ممنون بوفون
به بهانه ی یک دستاورد بزرگ دیگر، جانلوکا رینالدی به اسطوره، کاپیتان و دروازه بان تیم ملی ایتالیا و یوونتوس ادای احترام می کند.
با چشمانی کاملاً بسته سرود ملی را با همان شور و اشتیاق کودکی فریاد می زند و با یک دست روی هم تیمی اش باری دیگر آماده ی حضور در یک رقابت ورزشی می شود. از زمانی که رینو گتوزو کفش هایش را آویخت، هیچ کسی مانند جیجی بوفون با تمام وجودش سرود ملی را نخوانده است.
سه شنبه شب، با در نظر گرفتن تمام احتمالات، او به رکورد فابیو کاناوارو، یکی دیگر از اسطوره های تیم ملی ایتالیا خواهد رسید و در همان حالی که به سوی رکورد 136 بازی ملی قدم برخواهد داشت، هیچ تغییری در توانایی هایش دیده نمی شود. یکبار دیگر «سوپرمن» ایتالیا را با چند واکنش تماشایی نجات داد تا جمعه شب پیروزی ارزشمندی مقابل بلغارستان برای یاران پراندلی به دست آید. نگاه های پولادین او به نظر می رسید چنین می گفت: «فکر کردید من تمام شده ام، خب، یکبار دیگر فکر کنید!»
رابطه ی عاشقانه ی او با پیراهن لاجوردی کشورش دو دهه قبل کلید خورد. جایی که در 15 سالگی در تیم آینده دار نوجوانان ایتالیا، در کنار استعداد دیگری، فرانچسکو توتی، در مسابقات قهرمانی زیر 16 ساله های اروپا شرکت کرد. از آن روز به بعد او در هر رده و سنی با افتخار و توانایی تحسین برانگیز، عضوی از تیم ملی کشورش بوده است.
من اخیراً مقاله ای در مورد مقایسه ی شرایط فعلی بوفون با شرایطی که دیگر اسطوره ی ایتالیا، دینو زوف، در گذشته با آن مواجه شد، نوشتم. مقایسه ی او با زوف کیفیت و توانایی دروازه بان اهل کاررا را نشان می دهد که تنها معیار مقایسه ی قابل اعتنا برای برترین دروازه بان آتزوری در عصر جدید، دارا بودن چنین استانداردی است. خودم را آدم بسیار خوش شانسی می دانم که موفق شده ام بازی این دو ستاره را در درون چهارچوب ایتالیا ببینم.
چیزی که در مورد جیجی وجود دارد این است که به نظر می رسد او بخش جدایی ناپذیری از داستان ماست، داستانی که گویی از اولین بازی او برای ایتالیا در اکتبر 1997 تا الان، یک عمر قدمت دارد. در هوای برفی شهر مسکوی روسیه، او اولین بار برای آتزوری به میدان رفت، در دیداری که در دقیقه ی 32 بازی جانشین جانلوکا پالیوکا در درون دروازه شد و به نظر می رسید به لطف گلزنی بوبو ویری در حال رسیدن به شروعی همراه با پیروزی است، اما اشتباه فابیو کاناوارو در محوطه ی جریمه ی ایتالیا باعث تغییر شرایط شد و گل به خودی کاناوارو، بوفون را از شروع همراه با پیروزی در تیم ملی ایتالیا محروم ساخت، و حالا در گردش طعنه آمیز روزگار، بوفون در بازی سه شنبه شب تنها یک قدم با از پیش رو برداشتن رکورد بیشترین بازی فابیو کاناوارو فاصله خواهد داشت.
از آن موقع او در تمام شادی ها و ناراحتی ها با ما بوده است. از شکست خجالت آمیز و عصبی کننده مقابل کره جنوبی در جام جهانی 2002 تا چهار سال بعد و بالابردن جام جهانی در سرزمین ژرمن ها و تمام شادی و غم های بین آن دو، بوفون در همه حال همدم همیشگی ما بوده است. مانند کاپیتان های سرکش کشتی که در هنگام سهمگین ترین طوفان ها تسلیم نمی شوند و روی عرشه ی کشتی با جان و دل می جنگند، بوفون نیز با تمام وجود سعی کرده است به ما آرامش دهد و آراممان کند. تا زمانی که جیجی را داریم، می دانیم که همه چیز خوب پیش خواهد رفت.
این فقط به خاطر واکنش هایش نیست، هر چند که در طول این چد سال چندین و چند واکنش معجزه آمیز از او دیده ایم. چیزی که بیشتر از همه تحسین برانگیز نشان می دهد رفتار و برخورد او در مورد بازی برای تیم ملی کشورش است. بیشتر از ما تنها می توانیم در مورد بازی کردن برای آتزوری رویا پردازی کنیم، در حالی که بوفون خیلی بیشتر از آن را انجام داده است، بیشتر از اکثر افراد در تاریخ. و حالا او طوری رفتار می کند که شما به این نتیجه می رسید رسیدن به این رکورد برای او به همان اندازه ای معنا دارد که در سال 1993 در استانبول ترکیه، به عنوان یک نوجوان داشت.
بعضی از ستاره های فعلی ما به نظر می رسد که حضور در تیم ملی ایتالیا را نوعی لطف به کشورشان می دادند، یا عرصه ای برای خودنمایی خود می دانند، با احتمال یک اختلاف جزئی یا ترس از مصدومیتی کوچک و از دست دادن بازی چند روز دیگر تیم باشگاهیشان، خوشحال تر خواهند بود که دعوت تیم ملی را رد کنند یا زمین بازی را ترک نمایند. در مورد بوفون اما، این درست در نقطه ی مخالف قرار دارد. برای منصرف کردن او از حضور در آتزوری باید او را با یک آمپول بیهوش کننده هدف بگیرد تا بتوانید او را بی سر و صدا با خود ببرید!
این سطح بالای تعهد و وفاداری است که او را مانند نمونه ای کامل از احساسات هوادارن متعصب آتزوری به ما معرفی می کند. او می داند که تیم ملی برای ایتالیایی ها سراسر دنیا چه اندازه مهم است و او این قدرت و آگاهی را برای بهبود عملکرد خود در اختیار می گیرد. هنگامی که او سیو می کند، ما سیو می کنیم و هنگامی که ما برای ابراز خوشحالی مشت هایمان را گره می کنیم او دقیقاً در حال انجام همین کار است. او ممکن است توانایی بیشتر از آن چه که اکثرمان رویایش را داریم، داشته باشد، اما این باعث نمی شود که خود را جدا از ما بداند. نظرات پیش از بازی او آمیزه ای از جدیت و شوخ طبعی ذاتی اوست، چیزی که احتمالاً زوف هم از دیدن آن افتخار می کند.
نمایش های استاندارد بوفون باعث از کنار رفتن و افول جانشین هایش شده است. او در آینده ای که چندان دور به نظر نمی رسد مجبور خواهد بود دستکش های خود را آویزان کند و ما هم شروع به قدردانی چیزی که از دست داده ایم خواهیم کرد. اما در حالی که او سه شنبه شب، در بازی مقابل جمهوری چک، سرود تیم ملی را با تمام وجود فریاد خواه زد، ما همه با هم باید بگوییم «ممنون»، ممنون برای 136 بار حضور با تمام وجودت...
بازگشت به ابتدای صفحه
گزارش
