18 پاسخ برای این موضوع

[Dreamer]

بازی برگشت نیمه‌نهایی لیگ اروپا

Sevilla - Juventus

تاریخ برگزاری : پنجشنبه، 28 اردیبهشت 1402

ساعت : 22:30 به وقت ایران

مکان : سانچز پیزخوان، سویل

[حامد]

بازی برگشت طبعاً با فشار و سرعت بالای سویا آغاز می‌شود و یووه از همان ابتدا شاهد یک بازی جهنمی خواهد بود. قابل‌ پیش‌بینی‌ست پرسینگی سنگین روی همه بازیکنان تیم باشد. عمده تلاش بازیکنان در نیم ساعت نخست بازی باید تمرکز بر کنترل و هدایت بازی در مسیر تعادل باشد. شاید با موقعیت و چالشی شبیه بازی برگشت مقابل اینتر در کوپا ایتالیا مواجه باشیم؛ بنابراین بهترین نیاز به شیوه‌ای کاربردی برای مدیریت هیجان‌ها و فشارهای ابتدای بازی داریم.

 

باوردارم کلید عبور حــرفه‌ای از «رامون سانچز پیس‌خوان» در کنار داشتن یک استراتژی هدفمند، مدنظر قرار دادن رویکردهای زیر است:

 

زیر فشار سهمگینِ سویا در یک چهارم نخست بازی، راهی برای «نفس کشیدن» بیابیـــم

تحت‌تأثیر سرعت و پرسینگ تیم اسپانیایی قرار نگیریـــم

کاملاً آماده مواجهه با اتفاقات منفی و حتی دریافت گل باشیـــم

مغلوب و مسحور تصمیمات چالش‌برانگیز داوری نشویـــم

و 

قدر موقعیت‌های احتمالاً حداقلی‌‌مان را به قمیت مرگ و زندگی بدانیـــم.

[حامد]

شبی هول‌انگیز با فردایی ناپیدا؛ شامگاهی با فرجام‌های دوگانه (پیروزی یا شکست) و مختصاتی آشنا برای یوونتوسی‌ها که نیازی به شرح و بسط اضافه ندارد. تیفوسی‌های ما شب‌های بزرگ و ناکامی‌های کابوس‌وار در اروپا کم ندیده‌اند. چه‌آنکه تاریخ باشگاه‌مان نیز مملو از دوره‌های تاریخ‌ساز و فراموش نشدنی و البته غم‌انگیز و نابود کننده است.

 

رقیب امشب دیگر نه بارساست نه رئال، نه اتلتیکوست نه بایرن؛ حریفی به مراتب آسان‌‎تر و گزینه‌ای کاملاً مساعد برای غلبه و هموار کردن مسیرِ افتخار آفرینی‌اش در اروپا.

 

به رویایِ شبی همچون بازگشت حماسی‌ و تلخ‌مان در مادرید با سه گل نیاز داریم (فروردین 1397)؛ به دریایِ خروشان یووه با طوفانِ رونالدو در تورین مقال اتلتیکو (اسفند 1397) یا خاطراتی پر شمار از این دست.

 

ما امشب به یک تاریخ‌سازی دیگر نیاز داریم، به یک آغاز مجدد، به بازگشتی دوباره به زندگی، رجعتی به خویشتنِ یوونتوسی‌مان، تکرار و تداعیِ در اوج و قله بودن‌ بانوی‌پیر. این واپسین فرصت برای برخاستنِ دوباره در این فصل و عریان‌سازی زخم‌های پلوخون گرفته و ترمیم شده‌‎مان است.

 

یوونتوس مدت‌هاست یک «شادی» بزرگ به همه ما بدهکار است . . .

 

[vahid.juv]

آقا کواد زد قشنگ رو خط هم زد، پنالتی بود ۱۰۰٪  وار چیکار کرد اینجا، بوی تبانی میاد.

عجب بازی بود خدایی، کین عجب رو فرمه، خوب داره مدافع حریف رو فشار میزاره، اخراج نشه خوب بازی کرده

[فرهاد]

کیه زا داره هافبک دفاعی بازی می کنه
دفاع سویا واقعا فشله !! حالا استراتژی ما چیه ؟ رسما هیچی ... همین که تا اینجا سه تا نخوردیم شانس اوردیم رسما بدنسازی افتضاحه نای دویدن ندارن خدا بخیر کنه وقت اضافه رو

[Orphée]

بازم شد عین بازی با بایرن ، دو بازیکنی که از عوامل خطرناک بودن تک موقعیتهامون بودن (دی ماریا و کین) رو آورد بیرون و ولاهوویچ و کیه زا رو بُرد که اولی دمش گرم گل زد ولی در سایر دقایق بازی از کین بدتر بازی کرد ، کیه زا رو هم که صدالبته خود آلگری نقش زیادی در داغون شدنش داشته هم از عوامل باختمون بود ؛ چه در موقعیتهایی که هدر داد و چه در توپی که لو داد و گل اول سویا به ثمر رسید...

[drughi1990]

بعد تحقیر امشب که دیگه عادی شده برامون اگر الگری بمونه برا فصل اینده رسما دیگه بازیای یووه رو دنبال نمیکنم باخت به همه تیمای که حتی درجه دو بودن از اون ابروریزی جلوی چلسی وپی اس جی و مکابی بنفیکا 5 تا از نا پل لوزر بودن جلو اینزاگی تا این بازی سویا

[اِل کاپیتانو]

از اون بازی هاست که ترجیح میدیم فراموش بشه.

[D E L P I E R O]

آلگری داره با موفقیت مسیر تبدیل کردن یووه به یه تیم درب و داغون بازنده رو طی می کنه.

فردا اگه این سرطان هنوز هم سرمربی باشه و اسطوره های یووه هیچ گونه مصاحبه ای بر علیه اش نکنن، از همشون نا امید می شم.

می خواد دل پیرو باشه یا لیپی یا کیه لینی یا هر کس دیگه.

هر کسی که فردا راجع به اخراج آلگری مصاحبه نکنه، از ما نیست و داره به طور غیر مستقیم به نابودی یووه کمک می کنه.

[Orphée]

دل پیرو : « مکس بلافاصله بازیکنان جوانش رو بکار میگیره تا انرژی زیادی به تیمش و زمین تزریق کنه و سویا رو محدود و شکافدار کنه و بعد بازیکنای باتجربه اش رو در نیمۀ دوم بزمین بفرسته... »

 

والتر زنگا : « یا مثه الکس خوش بینانه به قضیه نگاه میکنی ، یا اینکه آلگری دیوانه ست... »

[mory]

حسین جان تو این زمینه سال هاست که آبی از اسطوره های یووه گرم نشده ...

[drughi1990]

جلوی تیم ده نفره شده 1 موقعیت نتونستیم خلق کنیم امیدوارم دیگه ریخت الگری رو نبینم تو یووه این مدت نتایجی که این گرفته و تحقیرهایی که شدیم حتی سری بی رفته بودیم اینقدر نا امید نبودم که این دو سال حرص خوردم

[vahid.juv]

خب، قشنگ باختیم، شیک، مجلسی و هارد بهمون تجاوز کردن، هر سه حالت رو تو ۲ بازی اجرا کردن، مجلسی وقتی بود که تو زمین خودمون دقیقه ۹۰ و اندی گل مساوی زدیم، شیک گل مساویشون بود هارد هم کامبکشون بود. اینه آقای آلگری برعکس تمام بازی ها مستر امروز دقیقا به خواسته هاش رسید و باخت، یعنی چی؟ الان میگم

دوستمون ترکیب ابتدایی رو جوری چید که یوو انرژیک و باشه سویا رو خسته کنه، کین مدافع هاشون رو تحت فشار بزاره تا به اشتباه بیوفتن ولاهوویچ رو بیاره نیمه دوم که بتونه فرصت طلبی کنه، دقیقا همین شد کین پاره کرد مدافع های سویارو و تو یک لحظه و رو اشتباه و فرصت طلبی ولا گل زدیم، آقای مندلیبار گفت عههههه عمو زرنگی، سوسو رو اورد تا هافبک های یوو رو قورت بده که دیگه آلگری از این غلط کاری ها نکنه. بعد الگری دید نشد گفت خب میبرم ۱۲۰ دقیقه کوستیچ و میارم، برد ۱۲۰ دقیقه و کوستیچ رو اورد، 

آمااااا این جارو نخونده بود که رابیو جان و پاردس ۱۲۰ دقیقه نمیکشند بازی کنند نه هافبک های سویا، ۱۲۰ دقیقه برای رابیویی که ته فصله و ۹۹٪ بازی ها رو بازی کرده سم خالص محسوب میشه، انگار ۲۰ دز متوکاربامول زدی بهش، شل میشه نمیتونه جواب بده، از طرفی لوکاتلی که داغون اعظم تشریف داره و نمیتونه ۹۰ دقیقه رو تموم کنه. این شد که میرتی اومد و غیر چندتا لو دادن توپ و تر زدن تو موقعیت های حمله هیچی نداشت براش، و طی ۲ تا ۱۵ دقیقه این آقا ۵ تا دونه سانتر سالم نتونست بکشه رو دروازه حریف. و باخت، طبق معمول چرا، چون این آقا غیر ستاره نمیتونه با بازیکن دیگه ای کار کنه چون شعور نداره، فکر کرده هنوز ویدال و پیرلو و ماتوییدی و خدیرا و مارکیزیو و پوگبا داره، فکر کرده هنوز رونالدو و داگلاس و هیگوایین و مانزوکیچ داره، فکر کرده همه ویدال و مانزوکیچ میشن که ۹۰ دقیقه عین اسب بدوئن کیفیتشون افت نکنه.

اتفاقا ما بازی رو برده بودیم راحت، با اختلاف هم برده بودیم، اونجایی که اینقد ابهت نداری بازیکن هات اینقدر بی رگن که حاظر نیستن فوتبال بازی کنن دیماریا یک موقعیت ۱۰۰٪ گل، رابیو یک موقعیت ۱۰۰٪ گل، آقای رابیو از وسط زمین استارت زده کین کنارش خالیه خودش ضربه میزنه، سانتر صفر، ۲ تا ایستگاهی زدیم درست درمون جفتش و گاتی و برمر زدن و شانس اورد سویا گل نشد. دیماریا اینقدر بی تمرکز بازی میکنه اینقدر شل و بی غیرت بازی کرد قشنگ یوو ۱۰ نفره بود، لامصب اونوقتی زمان داشتی باید اینو میخ نمیکت میکردی ۳ بازی ایلینگ و بازی میدادی تا بازیکن بفهمه کجا داره بازی میکنه، تو میخواستی ببازی نهایت یعنی نمیبینی دیماریا کلا هیچ نقطه مثبتی برا تیم نداره که هیچ، نقطه ضعف تیمه. کیزا مصدوم بوده نا آمادس، اون چه ضربه ای بود زد به اسپایدر کم ورزشگاه، چرا زد، چون تو عرضه نداری توجیهش کنی چکار کنه. خودت بی مصرفی همه بازیکن ها هم بی مصرف کردی. 

[Jack Sparrow]

خوشبینانه نگاه کنیم از باختن به مورینیو تو فینال بهتر بود ...

[Signora Omicidi]

جوری شده که آدم دلش میخواد بره لیگ های دیگه بازی تیم های دیگه رو ببینه
عمری ک آلگری از ما تلف کرد و زجرمون داد ج اسلامی. تلف نکرد
متاسفانه هیچ علاجی برای سرطان آلگری نیست. این بی شرف ریشه همه چیزو زده این فلان شده همه چیزو نابود کرده

[حامد]

مؤلفۀ عُزلَـــــــت ^*

 

 

جمله‌ای معروف در یکی از سکانس‌های فیلم «مسافران» ساخته‌ی ماندگار بهرام بیضایی از زبان یکی از شخصیت‌‌های این فیلم به این عنوان بیان می‌شود که: «لعنت به جاده‌ها اگر معناشون جداییـــه» لعنت، جاده و جدایی سه مولفه‌ی اصلی این جمله‌ی پرمعنا و در عین‌حال هشداردهنده و گزنده است. برای ما یوونتوسی‌ها این جاده به مثابه مسیری رو به حضیض و زوال است که با متصلب‌ترین استراتژی‌های مدیریتی و تاکتیکی ما را بیشتر از هر زمان دیگری درمانده و دور از هویت متبخترانه و افتخارآمیزمان کرده است. جاده‌ای بن‌بست که شب گذشته یک‌بار دیگر چیزی در وجود ما را به قتل رساند. شاید وقت آن رسیده باشد ما نیز خشم‌مان را با نثار «لعنت» به هر جاده، اتوبان، بزرگراه، کمربندی و کوره‌راهــی رساتر از همیشه فریاد بزنیـــم.

 

یووه دیشب با جنگندگی و مدیریت صحیح بازی را شروع کرد و ضد حملات مرگبارش بارها آنها را در آستانه فتح دروازه سویا پیش برد. چه کسی‌باور می‌کرد مویس کین آن بازی درخشان را در نوک حمله برای تیم انجام دهد. توپ‌ربایی، حمل‌توپ و سرعت و نفوذ کین آنقدر غافلگیرکننده بود که یادمان انداخت چگونه معصومانه مدت‌ها مهاجمی با این مختصات در ترکیب نداشتیم.

 

هر قدر برمر، گاتی و دنیلو در خط دفاع مقتدرانه وظایف‌شان را انجام می‌دادند، فجولی و کین نیز در میانه و نوک به هواداران امید می‌پاشیدند. با اینکه ضریب اشتباهات کوادرادو و قتلِ فرصت‌ها توسط ربیو اوج می‌گرفت اما خیال‌مان راحت بود که امدادی غیبی دروازه تیم را بسته نگه خواهد داشت. خدایان سنگربانیِ کوه اُلمپ در شزنـــی حلول کرده بودند و رفلکس‌ها و جایگیری‌های او بوی بهشت و رستگاری می‌دادند. با کین و شزنی هر اتفاقی هم که می‌افتاد اما «امـید» در عمقِ ناامیدی‌های‌مان نمی‌مـــرد.

 

13 دقیقه از نیمه دوم گذشته بود که بی‌تدبیریِ الگری موازنه‌ی خط قدرتِ خدایان را برهم زد و خروج کین اگرچه گلِ شیطانی ولاهوویچ را به همراه داشت اما باطل‌السحری شد همطراز با خشم و نفرین خدایان. ولاهوویچ در تمام دقایق بعدی، تجسد یک روح سترون در زمین بود و شزنی نیز علی‌رغم استفاده از تتمه قدرت ماورایی‌اش اما در نهایت نتوانست سقوط را به تأخیر بیاندازد.

 

اشتباه یوونتوس آنجا بود که بعد از رسیدن به گل، نه‌تنها هیچ برنامه‌ای برای مدیریت 25 دقیقه پایانی بازی نداشت بلکه ترجیح داد مثل تمام 65 دقیقه قبلی‌اش ویترینی دل‌ریش‌کننده از موقعیت‌سازی و فرصت‌سوزی را تکرار کند تا رقیب پر انگیزه‌اش استفاده صحیح از 25 دقیقه پایانی را برای آنها تدریس کند.

 

یوونتوس بعد از گلِ ولاهوویچ ناگهان به خواب رفت، ضریب اشتباهات بازیکنانش تصاعدی بالا رفت، انرژی بازیکنان و کلِ تیم به وضوح کاهش یافت و هیچ نیرویی برای تحقق رویاها‌ و آرزوها باقی نماند.

 

خلاصه آنکه ما یک بار دیگر باختیم. افسوس، افسوس و افسوس. خسته شدیم از بس افسوس خوردیم؛ همانطور که چند سال پیش نیز خسته شده بودیم از بس قهرمانی‌هایمان در سری A را در پایان فصل به هم تبریک می‌گفتیم.

 

سریال باخت‌های یوونتوس آنقدر زیاد شده که در حال تکثیر و تولید فصل‌های جدید است. التهاب برای ما هواداران همچنان ادامه خواهد داشت و فعلاً هیچ مرهمی بر زخم‌ِ تیره‌روزی‌های ما افاقه نخواهد کرد. دوست داشتم تابلویی منقش به مکس الگری و جمله دیوانه‌کننده‌اش پس از پایان این بازی: «باید به دومی در سری A و بازی بعدی‌مان مقابل امپولی متمرکز شویم.» به دیوار اتاقم نصب و با دارت‌های ترقه‌ای به آن می‌کوفتـــم، بلکه از میزان انباشت خشم و نفرتم کاسته شود.

 

*********************

 

شاید بد نباشد به صورت اجمالی نیم‌نگاهی نیز به عملکرد سایر بازیکنان بیاندازیم:

 

 

دی‌ماریا: در شب تلخ سویل، با ارائه یک بازیِ ناباورانه و ناامیدانه، بدترین فرم ممکن را به نمایش گذاشت.

 

کوادرادو: بالاترین ضریب اشتباه را در میان تمام بازیکنان یوونتوس داشت.

 

ایلینگ جونیور: آشکارا تحت‌تأثیر شرایط ملتهب بازی، جو استادیوم و تجربه حساس بین‌المللی‌اش بود و کاملاً منفعل و خنثی‌شده 88 دقیقه در زمین حضوری بی‌اثر داشت.

 

کیه‌زا: در ترکیبِ تیم همچنان پر اشتباه، بی‌فایده، سردرگم و تباه است.

 

میلیک: در دو ماه اخیر عملاً هیچ‌کاره و بدردنخور بوده و کم‌ترین سودی به حال تیم نداشته است. ادامه این مسیر بی‌تردید باید مسدود شود. او با این وضعیت به کار یوونتوس نخواهد آمد.

 

برمر و گاتی: علی‌رغم تمام کمبودهای‌شان اما بسیار امیدبخش و با صلابت هستند. می‌توان بیشتر از اینها روی این دو مدافع حساب باز کرد.

 

فجولی: روز به روز بهتر می‌شود و امیدواریم برخورد سهمگینی که منجر به خروجش از بازی شد او را زمین‌گیر نکند.

 

لوکاتلی: همچنان یک بازیکن میان‌رده که بیش از اندازه به او توجه و لطف شده است.

 

ربیو: در فصلی که فقدان یک هافبک همه‌کاره همچون سال‌های اخیر کمر یوونتوس را شکسته او اندکی بهتر از همیشه‌اش است اما خودخواهی‌های دیشب او در کنار افت فیزیکی‌اش در وقت‌های اضافی به ما یادآور شد که او هرچند «بهتر شده» اما همچنان تا تبدیل شدن به ستاره در خط میانی بیانکونری‌ کیلومترها راه‌پیمایی در پیش دارد.

 

میرتی: وارد زمین که شد هیچ‌کس توقع تغییر از او نداشت. کوچک‌تر از آن بود که بتواند شرایط را به نفع یووه تغییر دهد اما ناهماهنگی و اشتباهاتش آشکارا تعویضش به جای لوکاتلی را سوزاند.

 

پاردس: حتی چسب بالای ابرویش نیز نتوانست بخت او را بگشاید و هاله‌ای از عملکرد نسبتاً امیدوارکننده‌اش در مقابل کرمونه‌زه را تکرار کند. او باید نخستین دیپورتی یووه در پایان این فصل باشد.

 

کوستیچ: ایلینگ جونیور آنقدر بی‌اثر بود که تقریباً از نیمه دوم آمدن او را انتظار می‌کشیدیم. او در وقت‌های اضافی علی‌رغم دستپاچگی‌های تیم، با سانترهایش تا آنجا که می‌توانست تلاش کرد به تیم کمک کند اما ناتوانی و تمام شدنِ قدرت تیم را هیچ سانتری نمی‌توانست به گل تبدیل کند؛ کوستیچ که جای خود دارد.

 

پینسولیو و پرین: ارکستر دو نفره‌ی آنها از دقیقه 70 در کنار زمین تا ثانیه پایانی بازی تمام‌قد سعی کرد تا هر آنچه از انگیزش و خیزش نیاز است را نثار بازیکنان داخل زمین کند. از تلاش برای کم‌کاری توپ‌جمع‌کن‌های استادیوم تا دعوت به جلو کشیدن تیم و مبارزه تا آخرین نفس را انجام دادند عافل از آنکه نفس‌ها و جانِ بانوی‌پیر به شماره و احتضار افتاده بود.

 

---------------------

* برگرفته از نام آلبوم موسیقایی ساخته‌ی «محسن نامجو» در سال 2017

 

[pezhman]

ای لعنت به من یوونتوسی 

 

   لعنت به من که  تیمی که  چهل ساله متعصبانه طرفدارشم  حتی عرضه بردن لیگ اروپا رو هم  تو این همه سال نداشت  

 

لعنت به من یوونتوسی    .  

 

لعنت

[Signora Omicidi]

ای لعنت به من یوونتوسی

لعنت به من که تیمی که چهل ساله متعصبانه طرفدارشم حتی عرضه بردن لیگ اروپا رو هم تو این همه سال نداشت

لعنت به من یوونتوسی .

لعنت

خیالت راحت تو که لعنت ب خودت نفرستی کسایی مثل من هستن که این کارو انجام بدن


ولی خارج از شوخی واقعا واقعا این دوسال حال همه ما همینجور بوده بس یعنی با هر تحقیری ک شدیم صد ها بار ب خودمون لعنت فرستادیم الانشم همینه
بخدا اگه یک درصد یوو فوتبال بازی کنه و حس کنه به آینده امیدی هست باز تیمچه امیدی هست ولی چی بگم که جز افسوس ناراحتی هیچی سهم ما از این فوتبال لعنتی نشده
عنترمیلان با اینزاگی تو دوسال رفته فینال سی ال و ذهنیتشون اینقدر قوییه که میشه قهرمانیشونو هم تصور کرد حتی رم مورینیو هم شانس خوبی داره

تصور کنید لیون پورتو ویارئال بنفیکا سویا. تیم های درجه سه اروپایی این چند سال مارو تحقیقر کردن تو اروپا

[Donnie]

دوباره بعد از عمری امیدوارم بودیم حداقل لیگ اروپا رو بگیریم بلکه یک جام اروپایی رو تو این سال ها گرفته باشیم.

 

لعنت بهت علگری، این سویا رو راحت می شد حذف کرد و بعد اینجوری گند زدی به همه. 

 

کاشکی همین الان اخراجش کنن یا استعفا بده بلکه یه برنامه ریزی درست درمون واسه فصل بعد داشته باشیم...