جانلوئیجی بوفون: از افسردگی تا رکوردشکنی
جانلوئیجی بوفون، کاپیتان، اسطوره و دروازه بان تیم ملی ایتالیا و یوونتوس، سه شنبه شب با حضور در جدال ایتالیا مقابل جمهوری چک در تورین، به رکورد 136 بازی ملی دوست و هم تیمی سابقش، فابیو کاناوارو رسید، اما زمانی رکورددار تیم ملی ایتالیا هنگامی که به زمین تمرین یوونتوس می رسید، دوست داشت به جای تمرین کردن، ادامه ی روز را در ماشین خود بگذراند.
«هواداران ذره ای اهمیت نمی دهند که حال شما چگونه است. شما را صرفاً یک فوتبالیست می بینند، یک بت، بنابراین کسی حتی فکر این را هم نمی کند که جلویتان را بگیرد و بگوید: 'هی، حالت چطور است؟'»
ده سال پیش، جانلوئیجی بوفون در صبحی سوار فیات 500 خود شد و روانه ی زمین تمرین یوونتوس گردید، مملو از ترس. از بیرون همه چیز طبیعی به نظر می رسید، اما در باطن او احساس خوبی نداشت. لحظه ای همه چیز خوب پیش می رفت، لحظه ای بعد تمام بدنش بی اختیار شروع به لرزیدن می کرد.
شماره ی یک یوونتوس و تیم ملی ایتالیا از افسردگی رنج می برد. او سه شنبه شب پس از حضور در بازی ایتالیا مقابل جمهوری چک به رکورد 136 بازی فابیو کاناوارو رسید و حالا مشترکاً با دوست قدیمی اش رکورددار تعداد بازی های ملی ایتالیا است و این می تواند درسی بزرگ برای تمام فوتبالیست ها باشد: اگر از افسردگی رنج می برید، پس به دنبال کمک باشید.
دقیقاً همان کاری که بوفون انجام داد. او با خانواده و دوستان نزدیکش صحبت کرد و متوجه شد که از یک بیماری رنج می برد و در اولین اقدام با یک روانشناس تماس برقرار کرد. گرچه کار ساده ای نبود، بوفون پنج سال بعد از این اتفاق، اعتراف کرد که در برهه ای بین سال های 2003 تا 2004، «دورانی تاریک» را سپری می کرده است.
«هواداران ذره ای اهمیت نمی دهند که حال شما چگونه است. شما را صرفاً یک فوتبالیست می بینند، یک بت، بنابراین کسی حتی فکر این را هم نمی کند که جلویتان را بگیرد و بگوید: 'هی، حالت چطور است؟'»
«اگر می گفتم: 'می خواهم برای بهتر شدن اوضاع دو - سه ماهی استراحت کنم' تمام شده بودم. زیرا هر بار پس از عدم موفقیت در مهار یا توپ یا هر چیز دیگری یاد آن موقع می افتادم. هرگز نمی توانستم به خودم اجازه بدهم که برای بهتر شدن اوضاع دو - سه ماهی را کنار بنشینم.»
«اما در این شرایط بود که به سراغ یک روانشناس رفتم، کسی که کمک بزرگی به من کرد. قبلاً فکر می کردم روانشناس ها کسانی هستند که در ظاهر دزدی می کنند و هزینه در این راه به ریختن پول در آشغال می ماند. البته این چیزی بود که می بایست در موردش تجدیدنظر می کردم. آن ها اینگونه نیستد. روانشناس کسی است که برای کمک به مردم حضور دارد و اگر یک روانشناس خوب پیدا کنید، او به شما اجازه خواهد داد که در مورد همه چیز صحبت کنید و خودتان را از لحاظ روانی تخلیه کنید، بدون آن که کوچکترین ترسی داشته باشید، کاری که آسان نیست.»
دروازه بان شماره ی یک تیم ملی ایتالیا و یوونتوس به مدت بیش از شش ماه با یک روانشناس ارتباط داشت که ناگهان متوجه بهتر شدن اوضاع شد. «این اتفاق به صورت غیرمنتظره رخ داد، هنگامی که میخواستم وارد زمین بشوم و ترسیده بودم. در مسابقات قهرمانی اروپا در کشور پرتغال، حین دیدار وحشتناک ایتالیا و دانمارک، من تنها بازیکنی در زمین بودم که لبخند بر روی لبم داشتم.»
بوفون اولین بازی ملیش را در سن 19 سالگی و در ماه اکتبر سال 1997 مقابل روسیه و در هوایی برفی تجربه کرد. او به جای جانلوئیجی پالیوکای مصدوم وارد میدان شد و درست چند دقیقه بعد از ورودش به میدان یک واکنش قهرمانانه در مقابل دیمیتری آلنیکف داشت، واکنشی که حضور ایتالیا را در جام جهانی سال بعد تضمین کرد. او اولین بازی خود را در سری آ نیز دو سال پیش از این برای پارما انجام داده بود و پیش از پیوستن به یوونتوس به جام قهرمانی ایتالیا، سوپر جام ایتالیا و جام یوفا رسید. بوفون با مبلغ 51 میلیون یورو راهی یوونتوس شد تا جای ادوین وندر سار منتقل شده به فولام را در ترکیب بانوی پیر پر کند.
دوازده سال از حضور وی در پیراهن سیاه و سپید یوونتوس می گذرد و اکنون پس از این گذر زمان فراموش آن که زمانی او از چهارچوب دروازه ی باشگاه دیگری هم حفاظت می کرده، آسان خواهد بود. بوفون حالا می تواند در کنار اسطوره های فوتبالی که تنها حضور در یک تیم را تجربه کرده اند قرار بگیرد، درست مانند پائولو مالدیتی، رایان گیگز و استیون جرارد، البته بدون آن که در واقع یکی از آن ها باشد، در مقایسه با آن ها او با فاصله ی کمی می تواند یک همیشه بیانکونری لقب بگیرد.
در 35 سالگی این قهرمان جام جهانی اکنون آمارهایی حیرت انگیز از خود برجا می گذارد. بوفون سه شنبه شب 136 امین بازی ملی خود را برای ایتالیا مقابل جهوری چک در ورزشگاه تیم باشگاهیش، یوونتوس، انجام داد تا به رکورد فابیو کاناوارو، هم تیمی سابق و دوست این روزهای خود برسد. رکوردی که 10 بازی بیشتر از پائولو مالدینی و 24 بازی بیشتر از دینو زوف، دو اسطوره ی کشور چکمه ای ست. جیجی بوفون در هفته ی جاری در مصاحبه ای گفت: «مساوی شدن با رکورد دوست صمیمی ام فابیو کاناوارو، آنقدرها هم باعث خوشحالی ام نمی شود. اما رسیدن به 150 بازی ملی خیلی خوب خواهد بود...» این واقعیت که او در 25 فینال مهم فوتبالی بازی کرده است، به خوبی میزان وفاداری اش را نشان می دهد.
شماره ی یک یوونتوس به تسلیم شدن اما حتی فکر هم نمی کند. ایتالیا سه شنبه شب در دیدار مقابل جمهوری چک حضور خود را در جام جهانی 2014 برزیل تضمین کرد و اخیراً نیز بوفون عنوان کرده است که حاضر است چهار یا پنج سال از دوران ورزشی اش را به خاطر به دست آوردن لیگ قهرمانان اروپا بدهد، بزرگترین افتخاری که هرگز نتوانسته به آن برسد.
هرچند اما در کنار تمام فرازهای بوفون در طول دوران ورزشی اش، نشیب هایی هم به چشم می خورد.
در سال 2000 بوفون به شدت به خاطر انتخاب شماره ی 88 در پارما مورد انتقاد قرار گرفت. جامعه یهودیان ایتالیا به سرعت این نکته را گوشزد کرد که این شماره به گونه ای نماد نئو نازی هاست، حرف H در زبان انگلیسی هشتمین حرف به حساب می آید، بنابراین 88 برابر است با HH، یا به عبارت درست تر زنده باد هیتلر (Heil Hitler). این نکته که او قبلاً زیر پیراهن ورزشی اش پیراهن دیگری را با نوشته ی «مرگ بر منافق» برتن کرده بود، اوضاع را بهتر نمی کرد، شعاری که فاشیست ها در روز بنیتو موسولینی به کار می برند.
در هر حال مادر بوفون به دفاع از پسرش پرداخت و خود او نیز در مصاحبه ای عنوان کرد: «شماره ی 88 را انتخاب کردم زیرا این شماره مرا یاد چهار توپ می اندازد و همه ما در ایتالیا می دانیم که این به چه معنی است: قدرت و عرم راسخ. در این فصل من من باید برای رسیدن به جایگاهی در تیم ملی ایتالیا توپ داشته باشم. اما اگر این کمکی خواهد کرد من آماده ام که شماره ی پیراهنم را عوض کنم. از معنای نهفته در شماره ی 88 بی خبر بودم.»
باور سقوط یوونتوس به سری بی پس از رسوایی کالچوپولی، در سالی که قهرمانی ایتالیا در جام جهانی 2006 به ارمغان آمده بود هم کمی دشوار بود. اما در حالی که شایعاتی در مورد خروج بوفون از یوونتوس به دنباله ی زلاتان ایبراهیموویچ، پاتریک ویرا، فابیو کاناوارو و امرسون به گوش می رسید، او ترجیح داد در تورین بماند و دلایل خود را مبنی برباقی ماندن و حضور دوباره در یوونتوس سقوط کرده به دسته ی پایین تر، در مصاحبه ای با نشریه ی چهار چهار دو در سال 2008 بیان کرد.
«شاید تربیت متفاوتم از سایر بازیکن هایی که رفتند یا آموزش متفاوتی که یاد گرفتم باعث شد تا این تصمیم متفاوت با آن ها را بگیرم، علی الخصوص بایدها و نبایدهایی که والدینم در مورد رفتار و برخود با دیگران به من آموختند. اشتباهات زیادی در زندگی خود مرتکب شده ام، اما فکر می کنم که اشتباه کردن برای کسی که می خواهد رشد و پیشرفت کند، طبیعی باشد. باید با موانع زیادی کنار بیایید و طبیعی است که گاهی هم لغزش های خود را داشته باشید.»
«در هر حال اگر در راه درستی تا پایان ادامه دهید، مثلاً برای 10 یا 20 سال، در نهایت به عاقبت خوبی خواهید رسید. مسائل در محدوده ی فوتبال هم اگر به خوبی پیش نرود، مثلاً اگر توپی را که باید مهار می کردم، وارد دروازه ام شود، به خودم به عنوان یک انسان نرمال نگاه می کنم و اینگونه احساس خواهم کرد. شاید تنها فوتبالیستی باشم که در مورد ماشینم خیلی اهمیت نمی دهم، لانچیا ایپسیلون من کارم را راه می اندازد.»
مادر بوفون در رشته ی پرتاب دیسک و پدرش در رشته ی وزنه بردای حضور داشت. آن ها او را در مسیر ارزش های خاصی سوق دادند تا این که فرزندشان به یکی از پنج دروازه بان برتر تاریخ فوتبال تبدیل شد. درخشش او آنقدر مداوم و طولانی بوده است که گاهی فراموش کردن این که او چقدر خوب است، آسان می شود.
پس از نمایش قهرمانانه اش در جمعه شب گذشته مقابل بلغارستان و در پالرموی ایتالیا، روزنامه نگاران دور تا دور او جمع شدند و از وی در مورد این که چگونه چنین واکنش های فوق العاده ای را انجام داده است، پرسیدند. بوفون در پاسخ به آن ها اینگونه گفت: «نمی دانم چرا تعجب کردید.» و بعد لبخندی زد و راه خود را تا رختکن تیمش ادامه داد.
حق با اوست...
بازگشت به ابتدای صفحه
گزارش
