اگر حتی دروسی و کاندروا هم بودند و مصدوم نمیشدن باز هم حضور در جمع 16 تیم پایانی که با حذف تیمی مثل اسپانیا میسر شده بود باعث میشد به این تیم و کادر فنیش نمره قبولی بدم .
در رویارویی با ژرمن ها هم به نظرم کونته و آتزوری نمره قبولی می گیرند چون بازی تقریبا متعادل بود و هردو بدنبال خنثی کردن نقاط قوت حریف بودند و اما پنالتی ...
حالا اگر فینال جام جهانی 2006 رو کنار بزارم کلا انگار ایتالیا دچار سندرم خراب کردن پنالتی هاست و به شکل دیفالت انگار قراره پنالتی ها رو از دست بده ...شما ببینید آلمان 2 یا 3 تا از 5 پنالتی اولش رو خراب کرد چیزی که بوفون هم در مصاحبه بعد از بازیش به اون اشاره کرد ولی باز هم ایتالیا نتونست از این موضوع برای پیروزی استفاده کنه .
قبول دارم که پنالتی زدن توی همچین میدون و شرایطی کار سختیه ولی حداقلش اینه که مطمئن ترین حالت رو برای زدن پنالتی که همون زدن ضربات با یک ارتفاع مناسب و سرعت بالا در وسط دروازه هست رو انتخاب کنند که دیدیم معمولا نتیجه میده ...جناب پله (شوخی فوتبال با خط حمله ایتالیا ) میگه میخوام چیپ بزنم ... زازا اصلا چپ پاست ...دارمیان که اصلا قیافش اینقدر داغون بودمعلوم بود خراب میکنه ...بونوچی با اون شکل پنالتی زدنش ...سخت ترین و بدترین شکل و نقاط رو برای زدن ضرباتشون انتخاب کردند و انتظارات رو برآورده نکردند .
بارتزالی هم حرف خوبی زده که حالا چند ساله دیگه کی میاد از تلاش و کیفیت ما صحبت کنه و نتایج تنها بیاد می مونند .
آلمان برای ایتالیا مثل غول مرحله آخر بود که اگر از پسش بر میومد برای قهرمانی حتی با همین نفرات و مصدومین و محرومین هم کار چندان سختی نداشت .