1478 پاسخ برای این موضوع

[Dreamer]

احتمالا از بارکد الهام گرفتن!

[sadrazp]

مثه اینکه اصلی این بوده اونا گمانه زنی بودن

پشتش هم اگه یکم راه راه داشت خیلی قشنگ تر میشد

[Signora Omicidi]

از اینکه دوباره برگشتیم ب راه راه خوشحالم. یخورده سفیدیش، زیاده و تو ذوق میزنه اما حس خوبی بهش دارم

[Orphée]

i#ModelliDiversi

 

 

یه نکته در مورد لباس 2020-21 مون اینه که طرح راه راه های هر پیراهن با پیراهن دیگه متفاوته! من خوشم نیومد از طرح جدید ولی اینش خیلی یونیکه خدایی...

[حامد]

لباس دوم يوونتوس (ويژه بازي‌هاي خارج از خانه) در فصل 1992 - 1993

 

 

[saeed-nedved]

به نظرم بهتره با این لباسه همیشه شرت سیاه بپوشیم. خیلی بهتره نسبت به شرت سفید

[حامد]

برشي خواندني از يادداشت Nick Miller با عنوان «?Why the world loves football shirts» در وب‌سايت The Athletic

 

 

چرا ما پیراهن‌های فوتبال را دوست داریم؟ هیچ دلیل مشخصی وجود ندارد اما اگر بخواهید آن را به یک شکل مشخص محدود کنید، باید گفت که فوتبال بخشی از هویت فردی ماست و پیراهن چیزی جز نشانه بصری این موضوع نیست. بسیاری از افرادی که تی‌شرت گروه موسیقی یا شعار سیاسی یا صرفا رنگ روشن می‌پوشند هم در حال ابراز شخصیت خود هستند.

 

انتخاب پیراهنی که می‌پوشید هم نشان‌دهنده همین موضوع است. شما می‌توانید آخرین پیراهن را به عنوان نمادی از تعهدتان به تیم بر تن کنید. می‌توانید پیراهن قدیمی گمنامی را بپوشید تا به همه بگویید بیشتر از دیگران از این تیم می‌دانید. می‌توانید پیراهنی از فصلی را بر تن کنید که تیم شما قهرمانی کسب کرد تا این موفقیت را زنده کنید. می‌توانید پیراهنی را بپوشید که بر تن فردی معروف یا مطابق مد روز دیده‌اید. می‌توانید پیراهنی را صرفا به این دلیل که عالی به نظر می‌رسد بر تن کنید.

 

بازیکنان می‌آیند و می‌روند، مالکان متولیان موقت هستند، سرمربیان تغییر می‌کنند و این موضوع درباره ورزشگاه یا مکان هم صادق است. بنابراین چیزی که ما در واقع از آن حمایت می‌کنیم دقیقا پیراهن‌ها نیستند، بلکه ایده یک باشگاه است؛ نوعی مفهوم زودگذر که می‌تواند معنای متفاوتی برای هر یک از ما داشته باشد- اما همه این موارد حول محور یک چیز متحد می‌شوند.

 

این موضوع کاملاً نامشهود است اما نمای بصری آن لباس و به طور خاص پیراهنی است که تیم بر تن می‌کند. پیراهن حداقل از نظر تئوری هنوز نقطه ثباتی در موجودیت پر از نوسان و تغییر است؛ چیزی که می‌توانیم به آن چنگ انداخته و هویت‌مان را با آن تعریف کنیم و همین اساس شوخی سینفلد است. به همین دلیل است که هر زمان ایده تغییر پیراهن تیمی پیش می‌آید، مردم به شدت عصبانی می‌شوند: این فقط مردم نیستند که خشم خود را بروز می‌دهند چون بدون هیچ دلیل خاصی صرفا به خاطر یک سنت به آن دست انداخته‌اند، بلکه در عوض سعی دارند بخش مهمی از هویت تیم‌شان و کم و بیش هویت خودشان را حفظ کنند.

 

پیراهن‌ها نمادهاس فیزیکی بازی هستند که ما می‌توانیم آنها را به هرجایی ببریم. ما می‌توانیم لحظات حساس بازی‌ها را ببینیم و خاطراتی از دیدارهایی که دیدیم، داشته باشیم اما هیچ چیز قابل لمسی در این‌ موارد وجود ندارد. هر گل لحظه زودگذری است که بازنمی‌گردد اما پیراهنی که ممکن است آن لحظه را به شما یادآور شود، همیشه آنجا حضور دارد. پیراهن‌ها اجزایی از فوتبال هستند که می‌توانید آنها را لمس کنید و مطمئنا یکی از اجزایی هستند که می‌توانید بدون محرومیت آنها را لمس کنید.

 

ما به لباس‌ها علاقمند می‌شویم. اما در عین حال به چیزی هم علاقه داریم که این لباس‌ها نشانگر آن هستند.

[back to juve]

کیت 2022-2023

 

[D E L P I E R O]

کیت 2022-2023

 

 

بد نیست.

هم راه راه و سیاه و سفید بودن رو حفظ کرده.

هم مدرن و آنیلی پسنده.

فقط یه ذره سفیدش زیاده.

[back to juve]

بد نیست.

هم راه راه و سیاه و سفید بودن رو حفظ کرده.

هم مدرن و آنیلی پسنده.

فقط یه ذره سفیدش زیاده.

رو تن بازیکنا مضحک میاد، انگار با کامیون از رو پیرهن رد شدی

[حامد]

روزگار پر فروغ کمپانی آدیداس مدت‌هاست سپری شده و با هر معیار زیباشناسانه‌ای که طراحی‌های البسه ورزشی این غول قدیمی را ارزیابی کنیم بعید است رنگی از ابهت ماضی که امروز به بخشی جداناشدنی از نوستالژی ورزشی (فوتبالی) ما شده است بیابیم.

 

از بخت بد چند سالی است که با این شرکت افول‌کرده (از حیث طراحی) هم‌مسیر شده‌ایم و شاهد هنرنمایی‌های ابتر و اخته‌ی طراحان آن هستیم. طرح‌هایی که خلاقیت‌هایش فاقد استیتکی آوانگارد و تهی از جذابیت‌های حداقلی است؛ چنانچه همه در جام‌جهانی پیشین دیدیم که ایده منفعلانه‌ی بازگشت به طرح‌های قدیمی‌ مهر تأییدی بر بن‌بست خلاقیت در این شرکت سرشناس بود.

 

در خوشبینانه‌ترین حالت ممکن، نخستین واکنش به طرح‌های آدیداس برای یوونتوس در این سالها واژه‌ی «جالب» است؛ جالبی که البته کارکردی لحظه‌ای دارد و در عمیق شدن‌های بعدی نگاه را با یک بی‌اثری، فقدان معنا و غیاب حظِ زیبا‌مدارانه مواجه می‌کند.

 

آدیداس غولی انکار ناپذیر و البته در کنار سایر کمپانی‌های مشابه، کارخانه‌ای مالامال از استثمار است؛ کیفیت البسه‌اش در میان بهترین‌ها و میزان پرداختی‌اش به یووه نسبت به سایر رقبایش بیشتر است. همه اینها به علاوه چند دلیل دیگر که نیازی به بازگویی دوباره در این نوشته ندارد. با این همه آدیداس اگر نگوییم بدترین اما یکی از بدترین‌ها در حوزه طراحی در میان هم‌قطارانش است. (در حدود دو دهه اخیر) حتی تبلیغات آدیداس در مورد ایده‌های محیط‌ زیستی‌اش در طراحی و جنس تولیداتش نیز بیشتر حربه‌ای تبلیغاتی و قشری است تا شیوه‌ای جذاب و اثرگذار.

 

آنها آنقدر یوونتوس و امثالهم را از حیث مالی راضی نگه خواهند داشت که این استفاده کنندگان انواع و اقسام اختیارات در تغییرات ریز و درشت را در طراحی‌های این کمپانی بپذیرند. اما چگونه است که غالب (طبعاً نه همه) هواداران هر سال از طرح‌های سترونِ آدیداس رضایت ندارند؟ البته که نظر طرفداران در این حوزه چندان اهمیت ندارد و اغلب بعد از مدتی کوتاه نیز انتقادات فراموش می‌شوند. پس بیاید به این نوشته نیز وقع چندانی نگذاریم و به مثابه یک غر و دیدگاهی شخصی نگاه کنیم و رفته‌رفته عنان ذائقه بصری و استتیک‌مان را به دست سلیقه‌سازیِ آدیداس بسپاریم.

 

صد حیف که کمپانی‌های زبده، دوست‌داشتنی و فراموش‌نشدنیِ ایتالیایی نظیر: دیادورا، کاپا، لوتو و حتی فیلا هستند و به دلیل ملاحظات اقتصادی قادر به ترغیب یوونتوس نیستند. در سرزمینی که از جورجو ارمانی، دولچه اند گابانا و روبرتو کاوالی گرفته تا ورساچه، دیزل و گوچی فعال هستند (هرچند اغلب در حوزه‌های غیر ورزش فعال‌تر هستند) باید دست به دامان آدیداس مضمحل شده از حیث طراحی شویم و این برای مثال من غم‌انگیز است.

 

با اینکه تماشای یاران محبوبم در طرح و نقشی مطبوع بهتر از مواجهه با طرح‌های ترحم‌برانگیز و کودکانه آدیداسِ سال‌های اخیر است اما باز جای شکرش باقی‌ست ماجرای طرح مهلک و نگران‌کننده دو فصل پیش کان لم یکن شد . . .

[Serie A]

رو تن بازیکنا مضحک میاد، انگار با کامیون از رو پیرهن رد شدی

به نظرم این طرح برای پیراهن اینتر مناسبتره تا یووه/ لاستیک پیرلی

[Serie A]

 

نمیدونم فقط من اینجوریم که لباسهای صورتی یووه رو به راه راه سیاه و سفید ترجیح میدم یا شما هم اینجورید؟
مثلا کیت دوم ( صورتی) 2011/2012  یا همین کیت بالا 

از بین کیت های سیاه و سفید ، فقط لباسهای دهه 80 خیلی دوست دارم با لوگوی Ariston

 

[Buffon2003]

 

لباس های لو رفته فصل بعد - به ترتیب کیت اصلی دوم و سوم
به نظرم هرسه خوبه

[Orphée]

 

 

لباس احتمالی 2023-24! برای تنوع بد نیست... دو یو لایک ایت اُر نات؟

[Dreamer]

^
اگه شورت مشکی باشه ک عالیه ولی آدیداس مرض داره اینکارو نمیکنه! از وقتی آدیداس تشریف نحسشو آورده همیشه شورتمون () سفید بوده ضمن اینکه ب نظرم شماره و اسم بازیکنا هم اگه زرد باشه بهتره ک ظاهرا نیست

[حامد]

هرمنوتیک «زرد قناری» و «گورخـر»

نقد و تحلیلی بر جدیدترین کیت طراحی‌شده توسط آدیداس برای یوونتوس

 

 

هم‌نشینی و ضیافت رنگ‌های سیاه و سفید در تاریخ باشگاه یوونتوس سفری طولانی و ماندگار است که از سال 1903 به بخشی جدا‌ناپذیر از هویت بانوی‌پیر تبدیل شده. خطوط عمودیِ سیاه و سفید با حداکثرِ کنتراست، نمادی‌ست از غرور و اتحاد میان بازیکنان و هواداران این منظومه‌ی یکصد و بیست و پنج ساله.

 

این طرح بصریِ آشنا، همواره توسط طراحان کمپانی‌های سرشناسِ تولید کننده البسه ورزشی دستخوش اعمال‌نظر و مدل‌سازی‌ها مختلف شده؛ نمونه‌هایی که البته همواره مدافعین و مخالفین خاص خودشان را داشته‌اند.

 

پیش از ورود به بررسی طرح کیت‌های جدید یوونتوس بد نیست اشاراتی به کمپانی «آدیداس» نیز داشته باشیم؛ امپراطوری بزرگی که از فصل 2016 - 2015 رسماً به عنوان یکی از اسپانسرها و تولید کننده‌ی اصلیِ تمامی البسه باشگاه یوونتوس معرفی شد. قرارداد این شرکت چندملیتیِ در آستانه‌ی 100 سالگی با یووه در دو مرحله‌ و جمعاً 12 ساله است و در قِبال آن طبق بندهای مختلف بیش از 400 میلیون یورو به باشگاه پرداخت خواهد کرد. (تا پایان فصلِ 2027 - 2026) 

 

موفقیت‌های تجاری آدیداس همیشه تحت‌الشعاع رقیب اصلی‌اش «نایکی» بوده، به‌طوری‌که هنوز نتوانسته رتبه نخست را در جهان از این برند تصاحب کند. اینکه پیشنهاد مالی این کمپانی در سال 2015 حاوی چه ملاحظات اقتصادی و برتری‌های عددی نسبت به اسپانسر پیشین‌مان «نایکی» بوده موضوعی‌ست که برای ما در حد شنیده‌ها، خوانده‌ها و تخمین‌ها و برای مدیران وقتِ یوونتوس یک دوراندیشی و تصمیم‌گیری راهبردی‌ست.

 

ناگفته پیداست که گستردگی بازارهای فروش، خط تولید‌های پر تعداد در نقاط مختلف جهان و فاکتورهایی از این دست قطعاً عواید مطلوب‌تری در این مقطع به نسبت آدیداس در اختیار یوونتوس می‌گذارد. به تعبیری خودمانی‌تر «یوونتوس» در دورنمای کمپانی «نایکی» بیش از این برایش نمی‌ارزیده و احتمالاً به خاطر دلایلی از این دست، میدان را به نفع پیشنهاد دست‌بالاتر آدیداس واگذار کرده است.

 

مشکل بزرگ کمپانی آدیداس در حدودِ سه دهه‌ی اخیر نه فشارها بابت استثمار حقوق انسانی و کاری کارگران سوله‌ها و کارگاه‌های غیرانسانی و غیراستاندارد در آسیای میانه و جنوب‌شرق آسیا، نه به اتهامات تبعیض جنسیتی و نه حتی به برخی از رسوایی‌های مالی دفاتر اصلی آن در نقاط مختلف دنیا کـه به نقص در ذهنیت تیم طراحی آدیداس بر می‌گردد؛ نکته‌ای فوق‌العاده مهم که همواره از سوی کارشناسان به عنوان یکی از پاشنه آشیل‎های اصلی این شرکت اصالتاً آلمانی عنوان می‌شود.

 

نقطه‌عطف عبور از این بحران در سال 2018 رقم خورد؛ جایی که آدیداس برای جلوگیری از فروپاشی و فرار رو به جلو از انتقاداتِ سهمگین به طراحی‌های از پیش بازنده‌اش تصمیم گرفت با رجعت به نوستالژی، طرح‌های قدیمی‌اش را برای طرفین ‌قراردادش در جام‌جهانی 2018 روسیه بار دیگر احضار و خود را خلاص کند؛ حربه‌ای که البته آنها را اندکی از تیغِ تیزِ «بحران در طراحی» نجات داد.

 

در عین‌حال ارجاع داده می‌شوید به ایده‌ و پُزِ محیط‌‎زیستیِ آدیداس در تولید لباس‌های یووه و سایر طرف‌قراردادهایش در سال 2020 و این ادعا که آن البسه از پلاستیک‌های جمع‌آوری شده توسط فعالان محیط‌زیست در اقیانوس‌های منجمد شمالی و جنوبی، آرام، هند و اطلس و بازیافت آنها توسط این شرکت صورت پذیرفته. یک گمراه‌سازی محض و تلاش برای ساختن اعتباری فرامتنی و گریز از تلاش برای ترمیم کاستی‌های خلاقانه در طراحی‌هایش.

 

اما به طرح جدید کیت‌های یوونتوس برای فصل آینده بازگردیم. همانطور که اکثر ما می‌دانیم همواره نام‌های مستعار فراوانی برای یوونتوس به صورت رسمی و غیر رسمی مطرح بوده است. از القاب پرتکرارتری همچون: «بانوی پیر»، «بیانکونری»، «بانوی قاتل» و «دوست دختر ایتالیا» تا نام‌هایی کمتر شنیده شده مثل: «مادام»و «گوژپشت» و البته لقب نام‌آشنایِ «گورخرهـــا».

 

طرح جدید آدیداس ناظر به واپسین لقبِ سطر قبل است: «گورخرهـــا» خط‌های اصطلاحاً بُرِس‌خورده سیاه و سفید مهم‌ترین مشخصه‌ی این طرح است که تداعی‌کننده خطوط شناخته‌شده‌ی روی بدن گورخرها است. طبق آنچه تیم طراحی آدیداس مدعی آن است، این ایده، تکنیکی برای برانگیختن فردیت و استعدادهای بازیکنان در زمین است. دویدن‌های بازیکنان در زمین و تکانه‌های پوشش آنان ناخوداگاه ارجاعی مستقیم به خرامیدن‌های پر سرعت این حیوان به عنوان یکی از القاب و توتم‌های پذیرفته شده برای باشگاه یوونتوس است. (در کنار توتمِ گاو نر)

 

مکمل رنگ زرد در حاشیه‌ها و کادربندی کیت نیز مضاف بر آنکه تمثیلی نمادین از رنگ زرد (به عنوان رنگِ شمارِ قابل‌توجهی از کیت‌های گذشته یوونتوس) است، می‌تواند اشاره‌ای معناشناختانه به عنصرِ «طلا» به عنوان شاخصه‌ی اصلی و تاریخچه‌ی ممتاز این باشگاه نیز باشد. گرافیک پر رنگِ به‌کار رفته در این کیت هم قرار است عیناً در تمام نسخه‌های دیگر البسه باشگاه در فصل آینده، اعمال شود.

 

خلاصـــه، آنطور که آدیداسی‌ها گفته‌اند: «کیت‌های فصل 2024 - 2023 یوونتوس ریشه در میراث این باشگاه دارد و توسط بهترین طراحان دنیا به شیوه‌ای کاملاً مدرن طرح‌ریزی شده است. سبکی نوستالژیک و درآمیخته با مدرن‌ترین تکنولوژی‌های روز.»

 

در بحث تکنولوژی به کار گرفته شده در نسخه‌های اورجینالِ کیت‌‎ یوونتوس که همچنان از پلی‌استر 100درصدی (و طبق تعهد زیست‌محیطیِ پیش‌تر یاد شده در فرازهای قبلی همین متن) بازیافت شده از زباله‌های پلاستیکی اقیانوس‌ها تولید می‌شود، از تکنولوژی معروف «AEROREADY» نیز استفاده شده است؛ فناوری‌ای که در آن از مواد جذب‌کننده و اصطلاحاً عرق‌گیر برای خشک نگه‎‌داشتن لباس و بدن و مقابله با تعریق استفاده می‌شود.

 

با تمام توصیفاتِ بیان شده اما شخصاً علاقه‌ای به این طرح ندارم و همچنان معتقدم در 5 فصل اخیر، عمدتاً شاهد طرح‌هایی ضعیف برای یوونتوس هستیم. دورنمایی که البته برای سایر طرف‌قراردادهای کمپانی آدیداس نیز تکرار می‌شود.

 

بی‌توجهی به هویت فرمی و بصری خطوط عمودی لباس مهم‌ترین نسیان و چشم‌پوشیِ طراحان این کمپانی در طراحی‌هایشان است. خلاقیت و دگردیسی‌های آوانگارد البته که غالباً توسط پیش‌فرض‌ها و قراردادهای نهادینه‌شده در اذهان و استیتک افراد پس‌زده و با مخالفت رو‌به‌رو می‌شوند اما در این فقره ما آشکارا شاهد پوشاندنِ کاستی‌های «creativity» در تطوراتِ «فرم و فیگور» هستیم.

 

در زیبایی‌شناسی‌های معیوب و ناقص همواره تلاش می‌شود به جای ایده‌های خلاقانه، فرم‌ها دستخوش استحاله شوند. این شیوه به آسانی توجه بیننده‌ی عادی را به خود جلب می‌کند و او را وادار به واکنش (چه مثبت و چه منفی) می‌کند. این نخستین ویژگی در القای عنصر «impactivity» به آنها و بخوانید عاملی بنیادین در نمایش و جلوه‌گری‌های «diversity» است.

 

آدیداس سالهاست خلأهای استتیکی‌اش را با دست‌بردن به ساده‌ترین و فریبنده‌ترین عناصر در طراحی‌هایش جبران می‌کند. تا اینجایش این ایده مزورانه به ما مربوط نیست اما جایی که این شبه‌خلاقیت‌ِ گمراه‌کننده، لباس‌های تیم محبوب ما را درگیر می‌کند دیگر نمی‌توانیم ساده‌اندیشانه در مورد طرح‌ها و توصیفاتِ چند خطی‌اش لب به تمجید بگشاییم.

 

در این بین، بی‌توجهیِ همیشگی یوونتوس (و گاهاً معدودی از باشگاه‌های معتبر دیگر) در رنگ‌بندی لباس‌های دوم و سوم نیز همه‌ساله طرفداران را در هزارتویی ملون و بی‌هویت محبوس می‌کند و آدیداس نیز با فرصت‌طلبی و رونمایی از رنگین‌کمانی بی‌منطق، استتیکِ بصریِ هوادار را به بازی می‌گیرد. روزی صورتی، روزی سورمه‌ای، روزی آبی، روزی قرمز، روزی سیاه، روزی طوسی و روزی نیـــــــز «زرد!»

 

برای مواجهه نباید آدرس را اشتباه رفت و مثلاً به دنبال تشابه‌سازی با سایر طرف‌قراردادهای آدیداس و یا باشگاه‌های دیگر رفت. بهترین راه، سخت‌گیری و داشتن استراتژی در این مسیر است. وقتی ذهنیت، صرفاً اقتصادی شود معلوم است که با کمترین ادله و توجیهات هنری(؟!) نیز مرعوب می‌شود. در عصری که باشگاه‌های ورزشی به حضور روان‌شناس، متخصص تغذیه و انواع مشاوران تکیه می‌کنند حضور یک کارشناس هنری نیز در بدنه فکری باشگاه، بعید است هزینه ‌زا و ضررآفرین باشد.

 

با این همه طبیعتاً نظرات و دیدگاه‌ها متکثر است؛ همانطور که توجیهات، دفاعیات و انتقادات هم پرشمارند. واقعیت این است که یوونتوس طبق قرارداد با این کیت‌ها به میدان خواهد رفت و البته برای ما بیش از ملاحظات زیبایی‌شناسانه، موفقیت بیانکونری حائز اهمیت است. با این حال تماشای فتوحات یوونتوس با یک هویت بصری ساختارمند و آشنا، بسی شیرین‌تر از ظفرمندی با حاشیه‌های زرد رنگ است.

 

--------------------

 

* ممکن است برخی از داده‌های این نوشته قابل استناد نباشد. 

[Orphée]

 

^ احتمال داره لباس سوم فصل بعدمون اینطوری باشه ؛ لوگوی سابق یووه در حوالی 1929 + لوگوی نوستالژیک و سابق آدیداس ... حقیقتاً جالب میشه!

[Orphée]

 

 

^ کیت احتمالی اول و سوم ... حضور لوگوی حوالی 1929 + لوگوی نوستالژیک آدیداس روی کیت سوم عملاً تأیید شده!