41 پاسخ برای این موضوع

[The_God_of_Goalkeepers]

من از دوره ی دوم لیپی تا به امروز یوونتوس چیزهای زیادی با این تیم تجربه کردم. به نظر من کونته بهترین انتخابه تو قرن 21 چون به هر حال یوونتوس در زمان نجلوتی هم تیم خوبی بود و در زمان لیپی بهتر هم شد ولی ما در زمان رانیری هیچی نبودیم ولی الان شانس اول سری آ و یکی از بخت های رسیدن به 4 تیم برتر اروپا هستیم.

[la roccia]

من میگم لیپی دوره اول(94-96) بااینکه اعتقاد دارم باز هم قیاس مع الفارق انجام میدیم بیشتر گفتنی ها رو دوستان گفتند شما آژاکسی که لیپی تو فینال جام باشگاهها شکست داد رو یه دوره ای کنید مربی لوییس ونگال بازیکنان ون درسار ، لیت مانن ، داویدز ، سیدورف ، برادران دیبوئر و خیلی از بزرگ ترین بازیکنان اون زمان و سالهای بعد اروپا البته این فقط یه بازی بود و الباقی تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل به قول خودتون لیپی یه سری بازیکن جوون و کم نام و نشان داشت اما این آژاکس قهرمان فصل قبل جام باشگاهها بود اینجا بخوایم قیاس کنیم باید بگیم کونته با تیمش امیدوارم بارسلونا رو شکست بده با تمام این تفاسیر بازم میگم قیاس واقعا سخته چون دو نفر در یه زمان و در یک شرایط مشابه سرمربی یووه نبودند

[Seyyed Masoud]

من سنم قد نمیده که یوونتوس قبل از سال 2000 رو به طور کامل به یاد بیارم فقط در همین حد میتونستم بدونم که زیدان تو یوونتوس بازی میکنه . ولی لیپی 94 تا 96 رو انتخاب کردم چون اون دوران زیباترین تاریخ یوونتوس بوده . یوونتوس تو دهه 90 سه بار پیاپی به فینال یو سی ال رسیده که واقعا کار فوق العاده بزرگی بوده .

[GioVanni Agnelli]

خب نمیشه افتخارات لیپی و کونته و تراپ را کوچیک شمرد ولی خب اونا یووه ای رو هدایت میکردن که دچار بحران نبود و یا اگه بود به شدت اون یووه 2006 نبود.
یووه بعد صعودش به سطح اول ایتالیا مربی ای رو برگزید که همه بهش بدبین بودن و اون مربی یووه ای رو هدایت کرد که واقعا زیر صفر بود.
تو خط حمله مهره داشت ولی هافبکای خلاقی نداشت.تو دفاعم که واقعا افتضاح بودیم.فقط زوج حمله و دروازبانای خوبی داشتیم.
رانیری به جوونا اعتماد کرد و یووه ای رو ساخت که ثمرش رو الان کونته برداشت کرده.
اون جوونایی رو به تیم اورد که هم ایتالیا تو یورو ازشون استفاده کرد هم تیمهای رقیب و هم خود یووه.
نمونشم مارکیزیو.کریشیتو.نوچرینو.جووینکو.کیه لینی.و حتی میشه گفت بارزالتی.و.....
درسته هفته های اخر خوب نتیجه نمیگرفت و خیلی بد تعویض میکرد ولی تونست یووه رو حداقل جوری نجات بده که ثمرشو کونته الان بچشه.

- من از این دیدگاه خوشم اومد، دیدگاه متفاوت و جالبی هست، این دوستمون اتفاقا بی ربط هم حرف نمی زنه چندان،
البته شخصا ربط زیادی بین تیم رانیری و کونته نمی بینم ولی میخوام یک دیدگاه دیگه ای رو بیان کنم،
موقتا کاری به تیم کونته و تراپاتونی ندارم، یک سوال دارم از کسایی که به تیم دوره اول لیپی رای دادند،
لیپی تیمی رو تحویل گرفت که بازیکن بزرگ کم نداشت، تیم کوچیکی هم نبود و اگه قهرمان نمی شد بخاطر قدرت بی حد و اندازه میلان آریگو ساکی بودف لیپی اومد، یه سری بازیکن از قبل داشت و بعد یک سری بازیکن خوب و مستعد دیگه هم گرفت و تونست به افتخارات زیادی برسه. در واقع تیم شکست خورده ای رو تحویل نگرفت که تبدیل به تیمی قهرمان کنه.
ولی رانیری تیم جوون، سرخورده و "متقلبی" (!) رو تحویل گرفت که دشان تحویلش داده بود، یه سری بازیکن درجه چندم داشت اون تیم، یه سری بازیکنی داشت که توی توهمشون هم فکر نمی کردند روزی بیان به یووه. اما رانیری به هر وسیله ای که بود، تیم رو در سال اول برد به اروپا و سوم شد و در سال دوم هم تنها 2 هفته مونده به پایان لیگ تیم رو ترک کرد که البته در نهایت دوم شدیم.
توی اروپا با شایستگی بازی کردیم، رئال رو تحقیر قدرت خودمون کردیم و البته سزاوارانه مقابل چلسی بازی کردیم.

میخوام بگم رانیری تیم شکست خورده ای رو تحویل گرفت، شاید نتونست کامل درک و شعور "برنده شدن" رو به تیم منتقل کنه، اما اولین جرقه هاش رو زد، شما چطور نقش رانیری رو کمتر از لیپی می دونید ؟

از دوستانی که به تیم لیپی رای دادن میخوام که بیان صحبت کنند.

[J U V E N T I N I]

اول؛میخوام یه ایراد بنی اسرائیلی بگیرم اسم تاپیک از نظر دستوری مشکل داره

دوم؛کونته مربی یووه اس،یووه رو بدون شکست قهرمان سری آ کرده،کَشتی به گــِــل نشسته ی یووه رو نجات داده،استعدادهای امثال مارکیزیو رو شکوفا کرده،از چوب کبریت جووینکو ساخته،از اهرام ثلاثه خط دفاع درست کرده و و و ... ولی به هر آئینی که میپرستید،جوری ازش تعریف نکنید که آدم حالت تهوع بگیره @};-

 

بریم سر بحث اصلی؛

خیلی برام جالبه که هیچ رایی به نفع تراپاتونی تا الان صادر نشده! هر چند که اطلاعات 95% از ماها از اون یوونتوس در حد «شنیده» هست و افراد خیلی محدودی «دیده».قضاوت از روی شنیده ها از نظر هیچ کس عقلانی به نظر نمیرسه و اصلا ایرادی وارد نیست که کسی به تراپاتونی رای نده؛اما یادمون باشه که تراپاتونی پر افتخارترین مربی تاریخ یوونتوسه! بیشترین جام رو برای یوونتوس به ارمغان آورده و خیلی هم بین ایتالیایی ها محبوبه.بگذریم از این که جغرافیاش ضعیفه! تراپاتونی خیلی بزرگه،خــیلی ولی من و هم نسلی های من،بیشتر از تراپاتونی ناکامی دیدن متاسفانه!
«عمو تراپ،با این که برات خیلی احترام قائلم،ولی من رو ببخش که انتخابم،شما نیستی!»

مارکزی و زوف به صورت خودکار حذف میشن! مارکزی که کار خاصی در یووه انجام نداده و زوف هم «مربی» خیلی بزرگ و موفقی نشد متاسفانه.تفکرات بیش از حد تدافعیش هم مزید بر علت میشه که بره کنار.

اما...اما میرسیم به بخش زیبای داستان...به مردی که تفاوت ها رو رقم میزنه،به کسی که سیگار کشیدنش هم به آدم آرامش میده،به کسی که کنار زمین جادو میکنه،به کسی که پلن A و B نداره،پلن A~Z داره! به کسی که تیمش برای هر دقیقه از بازی میتونه برنامه ی متفاوتی داشته باشه.
بله.
مارچلو لیپی بزرگ

یه مرور بکنید تک تک بازی هایی که از لیپی در ذهنتون هست! تعداد تصمیمات «اشتباهی» که از لیپی یادتون میاد،به تعداد انگشتان دو دست میرسه؟ برای خود ِ من پاسخ منفیه.
تیمی که لیپی در سال 94 دست گرفت،درسته که تیم خوبی بود ولی لیپی یوونتوس رو از رخوت در آورد و با تزریق افکار تهاجمی،تونست یه تکون اساسی به یوونتوس بده.قهرمانی در اروپا،درخشان ترین نقطه ی کارنامه ی لیپی در یوونتوسه و معتقدم فینال 2003 رو یووه به بد شانسی باخت،نه به میلان.هر جوری که حساب میکنم،زیبا ترین،قدرتمندترین،یکدسترین و تاکتیکی ترین یوونتوس،همون یوونتوس 96-94 لیپی هست برای من...من این تیم رو انتخاب میکنم.

Spoiler

البته دروغ چرا؟! برای انتخاب لیپی،مقداری به دلم رجوع کردم و درصد خیلی خیلی کم هم به ج.ج 06!

آنچلوتی رو دوست دارم ها ولی اصلا یوونتوس آنچلوتی رو دوست ندارم.یه جوریه این تیم برام.

من انتخابم رو کردم؛با این که من رسما از دوره ی دوم لیپی به جدیت تمام شروع کردم بازیهای یووه رو دنبال کردن اما اون تصویر فینال 96،برای من محسور کننده اس!یوونتوس 03-01 رو خیلی دوست دارم،از یوونتوس 96-94 هم قدرتمندتر محسوبش میکنم ولی اون یوونتوس خیلی بیشتر به دل من نشسته.

اما بحث برانگیزترین بخش؛یوونتوسِ کاپلو...این تیم بسته شده بود که بره و UCL رو بیاره ولی نمیدونم چرا این احساس رو نسبت به کاپلو دارم که هیچ وقت مربیگری رو جدی نگرفت.یه جوری سرد کنار زمین می ایستاد که این ذهنیت برای من بیننده ایجاد میشد که یک پیروزی 6-0 با یه شکست 10-0 هیچ تفاوتی براش نداره!!!

Spoiler

تو ذهنتون مرور کنید که چند تا تصویر مشابه این تصویر از کاپلو در حافظه تون نقش بسته!

تنها جایی که احساس کردم کاپلو یه مقدار دلش سوخت،بازی میلان-یوونتوس در دور رفت ِ سری آ فصل 06-05 بود،جایی که میلان در همون نیمه ی اول 3 گل زد و بعد از گل سوم کاپلو کاملا مشخص بود که کلافه شده از بازی ِ بد تیمش.اون بازی دست به هر حرکتی هم که زد،نشد که نشد!
کاپلو اگر یه مقدار جدی تر به مقوله ی مربیگری نگاه میکرد،مطمئنا از نظر محبوبیت و افتخار کم و کسری از تراپ و لیپی نداشت.
با تمام این تفاسیر،اگر تیم کاپلو یه قهرمانی اروپا در کارنامه اش داشت،گزینه ی خیلی جدی بود برای انتخاب.

آها راستی،به اینجا برید،شرکت کنید و نتیجه اش رو هم ببینید!!!

اما میرسم به رانیری! خیلی میشه روی شخصیت این آدم حتی صحبت کرد چه برسه به تیمش! یه روز تیمش میرفت توی برنابئو،رئال رو میبرد میومد بیرون،یه روز توی زمین خودمون به لیورنو میباخت خُ لامصب ثبات پس چی میشه؟
رانیری رو خیلی در موردش در همین فروم بحث کردیم.از نظر علم مربیگری مربی «خوبی» بود؛نه خیلی عالی،نه متوسط.یه چیزی بین این ها.اما خودش هیچ وقت به لذت بالا بردن جام فکر نمیکرد.راضی بود یه جورایی که دوم بشه؛که اگر غیر از این بود اصلا یوونتوس رو دست نمیگرفت! یوونتوس از سری B اومده بود و چه انتخابی بهتر از یووه برای قهرمان «نشدن»؟ در کل من به رانیری احترام میذارم و امیدوارم با موناکو لااقل قهرمان بشه! این پست رو البته که خیلی پسندیدم!

خب نمیشه افتخارات لیپی و کونته و تراپ را کوچیک شمرد ولی خب اونا یووه ای رو هدایت میکردن که دچار بحران نبود و یا اگه بود به شدت اون یووه 2006 نبود.
یووه بعد صعودش به سطح اول ایتالیا مربی ای رو برگزید که همه بهش بدبین بودن و اون مربی یووه ای رو هدایت کرد که واقعا زیر صفر بود.
تو خط حمله مهره داشت ولی هافبکای خلاقی نداشت.تو دفاعم که واقعا افتضاح بودیم.فقط زوج حمله و دروازبانای خوبی داشتیم.
رانیری به جوونا اعتماد کرد و یووه ای رو ساخت که ثمرش رو الان کونته برداشت کرده.
اون جوونایی رو به تیم اورد که هم ایتالیا تو یورو ازشون استفاده کرد هم تیمهای رقیب و هم خود یووه.
نمونشم مارکیزیو.کریشیتو.نوچرینو.جووینکو.کیه لینی.و حتی میشه گفت بارزالتی.و.....
درسته هفته های اخر خوب نتیجه نمیگرفت و خیلی بد تعویض میکرد ولی تونست یووه رو حداقل جوری نجات بده که ثمرشو کونته الان بچشه.

و اما آخرین دوران که عصر حاضر هست.من کونته رو اصلا در نظر نگرفتم به دلیل این که هنوز دو سالش پر نشده و خوش بینی ِ بیش از حدی به قهرمانی اروپایی این تیم دارم!!! اگر این یوونتوس قهرمان اروپا هم بشه و توامان بتونه سری آ رو هم کسب کنه،تنها دلیلی که از یوونتوس 96-95 پائین تر قرارش میدم،سلیقه ی شخصیم هست! والسلام!

 

لازمه یه نکته ای رو بگم قبل از کلیت حرفهام ، بدون شک تراپی که از 76-78 هدایت یوونتوس رو بر عهده داشت با تراپی که 91 دوباره سرمربی شد تفاوتی نداره ، تراپاتونی همون تراپاتونی هستش چه از لحاظ شخصی چه فنی ، پس بهتره به جای اینکه بگیم کدوم مربی بهتری بود بگیم کدوم تیم بهتری بود ، در مورد لیپی هم این قضیه صدق میکنه !

به چه اعتباری این جرف رو میزنی؟ یعنی تو این 13 سالی که بین دو بازه ی تراپ در یووه فاصله هست،هیچ نکته و تجربه ای بهش اضافه نشده؟ یعمی هیچ شرایط جدیدی رو حین بازی تجربه نکرده تا بخواد بهش فکر کنه و تصمیم جدید بگیره؟

این که معیارمون فقط جام باشه،خیلی جالب نیست...بعضی وقتا واقعا «نمیشه»!!!

 

پ.ن: دهنم سرویس شد تا این پست رو فرستادم!یک ساعته الان مشغولم! چند بار تا 90% از نوشته هام رو آوردم ولی یه دکمه ی اشتباه کلش رو ترکوند

[El rey leon]

اتفاقا داشتم با یکی از فامیلامون درباره ی یووه صحبت میکردم یه حرفی زد تقریبا منم قبولش داشتم یوونتوس توی لیگ ایتالیایی که نسبت به گذشتش افت وحشتناکی داشته تیم خوبی نشون داده ولی هنوز محک جدی نخورده!!! همه تقریبا قبول داریم که بهترین بردمون مقابل چلسی بوده ولی چه چلسی ای ؟؟؟ ایا این چلسی قدرت فصل پیششو داشت ؟؟ حتی قبل این که بنیتزم بیاد جایگاه خوبی توی جدول نداشتند !! تیم لیپی تقریبا تیم پرستاره ای بوده ولی غیر از اینه که میگیم که ما الان یکی از بهترین خط هافبکای و دفاع های اروپا رو داریم ؟؟؟ به نظرم عیار تیم کونته هنوز مشخص نشده منکر کار بزرگش توی فصل پیش نمیشم ولی افتخارات زمان لیپی واسه یه یوونتوسی ارزشش بیشترازاسکودتوهستش . ییونتوس 30 تا اسکودتو گرفته ولی فقط دو بار لیگ قهرمانان رو برده یه یکی از این 2 جام زمان مربی گری لیپی بوده درکل من لیپی (1994-1996) انتخاب میکنم

[emran]

صد درصد لیپی (1994-1996) تو اون سالا فقط یووه تیم پر ستاره ای نبوده همچی ستاره نیست تو فوتبال رئال تیم کم ستاره ای بود که دورتمند 2 بار متوقفش کرد یا بارسایی که سلتیک بردش همین پارسال چلسی ستاره زیاد داشت ولی به نظرم سیستم دی متئو باعث قهرمانیش منچستر سیتی با اون همه ستاره چی کار کرد؟؟حتی از گروشم بالا نیومد

[HeIlIG DaVidS]

کدوم فوتبال دوستی پیدا میشه که با شنیدن ِ اسم ِ یوونتوس ِ دهه ی 90 لرزه به اندامش نیفته ؟ یوونتوسی که توی دورانی که همه و همه از قدرت دم می زدن و به حق تیم های بزرگی بودن و بازیکن هاشون هم در حدی بودن که بشه ازشون به عنوان ِ بهترین های تاریخ ِ فوتبال اسم برد ، قدرت نمایی کرد و نابود کرد و نابود کرد و خودش رو 3 سال ِ متوالی به عنوان ِ قدرت ِ اول ِ اروپا مطرح کرد . شکست توی اون 2 تا فینال حسرتش به دل ِ ما میمونه ، اما کاری که لیپی کرد توی کل ِ تاریخ ِ مسابقات ِ جام ِ باشگاههای اروپا به سابقه بود و به جرات میتونم بگم با شرایط ِ فعلی ای که فوتبال داره ، حالا حالا ها کسی نمیتونه تکرارش کنه . ما داریم از چی حرف می زنیم ؟ ما به چی فکر می کنیم ؟ مگه میشه از این افتخار گذشت ؟ لیپی مگه خودش اون بازیکن ها رو بزرگ نکرد ؟ لیپی مگه از دل پیرو ، دل پیرو نساخت و از زیدان ، زیدان نساخت و از دی لیویو ، دلویو نساخت ؟ کار ِ بزرگ ِ لیپی با هیچ کس قابل ِ مقایسه نیست . لیپی زمان ِ قدرت ِ سری آ این افتخار رو بدست آورد ، زمان ِ شکست نا پذیری آژاکس این افتخار رو بدست آورد ، زمان ِ رئال ِ کهکشانی این افتخار رو بدست آورد . هیچ علامت ِ سوالی جلوی اسم ِ بزرگ ِ لیپی نمیتونه قرار بگیره چون بزرگ ترین کار ِ تاریخ ِ باشگاه ِ یوونتوس و جام ِ باشگاههای اروپا رو کرده . حتی تیمی مثل ِ بارسلونا که کارشناسان ( ! ) ازش به عنوان ِ بهترین تیم ِ تاریخ یاد می کنن ، نتونست 2 بار پشت ِ سر ِ هم این فینال رو تجربه کنه و به نظر ِ من معتبر ترین مسابقات ِ اروپایی جهان ، میتونه دلیل ِ کافی واسه سنجش ِ ما باشه . لیپی فوق العاده بوده و کاری که کرد رو کسی نمیتونه تکرار کنه . اگه اسمی از لیپی برده نشه ، کُفر ِ محض ئه !

[مسعود]

قضاوت و مقایسه برای من که از 2003 هوادار یوونتوس شدم خیلی سخته اما بنظر من کار کونته خیلی بزرگ بوده حتی خود مربیان سابق یوونتوس هم به این مورد اعتراف کردن ، اینکه تیمی رو که به سری ب رفته و 6 فصل نتونسته هیچ قهرمانی رو کسب کنه رو به یک تیم صاحب سبک ، شکست نپذیر تبدیل کنید و قهرمان اروپا رو با 3 گل تحقیر کنید کار کوچکی نیست ، یک نکته ای هم که خیلی مهم می دونم اینه که تمامی مربیانی که قبل از کونته با یوونتوس تونسته بودن قهرمانی کسب کنن چند فوق ستاره تو تیم داشتن اما کونته با تقریبا یک تیم یک دست و پر از بازیکنان کم نام و نشان تونست به این موفقیت برسه و با تیمی قهرمان بشه که تمام بازیکنانش در پایان فصل تونسته بودن گل بزنن ؛ نمی خوام ارزش کار لیپی ، تراپ یا ... رو کم کنم اما باید قبول کرد که کونته تو تیمش پلاتینی ، شیره آ ، زیدان ، ندود و حتی الکس چابک رو نداشت .

[hamid]

با تشکر از بهمن عزیز من هنوز نتونستم انتخاب کنم چون تمام این دوران رو لمس نکردم و نتونستم با تمام وجود حس شون کنم و در جریان ریز و درشت جزییات نبودم! دوران دو ساله کونته هم هنوز تکمیل نشده و فعلا نمیشه کامل عملکردش رو با سایر مربیان مقایسه کرد! هر مربی ای امتیازات خاص خودش رو در اختیار داشته بازیکنای متفاوت و رقیبانی متفاوتی در دوره زمانی متفاوت و سیستم های فوتبالی متفاوت ظهور ستاره های فوتبالی متفاوت و علم فوتبالی متفاوت و... بعنوان مثال شروع موفقیت های چشمگیر یووه با عمو تراپ استارت خورد و باعث شد یووه شخصیت بزرگی به خودش بگیره هرچند فرصت بیشتری نسبت به مربیان دیگه در یووه نصیبش شد ولی کار باارزشی کرد مارکزی و زوف تقریبا اون ثبات لازم رو نداشتن و نتونستن در ادامه مربیان موفقی باشن هرچند مارکزی تیم پرقدرتی که تمام ابزارها رو داشته باشه رو نداشت آنجلوتی هم هیچ وقت نتونست اون نتایج لازم رو که در شان یووه بوده باشه رو کسب کنه کاپلو هم به نظر من دلش با یووه نبود و بیشتر عاشق رم بود و میلان هر چند تو اون سطح همه حرفه ای هستن و حرفه ای فکر می کنن ولی عشق و علاقه و جدیت خیلی مهمه شاید با ابزاری که کاپلو در اختیار داشت به جرات میتونم بگم خیلی از گزینه های دیگه نظرسنجی هم میتونستن حتی به مراتب بهتر هم نتیجه بگیرن می رسیم به لیپی کسی که علاوه بر تحولات زیادی که در یووه بوجود اومده بود و به وجود آورد نتیجه هم گرفت و بازیکنان زیادی مثل دل پیرو و زیدان و حتی ندود رو تربیت و تحویل جامعه فوتبال داد و بهترین کارنامه ممکن رو در تاریخ به ثبت رسوند شاید تعداد جام هاش به عمو تراپ نرسه ولی تعداد سالهای حضورش هم به تراپ نمیرسه شاید رکورد بیشترین امتیاز در سال رو که الان در اختیار کونته هست رو نداشته باشه ولی سه دوره متوالی به فینال اروپا پا گذاشته و تیم پر نشاط و جذابی رو راهی میدان کرده و همیشه بهترین تعویض ها و تاکتیک هارو به اجرا گذاشته من فعلا تا الان انتخابم لیپی هست اما اگه کونته بتونه فاتح لیگ قهرمانان بشه بدون شک انتخابم آنتونیو کونته خواهد بود کونته تا الان کار بسیار بزرگی رو کرده و اگه همین طور ادامه بده مثل خاویر زانتی رقیب که نزدیک به دو دهه رو در انتر سپری کرده کلاه از سر بر میدارم و به افتخاراش از جا بلند میشم یووه ای که کونته تحویل گرفت از تمام تیم های گذشته متفاوت تر بود این تیم به سری ب تبعید شده بود افکار منفی جهانی رو پشت سرش میدید شش سال بود جامی رو کسب نکرده بود و پر بود از بازیکنان متوسط و درجه دو که حتی افکارشون هم افکار یک تیم قهرمان نبود اما تنها نکته مثبت این تیم وجود دو قهرمان به نام دل پیرو و بوفون بود که هنوز هم افکار یک تیم قهرمان در وجودشون نهادینه شده بود کونته بازیکنای زیادی رو درست مثل لیپی تربیت و احیا کرد و تیم بدون ستاره یووه رو بدون حتی یک شکست بعد از چندین سال که حتی باور قهرمانی براشون رویا محسوب میشد قهرمان ایتالیا کرد و دوباره اون نام و ارزش لباس یووه رو به این بازیکنان و جهان فوتبال فهموند و کاری کرد که دوباره همه رقبا به یووه احترام بذارن و من طرفدار بتونم سرم رو بالا بگیرم و باصدای بلند و به نیکی از یووه یاد کنم یووه کونته حتی رکورد کاپلو رو هم شکست و 94 امتیاز کسب کرد درست زمانی که 4 ماه کونته رو حتی روی نیمکت خودش هم نمی دید و پولی هم برای خرید ستاره نداشت!!! به نظر من با افتتاح ورزشگاه جدید یووه برگه جدیدی از تاریخ یووه هم در حال ورق خوردنه طوری که شاید این یووه حتی موفق تر و بهتر از گذشته بزرگ خودش بشه به امید اون روز فورزا یووه

[GioVanni Agnelli]

- خیلی خلاصه هم گفتم که اگه کاپلو اگر کمی برای اون یوونتوس دل میسوزند، میتونست به راحتی اسم جاودانه ای از خودش به جا بزاره در تاریخ یووه اما به واسطه غرور و عدم عشق قلبی به یووه هیچ وقت به اشتباهاتش اعتراف نکرد و بعد از ناکامی هاش در اروپا، صرفا در تلاش بود که توجیح کنه. اوه یوونتوس تیمی بود که فینال جام جهانی 2006 رو غرق خودش کرده بود، ایتالیا و فرانسه در قالب یووه به میدان رفتند ! من هنوزم جواب خودم رو نگرفتم، دوستان به قاطعیت از لیپی دفاع می کنند ولی هیچ کس از کار رانیری حرفی نزد و نتونست جواب قانع کننده ای به من بده، در اینکه لیپی فوق العاده بوده اصلا شکی نیست، شاید رای نهایی ـه خودم هم لیپی باشه ولی از اون جایی که صرفا داریم درباره "2سال ابتدایی" صحبت می کنیم کاری ندارم به اینکه لیپی تیم رو 3 بار پیاپی برد به فینال لیگ قهرمانان اروپا. چون اگه بخوام به بعد از این 2 سال فکر کنم حقیقتا تراپاتونی رقیب نداره ! چون این تراپاتونی بود که به تیم شخصیت داد، یووه توی ایتالیا دیگه تیم شناخته شده ای بود و جایگاه محکمی داشت، ولی در اروپا هرگز تیم بزرگی نبودیم، تا اینکه تراپاتونی در قدم اول جام یوفا و سپس لیگ قهرمانان اروپا رو به تالار افتخارات باشگاه اضافه کرد و در ادامه جام بین قاره ای و ... بحث سر قهرمانی نیست، سر نوع و شیوه ارائه فوتبال هم نیست، بحث فنی ـه، تیم کاپلو با 6 برد 1-0 از مرحله لیگ قهرمانان اروپا صعود کرد ! بایرن رو 1-0 بود و به مکابی هم 1 گل زد ! یووه کاپلو این توانایی رو داشت که همین بردهای 1-0 رو نگه داره و این مسئله کوچیکی نیست. بازم میگم، تیم کاپلو اصلا تیم محبوبی نیست برای من، ولی از نظر فنی فوق العاده بود. تیمی بود که هر بازیکنی نقش خودش رو میدونست، محدوده حرکت بازیکن ها مشخص شده بود، یوونتوس یک فوتبال ایتالیایی-آلمانی (ماشینی) رو بازی میکرد، خشک اما منظم ! البته این حرف ها رو در دفاع از تیم کاپلو نزدم، فقط خواستم بخشی از عقیده یوونتوسی ها رو بگم که در Juworld به تیم کاپلو رای دادند و اعتقاد داشتند کاپلو "فنی" ترین مربی ـه این چند ساله ست.

[alexi kourd]

اقا من اشتباه رای دادم میخاستم لیپی دوره اول رو رای بدم ولی رای دادم دوره دوم لیپی فقط یه سوال بهمن من هرچی میخونم این سال ها رو برا تراپ درک نمیکم یعنی چرا باید دو سال منتهی به قهرمانی تو اروپای تراپ تو این نباشه :np: یعنی 84 تا 86 که هم بین قاره ای رو گرفت هم سری ا و هم جام باشگاهای اروپا رو و هم برندگان جام اروپا و هم سوپر کاپ اروپا رو که قطعا یکی از گزینه های من میشد :np:

[GioVanni Agnelli]

- خوشگل من، داریم درباره 2 سال "ابتدایی" بحث می کنیم، مقدمه ای که نوشتم رو یک بار دیگه بخون همه این مربی ها صرفا 2 سال ابتداییشون موضوع بحث ـه، بدون در نظر گرفتن اینکه افتخاری کسب کردند یا نه. همون طور که اسم لیپی اومده، اسم مارکزی هم اومده که بدون کسب حتی یک جام از یووه رفت و جاش رو به دینو زوف افسانه ای داد.

[alexi kourd]

من چه میدونم کی حوصله داره بره اولین پست رو بخونه yes1 همون تیتر نظر سنجی رو دیدم که هیچ چیزی در اون زمینه توش نبود

[GioVanni Agnelli]

- محمد، يك مسئله اي رو هم درباره Juworld در نظر بگير، اين سايت بازديد كنندگان زيادي داره و غالبا نظرسنجي هايي كه ميزاره بعضا توي سايت هاي ديگه هم مورد بحث بودند، مثل همين الان كه داريم درباره شون صحبت مي كنيم. اين باعث ميشه كه حداقل بخشي از راي ها بوي "صياصي" به خودشون بگيرند.
يوونتوسي ها براي اينكه نشون بدند اون 2 قهرماني حقشون بوده به تيم كاپلو راي دادند.

[ADP10]

بله ، کونته با 34 درصد آرا دوم هست

[GioVanni Agnelli]

- خب، من بالاخره رای دادم ... بین چهار گزینه گیر کرده بودم، دوره اول تراپاتونی، دوره اول لیپی، کاپلو و کونته. ابتدا کاپلو رو کنار گذاشتم، جدا از اینکه تیم کاپلو رو از نظر فنی خیلی قبول دارم ولی 2 عیب بزرگ اون تیم داشت : 1- عدم موفقیت در هدف اصلی (کاپلو برای قهرمانی در لیگ قهرمانان به یووه اومد) 2- وجود بازیکنان بی تعصب. 1*موجی کاپلو رو از رم به تورین اورد با شعار قهرمانی در اروپا و هر چیزی که کاپلو اراده میکرد رو در اختیارش گذاشت، امرسون و زبینا رو اورد (که بازیکن های محبوب کاپلو بودند)، ویرایی که کاپیتان آرسنال بود و البته بلیط مادرید رو دز دست داشت به تورین کشوند، زلاتانی که با امضای قرارداد با رم فاصله زیادی نداشت رو هم وارد یووه کرد. اما یوونتوس کاپلو هر چقدر که توی ایتالیا تیم قدرتمندی بود (که البته در فصل دوم رفته رفته تحلیل رفت) ولی یک تیم اروپایی نبود، یوونتوس برای هافبک چپ خودش حتی یک جانشین در سطح متوسط هم نداشت ! و این ضعف موجی نبود، بلکه بی فکری و بی مسئولیتی ـه خود کاپلو بود در قبال یووه. شخصا کاپلو رو بخاطر این رفتارش هرگز نمی بخشم ! اون یووه بهترین تیمی بود که میتونست قهرمان اروپا بشه ولی کاپلو این شانس رو ازمون گرفت. 2*یوونتوس، اینتر نیست، میلان هم نیست، کاری هم به منچستر یونایتد و رئال مادرید نداره، یوونتوس، یوونتوسه و بازیکنی که براش بازی میکنه باید مغز درون کله ش اینقدر فسفر داشته باشه که بفهمه یوونتوس جای پول، شهرت و عشق بازی نیست ! الکس با اون همه بزرگی و عظمتش هیچ وقت به خودش اجازه نداد به بیخیالی بزنه و واسه خودش بازی کنه و یا تلاشی نکنه و وسط زمین راه بره، پس دیگه بازیکن هایی مثل زلاتان، امرسون و ... که این کار رو بارها انجام دادند نباید جایی توی یونتوس داشته باشند. و البته مقصر تمامی این مسائل رو در درجه اول چشم پوشی ـه کادر مدیریتی یوونتوس و بعد کاپلو میدونم. انتخاب بعدی که به کنار زدم تیم کونته ست. در اینکه تیم کونته از نظر فنی فوق العاده ست حقیقتا هیچ حرفی نیست، شما اگه به یوونتوس کاپلو، لیپی و تراپاتونی نگاه کنید می بینید که همگی مهاجم های بزرگی داشتند و همین برگ برنده شون بوده در حالی که یوونتوس کونته علی رغم چنین ضعف بزرگی با قدرت به کار خودش ادامه میده و حتی حس میکنم داره از همین ضعفش برای خودش یک نقطه قوت میسازه ! (بعدا توی یک بحث جداگانه بهش می پردازم) اما یوونتوس کونته هنوز بی تجربه ست و البته احساس میکنم نسبت به تیم لیپی و تراپاتونی با اختلاف بسیار بسیار کمی پایین تره. هر چند بدون توجه به نتایجی که کونته گرفته دقیقا هم اندازه تیم لیپی و تراپ براش احترام قائلم. صرفا بخاطر فلسفه فوتبالی که ارائه داد و همین بزرگ ترین خدمتی هست که یک مربی میتونه به تیمش کنهف همون طور که لیپی و تراپ هم این کار رو کردند. اما ... تیم لیپی یا تراپاتونی ؟! مسئله این است .... تراپاتونی تیمی رو تحویل گرفت که فقط یک سال از عمر آخرین قهرمانیش میگذشت. تیمی که کاپلو تحویل گرفت درون دروازه ش دینو زوف رو میدید، در دفاع بازیکن هایی مثل جنتیله، شیره آ، مورینی، اسپینوزی و کابرینی رو داشت و هافبک هایی مثل تاردلی، فورینو کازیو، کوکوردو بنتی و گاسپرینی و مهاجمینی مثل بتگا، بونینسئنا و گوری رو به خودش میدید. تیمی که از نظر دفاعی در بالاترین سطح ممکن بود (که رفته رفته از این هم بهتر شد)ف در خط هافبک بازیکن هایی با خصوصیات مختلف داشت و البته یک خط حمله زهردار اما نه چندان قدرتمند. تراپ تیمی رو تحویل گرفت که در فصل قبل از 30 بازی ـه خودش صاحب 18 برد، 7 مساوی و 5 باخت شده بود و در مقام دوم قرار گرفته بود بعد از تورینو. 46 گل زده و 26 گل خورده داشت و اون تیم رو تبدیل کرد به تیمی که با 23 برد، 5 مساوی و 2 باخت و 51 امتیاز قهرمان سری آ شد. 50 گل زد و 20 گل هم خورد. در همین فصل و در جام یوفا، یوونتوس نمایش قدرتمندانه داشت، یوونتوسی که تا پیش از این از شخصیت اروپایی زیادی برخوردار نبود و تنها یک بار در سال 1972 در زمان مربیگری چستمیر ویچپالک به فینال لیگ قهرمانان اروپا رفته بود و فینال رو به اون آژاکس رویایی واگذار کرد. (البته دم لیپی هم گرم که بعدا انتقام این شکست رو گرفت با شکست دادن یک آژاکس رویایی ـه دیگه ! :np:) به هر حال، یوونتوس با تراپ راه آسونی رو نداشت توی لیگ قهرمانان اروپا، منچستر سیتی، منچستر یونایتد، شاختار دونسک، مگدبورگ، AEK و نهایتا اتلتیکو بیلبائو قربانی ـه جاه طلبی ـه تراپ شدند و یوونتوس بعد از 80 سال از تاسیسش تونست اولین افتخار اروپایی ـه خودش رو کسب کنه. این قهرمانی بیشتر از اونی که نشون میده به یوونتوس کمک کرد، راه رو هموار کرد برای موفقیت های بیشتر تراپ و یوونتوس. با این قهرمانی خانواده آنیلی اعتقاد زیادی به تراپاتونی پیدا کردند و این باعث شد که تراپاتونی اولین و آخرین (تا به کنون) مربی ـه تاریخ یوونتوس بشه که بیش از 5 سال دووم میاره، اونم نه 6 سال، نه 7 و حتی 9 سال، تراپاتونی در اولین دوره مربیگری ـه خودش برای یوونتوس "10" سال سرمربی بود ! رکوردی که شاید به همین راحتی ها شکسته نشه. تراپ در دومین سال حضورش هم قهرمانی ـه سری آ رو کسب کرد و البته در لیگ قهرمانان اروپا هم یووه نمایش فوق العاده ای داشت، در دو مرحله اول به نمایندگان قبرس و ایرلند شمالی مجموعا 11 گل زد، در مرحله بعدی آژاکس رو از پیش رو برداشت اما در نیمه نهایی با بدشانسی مغلوب کلوب بروخه شد، بروخه ای که به فینال رفت و در مقابل اون لیورپول افسانه ای، به هنرنمایی ـه داگلیش باخت ! تراپ به یوونتوس روح تازه ای رو داده بود، جانی آنیلی درباره تیم تراپ میگه که اگه پدرش زنده بود حتما بهش افتخار میکرد چون این تیمی هست که پدرش به دنبالش بوده و حالا از اینکه داره آرزوی پدرش رو برآورده میکنه خوشحاله. یوونتوس 115 ساله ست، اما این تراپ بود که تاریخ جدیدی رو برای یووه رقم زد و باعث شد به این یوونتوسی تبدیل بشه که در حال حاضر داریم ازش لذت می بریم. * حقیقتا تیم لیپی رو ستایش میکنم، لیپی بعد از 9 سال یوونتوس رو قهرمان سری آ کرد و بعد 11 سال هم قهرمان لیگ قهرمانان اروپا و این مسئله ای نیست که بشه به راحتی از کنارش گذشت، اما با تمام احترامی که برای تیم لیپی و زحماتش قائلم، انتخاب من "تراپاتونی (1976-1978)" هست، چون تراپ بزرگ نه تنها قهرمانی برامون اورد، نه تنها به تیم شخصیت داد، بلکه راه تازه ای رو باز کرد برای پیشرفت و پیشروی ـه یوونتوس. همون طور که در بین بازیکن های تاریخ یوونتوس، دل پیرو انکار نشدنی و بی رقیب ـه، در زمینه مربیان من تراپ رو بی رقیب میدونم. @};- @};- @};- @};- @};-