3 پاسخ برای این موضوع

[Reza]

ممنون ندود : جنگجویی به معنای واقعی کلمه.
نوشته دنی پنزا (فاکس نیوز اسپورت)
2 ژوئن 2009



درحالی که هم تیمی هایش شماره 11 او را پوشیده بودند برای آخرین بار از تونل ورزشگاه المپیک تورین عبور کرد تا پایان دوره ی یکی از پر داستان ترین بازیکنان فوتبال رقم بخورد.

هواداران بیانکونری یک صدا نام او را فریاد می زدند و بخش قابل توجهی از آن ها در حال اشک ریختن بودند. یووه در حالی 2-0 لاتزیو را شکست داد که ندود یک بار دیگر 8 سال سخت کوشی را در ذهن فوتبال دوستان یاد آور شد. la furia ceca بعد از 327 بازی برای یوونتوس در مقابل تیم سابق خود که سال 2001 آن جا را به مقصد تورین ترک کرد بازی کرد و با یک دوندگی کلاسیک پاس گلی نیز به یاکوینتا داد. موقعیت های گل زیادی داشت که موفق نشد کار خود را با گل زنی تمام کند، تا در انتها یک دوران ورزشی باشکوه را جشن بگیرد.

قطعا این پایان یک عصر در یوونتوس است. یکی از Old guard یووه در میان طرفداران تیم خود آخرین بازی خودش را می کرد و فریاد تیفوسی های که اسمش رو فریاد می زدند تا دقیقه 84 به طور مداوم ادامه داشت تا پاول ندود در آغوش و ازدحام هم تیمی هاش تعویض شد. اما تاثیر پاول ندود خیلی بیشتر از بازی خوب انجام دادن در زمین بود.

هیچکس به اندازه ندود هفته به هفته با سخت کوشی بازی نمی کرد. خصوصا برای تیمی که در حال جوان شدن بود ندود بهترین فرد برای الگو گرفتن و رهبریت این تعویض نسل بود. دوندگی های خستگی ناپذیر و شرایط فیزیکی او تعهدی برای فداکاری او بود. تعجبی نیست که به نظر می رسید او همه جای زمین هست، چون حقیقت این است که...خوب...براستی همه جای زمین بود !

ندود این فصل از نظر دقایق بازی دومین بازیکن یوونتوس بود در حالی که با 36 سال سن مسن ترین بازیکن تیم بود که در ترکیب ثابت تیم حضور داشت. فرار های ندود از سمت چپ زمین از کلاسیک های فوتبال بود، شوت های انفجاری پای راست و چپش در کمتر بازیکن فوتبالی دیده می شود، اگر اصلا در بازیکنی دیده شود.

بهرحال، در کنار استعداد طلایی و خدادادی او این شخصیت ندود بود که به خوبی از او یک بازیکن کامل ساخت. وقتی یوونتوس به سری بی رفت ندود می توانست در هر باشگاهی که بخواهد بازی کند. اما با یوونتوس به سری بی رفت و در سری بی مبارزه کرد تا تیمش را به سری آ بازگرداند عوض اینکه به تیمی برود که در لیگ قهرمانان حضور داشته باشد.

خیلی ها رفتند، ولی ندود که یوونتوس خیلی چیزها به او داده بود در تاریکترین روزهای باشگاهش با این تیم ماند تا دوباره افتخار را به بیانکونری برگرداند. اگر هواداران یوونتوس با وجود تمام ویژگی های ندود به یک دلیل دیگه برای عاشق ندود شدن نیاز داشتند، آن با وفاداری ندود کامل شد. او با پشتکار زیاد کمک کرد تا یوونتوس به سری آ باز گردد، و بعد نیز کمک کرد تا باز به لیگ قهرمانان برسند.

در آخرین بازی لیگ قهرمانانی که انجام داد با چشم گریان زمین را ترک کرد. نه به خاطر اینکه باختند، نه به خاطر اینکه تنها بعد از 12 دقیقه مجبور شد به خاطر مصدومیت از زمین خارج شود. بلکه به خاطر اینکه نمی توانست تیمی که عاشق آن است را کمک کند تا به مرحله بعد برود. اگر می توانست بازی کند، حتما در زمین می ماند و ترسی از درد کشیدن نداشت، این مرد حتی دقایقی را با تحمل درد در زمین بازی کرد. اگر این نمی تواند همه چیز را در مورد او بگوید، نمی دانم پس چه چیزی می تواند !

هنوز یک جام در کلسیون افتخاراتش کم است،لیگ قهرمانان که در سال 2003 فینال آن را به خاطر کارت زردی که مقابل رئال مادرید گرفت از دست داد.جامی که هیچوقت فرصت نکرد دوباره برای گرفتنش تلاش کند.اما خیلی احساس بدی پیدا نکنید، افتخارات او با یوونتوس گویای همه چیز است : توپ طلای 2003 ، بهترین بازیکن سری آ، بهترین بازیکن خارجی سری آ،5 قهرمانی سری آ (که دوتای آن حذف شد) و 2 قهرمانی جام حذفی.


"بعد از این بازی، من می توانم دیگر از دویدن بایستم.اما با وجدانی راحت می ایستم.چون در این سالها کارهای بزرگی با هم کردیم"

بله بالاخره فرصت این رسیده که استراحت کنی، ولی پاول، واقعا باور اینکه تو روزی از دویدن بایستی سخت است.

[جمال دلپیرو]

ندود ندود بازیکن تکنیکی یک فوق العاده یک بی همتا یک با وفا هیچوقت بازی هاشو ازیادم نمیره با تعصب وغیرت بازی میکردجاش واقعا خالیه

[mohsen alex]

ندود یکی از چند بازیکن محبوبم بود؛ولی ای کاش از دلپیرو حمایت میکرد؛ازش انتظار نداشتم؛ندودهم مثل بقیه سکوت کرد برای حفظ سمت؛مثل بوفون؛پس چرا اون موقع که الکس کاپیتان بود ازشما حمایت می کرد؛جمع یاران راچه شد؛

[Alessandro1989]

ندود...خشم چک
یادش یخیر قبل بازی همیشه روی چمن زانو میزد و دعا میخوند
شماره 11 دوست داشتنی