درسته که رویکرد آلگری تا حدودی مشکل داشت ولی ترس بعضی بازیکنا رو نمیشه به حساب این رویکرد بدونم.
جایی که اول بازی بونوچی یه پاس ساده رو نمیتونه بده یا لیخت حتی توی پاس به عقب مشکل داره.مارکیزیو نمیتونه توی زمین خودی جناح بازی رو با پاس درست عوض کنه به نظرم چیزی فراتر از تاکتیکه.
بوفون یا مدافع ها یه پاس بلند نتونستن برای مانژوکیچ ارسال کنن.فقط به حرکت دستای مانژوکیچ نگاه کنیم متوجه قضیه میشیم.جایی که وقتی پرس میکرد تیم از ترس به کمکش نمیومدن و اون عصبانی تر از دفعه قبل اعتراضش رو با دستاش و داد زدن بر سر هم تیمی هاش نشون میداد.حتی مجبور شد به بوفون هم اعتراض کنه.
استرس برای همه وجود داره ولی برای بوفون توی این سطح مقدارش بیش از حد بود.
چی میشه که بازیکنی مثل استورارو با اون حد از کم تجربگی حداقل بدون ترس بازی میکنه اما یکی مثل خدیرا اینقدر فاجعه بار.حتی توی کنترل پاس اول که بهش دادن مشکل داشت ولی بعد اونجور ورق رو برگردوند.
این بازی ها نشون میده که حتما نباید یه سوپر استار باشی یا سابقه قهرمانی داشته باشی.بازیکن متوسط هم با خود باوری میتونه تفاوت رو رقم بزنه.
هرنانزی که کسی انتظار دیدنش رو توی هیچ بازی نداشته میتونه با بازی شجاعانه خودش برگ برنده مربی بشه.
پوگبا که خودم همیشه از منتقداشم چطور مثل ماست طرف رو از پبش رو بر میداره.اینا همه درجه اعتماد به نفس رو نشون میده.نشون میده بازیکن هیچ تفاوتی برای اسم تیم یا بازیکن مقابل قائل نیست.این بازیکنا هستن که تفاوت رو ایجاد میکنن.
میتونم بگم که ما ضعف تاکتیکی تنها مشکلمون نبود.پاس اشتباه اوایل بازی یا پاس رو به عقب توجیه تاکتیکی نداره.بعضی بازیکنا خیلی ترسو بودن.فکر میکردم با رفتن به فینال پارسال به خودباوری رسیده باشن اما سخت در اشتباه بودم.این تیم روح جدید میخواد.شاید زمان این رسیده باشه که روگانی با تمام کاستی هاش اولین انتخاب مربی باشه.حتی بالاتر از بارزالی و بونوچی.شاید این حرفم خنده دار باشه ولی وقتی توی این سن بازیکنا اینقدر ترسو هستن مطمئنا به تیم کمکی نخواهند کرد.لیخت دلیل حضورش به دلیل نداشتن یه دفاع درست حسابی روی نیمکته.
بازی بعد شاید حضور ساندرو و پریرا خیلی موثر بشه.ولی توی دفاع راست- رجیستا (ترجیحا گوندوغان) و یه پشت مهاجم نیاز به بازیکن با کیفیت احساس میشه.
توی ایتالیا مهمترین دلیل صدرنشینیمون اینه که به خودمون این ذهنیت رو القا کردیم که هیچ تیمی برتر از ما نیست و توی چند بازی با همین ذهنیت بردیم با اینکه بازی ضعیفی انجام دادیم.ذهنیتی که توی اروپا به هیچ وجه شاهدش نیستیم.کجاست اون فریاد های بوفون توی بازیهای لیگ.دیشب کاپتان تیم بعد از خوردن گل اول مثل رهبر لشکر شکست خورده بود.وقتی رهبر تیم این باشه از جوونتر ها انتظاری نیست.بازی 90 دقیقست این چه نوع روحیه دادنی بود.
بازم مرسی به بازیکنایی امثا مانژو که هیچوقت از قبل بازنده نبودن و ای کاش چند تا از این مانژو ها توی نقاط مختلف زمین داشتیم.
حداقل چیزی که از این بازی بدست آوردیم این بود که ترسوها به بهشت نمیروند.