسد و زمان پردازش چيدمان و استراتژي تيم فرا مي‌رسد.؛ لحظه موعود لذت ناب بردن از فوتبال. بسانِ موحدي كه گهگاه لذت گناهِ پنهاني را در خلوت خويش تجربه مي‌كند 26 سال است كه يوونتوس را عاشقانه يگانه «جُنجه» موتكفانه‌ام بر كبريتِ مرطوبِ و بي‌شعله زندگاني بي‌رمقم مي‌كشم.

[اون که من دوسش دارم]

احساس میکنم ذائقه ما یوونتوسیها مقداری عوض شده

 

یه روزی ستاره های برزیل و آرژانتین رو به هیچ وجه نمیخریدیم و بیشتر به فرانسویها و شرق اروپا توجه داشتیم

ولی الان دیگه این قبح شکسته شده !!

 

یه روزی برد(بقول لیپی) 1.0 رو به برد 3.1 ترجیح میدادیم ولی الان نع

همون موقع که ما برای بردن پارما دست و پا میزنیم ، در کشور رقیبمون ،رئال بی رونالدو و زیدان 4 تا میزنه و بارسلونا که همه دارن از افولش حرف میزنن 8 تا 

 

یه روزی پولای گزاف واسه خریدای بزرگ نمیدادیم ولی الان واسه رونالدو ولخرجی میکنیم ودر کانون توجهات هستیم

خوب خدا رو چه دیدی شاید کم کم از این روش بازی سیر بشیم و بریم سراغ بازیهای پر گل و مربیهایی با تفکرات اینچنینی

...........................................................................................................................................................

فوتبال و نتایج ماندگار 

 

هنوز که هنوزه دارن از آژاکس ماندگار و میلان ماندگارساچی و کاپلو و بارسای گواردیولا و...حرف میزنن (گاهی هم یوونتوس لیپی)

ولی هیچکس از اینتره مورینیو و پرتوی مورینیو یا لیورپوله بنیتز  حرفی نمی زنه 

حالا که مدیرا ذائقه شون عوض شده باید تیمی بسازن که همیشه در خاطرات مردم باقی بمونه 

یعنی بشیم یوونتوس ماندگار

قبول کنیم که ذائقه ها مقداری تغییر کرده و مطمئنا این تغییر رو مدیریت هم احساس میکنه 

دیگه بردن صرف، برای تماشاگر لذتی نداره

بلکه فوتبال زیبا که البته الان همه فوتبال زیبا رو

فوتبال پرگل میدونن مورد توجه هستش

یعنی باید منتظر حضور افکار جدید مدیریتی و مربیگری در یوونتوس باشیم ؟!!!